Ο κατήφορος της Ελλάδας

Αφορμή για τη συγγραφή αυτού του άρθρου αποτέλεσε η πρόσφατη ανάγνωση του βιβλίου/λευκώματος "Η Αθήνα του χιούμορ". Είναι από τις δημιουργίες εκείνες που συνδυάζουν το τερπνό με το ωφέλιμο. Το τερπνό εν προκειμένω είναι προφανές . Ονόματα επιχειρήσεων όπως " Το αυγό του κόκορα", "Ο γύρος του κόσμου", "Αρτιστον", "Γλεντοκομείο", "Χυμείον" δεν προκαλούν μόνο γέλιο αλλά και θαυμασμό για τις διαφημιστικές ικανότητες κάποιων Ελλήνων "μικρομεσαίων" επιχειρηματιών. Οι περισσότερες όμως επιχειρήσεις που εμφανίζονται στο λεύκωμα έχουν ονόματα που εκτός από το γέλιο προκαλούν και έντονο προβληματισμό για τον ρεαλισμό των εν λόγω επιχειρηματιών καθόσον τα χρησιμοποιούμενα ονόματα κάθε άλλο παρά διαφημίζουν το προσφερόμενο προϊόν ή την επιχείρηση τους (απλώς ντόρος να γίνεται). Η προσπάθεια για διάκριση υπερισχύει της σκέψης για τις αρνητικές συνέπειες που θα μπορούσε να έχει στις πωλήσεις τους η χρήση ενός ακατάλληλου ονόματος.

Δυστυχώς, το ίδιο συμβαίνει και με τις περισσότερες επιλογές τους διαχρονικά. Η πρόσληψη και χρησιμοποίηση προσωπικού ακατάλληλου για τις συγκεκριμένες θέσεις χαρακτηρίζει ολόκληρη την ελληνική οικονομία. Όταν μια επιχείρηση λειτουργεί με υψηλή κερδοφορία, σχεδόν όλοι οι Έλληνες επιχειρηματίες αποδίδουν τα κέρδη της πρωτίστως στις προσωπικές τους ικανότητες και προσπάθειες και δευτερευόντως στο μισθοδοτούμενο προσωπικό.
 Συγχρόνως δείχνουν απροθυμία να μοιραστούν τα επιπλέον κέρδη τόσο με το προσωπικό τους όσο και με την κοινωνία γενικότερα, είτε προσφέροντας αυξήσεις στους μισθούς εκείνων που εργάστηκαν για λογαριασμό τους (προσωπικό επιχείρησης) είτε πληρώνοντας περισσότερους φόρους στο Ελληνικό Δημόσιο. Όμως όταν κάποια στιγμή τα κέρδη εξαφανιστούν, απαιτούν θυσίες από εκείνους που οι ίδιοι απέκλεισαν από τη διανομή των επιπλέον κερδών. Ενώ αποκλείουν την συμμετοχή των εργαζομένων στα κέρδη, απαιτούν τη συμμετοχή τους στις οικονομικές ζημιές της επιχείρησης. Απαιτούν τη συμμετοχή των εργαζομένων και της κοινωνίας στις ζημιές (μείωση μισθών, απολύσεις, διαγραφή χρεών) αλλά όχι στα κέρδη. Διότι έτσι τους συμφέρει! Όμως αυτό δεν συμφέρει εμάς. Κι εμείς είμαστε οι περισσότεροι! Κι επειδή στη δημοκρατία οι περισσότεροι αποφασίζουν τι θα γίνει, ας σταματήσει επιτέλους η μείωση μισθών και συντάξεων, όπως και η ανάληψη υποχρεώσεων και η παροχή εγγυήσεων προς τις ελληνικές τράπεζες από το Ελληνικό Δημόσιο χωρίς αντίκρισμα (π.χ. δημόσιο έλεγχό τους, όπως γίνεται αλλού, ακόμα και στην πατρίδα του καπιταλισμού).
Η συμμόρφωση του ελληνικού κράτους απέναντι στις πολιτικές παρεμβάσεις μιας μικρής μειοψηφίας επιχειρηματιών, οι οποίοι αφού έγιναν πάμπλουτοι με τη βοήθεια αργυρώνητων πολιτικών (μέσα από χαριστικές συμβάσεις, φοροαπαλλαγές και φοροδιαφυγή) εξακολουθούν να κυβερνούν τη χώρα από το παρασκήνιο, είναι εξοργιστική. Και για να γίνουν οι πολιτικές παρεμβάσεις τους πιο αποτελεσματικές, αφού έκαναν παρασκηνιακές συμφωνίες με τους διεθνείς τοκογλύφους και προετοίμασαν το έδαφος με δηλώσεις προσβλητικές για το σύνολο των Ελλήνων πολιτών (κρίνοντας εξ ιδίων!), μας οδήγησαν με συνοπτικές διαδικασίες σε καθεστώς υποτέλειας και υποταγής χωρίς να πέσει έστω και μία τουφεκιά! Οι κουκουλοφόροι της κατοχής, με τη βοήθεια υιών, θυγατέρων και εγγονών, κατάφεραν να επιτύχουν αυτό που δεν κατάφεραν με τα όπλα το 1941. Να αποκτήσουν τον πλήρη έλεγχο όχι μόνο του κρατικού μηχανισμού αλλά και των πλουτοπαραγωγικών μέσων και πηγών της πατρίδας μας.
Η Άνγκελα Μέρκελ με εξαγορά των κορυφαίων Ελλήνων πολιτικών (μέσω της κρατικής Siemens) και με ωμούς προσωπικούς εκβιασμούς (υποκλοπές ένοχων ιδιωτικών συνομιλιών, καταγραφή παράνομων συναλλαγών κ.ά.) κατόρθωσε να επιτύχει το ακατόρθωτο για τον Αδόλφο Χίτλερ. Την ουσιαστική υποδούλωση της Ελλάδας στο γερμανικό Ράιχ μετά από 70 χρόνια! Επιπλέον, πρέπει να πληρώσουμε και το τίμημα για την ήττα τους στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, καθόσον η αντίσταση της Ελλάδας στον ιταλο-γερμανικό Άξονα ανέτρεψε το χρονοδιάγραμμα του Χίτλερ για επίθεση στη Σοβιετική Ένωση την άνοιξη του 1941 η οποία θα του εξασφάλιζε τη συντριβή της κύριας δύναμης του Ερυθρού Στρατού και τον πλήρη έλεγχο της Ευρωπαϊκής Ρωσίας πριν από το τέλος του έτους.
Για όσα τραγικά για τον ελληνικό λαό συνέβησαν τα τελευταία τρία χρόνια μεγάλη ευθύνη φέρεται να έχει, τυπικά και ουσιαστικά, ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου.
Στις αρχές του έτους 2010 μας προέτρεπε να κάνουμε την κρίση ευκαιρία. Σύμφωνα με το σκεπτικό του, κάθε κρίση κρύβει μέσα της και μια ευκαιρία. Έτσι, αν κάποιος ψάχνει να βρει μια καλή ευκαιρία και δεν βρίσκει (όπως ο φίλος μας ο Τζορτζ Σόρος) δεν έχει παρά να προκαλέσει ο ίδιος μια κρίση (χρέους ή νομισματική) για να κερδίσει τόσο ο ίδιος όσο και οι φίλοι του οι πολιτικοί με τους οποίους συχνά συντρέφεται (σύντροφοι στα μεγάλα κόλπα που αποφέρουν μέσα σε λίγες ημέρες δισεκατομμύρια δολάρια στον ίδιο και την παρέα του). Εν προκειμένω, επειδή το όνομά του έχει ήδη σπιλωθεί διεθνώς, ο πρώην πρωθυπουργός ΓΑΠ θα πρέπει να υπερασπιστεί την τιμή και την υπόληψή του χωρίς καθυστέρηση. Την ευκαιρία που του προσφέρει ανιδιοτελώς ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας, με την πρόταση του για σύσταση εξεταστικής επιτροπής για διερεύνηση της υπόθεσης του Μνημονίου θα πρέπει να την αρπάξει αμέσως ζητώντας να υπογράψει στη σχετική αίτηση πρώτος και καλύτερος. Είναι μια τιμή την οποίαν οφείλει να κάνει ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ προς τον πρώην πρωθυπουργό της χώρας. Διότι η τιμή τιμή δεν έχει!