Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

Φαρισαίοι και Χρεωκόποι

Τις τελευταίες ημέρες αναπτύσσεται φιλολογία γύρω από την πιθανή χρεωκοπία. Πρέπει να ομολογήσω ότι οι κυβερνητικοί φωστήρες κάνουν τα πάντα για να απαλλάξουν τον εαυτό τους και τους προκατόχους τους από τις ενοχές τους.
Ποιος αλήθεια θα χρεωκοπήσει; Η χώρα; Η χώρα δεν μπορεί να χρεοκοπήσει.
1. Διότι δεν έχει νομική προσωπικότητα και ως εκ τούτου δεν έχει ούτε οικονομικές υποχρεώσεις ούτε απαιτήσεις.
2. Διότι η χώρα συγκροτείται από κοινωνικές ομάδες, από τις οποίες άλλες κερδίζουν από την κρίση και άλλες, η μεγάλη πλειονότητα, καταστρέφονται.
Αν μάλιστα μπορούσαμε να μεταφέρουμε τα κέρδη των ολίγων αυτής της χώρας στους πολλούς, πολύ πιθανόν έως βέβαιον ότι κανείς πολίτης της χώρας δεν θα είχε πρόβλημα.
Ποιος λοιπόν κινδυνεύει να χρεωκοπήσει ή, όπως υποστηρίζω, είναι ήδη σε κατάσταση χρεωκοπίας;
Η απάντηση είναι απλή. Είναι το ελληνικό κράτος με την ιδιότητά του ως “διαχειριστής της δημόσιας περιουσίας”.

Το ελληνικό κράτος διά στόματος Γ.Α. Παπανδρέου από το Καστελόριζο έκανε γνωστό στον ελληνικό λαό και τη διεθνή κοινότητα ότι το Ελληνικό Δημόσιο αδυνατεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του τόσο στο εσωτερικό όσο και στους διεθνείς δανειστές. Από την στιγμή εκείνη και μετά δρομολογήθηκε διεθνής επιτήρηση με την επωνυμία “τρόικα”.
Σε όλες τις αντίστοιχες περιπτώσεις επιβάλλεται διεθνής εποπτεία, αναγκαστική διαχείριση και ρευστοποίηση περιουσίας προκειμένου να καλυφθούν οι πιστωτές. Η αλήθεια είναι ότι στην περίπτωση του ελληνικού κράτους διατυπώθηκαν σοβαρές αμφισβητήσεις για το αν η προσφυγή στην διεθνή επιτήρηση, δηλαδή στην τρόικα, επιβάλλονταν από τα πραγματικά δεδομένα ή ήταν μια κίνηση με πολιτική σκοπιμότητα.
Την άποψη αυτή συμμερίζομαι από την αρχή. Αυτήν την άποψη την συμμερίζονταν Ν.Δ. και ΔΗΜ.ΑΡ. Άλλωστε μεγάλος σάλος είχε δημιουργηθεί για την αλλοίωση των στοιχείων του ελλείμματος. Τώρα βέβαια οι φαρισαίοι κάνουν πως δεν θυμούνται. Θα πρέπει όμως να ξέρουν ότι και η υπόθαλψη ενόχου αποτελεί εξ ίσου ενοχή.
Ας γυρίσουμε όμως στο θέμα μας. Σε περιπτώσεις που υπάρχει αδυναμία να ικανοποιηθούν οι υποχρεώσεις στο σύνολο τους, υπάρχει μια σειρά την οποία οφείλουν να τηρούν οι εκτελούντες την αναγκαστική διαχείριση.
Πρώτα όφειλαν να ελέγξουν αν τα χρέη είναι είναι πραγματικά και αν οι απαιτήσεις του κράτους προς τους τρίτους εξυπηρετούνται επαρκώς. Κατόπιν το κράτος να  εκπληρώσει τις υποχρεώσεις έναντι του εαυτού του (νοσοκομεία, σχολεία, παρακρατούμενοι φόροι κ.λπ.). Στη συνέχεια να εκπληρώσει τις υποχρεώσει του έναντι των ασφαλιστικών οργανισμών, μετά έναντι των εργαζομένων και τελευταία έναντι των ιδιωτών πιστωτών.
Αυτή η σειρά δεν αποτελεί προϊόν μιας πολιτικής ιδεοληψίας, αλλά τη λογική σειρά που  ακολουθείται για κάθε νομικό ή φυσικό πρόσωπο όταν βρίσκεται σε αδυναμία εκπλήρωσης των υποχρεώσεών του, κάτι που γνωρίζουν όσοι νομικοί και οικονομολόγοι ασχολούνται με καταστάσεις πτωχεύσεων.
Τι ακριβώς κάνει το ελληνικό κράτος σήμερα; Οι επιτηρητές, οι οποίοι ασκούν στην πραγματικότητα αναγκαστική διαχείριση, λειτουργούν ως εκπρόσωποι ιδιωτών πιστωτών (τραπεζών και τοκογλύφων). Έχουν αντιστρέψει τη σειρά προτεραιότητας όσον αφορά την εκπλήρωση των υποχρεώσεων του ελληνικού κράτους και έχουν υποχρεώσει το ελληνικό κράτος να αθετήσει όλες τις υποχρεώσεις του, είτε αυτές προκύπτουν από συνταγματικές είτε από άλλες διεθνείς ή εθνικές νομοθετικές ρυθμίσεις ή ακόμα και από συλλογικές συμβάσεις, εκτός φυσικά από τις υποχρεώσεις του έναντι των τοκογλύφων.
Βέβαια θα ισχυριστεί κάποιος ότι οι τελευταίες εκλογές νομιμοποίησαν την πολιτική αυτή, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι διαγράφονται όσες παραβιάσεις του ελληνικού και διεθνούς δικαίου και όσα συνταγματικά ασυμβίβαστα έχουν πιθανώς προηγηθεί.
Η ανατροπή της ιεράρχησης που προηγούμενα ανέφερα είναι τόσο κραυγαλέα, ώστε με τη συναίνεση της ελληνικής κυβέρνησης, μετατράπηκε το σύνολο σχεδόν του εξωτερικού χρέους προς ιδιώτες (τράπεζες κ.λπ.) σε χρέος έναντι των κρατών και δημιουργήθηκε λογαριασμός στον οποίο θα μπαίνουν όλα τα έσοδα του ελληνικού κράτους, ακόμη και όσα προέρχονται από ρευστοποίηση περιουσίας του, προκειμένου να ικανοποιηθούν οι διεθνείς πιστωτές.
Πώς αλήθεια ονομάζεται αυτό που προηγούμενα περιέγραψα και που συμβαίνει στη χώρα μας; Οι κοινωνικές και οι οικονομικές συνέπειες είναι πια ορατές διά γυμνού οφθαλμού.
Το ελληνικό κράτος όχι μόνο βρίσκεται σε καταφανή αδυναμία να εκπληρώσει στοιχειώδεις υποχρεώσεις του προς τον λαό της χώρας, αλλά κάθε τρεις και λίγο αλλάζει το νομοθετικό πλαίσιο με αμφίβολης νομιμότητας ρυθμίσεις προκειμένου να διαγράψει τις υποχρεώσεις του προς τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τα ασφαλιστικά ταμεία κ.λπ.
Αυτή η πρακτική σημαίνει ότι το κράτος μεταφέρει τη χρεωκοπία του προς ορισμένες κατηγορίες πολιτών, ενώ θα έπρεπε να καλύψει αυτές τις υποχρεώσεις του κατά την προτεραιότητα που προηγούμενα ανέφερα.
Αυτό σημαίνει ότι θα έπρεπε να εκχωρήσει δημόσια περιούσια στο ΙΚΑ και τους άλλους ασφαλιστικούς οργανισμούς, να ελέγξει με διεθνείς αξιόπιστους οίκους το χρέος, να διαγράψει κάθε χρέος που ήταν προϊόν διαφθοράς. Αν ήταν αναγκαίο να πάρει πόρους από τους εργαζόμενους και συνταξιούχους, θα μπορούσε με μορφή εσωτερικού δανεισμού.
Το σχέδιο όμως ήταν και είναι άλλο. Η χρεωκοπία του κράτους να μεταφερθεί στα λαϊκά στρώματα, να σωθούν οι τράπεζες και να αθωωθούν διεθνείς τοκογλύφοι από το διαρκές έγκλημά τους να πλημμυρίσουν τις αγορές με τοξικούς τίτλους.
Θα πρέπει λοιπόν να αντιληφθούν οι φαρισαίοι και οι υποκριτές της κυβερνητικής τρόικας ότι δεν είναι η χώρα που έχει κηρύξει αδυναμία εκπλήρωσης των υποχρεώσεών της, ας μην μας γεμίζουν με τις ενοχές τους, είναι το κράτος που δημιούργησαν το οποίο χρεωκόπησε ως “διαχειριστής της δημόσιας περιουσίας”.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου