Η έρημος

Βαρύτατα, περίπλοκα και ακραία είναι τα προβλήματα που ταλανίζουν έως μυελού οστέων την ελληνική πραγματικότητα, είτε αυτή λέγεται κράτος είτε λέγεται κοινωνία είτε εν συνόλω λέγεται Πολιτεία. Οι ίδιοι επιθετικοί προσδιορισμοί ισχύουν και όταν το πρόβλημα τοποθετηθεί στη συναισθηματική του πλευράμ στην ανθρώπινη δεξίωσή του (δεξιώνομαι, τείνω την δεξιά, εκτιμώ, δέχομαι, επιτυμβίως απεικονίζω στο αίεν την εκτίμηση), στην αισθηματική του αποτελεσματικότητα, στην αλγοριθμική επέκταση της χειρονομίας προς τον άλλον, στην εργασιακή του θεμελιότητα και στην ποιητική της ενθουσιασμένης υγρότητας, που είναι το αντίθετο της εντός συγκεκριμένων ορίων (χρονικών ή θεωρητικών, δεν έχει σημασία) εμπρόθεσμης και γι' αυτό αποτελεσματικής ξηρασίας των ερημικών ορίων.

Στην έρημο είμαστε, σύντροφοι. Στην ακραία κατάσταση αναλογίας. Την οποία μάλλον δεν έχουμε συνειδητοποιήσει. Γι' αυτό και τα φαιδρά. Γι' αυτό και τα βλακώδη. Γι' αυτό και τα συναισθήματα και όχι τα συναισθηματικά πυρίφλεκτα

Εν ολίγοις: δεν θα γλιτώσουμε αν δεν κατανοήσουμε τη φύση της ερήμωσης. Αν δεν κατανοήσουμε από την αρχή την έρημο που είμαστε. Αρκετά ηδονικό, θα μου πεις, τη στιγμή που μια αισχρή κυβέρνηση οδηγεί στον αισχρό θάνατο τους απροστάτευτους, επιδιώκοντας δι' αυτού να καταστήσει όλους απροστάτευτους. Γυμνούς στη μεγάλη, στην παμμέγιστη ακρογιαλιά χωρίς θάλασσα, που λέγεται έρημος, και μάλιστα έρημος μέσα στα σπλάχνα και έρημος μέσα στο μυαλό χωρίς τη στοιχειώδη αριθμητική των αιματοβαμμένων (γιατί όλα κατακτήθηκαν με αίμα) αναλογιών που θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν ώστε να βρούμε τον μέσα δρόμο της ερήμου. Και από 'κεί την αλιμένιστη θάλασσα των επικίνδυνων συμπερασμάτων. Εκείνων των συμπερασμάτων που ισχύουν πριν ακόμα αποδειχτούν, όπως το άλλο κορμί ισχύει πριν καν αποδειχτεί το δικό σου, όπως η σημαία ενός ηλιοβασιλέματος ισχύει ακόμα και μετά τους Ναζί, ακόμα και μετά την Ιερά Εξέταση και είναι συμπέρασμα προόδου, όπως ένας τυχαίος αριθμός μπορεί να δικαιώσει μιαν ολόκληρη ήπειρο. Εδώ δεν είμαστε; Εδώ δεν ήμασταν πάντα; Εδώ ήμασταν. Και εδώ είμαστε. Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να βαστάξουμε τη θηριωδία που μας ταλανίζει. Μόνο που για να τη βαστάξουμε θα πρέπει να κατανοήσουμε τη φάση της ερήμωσης, αφού καμιά έρημος δεν μοιάζει με την άλλη, κανένας φασισμός δεν αντηχεί στα σπλάχνα όπως άλλος, ο προηγούμενος, ο διπλανός, όπως ο φασισμός που ερημικά χωρίζει τον φασισμό της πολυτέλειας από τον φασισμό της φτώχειας.
Εδώ ακριβώς είναι η πληγή. Στην ταξική υπόσταση του φασισμού. Στην καθολικότητα μιας θεωρητικής εικασίας που εμπραγματώνεται μετατρέποντας την άγνοια σε πολιτική ιεραρχία και την επιθετικότητα σε ιερατική (και θυσιαστική) λύση του προβλήματος, το οποίο είναι πάντοτε ένα, είναι πάντοτε απόλυτο, είναι πάντοτε μονοσήμαντο και, επομένως, είναι πρόβλημα "ταπεινής" λύσεως, μιας λύσεως που ταιριάζει στους "ταπεινούς" οι οποίοι καθημάζονται... και έως εκεί. Εκεί, στον υπερβατικό ουρανό που υπάρχει ως έρημος και ως παράδεισος του ακατανόητου ονείρου. Εκεί όπου τρέχουν νερά και λαιμητόμοι, παρθένες και ipod, παίδες εν καμίνω και ενυδρεία φυλακών, όλα μαζί, όλα εν ταυτώ. Ένας ωραίος φασισμός. Να δέρνει το μυαλό σου και να δέρνει το κορμί του άλλου. Μια μαζότητα εξειδικευμένη. Μια έρημος για τον καθένα. Μια έρημος φτιαγμένη από δισεκατομμύρια κόκκους πανικού σε κάθε δευτερόλεπτο σκέψης, σε κάθε δευτερόλεπτο σώματος, σε κάθε δευτερόλεπτο επίγνωσης θανάτου.
Αυτό, λοιπόν, κοντά σε άλλα, είναι ο φασισμός: Τα δευτερόλεπτα που αφαιρούνται από το σώμα. Άρα η αύξηση των κτηριακών καταστάσεων της τιμωρίας που ερημοποιεί την έρημο των υγιών σωμάτων, το εκεί που πρέπει να ειπωθεί και το μετατρέπει σε εκεί που πρέπει να αποκαθηλωθεί. Εκατόμβες μετράει αυτή η προσπάθεια. Αυτό αντιμετωπίζουμε σήμερα. Αυτό, λοιπόν. Την έρημο. Την πιο καθολική αφήγηση απ' όλες. Στην έρημο είμαστε, σύντροφοι. Στην ακραία κατάσταση αναλογίας. Την οποία μάλλον δεν έχουμε συνειδητοποιήσει. Γι' αυτό και τα φαιδρά. Γι' αυτό και τα βλακώδη. Γι' αυτό και τα συναισθήματα και όχι τα συναισθηματικά πυρίφλεκτα.
Όμως δεν γίνεται έτσι. Δεν καθίσταται γεγονός χωρίς συγκρότηση του αντίθετου υποκειμένου. Δεν γίνεται Αριστερά χωρίς ενιαία αντίληψη του αντίπαλου γεγονότος, άρα Αριστερά ως γεγονός μεταβλητό και μουσικό. Γεγονός, θέλω να πω, μιας μουσικής αλαώμενης, περιπλανώμενης και περιπλανημένης στην έρημο των ανθρώπων ώς εκεί όπου το πράγμα γίνεται θάλασσα των ανθρώπων εν πανσελήνω. Εν ολίγοις, το πράγμα είναι σαφές: έχουμε φασισμό. Εμείς είμαστε η Αριστερά. Τελεία και παύλα. Ο πρωθυπουργός είναι ένα γελοίο ανθρωπάκι. Οπότε;