Ξανά σε πόλεμο το ΑΠΘ

Τούτες τις μέρες στο ΑΠΘ σημειώθηκε ακόμα ένα πολεμικό επεισόδιο. Κάποιοι περίεργοι δημοσιογράφοι ʽανακάλυψανʼ οικονομικά σκάνδαλα. Με τη συνεπικουρία εσωτερικών καλοθελητών, το ζήτημα πήρε διαστάσεις και δημιούργησε ανάλογες εντάσεις. Ευτυχώς η αντίδραση του πρυτανικού και της συγκλήτου υπήρξε άμεση, τα επίδικα ξεκαθαρίστηκαν και το ζήτημα δείχνει να κλείνει εδώ. Άνθρακες, λοιπόν, ο θησαυρός.
Τα σήματα όμως που εξέπεμψε τούτο το επεισόδιο ήταν καθαρότερα από κάθε άλλη φορά. Φάνηκε πράγματι το πώς στη μέση μιας δύσκολης εποχής είναι λογικό και αναμενόμενο η συγκυρία να αποκτά πολεμικά χαρακτηριστικά, με την εξουσία ανελέητη να βρίσκεται σε ολομέτωπη αντιπαράθεση προς την κοινωνία. Φάνηκε ακόμα το πώς σε τέτοιες ώρες στο προσκήνιο έρχεται το ιδεολογικό περιεχόμενο λέξεων όπως ελευθερία, δημοκρατία, διαφάνεια, ήθος κ.λπ. εις βάρος του πολιτικού τους περιεχομένου που χάνεται. Δείγματα αυτών των φαινομένων παρουσιάζονταν και στο εσωτερικό φόρουμ που διαθέτει το ΑΠΘ, όπου τον τελευταίο καιρό γίναμε μάρτυρες της αφέλειας και συνάμα της αμετροέπειας με τις οποίες διάφοροι συνάδελφοι επιστράτευαν μια τέτοιου τύπου ρητορική, προκειμένου να αντιπαρατεθούν κατά κανόνα στη Συσπείρωση και το ΣΥΡΙΖΑ. Λογικά και αναμενόμενα όλα αυτά και εντέλει ίσως και συγχωρητέα.

Αυτό όμως που οφείλουμε να κρατήσουμε από την υποκατάσταση της πολιτικής από την ιδεολογία είναι το γεγονός ότι όταν οι λέξεις χρησιμοποιούνται αποκλειστικά ή κυρίως ως ιδεολογήματα τότε και ο πολιτικός λόγος γίνεται προσχηματικός. Με πρόσχημα λοιπόν τη δημοκρατία, τη διαφάνεια, την καθαρότητα και το ήθος, αδίστακτη η εξουσία εξαπολύει την επίθεσή της απέναντι σε όσους αντιστέκονται. Εκδίκηση, καθυπόταξη των αντιδρώντων, παραδειγματική επίδειξη δύναμης, προώθηση συγκεκριμένων πολιτικών -όλα αυτά μάλλον κι ακόμα άλλα που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή. Καθόλου συγχωρητέα μεν, πλην λογικά και αναμενόμενα πράγματα. Σε πόλεμο βρισκόμαστε άλλωστε. Και στον πόλεμο επιστρατεύονται, εκτός των άλλων, και πρόθυμοι, στην τελική θλιβεροί δημοσιογράφοι, οιονεί διανοούμενοι και άλλοι πολλοί. Τίποτα παράξενο.
Το παράξενο και αυτό που δημιουργεί θλίψη είναι η προθυμία, η αναξιοπρέπεια και εντέλει η ανηθικότητα ορισμένων φωνασκούντων συναδέλφων από το ΑΠΘ, ένα είδος εσωτερικού μετώπου. Κρίμα γι' αυτούς. Ευτυχώς όμως για το ΑΠΘ, η πρυτανεία και η σύγκλητος αντιστέκονται σθεναρά, με τη συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων από κοντά. Άλλωστε η συμπαράταξη είναι η δύναμή μας στον πόλεμο της βρομιάς, της ανηθικότητας και της απροκάλυπτης βίας. Κουράγιο σε όλους και προπάντων η οργή που μας διακατέχει να μην εκτραπεί, παρά να μείνει σταθερά στον χώρο της πολιτικής. Αυτό προσπάθησα σε τούτη την παρέμβαση, ομολογώ με πολλή δυσκολία.
* Ο Γ. Στάμου είναι Καθηγητής Οικολογίας στο ΑΠΘ