Δανειακή πλημμυρίδα
Η πολιτική των τραπεζών, κατά την περίοδο πριν από την κρίση (και ιδιαίτερα κατά την εποχή της εισαγωγής του σταθερού μεν, αλλά υπερτιμημένου για τους Έλληνες ευρώ), είναι γνωστή.
- Ολόκληρα Τμήματα και Διευθύνσεις τους επεδίδοντο σε μιαν εκστρατεία δανειοδότησης, καθημερινά, με την ενθάρρυνση, την πίεση, τις γενικές και εξατομικευμένες προσφορές, με τον «βομβαρδισμό» και την προβολή των χρηματοοικονομικών προϊόντων και «ευχερειών» τους, προκειμένου να επιτύχουν τα χρηματοπιστωτικά πλάνα της Διοίκησης.
- Η συστηματική και επίμονη τακτική της πιστωτικής υπερεπέκτασης έπειθε όλο και περισσότερους απλούς ανθρώπους για τη λήψη δανείου κάθε είδους.
- Οι κυβερνήσεις και το πολιτικό προσωπικό θεωρούσαν αυτή τη «δανειακή πλημμυρίδα» ως ένα φυσιολογικό φαινόμενο.
Πεποίθησή τους ήταν ότι με το ισχυρό ευρώ και τη διευκόλυνση του δανεισμού καθενός πολίτη, χωρίς τις κλασικές αναστολές που προσδιορίζονται από τα όρια δυνατοτήτων εκάστου, θα δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα ευημερίας, που η εικονική ανάπτυξη την προέβαλε με μεγεθυντικούς φακούς.
Απροστάτευτοι οι δανειολήπτες
Πρέπει να παραδεχτούμε σήμερα όλοι ότι οι τράπεζες:
- δεν προστάτευσαν τους πολίτες από τη δανειακή υπερ-έκθεση,
- δεν τους ενημέρωσαν για τα ψιλά γράμματα των δανειακών συμβάσεων,
- δεν προώθησαν τη συνειδητοποίηση ότι η ποσότητα του εικονικού χρήματος πρέπει γενικώς να συμβαδίζει με την πραγματική αξία της οικονομίας των παραγομένων αγαθών και την αποταμίευση.
Οι «διαπραγματευτές» του Μνημονίου, όχι μόνο δεν έθεσαν το ζήτημα μιας δεσμευμένης σε δάνεια κοινωνίας, αλλά αντίθετα, όπως και πριν, άφησαν τις τράπεζες ανεξέλεγκτες να αξιώνουν την είσπραξη των απαιτήσεών τους από μιαν υπερχρεωμένη και αποσαθρωμένη παραγωγική βάση.
Ορισμένες μικρορυθμίσεις με την επιμήκυνση των δανείων χωρίς «κούρεμα» των τοκοχρεωλυσίων, διαιωνίζει το πρόβλημα, αφού η δυνατότητα των πολιτών προς αποπληρωμή τους διαρκώς συρρικνώνεται.
Τα τρία πακέτα της λεηλασίας των μισθών και των συντάξεων ύψους 49 δισ. ευρώ (22,6% του ΑΕΠ) -που επέβαλαν οι δανειστές σε συνεργασία με το εγχώριο πολιτικό προσωπικό του Μνημονίου-, οριστικοποίησαν την αδυναμία αποπληρωμής των δανείων από τους περισσότερους συμπολίτες μας.
Πρόταση για Σεισάχθεια
Όπως συμβαίνει σε κάθε ιστορική περίοδο, που η πολιτική χρήματος και εισοδημάτων μεταβάλλει τους περισσότερους σε προλετάριους, η επανεκκίνηση μιας πορείας επανόρθωσης δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από ενός είδους γενικευμένης «Σεισάχθειας».
Αυτό το γενικευμένο μέτρο είναι γνωστό από την εποχή του Σόλωνα ως κατάργηση των ιδιωτικών και δημοσίων χρεών.
Ο Αριστοτέλης στην «Αθηναίων Πολιτεία» (6,1-3) αναφέρει: «…και νόμους έθηκε και χρεών αποκοπάς εποίησεν, και των ιδίων και των δημοσίων, ας σεισάχθειαν καλούσιν ως αποσεισάμενοι το βάρος».
Αυτές τις μέρες οι βιτρίνες των βιβλιοπωλείων στη Γερμανία έχουν κατακλυστεί από το βιβλίο του David Graeber με τίτλο «Το χρέος τα πρώτα 5.000 χρόνια» («Schulden, die ersten 5.000 Jahre»), όπου αναλύονται τα σπουδαιότερα στην ιστορία περιστατικά άφεσης χρεών, αρχής γενομένης από το «amargi» των Σουμερίων, συνώνυμο της αρχαιοελληνικής Σεισάχθειας, που ανατρέχει σε βάθος 5.000 χρόνων.
Η Σεισάχθεια που προτείνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο έπρεπε να είναι πρωτοβουλία της ίδιας της χρηματοοικονομικής βιομηχανίας της πατρίδας μας, με την καθαρή τραπεζική λογική και σκοπιμότητα.
Η μονεταριστική όμως προσέγγιση των πραγμάτων και η νοοτροπία του επιθετικού και παρωχημένου νεοφιλελευθερισμού να επιρρίπτει όλα τα βάρη στην κοινωνία, αφήνοντας το τραπεζικό σύστημα στο απυρόβλητο, δεν επέτρεψε μια τέτοια θέασή τους.
Η πρόταση νόμου του ΣΥΡΙΖΑ λαμβάνει πρωτίστως υπόψη το συμφέρον μιας κατακερματισμένης κοινωνίας, χωρίς να αγνοεί τα συμφέροντα όλων των πλευρών. Η υπερψήφισή της θα δώσει νέα πνοή, νέα εγκυρότητα και νέα νομιμοποίηση στο τραπεζικό σύστημα, που δεν μπορεί να υπάρχει ερήμην και αντίθετα από τα συμφέροντα των πολιτών.
* Ο Αλέξης Μητρόπουλος είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου