Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Μη βρεθούμε και με χειροπέδες...

Σημείο των καιρών: Την ίδια ώρα που στην Ευελπίδων ο δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης καθόταν στο εδώλιο του κατηγορουμένου για τη δημοσιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ, οι δημοσιογράφοι Κώστας Αρβανίτης και Μαριλένα Κατσίμη έπαιρναν μέσω του αρχισυντάκτη της εκπομπής τους τη διαταγή της Κομαντατούρας ειδήσεων και ενημέρωσης της ΕΡΤ. Η εκπομπή τους στην κρατική τηλεόραση κόβεται μέχρι νεωτέρας για απαράδεκτους υπαινιγμούς κατά του υπουργού Προστασίας του Πολίτη κ. Νίκου Δένδια, οι οποίοι συνιστούν καταπάτηση στοιχειωδών κανόνων της δημοσιογραφικής δεοντολογίας.
Πρόκειται για σκαστές περιπτώσεις δίωξης της ελεύθερης έκφρασης, του δικαιώματος στη δημοσίευση, της δυνατότητας των δημοσιογράφων να ασκούν χωρίς τον φόβο του Ιαβέρη το λειτούργημά τους. Η επιχείρηση φίμωσης μάλιστα γίνεται ακόμα πιο σαφής αν συνυπολογίσει κανείς ότι: Ο Βαξεβάνης είχε υποστεί μια «προειδοποιητική» απόπειρα εναντίον του πριν από λίγο καιρό, ενώ συνελήφθη σαν κοινός εγκληματίας προχτές για τη δημοσιοποίηση της λίστας.

Ράμφος εν γωνία

Ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου, ο εθνικός μας φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος εξεφώνησε από το Μega τον πανηγυρικό της ημέρας. Η κρίση δεν είναι οικονομική, δεν είναι καν πολιτική, είναι ηθική, δήλωσε ο Ράμφος. Οι πολίτες, είπε, σπέρνουν τον διχασμό διότι έχουν υπερβολικές απαιτήσεις, και έχουν υπερβολικές απαιτήσεις διότι είναι εγωιστές, και είναι εγωιστές διότι βάζουν την ύλη πάνω από το πνεύμα. Ευτυχώς που βρέθηκε ένας τολμητίας να μας ανοίξει τα μάτια! Τʼ ακούσατε εσείς οι Φιλισταίοι, οι παραδομένοι στις ηδονές της ύλης, εσείς που ψάχνετε στα σκουπίδια για να γεμίσετε την πνευματοκτόνο κοιλιά σας; Εσείς φέρατε την Ελλάδα μας σʼ αυτό το χάλι, εσείς μαζί μ' εκείνους που κλαψουρίζουν, επειδή δεν έχουνε, λέει, να δώσουν γάλα στα παιδιά τους. Αν δεν έχετε γάλα, δώστε τους Γρηγόριο Παλαμά, δώστε τους Μπερντιάγεφ, δώστε τους Σέστοφ, δώστε τους, επιτέλους, μία στον Ποπόφ να το βουλώσουν.
Μία ημέρα πριν, ο Αντώνης Σαμαράς είχε εκφωνήσει στη Θεσσαλονίκη έναν δεκάρικο από εκείνους που αποκτούν υπόσταση μόνο όταν εκφωνούνται πάνω σε καφάσι. Οι Έλληνες θριαμβεύουν όταν είναι ενωμένοι, ανέκραξε ο πρωθυπουργός μας, καταδικάζοντας εις το πυρ το εξώτερον όσους επιδιώκουν να διχάσουν τον λαό. Η Ελλάδα δεν είναι χώρα, είναι χώρος (στάθμευσης;), κορύφωσε ο ηγέτης μας και έκλεισε την ομιλία του με Ελύτη και Ρίτσο, εξαναγκάζοντας χιλιάδες ποιητές να ψήσουν και να φάνε επιτόπου τα μολύβια τους. Σιγά μην κάτσω εγώ να γράψω ποιήματα, για να ασελγήσει  πάνω τους μετά από πενήντα χρόνια ο κάθε τυχόν παπάρας.

Πρόβες τροϊκανής χούντας

Καθώς η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά βρίσκεται σε ηθικοπολιτική αποσύνθεση και αδυνατεί να πείσει ακόμη και πολλούς κυβερνητικούς βουλευτές για την αναγκαιότητα των αντικοινωνικών μέτρων, καταφεύγει στην κρατική καταστολή και τον ωμό αυταρχισμό -ιδεολογικό, συμβολικό, αλλά και άκρως υλικό.
Η κυβέρνηση κυβερνάει ελέω τρόικας. Δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα! Χθες ο υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας έδωσε δίκιο στην τρόικα, η οποία απέρριψε το αίτημα του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησης να ψηφίζει η Βουλή όχι εφάπαξ, αλλά ξεχωριστά για καθεμιά ιδιωτικοποίηση.
Το καθεστώς εκτάκτου ανάγκης, που καθημερινά μετατρέπεται σε σκηνικό "τροϊκανής χούντας", συμπληρώνεται αυτές τις μέρες με γεγονότα όπως η προκλητική στάση Δένδια, που συγκαλύπτει βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ, ακόμη κι όταν οι ιατροδικαστές πιστοποιούν και ο αρμόδιος ανακριτής ζητεί να ασκηθεί δίωξη για κακουργήματα που παραπέμπουν σε βασανιστήρια. Ο Δένδιας δεν ενεργεί αυτοβούλως. Υλοποιεί τη γραμμή Σαμαρά, ο οποίος εναποθέτει στην κρατική καταστολή τις προσδοκίες να καμφθούν οι λαϊκές αντιδράσεις κατά του Μνημονίου.

Μοιραία δόγματα. Της Ζέζας Ζήκου

«Ρευστοποιήστε το εργατικό δυναμικό, ρευστοποιήστε τις κρατικές μετοχές, ρευστοποιήστε τους αγρότες, ρευστοποιήστε την ακίνητη περιουσία». Αυτή, κατά τον Χέρμπερτ Χούβερ, ήταν η συμβουλή που έλαβε από τον μοιραίο υπουργό Οικονομικών του, Αντριου Μέλον, όταν οι ΗΠΑ βυθίζονταν στη Μεγάλη Υφεση το ’29.
Για να είμαστε δίκαιοι, διατυπώνονται ερωτηματικά σχετικά με το εάν όντως ο Αντριου Μέλον είπε αυτά ακριβώς, γιατί το μόνο που έχει διασωθεί είναι η εκδοχή του Χούβερ, καταγεγραμμένη πολλά χρόνια αργότερα. Οι Ρεπουμπλικανοί ισχυρίζονται ότι η καταστροφή των θέσεων εργασίας έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση των μισθών, η οποία με τη σειρά της οδηγεί στη δημιουργία θέσεων εργασίας.

«Μεταμοντέρνος» ο ρατσισμός και ο φασισμός των ημερών. Του Κ. Δουζίνα

Είναι αλήθεια ότι σε όλη την Ευρώπη παρατηρείται άνοδος των ρατσιστικών κομμάτων και ιδεολογιών. Το νέο-ναζιστικό κόμμα Jobbik στην Ουγγαρία μετακινήθηκε από το 2% στις εκλογές του 2006 στο 17% το 2012. Το Κόμμα Ελευθερίας του Geerd de Wilder στην Ολλανδία από το 6% το 2006 πήγε στο 16% το 2010 και το Γαλλικό Εθνικό Μέτωπο από το 11% το 2007 στο 18% το 2012.  Και φυσικά η Χρυσή Αυγή. Την ίδια περίοδο η ανεργία στην Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται πάνω από το 10%, με την ανεργία των νέων στο 22%. Η Ελλάδα βρίσκεται πρώτη στη λίστα, με 55%. Η κρίση και η λιτότητα εξοντώνουν μια ολόκληρη γενιά, διαπράττοντας μια γενοκτονία ήγενιακτονία, για την οποία η συνομοταξία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δε φαίνεται να νοιάζεται πολύ.
Η καταστροφή του κοινωνικών υποδομών μέσω της λιτότητας είναι μια συνήθης αιτία της ανόδου του φασισμού και του ρατσισμού.  Ωστόσο, ιστορικές και πολιτικές διαφορές οδηγούν σε διαφορετικές μορφές του. Η υψηλή ανεργία στην Ισπανία δεν έχει οδηγήσει σε άνοδο του φασισμού, ενώ η σταθερή εργασία στην Γαλλία από την άλλη πλευρά συμπίπτει με την άνοδο του Εθνικού Μετώπου. Στην Ολλανδία, τη Γαλλία και τη Βρετανία, η ακροδεξιά στοχοποιεί τους Μουσουλμάνους και την ισλαμική θρησκεία. Στην Ουγγαρία, όπου υπάρχει μικρή μετανάστευση, στοχοποιεί τους Εβραίους, τους Ρομά και τους ομοφυλόφιλους, ενώ στην Ελλάδα τους μετανάστες και τους ομοφυλόφιλους. Τα κοινά χαρακτηριστικά όλων παραμένουν η επιλογή ενός αδύναμου και ευάλωτου «Άλλου», ο οποίος τότε παρουσιάζεται ως η αιτία όλων των κακών. Αλλά, σε αντίθεση με παλαιότερες περιόδους, όταν ο αντισημιτισμός, ένωνε την ακροδεξιά σε ολόκληρη την Ευρώπη, ο ρατσισμός και ο φασισμός των ημερών μας είναι «μεταμοντέρνος»: έχει μια πληθώρα στόχων, που μεταβάλλονται από τόπο σε τόπο ακόμη και εντός της ίδια χώρας.

Η Ελλάδα που γέννησε τη δημοκρατία, έγινε χυτήριο από μια ισχυρή ελίτ, του Κ. Βαξεβάνη

«Όσους περισσότερους νόμους έχει μια χώρα, τόσο πιο διεφθαρμένη είναι» έλεγε ο Ρωμαίος Τάκιτος. Η Ελλάδα έχει αρκετούς νόμους. Τόσους ώστε η διαφθορά να αισθάνεται ασφαλής. Μια κλειστή ομάδα εξουσίας παρανομεί, στη συνέχεια ψηφίζει νόμους για να νομιμοποιήσει τις παρανομίες, αυτοαμνηστεύεται και στη συνέχεια δεν υπάρχουν μέσα ενημέρωσης ώστε να αποκαλύψουν το τι πραγματικά συμβαίνει. (Άρθρο του Κώστα Βαξεβάνη στη Guardian)
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η περιπέτεια ενός ανεξάρτητου περιοδικού, του HOT DOC, που είναι και προσωπική μου, είναι θέμα σε ολόκληρο τον κόσμο. Όχι όμως και στα εγχώρια μέσα. Πριν από μερικούς μήνες, το REUTERS και ο βρετανικός Tύπος, αποκάλυψαν σκάνδαλα των ελληνικών Τραπεζών. Τα ελληνικά ΜΜΕ, δεν έγραψαν τίποτα. Στη θέση που έπρεπε να είναι τα ρεπορτάζ των αποκαλύψεων, ήταν οι πληρωμένες διαφημίσεις από αυτούς που έριξαν έξω τις ελληνικές τράπεζες.

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Η διατήρηση της ιστορικής συνείδησης ως πράξη αντίστασης

Δημήτρης Μπαλτάς
Εάν η μνήμη του ανθρώπου είναι κριτήριο της ταυτότητάς του, τότε η απώλεια της ιστορικής μνή­μης θα πρέπει να σημαίνει απώλεια και της ιστορικής ταυτότητας. Στο πλαίσιο της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας και εξ αιτίας της καταναλωτικής συνείδη­σης και της γενικότερης πολιτιστικής σύγχυσης, η ιστορική μνήμη διαγράφεται από την πολιτιστική και κοινωνική πραγματικότη­τα. Εν συνεχεία θα υποστηριχθεί ότι η διατήρη­ση της ιστορικής συνείδησης είναι κυρίως μία πρά­ξη αντίστασης απέναντι στις ως άνω κυρίαρ­χες αντιλήψεις των καιρών μας.

Περί όνου σκιάς οι συντάξεις, οι μισθοί, η χώρα και ο λαός της

Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα θέατρο του παραλόγου. Ο κ. Φώτης Κουβέλης αρνείται να ψηφίσει τα νέα εργασιακά που ζητά η τρόικα, αλλά δεν πρόκειται να ρίξει την κυβέρνηση. Όλα τα άλλα που καταδικάζουν την μέση οικογένεια στον αφανισμό, δεν τον ενοχλούν καθόλου. Ο κ. Βενιζέλος ανακάλυψε ξαφνικά ότι θεωρεί αυτονόητο «ότι  θα γίνει σεβαστή, τουλάχιστον στα θεμελιώδη στοιχεία, η αξιοπρέπειά μας, σε σχέση με τη δημοσιονομική διαχείριση του κράτους. Αυτή πρέπει να γίνεται από τις Ελληνικές Αρχές, από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και την Τράπεζα της Ελλάδος. Δεν είμαστε προτεκτοράτο. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν πάρα πολύ καλά οι εταίροι μας και η τρόικα.» Το γεγονός ότι αυτός και το συνάφι του έχει παραδώσει «άνευ όρων και αμετάκλητα», όπως ρητώς αναφέρεται στις δανειακές συμβάσεις, την εθνική κυριαρχία της χώρας, ούτε που τον νοιάζει.

Η πολιτική κρίση των απολίτιστων του πολιτικού προσωπικού

Ο πολιτισμός βασίζεται στην γνώση. Στην ευρεία γνώση που είναι απαραίτητος όρος και για την καλή πολιτική.
Καλή πολιτική είναι αυτή που συνδυάζει όσα χωράει το εύρος της πλατιάς ματιάς της. Καλή πολιτική είναι αυτή που συμβιβάζει το σημερινό με το ιδεατό, σε χρόνο παρόντα και μέλλοντα. Καλή πολιτική είναι αυτή που εφαρμόζεται, και δεν επιβάλλεται, αφότου πείσει για την αρετή της πρότασης της. 
Καλή πολιτική είναι αυτή που συγκρούεται δίχως να πληγώνει. Γιατί γνωρίζει ότι οι πληγές σπανίως θεραπεύονται, και σπανιότερα λύνουν περισσότερα προβλήματα από αυτά που δημιουργούν.

Αν δεις το επίπεδο της κουλτούρας, θα μπορέσεις να προβλέψεις το επίπεδο της πολιτικής· και αντίστροφα. Όσο ημιμαθές ταγάρι ήταν “ο κουλτουριάρης”, τόσο ανίκανος και επικίνδυνος ήταν ο αντίστοιχος πολιτευτής. Όση ζημιά έκανε ο ψευτο-διανοούμενος, τόση κι άλλη τόση έκανε ο ψευτο-πολιτικός.

Δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου. Τάσος Λειβαδίτης

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ΄τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν' αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ' απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου
θ' απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν' ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν' άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ΄ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
να την ακούς να λεει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ' αποχαιρετήσεις όλ' αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ' άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο ιδιοφυής Φιόντορ Ντοστογιέφσκι

Ο κορυφαίος Ρώσος δημιουργός, το έργο του οποίου αποτελεί ορόσημο στην παγκόσμια λογοτεχνία, έφυγε από τη ζωή στις 28 Ιανουαρίου του 1881. Ο ιδιοφυής Ντοστογιέφσκι χαρακτηρίζεται από τους κριτικούς ως ένας από τους σπουδαιότερους ψυχογράφους, ενώ είναι αξιοθαύμαστη η ποιότητα του συνόλου των έργων του, η πλειοψηφία των οποίων χαρακτηρίζεται αριστουργηματική.
Ο Fyodor Mikhailovich Dostoyevsky γεννήθηκε σαν σήμερα στις 30 Οκτωβρίου του 1821 στη Μόσχα. Ο μεσοαστός πατέρας του Mikhail Andreevich, συνταξιούχος στρατιωτικός χειρούργος, ήταν αλκοολικός με βίαια ξεσπάσματα ενώ η μητέρα του Maria το άκρως αντίθετο, μια τρυφερή μορφή με την οποία ο νεαρός Fyodor είχε μια βαθιά σχέση αγάπης. Η μητέρα του, η οποία πέθανε από φυματίωση την ίδια μέρα με τον εθνικό ποιητή της Ρωσίας Aleksandr Pushkin το 1837, αποτέλεσε το πρότυπο της γυναικείας καρτερικότητας και καλοσύνης για πολλές ηρωίδες στο έργο του ενώ εμφύσησε στον γιο της τη βαθιά χριστιανική της πίστη.

Νόαμ Τσόμσκι: Σε ποιον ανήκει ο κόσμος;

«Σε ποιον ανήκει ο κόσμος;», ήταν το κεντρικό ερώτημα, που επανήλθε πολλές φορές, στην ομιλία του διεθνούς κύρους, Αμερικανού γλωσσολόγου και πολιτικού διανοητή, Νόαμ Τσόμσκι, σε εκδήλωση του Κέντρου Λαϊκής Οικονομίας ,στο πανεπιστήμιο ΜΙΤ της Μασαχουσέτης, στο οποίο και διδάσκει. Επιμέλεια: Γρηγόρης Καυκιάς
Στην τελική ευθεία για τις αμερικανικές εκλογές, ο Τσόμσκι επιχείρησε να ‘’αγγίξει’’ μια θεματολογία που, ακροθιγώς μόνο έχει περιληφθεί στις προεκλογικές ομιλίες των υποψηφίων για την προεδρία της Αμερικής, τόσο από τη μεριά των Δημοκρατικών και τον νυν πρόεδρο, Μπάρακ Ομπάμα, όσο και από τη μεριά των Ρεπουμπλικάνων και τον υποψήφιό τους Μιτ Ρόμνεϊ.
Ο Αμερικανός γλωσσολόγος, αναφέρθηκε στην κατάσταση που επικρατεί στην Κίνα αλλά και στην Αραβική Άνοιξη, μίλησε για την υπερθέρμανση του πλανήτη και την πυρηνική απειλή του Ιράν από το Ισραήλ, ενώ δεν παρέλειψε να χαρακτηρίσει την πυραυλική κρίση στη Κούβα, τέτοιες μέρες 50 χρόνια πριν, ως «την πιο επικίνδυνη στιγμή στην ιστορία της ανθρωπότητας».

Η χούντα στον τύπο μας αφορά όλους. Του Θέμη Τζήμα

Έχουμε και λέμε: ένα ξένο μέσο φιλοξενεί καταγγελίες για βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ. Ο υπουργός Δικαιοσύνης της χώρας, χωρίς να έχει ζητήσει τη διενέργεια ΕΔΕ ως ώφειλε και χωρίς να έχει ζητήσει την παρέμβαση της δικαιοσύνης όπως έπρεπε να κάνει, βγαίνει στη  Βουλή και απαξιώνει τις καταγγελίες. Αποφαίνεται μόνος του ότι ουδέποτε έλαβαν χώρα οι βασανισμοί και εγκαλεί όσους ζητούν διερεύνηση του ζητήματος.
Λίγες ημέρες αργότερα η ιατροδικαστική έκθεση τον ξεμπροστιάζει, τόσο τον ίδιο, όσο και τα χουντικά στεγανά βασανιστών, στην αστυνομία. Η έκθεση αποφαίνεται ότι τα βασανιστήρια όντως έλαβαν χώρα. Τα εγχώρια ΜΜΕ θάβουν το θέμα, όπως το είχαν θάψει και στην αρχή. Ο υπουργός αισθανόμενος ασφάλεια από τη μιντιακή ομερτά δε ζητά συγγνώμη, δεν παραιτείται, δε ζητά καν να ξεκινήσει άμεση διερεύνηση σχετικά με το τι συμβαίνει κάτω από τη μύτη του- αν όντως είναι τόσο “αθώος”. Η κυβέρνηση το ίδιο. Ο πρωθυπουργός εκστομίζει λόγους περί “άκρων”, δημοκρατίας και πατριωτισμού, ενόσω ανέχεται- στην καλύτερη περίπτωση- το χουντικό άκρο βασανιστών να θεριεύει μέσα στο κράτος.

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

28η Οκτωβρίου: Μια Ημερομηνία Που Δικάζει, Δοκιμάζει Και Ελέγχει Τα Χαρτιά Της Ιστορικής Μας Ταυτότητας" (Στρατής Μυριβηλης)*

Πέτρος Θ. Θωμαΐδης
«Ποιός θα μας φέρει λίγον ύπνο εδώ που βρισκόμαστε;
Θα μπορούσαμε τότες τουλάχιστο
να ιδούμε πως έρχεται τάχα η μάνα μας
βαστάζοντας στη μασχάλη της ένα σεντόνι λουλακιασμένο
με μια ποδιά ζεστασιά και κατηφέδες από το σπίτι μας.
Ένα φθαρμένο μονόγραμμα στην άκρη του μαντηλιού:
ένας κόσμος χαμένος.

Τριγυρίζουμε πάνω στο χιόνι με τις χλαίνες κοκαλιασμένες.
Ποτέ δεν βγήκε ο ήλιος σωστός απ’ τα υψώματα του Μοράβα.
Ποτέ δε έδυσε ο ήλιος αλάβωτος απ’ τ’ αρπάγια
της Τρεμπεσίνας.
Τρεκλίζω στον άνεμο χωρίς άλλο ρούχο,
διπλωμένος με το ντουφέκι μου παγωμένος και ασταθής.

Άνθρωπος και Πατρίδα*

Θεόδωρος Ζιάκας
Η φύση του ανθρώπου ως ζώου είναι κοινωνική. Ως ανθρώπου, είναι κοινωνική-πολιτισμική. Είναι «ζώον πολιτικόν» ο άνθρωπος. Ως εκ τούτου, είναι πάντοτε υπόσταση πολιτισμικού κοινωνικού πεδίου και μόνο υπ' αυτή την έννοια μπορούμε να λέμε, ότι είναι υποκείμενο. 
Ο άνθρωπος υφίσταται ως υποκείμενο μέσω της συνδρομής δύο κλήσεων, της αυτο-επιβεβαιωτικής και της αυτο-υπερβατικής. Διά της αυτοεπιβεβαιωτικής αναπαράγει τον εαυτό του ως φυσική ατομικότητα. Δια της αυθυπερβατικής αναπαράγει την κοινωνία στην οποία ανήκει. Ο υπαρξιακός χρόνος του «μοιράζεται στα δύο»: ως ανταπόκριση στο κάλεσμα της ατομικής του φύσης και ως ανταπόκριση στην κλήση της υπερατομικής του φύσης.
Ουσιώδης είναι εδώ η απάντηση στην κλήση «να κάνει το καλό». Το Καλό ως βασική παράμετρος του «παραδειγματικού» εκφέρεται κατ' αρχήν και εν γένει ως υπερατομικό από την μεταφυσική «Κεφαλή» του συλλογικού. Και ακριβώς, η αυθυπερβατική πραγματοποίηση του «υπερατομικού καλού» είναι αυτή που αναπαράγει το συλλογικό ως υποκείμενο, ως πατρίδα. Η προσπάθεια ανάλυσης και υποστήριξης του ισχυρισμού αυτού, στην οποία και αμέσως περνούμε, θα μας αποκαλύψει πολύ ενδιαφέρουσες και θεμελιώδεις όψεις του θέματός μας.

Από την κοινωνική στην πολιτική πόλωση

Μπορεί η πρόσφατη σύνοδος κορυφής να ανέβαλε για μετά τις γερμανικές εκλογές του φθινοπώρου του 2013 τις αποφάσεις για τη συνολική αντιμετώπιση του ευρωπαϊκού προβλήματος, αλλά φαίνεται ότι υπήρξε παρασκηνιακή συμφωνία Μέρκελ - Σαμαρά για την ελληνική περίπτωση. Η Ελλάδα παραμένει στο ευρώ αποδεχόμενη την πρόσδεσή της στο γερμανικό άρμα.
Πρόκειται για μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο, καθώς ανοιχτά ο Σόιμπλε προτείνει να τεθούμε υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο και η Αθήνα σιωπηρά δεν το απορρίπτει. Προσβλέπει στο αντάλλαγμα της επιμήκυνσης του Μνημονίου, δηλαδή της επιμήκυνσης της φτώχειας, και σε επιλεγμένες γερμανικές επενδύσεις, υπό τον όρο βέβαια ότι ολόκληρη η χώρα θα μετατραπεί σε ειδική οικονομική ζώνη, με ανεργία και υποαπασχόληση, χωρίς κοινωνικά δικαιώματα.

Στις γενιές της ανομίας, παλαιά και νέα ύβρις

Η Ελλάδα βρίσκεται και θα εξακολουθήσει να είναι στη δίνη μιας εντελώς διαφορετικής δοκιμασίας, ιστορικών διαστάσεων, απογυμνωμένη από βασικά στοιχεία παραγωγικού δυναμισμού, κοινωνικής συνοχής και δημοκρατικής οντότητας. Η ανάλυση των δεδομένων αυτής της εκρηκτικής και διαλυτικής κατάστασης δεν μπορεί να γίνεται με πλαίσιο αναφοράς τη Μεταπολίτευση, τα θεσμικά, πολιτικά και κοινωνικά στερεότυπα της οποίας, δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τις έντονες και διευρυμένες ανατροπές, που καθημερινά και σταθερά συντελούνται στο εσωτερικό της συλλογικής και υπαρξιακής συνείδησης.
Η οποιαδήποτε προσέγγιση της εθνικής τραγωδίας, που βιώνουμε, επιβάλλει να είναι ουσιαστικά συνειδητοποιημένες η ιστορικότητα της κρίσης και η πραγματογνωσία των επιπτώσεών της. Αυτή η ενιαία αντίληψη για το πώς διαμορφώθηκε η σημερινή κατάσταση και για το ποιες είναι οι επιπτώσεις της σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας, έχει καθοριστική σημασία τόσο για την αγωνιστική εξίσωση αποτελεσματικής αντιμετώπισης των προβλημάτων, όσο και για την οραματική επιδίωξη του διαφορετικού μέλλοντος, που δεν μπορεί να είναι, σε καμιά περίπτωση, μια διασκευασμένη και μεταποιημένη εκδοχή της μεταπολίτευσης.

Ανατροπή των ανδρείκελων...

Την Τετάρτη το μεσημέρι ο ελληνικός λαός υποδέχτηκε τις δηλώσεις του Στουρνάρα με μεγάλη ανακούφιση. Άκουσε με υπερηφάνεια πως έκλεισε η συμφωνία με την τρόικα και πλέον η δόση είναι σίγουρη. Ελληνίδες - Έλληνες, δεν πρόκειται να πεινάσετε! Όπως ανακοίνωσε ο υπουργός, στις αποζημιώσεις απόλυσης μέχρι τα 16 χρόνια εργασίας στον ίδιο εργοδότη αντιστοιχούν 12 μισθοί. Από τα 16 έτη και μετά η αποζημίωση αυξάνεται κατά ένα μισθό με πλαφόν τα 2.000 ευρώ. Η αρχική πρόταση της τρόικας ήταν το επιπλέον ποσό αποζημίωσης μετά τα 16 έτη να καθορίζεται στη βάση του κατώτατου μισθού. Με λίγα λόγια ο απολυμένος χάρη στη σθεναρή στάση Κουβέλη - Βενιζέλου θα πάρει επιπλέον περί τα 1.000 ευρώ! Αφού λοιπόν ξεπεράστηκε αυτό το μέγα εμπόδιο, τα μέτρα θα έρθουν την ερχόμενη εβδομάδα στη Βουλή με τη μορφή του κατεπείγοντος σε δύο νομοσχέδια, ενώ η συζήτηση και η ψήφισή τους θα πρέπει να ολοκληρωθεί μέχρι και τη 12η Νοεμβρίου.

Ποιά κανάλια δεν “τρώνε” hot doc;

“Η λίστα Λαγκάρντ διέρρευσε… άσχημα νέα για τον Έλληνα πρωθυπουργό” ήταν ο τίτλος του businessinsider.com λίγες ώρες μετά τη δημοσιοποίηση της φερόμενης ως λίστας Λαγκαρντ από τον Κώστα Βαξεβάνη και το περιοδικό Hot Doc. Ήταν όντως άσχημα τα νέα για τον Ελληνα πρωθυπουργό; Αν όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αντιμετώπιζαν το θέμα όπως το Mega, μαλλον όχι. Γράφει η Φωτεινή Λαμπρίδη.
Από την Παρασκευή το απόγευμα είχαν πάρει φωτιά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κάποια sites και πολλά ξένα πρακτορεία ειδήσεων. Το βραδυνό δελτίο ειδήσεων του “μεγάλου καναλιού” δεν είπε λέξη για τη λίστα που υποτίθεται ότι ψάχνει το πανελλήνιο. Το Σάββατο η λίστα Λαγκαρντ διαδιδόταν με την ταχύστητα του φωτός. Στο βραδυνό δελτίο του Μέγκα , μεγάλη σιωπή. Την ίδια στιγμή η ΕΛ.ΑΣ. έχει ανακοινώσει ότι αναζητά τον δημοσιογράφο προκειμένου να τον συλλάβει, ο ξένος τύπος συνεχίζει να δινει έμφαση στο θέμα και η Ιταλική La Repubblica γράφει: “...αντί να χυθεί άπλετο φως για την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ και να εντοπιστούν εκείνοι που φοροδιαφεύγουν εδώ και χρόνια βγάζοντας κρυφά τα χρήματα τους στην Ελβετία ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός κινητοποιείται για να συλλάβει τον Κώστα Βαξεβάνη που δημοσίευσε τη «μυστηριώδη» λίστα Λαγκάρντ”.

Το Λίστα-gate και η δίωξη Βαξεβάνη. Του Στέλιου Κούλογλου

Ο Ρίτσαρντ Νίξον δεν παραιτήθηκε το 1974 από πρόεδρος των ΗΠΑ επειδή κάποιοι παρακρατικοί του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος είχαν διαρρήξει την έδρα των Δημοκρατικών στο κτίριο του Γουοτεργκέιτ: το μεγαλύτερο πολιτικό σκάνδαλο στην σύγχρονη αμερικανική ιστορία οφείλεται στο γεγονός ότι ο Νίξον προσπάθησε να συγκαλύψει την διάρρηξη.
Η υπόθεση με την περίφημη λίστα Λαγκάρντ διαγράφει αντίστοιχη τροχιά: τα ονόματα των Ελλήνων καταθετών που περιέχει δεν αφορούν παρά μια μόνο τράπεζα στην Ελβετία, την Hsbc. Ο Φαλσιάνι, ο υπάλληλος της τράπεζας που διοχέτευσε τους καταλόγους με τις καταθέσεις, το έσκασε το 2008: επομένως η λίστα Λαγκάρντ δεν έχει να κάνει με τις μαζικές διαρροές κεφαλαίων που σημειώθηκαν στην Ελλάδα με το ξέσπασμα της κρίσης και την επιβολή των μνημονίων.
Η λίστα που παρέδωσε η τότε υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας στην ελληνική κυβέρνηση το 2010 θα μπορούσε να είχε παραμείνει στη σφαίρα ελέγχου της φοροδιαφυγής στα χρόνια των παχιών αγελάδων , αν οι Έλληνες αρμόδιοι υπουργοί κινούντο όπως οι ομόλογοι τους σε άλλες χώρες: Γερμανία: 2,5 δις. Γαλλία 1,1 δις. Ιταλία 570 εκατ. Ισπανία 6 δις. Αυτά είναι τα ποσά που άντλησαν τέσσερις ευρωπαϊκές χώρες μέσα από την αξιοποίηση της λίστας Φαλσιάνι. Υπενθυμίζεται ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου κόντευε να καταρρεύσει τον Φεβρουάριο, επειδή δεν μπορούσε να βρει 300 εκατ. ευρώ...

Σύλληψη Βαξεβάνη: H φοροδιαφυγή χτυπάει την ελευθεροτυπία Του Γιάννη Αλμπάνη

Η σύλληψη του εκδότη του Hot Doc Κώστα Βαξεβάνη είναι το τέταρτο περιστατικό περιορισμού της ελευθερίας του λόγου μέσα σε λίγες μέρες. Είχαν προηγηθεί η σύλληψη του δημιουργού του Παστίτσιου κατόπιν παραγγελίας της Χρυσής Αυγής, οι τραμπουκισμοί της ναζιστικής συμμορίας στο θέατρο Χυτήριο, καθώς και το «κόψιμο» του ομοφυλοφιλικού φιλιού στο σίριαλ «Ο πύργος του Ντάουντον» από τη διοίκηση της ΕΡΤ. Αυτή τη φορά όμως υπάρχει μια σημαντική διαφορά  σε σχέση με τα τρία προηγούμενα επεισόδια: η απόπειρα φίμωσης δεν αφορά τη διάδοση «έκλυτων ηθών» αλλά μια σημαντική δημοσιογραφική αποκάλυψη που επηρεάζει την πολιτική ζωή της χώρας. Ο Βαξεβάνης συνελήφθη γιατί έκανε αυτό που θα έπραττε οποιοσδήποτε δημοσιογράφος σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου όπου γίνεται στοιχειωδώς σεβαστή η ελευθεροτυπία. Δημοσίευσε δηλαδή μια είδηση εξέχουσας πολιτικής σημασίας.

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

2012

Του Χρίστου Λογαρίδη

2012 ένα τέλος και μια αρχή

Εδώ και χρόνια γίνεται μια μεγάλη κουβέντα για το 2012 που θα φέρει το τέλος του κόσμου, όπως κάποιοι λένε, ενώ κάποιοι άλλοι μιλάνε για την αρχή ενός νέου κόσμου, μιας νέας ανθρωπότητας με συνείδηση, αγάπη, κατανόηση, συνεργασία. Μια ανθρωπότητα που θα αφήσει πίσω της διαφορές, πολέμους και μίσος. Μια ανθρωπότητα που θα καταλάβει την αποστολή της σε αυτόν τον πλανήτη και θα περάσει σε μια άλλη διάσταση, πιο υψηλή. Μια ανθρωπότητα που θα δημιουργήσει τον συμπαντικό άνθρωπο.
Κοιτάζοντας κάποιος γύρω του και βλέποντας το αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί, δύσκολα μπορεί να πιστέψει πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό.
Παντού επικρατεί το χάος, το σκοτάδι, η ανασφάλεια και ο φόβος. Μήπως όμως όλα αυτά είναι το τέλος του παλιού κόσμου, που οικοδομήθηκε ακριβώς πάνω σε έννοιες, όπως ο φόβος, η εξουσία, ο πόλεμος, η υποταγή του ανθρώπου, η κατάργηση της ελευθερίας του?

Δοκίμιο για τον Μετανεωτερικό υστεροευρωπαϊκό Ελληνισμό

Σταμάτης Σουφλέρης

ΟΡΤΣΑ ΝΑ ΠΑΩ ΠΝΙΓΟΜΑΙ
ΚΥΜΑΤΑ ΔΕ ΓΛΥΤΩΝΩ
ΜΑ ΝΑ ΤΟ ΡΙΞΩ ΣΤΗ ΣΤΕΡΙΑ
ΠΑΛΙ ΤΟ ΜΕΤΑΝΟΙΩΝΩ
ΟΡΤΣΑΡΙΣΕ ΚΙ ΕΛΑ ΓΙΑΛΟ
ΠΟΥ ΧΩ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ

ΚΑΤΑ ΣΑΔΔΟΥΚΑΙΩΝ
Προφανώς υπάρχουν άπειρα λόγια να πει κάποιος, ή απλά να βρίσει. Το καλό της Δημοκρατίας είναι η δυνατότητα να ακουστεί η φωνή του καθενός, η υποτιθέμενη ανάγκη και η ευκολία έκφρασης. Αλλά το ταυτόχρονο των φωνών, η άμετρη και υπερβολική πολυφωνία, παρουσιάζει παραφωνία και λήγει σε μια θλιβερή αφωνία. Φυσικά κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Οι εκπομπές είναι ρουτίνα, όπου κρετίνοι, άλλοι με το όνομα πολιτικοί, άλλοι καθηγητές και άλλοι δημοσιογράφοι, ταμπέλες κρεμασμένες στα στήθια τους όπως στα περίφημα συνέδρια της ανοησίας τους φωνάζουν, ωρύονται και μαλώνουν, μπροστά στις κάμερες προκειμένου να επιτύχουν το έργο τους που είναι η εκκωφαντική, δύστροπη, δύσμορφη, εξωτερική, κοινωνική ησυχία.. Στην πολυφωνία χάνεται η οποιαδήποτε δυνατότητα πραγματικής ακοής, από τον σαματά δεν περιμένεις να μάθεις, από τη φασαρία να μορφωθείς.

Κ. Καραβίδας: Η ιθύνουσα τάξη, οι δικηγόροι και η Ελευθερία

Ο Ισοκράτης επιλέγει
Μου υπολείπεται να εξηγήσω για ποιους λόγους υπεστήριξα απ' αρχής της μελέτης μου αυτής την απαισιόδοξη βέβαια γνώμη, ότι η παρ' ημίν ιθύνουσα τάξις—προς την οποίαν η αυτοδιοίκησις του δευτέρου ειδικώς βαθμού αποτελεί ένα είδος επικλήσεως προς δράσιν συνθετικής υπέρ των κοινών — ευρίσκεται σε απόλυτη αδυναμία — προκειμένου να εργασθεί δημιουργικά σε οποιαδήποτε μεγάλη προσπάθεια και πολύ βέβαια περισσότερο στο δύσκολο έργο της αυτοδιοικήσεως και ότι συνεπώς η αυτοδιοίκησις του δευτέρου μάλιστα βαθμού δεν πρέπει να δοθή τώρα ίσια-ίσια και γι' αυτό ακόμα το γεγονός.
Αλλά τι, αληθινά, να εξηγήσω;
Τα πράγματα ομιλούν μόνα τους' κι εγώ δεν έχω καμμία διάθεσι να τα υπερβάλω εδώ, ούτε καν να τα χαρακτηρίσω με τον βαρύτατο τρόπο που η ιστορία θα τα κρίνη.

Ο βίος (ή η βία) αν τα βρει σκούρα θα σε κάνει σαπούνι...

Γιάννης Ζήκας
(Για το βιβλίο του Αλεξ. Κοσματόπουλου «Ο Αγρός του αίματος»)
Κατά ένα παράξενο τρόπο τα γεγονότα που εξελίσσονται στον «Αγρό του Αίματος»2 φέρνουν στο νου σκηνές από την Ιλιάδα. Δεν έχει βέβαια ο συγγραφέας καμιά σχέση με τον ποιητή των ποιητών, τον ΄Ομηρο. Αυτό όμως που κίνησε ισχυρά το ενδιαφέρον μου είναι ότι σε όλες τις οριακές ανθρώπινες καταστάσεις εισβάλλει, αγνώστως πως, κάτι το οποίο δεν έχει «πρόσωπο» και δεν μπορούμε να το εντοπίσουμε με τις ανθρώπινες ικανότητες, τη σοφία μας, τις ιδέες μας, την ηθική, την καλλιέργειά μας, τη μεταφυσική μας.
Μπροστά σε ένα ξεπάτωμα κάθε ανθρώπινης διάστασης, σε μια βοή και ένα σάλεμα των θεμελίων, μένει κανείς αποσβολωμένος και ακούει αυτό που άκουσε ο Προφήτης από το στόμα του Θεού: «Θα σαλέψω γη και ουρανό για να μείνει αυτό που δεν σαλεύεται». Τούτη η αίσθηση μυστηριωδώς, σαν νέφος σκοτεινό, διαπερνά όλα τα γεγονότα. Τούτο το γνώριζαν οι αρχαίοι, και, αν δεν κάνω λάθος, την κατάρα αυτή την είπαν «΄Ατι».
στο βιβλίο αυτό, όταν το παρακολουθείς σαν σε οθόνη σινεμά μπροστά στα μάτια σου, βλέπεις να περνάνε τόσο καθαρά πρόσωπα,  λόγια και εικόνες, αποβάλλοντας κάθε τοποθέτηση ιδεολογική, συνεπαρμένος και συγκινημένος από το δράμα των ψυχών, την αντοχή τους και την ένταση, μοιάζει να εισέρχεσαι σε έναν άλλο χώρο, σκοτεινό, βαρύ από απόκοσμη υγρασία, σαν όλα να εξελίσσονται στα τάρταρα της πτώσης, και αν μένεις κοντά στην ένταση, κρατώντας αποστάσεις, αργά ή γρήγορα αντιλαμβάνεσαι πως τούτο που κρύβεται στα βάθη έχει το πρόσωπο της βίας, του φόνου, και της φρίκης. Όπως η κεφαλή της Μέδουσας που είναι αδύνατο να την κοιτάξεις απευθείας, κρυμμένη στο σκοτεινό βυθό της θάλασσας. Ουδείς, δίχως τη βοήθεια του αντικατοπτρισμού μπορεί το βλέμμα της ν’ αντέξει. Μαρμαρώνει.

Η Εκκλησία απέναντι στην επιστήμη

Πέτρος Βασιλειάδης
Από την εξαήμερο στην «Οικονομία του Αγίου Πνεύματος»
Η σχέση θρησκείας-επιστήμης, και η διαλεκτική αντιπαράθεση λόγου και υπερβατικού μυστηρίου, δεν μπορεί να κατανοηθεί σωστά δίχως μια σαφή οριοθέτηση της μεγάλης νεωτερικής επανάστασης, αλλά και της συνακόλουθης μετα-νεωτερικής της εξέλιξης. Άλλωστε, κατά την περίοδο που ακολούθησε τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό, η επιστήμη – η βασισμένη στον ορθό λόγο και την εμπειρική/πειραματική προσέγγιση της αλήθειας –  ήταν αυτή που αντικατέστησε την θρησκεία, τόσο ως προς την αναζήτηση της αλήθειας, όσο και ως προς την κατανόηση και ερμηνεία της ιστορίας της ανθρωπότητας. Και όπως συμβαίνει σε κάθε «αλλαγή παραδείγματος», έτσι και μετά τον Διαφωτισμό οι σχέσεις θρησκείας-επιστήμης πέρασαν με βίαιο τρόπο από σχέσεις αλληλοπεριχώρησης και διαλόγου σε σχέσεις πολεμικής, με συνακόλουθη ένθεν και ένθεν την έντονα συγκρουσιακή αντιπαράθεση.

Πούτιν: Αν η Ελλάδα είχε δραχμή θα είχε διεξόδους

Αν η Ελλάδα είχε διατηρήσει τη δραχμή, ίσως να μην αντιμετώπιζε τα σημερινά της προβλήματα και θα είχε διεξόδους, όπως η υποτίμηση, δήλωσε ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν, ο οποίος χαρακτήρισε ταυτόχρονα «πολύ πραγματιστική» την άποψη της Γερμανίας, που θέλει πρώτα άρση των «συστημικών προβλημάτων» και κατόπιν διοχέτευση πόρων στις χρεωμένες οικονομίες.

«Εάν υπήρχε ακόμη δραχμή στην Ελλάδα, θα μπορούσαν να την υποτιμήσουν εγκαίρως και, ίσως, να μην είχαν αυτά τα οξυμένα προβλήματα. Κι αυτό θα ήταν ένα καλό μήνυμα, ότι η μακροοικονομία μπορεί να διορθωθεί, ενώ τώρα δεν τους έχει μείνει άλλη λύση παρά να καταφύγουν στα δάνεια», τόνισε ο Β.Πούτιν μιλώντας σε αναλυτές και προσωπικότητες της Λέσχης «Βαλντάι».

Ιδού η λίστα Λαγκάρντ κατά το «HOT DOC»

Το περιοδικό «HOT DOC» δημοσίευσε τα 2059 ονόματα της περίφημης λίστας Λαγκάρντ.  Στην λίστα περιλαμβάνονται μεγάλα ονόματα του επιχειρηματικού, τραπεζικού και εφοπλιστικού κόσμου. Υπενθυμίζεται πως η λίστα αφορά καταθέσεις στην τράπεζα HSBC στην Ελβετία. Ξεκίνησαν οι διαψεύσεις από άτομα που βρίσκονται στη λίστα.
Ωστόσο, το περιοδικό δεν δημοσίευσε ούτε τα ποσά που είχε κάθε καταθέτης που αναφέρεται στην λίστα, ούτε τις ημερομηνίες, επομένως είναι αδύνατο να γνωρίζει κανείς τις λεπτομέρειες για κάθε περίπτωση ούτε φυσικά είναι βέβαιο πως τα ονόματα αυτά έχουν σχέση με παράνομο χρήμα ή φοροδιαφυγή.

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

Ποια είναι η πατρίδα μας; Η επέτειος του "ΟΧΙ" στην εποχή του “ναι”

Γνωρίζω πολύ καλά, αναπνέοντας την κιμωλία μέσα στις σχολικές αίθουσες 27 χρόνια ως εκπαιδευτικός και άλλα 12 ως μαθητής, ότι πολλές φορές οι σχολικές γιορτές για αυτή ή την άλλη εθνική επέτειο μόνο χασμουρητά προκαλούν σε όσους, μαθητές και εκπαιδευτικούς, είναι υποχρεωμένοι να τις παρακολουθήσουν. Ίσως γιατί η κυρίαρχη πολιτική πριμοδοτεί την άγνοια του παρελθόντος καθώς γνωρίζει ότι με αυτόν τον τρόπο υπονομεύει κάθε δυνατότητα δράσης στο παρόν. Ίσως γιατί στο κλίμα της εποχής ευδοκιμεί η υποταγή σ' ένα παρόν που θεωρείται αυτονόητο και δεδομένο, ενώ συγχρόνως ξεριζώνονται ερωτήματα που μπορούν να αναποδογυρίσουν αυτή την εικόνα.
Ίσως και γιατί οι περισσότεροι δεν αντέχουμε να μας μιλάνε σε κάθε επέτειο για πατρίδα, αγώνες, θυσίες και «εθνική υπερηφάνεια», για «εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία» αυτοί που εκποιούν κομμάτι κομμάτι την ελληνική γη και αφανίζουν το λαό. Ίσως δεν αντέχουμε πια να μας μιλάνε σε κάθε επέτειο για «τα περήφανα νιάτα και τα τιμημένα γηρατειά» οι ίδιοι που καταδικάζουν τη νεολαία στην ανεργία και στη μετανάστευση, σε ένα μέλλον σκοτεινό και αβέβαιο, ενώ την ίδια στιγμή υπογράφουν τον γρήγορο θάνατο των πατεράδων και των μανάδων μας που βγήκαν στη σύνταξη.
Ίσως για κάποιους από αυτούς τους λόγους να κοιτάμε, δάσκαλοι και μαθητές, συχνά τα ρολόγια μας πότε θα τελειώσει κι αυτή η σχολική γιορτή. Κι όμως, οφείλω να σας πω ότι στην πρώτη επέτειο του ΟΧΙ, το 1941, στα πιο μαύρα χρόνια της φασιστικής κατοχής, χιλιάδες απλοί άνθρωποι, με κίνδυνο της ζωής τους ξεχύθηκαν στους δρόμους της σιδηρόφρακτης Αθήνας για να τιμήσουν την ίδια τους την ιστορία.

Στο δόκανο της αγάπης

ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΠΑΝΤΟΥ*

Υπάρχουν μερικά πράγματα που τα κάνουμε χωρίς δεύτερη σκέψη, μέχρι που κάτι συμβαίνει... Πριν από λίγες εβδομάδες, βρέθηκα σε μια βάφτιση όπου ο παπάς εξαπέλυσε ένα απίστευτο κήρυγμα μίσους. Εργαζόμενες μητέρες, μετανάστες, ομοφυλόφιλοι, άθρησκοι και ένα σωρό άλλοι αποτελούσαν τους θανάσιμους κινδύνους από τους οποίους οι γονείς και η νονά έπρεπε να προστατεύσουν το βρέφος. Όλοι σκύψαμε το κεφάλι, σεβόμενοι τον χώρο και την τελετή.
Μέχρι τότε έβλεπα δύο κατηγορίες ανθρώπων. Τους πιστούς χριστιανούς –που εκκλησιάζονται τακτικά, απεχθάνονται το διαφορετικό και υιοθετούν συντηρητικές αντιλήψεις– και τους άθρησκους –που δυσανασχετούν όταν οι φίλοι τους κάνουν θρησκευτικό γάμο, γοητεύονται από τη διαφορετικότητα και οραματίζονται έναν κόσμο χωρίς θεούς και αφέντες. Όλοι οι ενδιάμεσοι ήταν απλώς ο άμαχος πληθυσμός, αμέτοχοι στην αντιπαράθεση των δύο στρατοπέδων για το τι είναι μια «κοινωνία αγάπης».
Σαν άλλος Σαούλ, έφαγα μια αποκάλυψη κατακέφαλα. Οι ενδιάμεσοι –προσηνείς, χαμογελαστοί και συγκαταβατικοί– είναι σκέτη λέρα. Το παιχνίδι δεν το στήνουν οι παραθρησκευτικοί που εκλέγουν τον Πειραιώς ή πλακώνονται στο Χυτήριο. Το στήνουν οι φίλοι μου, οι γείτονές μου, οι συνάδελφοί μου, ομοϊδεάτες μου σε πολλά, που για κάποιον μυστηριακό λόγο επιλέγουν να καλέσουν 100 φίλους τους με τα παιδιά τους για να τους πει ένας παπάς ότι πρέπει να μισούν όχι μόνο τον Άλλον, αλλά και ένα σεβαστό ποσοστό από τους ίδιους τους καλεσμένους τους. Και μετά να του φιλήσουν και το χέρι, ώστε να μην μείνει καμιά αμφιβολία για το ποιος έχει δίκιο...

Υπό δρακόντεια μέτρα στη Θεσσαλονίκη Παπούλιας και Σαμαράς

Στη Θεσσαλονίκη έφτασαν το πρωί της Παρασκευής ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας και ο πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, προκειμένου να παραστούν στην επίσημη δοξολογία για τον πολιούχο Άγιο Δημήτριο και την επέτειο των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. Δρακόντεια τα μέτρα ασφαλείας τόσο έξω από τον ναό του Αγίου Δημητρίου το πρωί, όσο και γενικά στη συμπρωτεύουσα εν όψει της παρέλασης.
Παρουσία του πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά και Κάρολου Παπούλια, τελέστηκε η επίσημη δοξολογία στον Άγιο Δημήτριο. Μεταξύ άλλων παρέστησαν ο υπ. Άμυνας Πάνος Παναγιωτόπουλος, ο δήμαρχος της πόλης, Γιάννης Μπουτάρης, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης ενώ από πλευράς Ανεξάρτητων Ελλήνων παρίστανται ο πρόεδρος του κόμματος Πάνος Καμμένος και ο Τέρενς Κούικ.



Αμέσως μετά το τέλος της δοξολογίας οι κκ. Παπούλιας και Σαμαράς μετέβησαν στο υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης, όπου ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εγκαινίασε την έκθεση «Κειμήλια Απελευθέρωσης 1912-1913» και «Γιορτή Σημαίας: Στα βήματα των ελευθερωτών».

Reuters: Η Ελλάδα δεν πιάνει τους στόχους – Θα χρειαστούν νέα μέτρα

Σε περισσότερες μεταρρυθμίσεις θα χρειαστεί να προχωρήσει η Αθήνα, καθώς το ελληνικό χρέος θα βρίσκεται πάνω από τον στόχο του 120% του ΑΕΠ το 2020, σύμφωνα με το Reuters. Το πρακτορείο επικαλείται προκαταρκτική έκθεση του ΔΝΤ που παρουσιάστηκε στο Euroworking Group και η οποία δείχνει ότι η Ελλάδα βρίσκεται εκτός τροχιάς. Ευρωπαίος αξιωματούχος τονίζει ότι πρέπει να προστεθούν νέα μέτρα στη λίστα των 89 παρεμβάσεων που προωθεί η ελληνική κυβέρνηση.
«Είναι σαφές ότι η Ελλάδα βρίσκεται εκτός τροχιάς και δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να μειώσει το χρέος στο 120% του ΑΕΠ μέχρι το 2020, όπως είχε προβλεφθεί. Το πιο πιθανό είναι να βρίσκεται στο 136% και αυτό κάτω από ένα θετικό σενάριο που περιλαμβάνει πρωτογενές πλεόνασμα του προϋπολογισμού, οικονομική ανάπτυξη και ιδιωτικοποιήσεις» δηλώνει στο Reuters, αξιωματούχος της ευρωζώνης, ο οποίος θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία του. Σημειώνει επιπλέον ότι εκτός των 89 παρεμβάσεων που προωθεί η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να ληφθούν και νέα μέτρα.

Ο σουρρεαλιστής Ανδρέας Εμπειρίκος

Στις 3 Αυγούστου του 1975 φεύγει από τη ζωή ο Έλληνας ποιητής, πεζογράφος, φωτογράφος και ψυχαναλυτής Ανδρέας Εμπειρίκος, ο οποίος έμελλε να γίνει ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του ελληνικού υπερρεαλισμού, εξέχουσα μορφή της αποκαλούμενης Γενιάς του '30.
«Εγώ εξεπαιδεύθην στην καθαρεύουσα. Τα εκφραστικά μου μέσα στη δημοτική ήσαν ακαδημαϊκά, ψεύτικα. Τα 'μαθα. Έγραφα ως δημοτικιστής ώσπου έφθασα στον υπερρεαλισμό. Και έχω ακόμη μερικά κείμενά μου τυπικώς υπερρεαλιστικά. Και σαν νέος που ήμουν και παιδί, δεν ήμουν καν δημοτικιστής, με την έννοια που λέμε σήμερα, ήμουν μαλλιαρός, μαθητής του Ψυχάρη, κάτοχος της γραμματικής του».

Νίκος Καζαντζάκης: «Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος»

Ο συγγραφέας που μεταφράστηκε σε περισσότερες γλώσσες από κάθε άλλο Έλληνα. Ο δημιουργός που προτάθηκε τρεις φορές για το βραβείο Νόμπελ, εισερχόμενος σε ρεύματα από το χριστιανισμό έως τον κομμουνισμό. Ο Νίκος Καζαντζάκης έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα, στις 26 Οκτώβρη του 1957.
Μυθιστοριογράφος, φιλόσοφος, δημοσιογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, ο Νίκος Καζαντζάκης (18 Φεβρουαρίου 1883 έως 26 Οκτωβρίου 1957) θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ου αιώνα.

NYT: Επικίνδυνη η άγνοια του Ρόμνεϊ για την Ελλάδα

Επίθεση στο Ρεπουμπλικάνο υποψήφιο για την αμερικανική προεδρία Μιτ Ρόμνεϊ εξαπολύουν οι New York Times, κατηγορώντας τον για «εσκεμμένη άγνοια» για τα μαθήματα από την ελληνική κρίση. Αφορμή για το άρθρο της εφημερίδας αποτελούν σχόλια του κ. Ρόμνεϊ κατά τη διάρκεια του τρίτου και τελευταίου ντιμπέιτ με τον αντίπαλό του Μπαράκ Ομπάμα, ότι «οι ΗΠΑ οδεύουν προς το δρόμο της Ελλάδας».

Δεν είναι βεβαίως η πρώτη φορά που ο υποψήφιος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος φέρνει την Ελλάδα ως αντιπαράδειγμα για θέματα οικονομίας. Σύμφωνα με το κύριο άρθρο της εφημερίδας, «δυστυχώς, το περίεργο αυτό σχόλιο δεν αποτελεί έκπληξη σε μια προεκλογική εκστρατεία που έχει απομακρυνθεί από τα πραγματικά δεδομένα», προβάλλοντας την άποψη ότι «ο προεδρικός προϋπολογισμός, όπως αυτός καταγράφεται από το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κογκρέσου, θα σταθεροποιήσει την αναλογία ομοσπονδιακού χρέους σε σχέση με την οικονομία των ΗΠΑ, σε μια περίοδο 10 ετών.

«Ευρω-ευφορικοί»: οι πιο επικίνδυνοι φίλοι μας, του Μπερντ Ούρλιχ

Η Ευρώπη είναι η τελευταία επιτρεπόμενη ιδεολογία. Για την ακρίβεια έγινε ιδεολογία από κάποιους από τους πιο κραυγαλέους προπαγανδιστές της. Βέβαια η ήπειρος καμία ευθύνη δεν φέρει για αυτό, και οφείλουμε να την προστατεύσουμε από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της.
Πρώτον και βασικότερο υπάρχει η παλαιά Ευρώπη, που είναι ένα εξαιρετικά λεπτεπίλεπτο οικοδόμημα: από την μια έχει σμιλευτεί μέσα στα χρόνια και από την άλλη είναι τόσο εύθραυστη -κι αυτό καταμεσής στην κρίση.

Αντιναζιστική μνήμη. Της Ελένης Καρασαββίδου

Είναι πάντοτε το άρρητο που έρχεται στην επιφάνεια των κειμένων, έγραψε κάποτε ο Όσκαρ Ουάιλντ. Μέρες που είναι σήμερα, και καθώς η επιστροφή των νεοναζί γεφυρώνει το χρονικό χάσμα με τις ημέρες του ’40, σκεφτήκαμε να χρησιμοποιήσουμε θραύσματα λόγου προσωπικής μνήμης, τις τόσο πολύτιμες μαρτυρίες δηλαδή. Μπορεί η προσωπική μνήμη να έχει μια  «τοπικότητα», αλλά υπερασπιζόμενη την αλήθεια της λειτουργεί διασταλτικά σε σχέση με την συμπαντικότητα της εμπειρίας (βλ. Lesky, A. 1985).

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Πάλι εκλογές; Όρμα Τζάκ και τα κόκκαλα δικά σου!

Πάλι εκλογές; Όρμα Τζάκ και τα κόκκαλα δικά σου!

Άρχισαν πάλι οι Καμμένος και Τσίπρας να κουρντίζονται γιά νέες προ-εκλογικές αναμετρήσεις, νέους άθλους και ηρωισμούς. Λες και οι νέες εκλογές θα μπορούσαν να φέρουν κάποιαν—έστω μηδαμινή—βελτίωση στην αποτελεσματικότητα του σαθρού πολιτικού συστήματος της στυγνά δυναστικής κομματοκρατίας, υπέρ της ελληνικής μας κοινωνίας.
Δεν μπορούν όμως. Και αυτό δεν έχει τίποτα να κάνει με τις ηγετικές ικανότητες των κκ. Καμμένου και Τσίπρα.
Και ηγετικές ικανότητες διαθέτουν οι άνθρωποι και πατριώτες είναι. Όμως όσο και να προσπαθούν, ποτέ δεν θα μπορέσουν να φέρουν κάποιαν, έστω μηδαμινή, βελτίωση στην αποτελεσματικότητα του σαθρού πολιτικού συστήματος της στυγνά δυναστικής κομματοκρατίας, υπέρ της ελληνικής μας κοινωνίας.
Είναι πάρα πολλά τα δομικά αίτια, η συστημική δηλαδή δομή του σαθρού πολιτικού συστήματος της στυγνά δυναστικής κομματοκρατίας, τα οποία δεν επιτρέπουν σε κανέναν ηγέτη, όσον ικανός και όσον πατριώτης και να είναι, να μπορεί να φέρει κάποιαν, έστω μηδαμινή, βελτίωση στην αποτελεσματικότητα του σαθρού πολιτικού συστήματος της στυγνά δυναστικής κομματοκρατίας, υπέρ της ελληνικής μας κοινωνίας. Επειδή όμως δεν θέλω να σας κουράζω, ας επικεντρωθούμε σε ένα και μόνον ένα δομικό αίτιο, το οποίο είναι τόσο απτό, που μπορούμε και το κρατούμε στα χερια μας, ανάμεσα στα δάκτυλά μας.

ΕΞΩΔΙΚΑ ΤΟΥ ΑΡΤΕΜΙΟΥ ΣΩΡΡΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ

ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ 22-10-12, Ο ΠΛΗΡΕΞΟΥΣΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΤΗΣ END ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΡΤ. ΣΩΡΡΑ, ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ι. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ, ΑΠΕΣΤΕΙΛΕ ΕΞΩΔΙΚΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΡΕΙΟ ΠΑΓΟ, ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ, ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙ (ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ) ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΣΧΕΤΙΚΩΣ ΜΕ ΤΗΝ .... Α Ρ Ν Η Σ Ι ΤΩΝ (!!!) ΝΑ ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΟΥΝ, ΩΣ ΩΦΕΙΛΟΝ, ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΠΡΟΤΑΣΩΣ ΤΗΣ END (ΑΡΤ. ΣΩΡΡΑ) ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!
ΑΡΑΓΕ ΤΩΡΑ ΤΑ ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙΑ ΘΑ ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΟΥΝ ΟΤΙ ΟΙ ΕΞΩΔΙΚΟΙ ΚΛΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ... ΠΛΑΣΤΕΣ Ἠ ΑΝΥΠΑΡΚΤΕΣ; ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ! [1]

Walt Disney: Ο σκοτεινός πρίγκιπας του Χόλιγουντ

Στις 24 Οκτωβρίου 1947, ο δημιουργός του θρυλικού Mickey Mouse καταθέτει ενώπιον της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων, καταδεικνύοντας ως κομουνιστές καλλιτέχνες του Χόλιγουντ για λογαριασμό του Edgar Hoover. Μυστικός πράκτορας και πληροφοριοδότης του FBI ήδη από το Νοέμβριο του 1940, ο Walt Disney αποδείχτηκε ακραίος αντισημίτης κι αντικομμουνιστής.
H αποκάλυψη έγινε με τη δημοσιοποίηση εγγράφων από τον Mark Eliot, συγγραφέα της βιογραφίας του Walt Disney «Ηollywood’s Dark Prince», των οποίων η αυθεντικότητα εξακριβώθηκε. Ο Disney εργαζόταν για λογαριασμό της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων που διερευνούσε κατά πόσον «αντιαμερικανικές» ιδεολογίες είχαν παρεισφρύσει στους αμερικανικούς θεσμούς και ειδικότερα κατά πόσο κομουνιστικές ιδέες είχαν διεισδύσει στον κινηματογράφο.

Το χρονικό μιας κυβερνητικής Βαβέλ

Σε μία «σολομώντεια λύση» φαίνεται πως καταλήγουν οι κυβερνητικοί εταίροι με ένα ξεχωριστό νομοσχέδιο για τα εργασιακά, το οποίο και θα καταψηφίσει η ΔΗΜΑΡ. Αυτή η απόφαση όπως προκύπτει από αποκλειστικές πληροφορίες του tvxs.gr δίνει λύση στο αδιέξοδο της «κυβερνητικής Βαβέλ» που δημιουργήθηκε μετά την άρνηση του Φώτη Κουβέλη να ψηφίσει τις αλλαγές στα εργασιακά, το «άδειασμα» του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα από τους Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και Όλι Ρεν για τα περί «εξασφαλισμένης επιμήκυνσης» και «κλεισίματος πακέτου» αντίστοιχα, αλλά και τα «νικηφόρα μηνύματα» του Γιάννη Βρούτση και τα τηλεφωνήματα του Ευάγγελου Βενιζέλου για μια «συμβιβαστική λύση». Κατά τα άλλα όπως δήλωσε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς που «κρατάει σταθερά το τιμόνι», «θα σώσουμε την Ελλάδα όσοι τολμήσουμε».
«Τα όσα η Τρόικα επιμένει αναφορικά με τα εργασιακά ζητήματα με βρίσκουν αντίθετο. Οι αξιώσεις της με βρίσκουν αντίπαλο. Δεν πρόκειται να δεχτώ, ούτε να ψηφίσω, ούτε εγώ ούτε οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ τις μεταβολές που επιμένει η Τρόικα να θέλει αναφορικά με τα εργασιακά δικαιώματα». Αυτή η δήλωση του Φώτη Κουβέλη ήταν η αρχή της πρώτης μεγάλης αναταραχής στο εσωτερικό της κυβέρνησης συνεργασίας.

Νόαμ Τσόμσκι: Η λιτότητα καταστρέφει την Ελλάδα

Αυστηρή κριτική στις πολιτικές λιτότητας που επιβάλλει η Ε.Ε. στα υπερχρεωμένα κράτη μέλη της άσκησε ο Αμερικανός ακαδημαϊκός και στοχαστής, Νόαμ Τσόμσκι, αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι «οι πολιτικές της Ε.Ε. καταστρέφουν την Ελλάδα».

Σε συνέντευξή του στο Dialogos Radio, ο διακεκριμένος καθηγητής του ΜΙΤ δήλωσε ότι ο ελληνικός λαός δέχεται πιέσεις που υπερβαίνουν τις αντοχές του, με το επίπεδο διαβίωσης στη χώρα να έχει υποχωρήσει στα επίπεδα της δεκαετίας του 1960.

Σημειώνει, πάντως, ότι για τα δεινά της Ελλάδας δεν ευθύνεται αποκλειστικά η πολιτική λιτότητας και τα μέτρα που επιβάλλει η τρόικα, καθώς «η Ελλάδα έχει πολλά εσωτερικά προβλήματα».

Αναμένοντας την δόση, του Γιάννη Βαρουφάκη

«Νυν υπέρ πάντων η επόμενη δόση», λοιπόν. «Αν δεν την πάρουμε», σύμφωνα με τον υπουργό οικονομικών, «θα πεινάσει κόσμος». Όπερ μεθερμηνευόμενο, «πρέπει» να αποδεχθούμε όλα τα μέτρα που απαιτεί η τρόικα, ακόμα κι εκείνα που ξέρουμε ότι θα δημιουργήσουν, μεσοπρόθεσμα, μεγαλύτερα προβλήματα από εκείνα που λύνουν.
Ας πάρουμε την επόμενη δόση και μετά «έχει ο Θεός» - δηλαδή, η κα Μέρκελ η οποία, ευελπιστούμε, αν όλα πάνε κατ΄ευχήν, να δώσει λύσεις στην Κρίση του Ευρώ, λύσεις που να φέρουν στο μέλλον πραγματικές λύσεις και για την Ελλάδα (δηλαδή, κατ’ ελάχιστον, διαγραφή μεγάλου μέρους του δημόσιου χρέους το οποίο επ’ ουδενί δεν θα μπορεί να εξυπηρετήσει η αποδυναμωμένη ελληνική οικονομία).

Πτωχευμένοι λαοί..., της Ζέζας Ζήκου

Η ελληνική κρίση φαίνεται να εισέρχεται στην πιο μελανή φάση της. Η στάση πληρωμών δεν είναι ανέκδοτο. Ούτως ή άλλως, η λιτότητα –δηλαδή η φτώχεια– είναι μονόδρομος. Η χώρα αρχίζει να ζει ημέρες χρεοκοπίας και είναι θέμα χρόνου να αρχίσει μια καλπάζουσα φτωχοποίηση. Οι ολοένα ογκούμενες απαιτήσεις των δανειστών μας διατυπώνονται πλέον με ωμό τρόπο. Πόσο αντέχουμε, άραγε, να ζήσουμε έτσι;

Η επισήμανση του Bloomberg πως «η κατάσταση στην Ελλάδα είναι αντίστοιχη της Μεγάλης Ύφεσης του 1929 στις ΗΠΑ, έκανε τον γύρο του κόσμου. Δυστυχώς, λέει αλήθειες που δύσκολα πλέον κρύβονται κάτω από το χαλί. Η Ελλάδα υφίσταται μια οικονομική συρρίκνωση του είδους και του μεγέθους που υπέστησαν οι ΗΠΑ και η Γερμανία κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης (1929), γεγονός που αποτυπώνει την κλίμακα της δυσκολίας που αντιμετωπίζει στην προσπάθεια να ανακτήσει ανταγωνιστικότητα μέσω της ύφεσης, αναφέρει το δημοσίευμα.

Τα πάθη της ψυχολογίας σήμερα, της Φωτεινής Τσαλίκογλου

Με 25% ανέργους και με κατακόρυφη αύξηση των ψυχικών διαταραχών και των αυτοκτονιών, πόσο εύκολο είναι σήμερα να είσαι ψυχολόγος; Πόσο ματαιώνεσαι στον ρόλο σου; Πόσο οι προσδοκίες του κοινού για «μια καλή ζωή» είναι συμβατές με αυτά που μπορεί να προσφέρει η άσκηση ενός τέτοιου επαγγέλματος;
«Να μην πονώ». «Να μην υποφέρω». «Να είμαι καλά». Πώς όμως και με τι τίμημα;
Το τι συμβαίνει μέσα στο πάσχον υποκείμενο ποτέ άλλοτε δεν ήταν συνυφασμένο τόσο στενά με το τι συμβαίνει εκεί-έξω-από-αυτό. Ποτέ άλλοτε η κατάθλιψη, το άγχος και τα ψυχοκοινωνικά προβλήματα δεν ήσαν τόσο στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους από ό,τι είναι σήμερα. Αν ο ψυχολόγος ή ο ψυχοθεραπευτής το αγνοήσει κινδυνεύει να γίνει μέρος του προβλήματος και όχι μέρος της επίλυσής του. H ιατρικοποίηση του πόνου, το ενδο-ατομικό μοντέλο παροχής βοήθειας μοιάζει φτωχό και ανεπαρκές.

«Μαθήματα» από τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, του Πολυμέρη Βόγλη

Το Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα, όπως είναι η πλήρης ονομασία του ναζιστικού κόμματος, εισβάλει ξαφνικά στην κεντρική πολιτική σκηνή της Γερμανίας στις εκλογές του 1930. Ενώ μέχρι τότε ήταν ένα μικρό κόμμα, τότε μετατρέπεται σε μεγάλη πολιτική δύναμη. Στις εκλογές του 1928 το ναζιστικό κόμμα είχε λάβει 809.000 ψήφους (2.5%) και είχε εκλέξει 12 βουλευτές, δύο χρόνια μετά έλαβε 6.400.000 ψήφους (18.3%) και είχε εκλέξει 107 βουλευτές. Τον Ιούλιο του 1932, δύο χρόνια μετά, επρόκειτο να γίνει το πρώτο κόμμα με το εντυπωσιακό ποσοστό 37,4%.

Το ναζιστικό κόμμα ήταν ένα σχετικά καινούργιο κόμμα, είχε ιδρυθεί το 1920 ως μετεξέλιξη του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος το οποίο είχε ιδρυθεί το 1919. Το Εθνικοσιαλιστικό Κόμμα ήταν ένα από τα πολλά εθνικιστικά κόμματα και οργανώσεις που είχαν ξεπηδήσει μετά τη λήξη του Α ΠΠ και την ήττα της Γερμανίας. Ο εθνικισμός, είχε βαθιές ρίζες στη Γερμανία όπως και σ’ όλη την Ευρώπη, αλλά δεν υποχώρησε λόγω του πολέμου αντίθετα μετά το 1918 διαδόθηκε και έγινε πολύ πιο επιθετικός. Οι λόγοι για τον παροξυσμό του εθνικισμού στη Γερμανία ήταν βασικά δύο: αφενός η ήττα της Γερμανίας και η συνθήκη των Βερσαλλιών και αφετέρου η απειλή του κομμουνισμού. Το ναζιστικό κόμμα θα μπολιάσει τον εθνικισμό με τον αντισημιτισμό, ο οποίος είχε ιδιαίτερη απήχηση στη γερμανική κοινωνία.

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Ποιοι εξελλήνισαν την Ευρώπη

Νίκος Μπακουνάκης
Ο γάλλος ιστορικός Συλβαίν Γκουγκενέμ αμφισβητεί ότι τα ελληνικά κείμενα έφθασαν στη Δύση μόνο μέσα από τις αραβικές μεταφράσεις και αναδεικνύει τον ρόλο ευρωπαϊκών κέντρων, όπως το αβαείο του Μον-Σαιν-Μισέλ, όπου λόγιοι δούλεψαν απευθείας τα ελληνικά κείμενα. Το βιβλίο προκαλεί μεγάλη πολεμική γιατί θεωρήθηκε από ορισμένους ρατσιστικό.
Πριν από μερικούς μήνες ο καθηγητής Μεσαιωνικής Ιστορίας στη Λυών Συλβαίν Γκουγκενέμ αμφισβήτησε, με επιχειρήματα, τη γνωστή θέση ότι τα ελληνικά κείμενα έφθασαν στη Δύση αποκλειστικά μέσα από τις αραβικές μεταφράσεις. Οχι πως η συμβολή των Αράβων δεν ήταν σημαντική αλλά εξίσου σημαντική, μολονότι αγνοημένη, ήταν η απευθείας σχέση με τα ελληνικά κείμενα. Μια ελληνική γενεαλογία αποκαθίσταται λοιπόν με πειστικό τρόπο. Το βιβλίο του Γκουγκενέμ προκάλεσε μια τεράστια
πολεμική, κυρίως πολιτικού χαρακτήρα. Θεωρήθηκε ρατσιστικό, αντιμουσουλμανικό, εξτρεμιστικό κτλ., ενώ ο ίδιος ο καθηγητής έγινε στόχος ποικίλων επιθέσεων. Το θέμα εξακολουθεί να είναι φλέγον και επίκαιρο, αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας ότι ο Μπαράκ Ομπάμα στον εξαιρετικό λόγο του στο Κάιρο αναφέρθηκε στο Ισλάμ ως τον πολιτισμό που έδωσε στην Ευρώπη τη γραφή και την τυπογραφία. Η συνέντευξη που ακολουθεί έγινε με e-mail. Ο Γκουγκενέμ μιλάει για τα ευρήματά του, για το Βυζάντιο ως συστατικό του ευρωπαϊκού πολιτισμού και για τις διαστάσεις της πολεμικής που προκαλεί το βιβλίο του.

"Της δικαιοσύνης προέχει η σωτηρία"

Συνέντευξη του  Κώστα Κουτσουρέλη  στον Σταμάτη Μαυροειδή
Ένα πολυστρώματο κρεμμύδι, που όσο το ξεφλουδίζει κάποιος αποκαλύπτεται η μεγαλειώδης σαπουνόφουσκα που νομίσαμε ότι ζήσαμε, τα τελευταία 35 (τουλάχιστον) χρόνια. Το ξετύλιγμα της εξίσου πολυστρώματης αφήγησης του Κουτσουρέλη είναι ελκυστικό, κι αυτό ανεξάρτητα από τη συμφωνία ή τη διαφωνία ενός εκάστου των αναγνωστών με το ανάπτυγμα μέρους των σκέψεών του. Θα ήταν άδικο, πάντως, για τον ίδιο και για μας να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι στην κυοφορία και την εμφάνιση της κρίσης που βιώνουμε, συνεργήσαμε ισότιμα οι πάντες. Η δύναμη και η αδράνεια δεν εξισώνονται, ούτε ο θύτης με το θύμα. Είναι άλλο πράγμα να επινοείς και να υπαγορεύεις ανάγκες και επιθυμίες διαμορφώνοντας συνειδήσεις και διαφορετικό να μην έχεις τη δύναμη ή την ικανότητα να αντιδράσεις. Η αφροσύνη του δήμου, όποια κι αν είναι η έκτασή της, δεν νομιμοποιεί τη διαστροφή της εξουσίας.
Σταμάτης Μαυροειδής | Γινόμαστε μάρτυρες ιστορικών στιγμών παγκοσμίως όπου το σύστημα κλονίζεται συνθλίβοντας την πλειονότητα των πολιτών αλλά και μέρος του… εαυτού του. Αυτή η επί θύραις τρομακτική κρίση, είναι κρίση μόνο οικονομικών μεγεθών ή κάτι περισσότερο, κ. Κουτσουρέλη;

Ξεπερνώντας τον Ελληνικό Κεμαλισμό

Νίκος Γεωργιόπουλος
Μετά την απελευθέρωση των Ελλήνων το 1830, ο αγώνας τους ήταν να δομήσουν κράτος. Δυστυχώς το νεαρό κράτος δεν δομήθηκε σύμφωνα με τις ανάγκες του λαού, αλλά σύμφωνα με τις φαντασιώσεις μιας σειράς διανοουμένων και δεσποτικών ηγετών. 
Οι διανοούμενοι φαντάστηκαν μια Ελλάδα υβρίδιο της κλασσικής Ελλάδας και της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το αποτέλεσμα ήταν η αρχαιοπληξία και το ιδεολόγημα της ελληνορθοδοξίας. Κληρονομήσαμε από αυτήν την ιστορική αφήγηση ένα κράτος που μίλαγε διαφορετική γλώσσα από τους πολίτες του και μια εκπαίδευση που όξυνε την εθνική μας μειονεξία. Τι είχαν να αντιπαρατάξουν οι τσομπάνηδες της Ρούμελης και του Μωριά απέναντι στο κλέος των Αρχαίων Ελλήνων ή των Βυζαντινών κοσμοκρατόρων;