Απρόσωποι και διπρόσωποι πολιτικοί. Του Γιάννη Πανούση

Η απόφαση της ΔΗΜΑΡ για συμμετοχή στην Κυβέρνηση προκειμένου να δοθεί η μάχη του Ευρώ, δεν στερεί κανένα μέλος της από την κριτική στην εξουσία. Ιδού λοιπόν οι πρώτες διαπιστώσεις.

Οι υπουργοί «άνευ γνώμης» όσο πάει πληθαίνουν. Καθώς όλοι οι βουλευτές έχουν γίνει λίγο – πολύ «κυβερνητικοί», με την έννοια ότι θεωρούν ως αποκλειστικό τους στόχο να μπουν και να παραμείνουν εσαεί στην κυβέρνηση, είναι φυσικό ν’ αποφεύγουν τις τριβές που προκαλεί η διατύπωση άποψης. Ιδεολογικά αποστεωμένοι, πολιτικά φοβισμένοι, κοινωνικά αποξενωμένοι, οι υπουργοί «άνευ γνώμης» επιλέγουν συνειδητά το δρόμο των πολλαπλών και πολυεπίπεδων συμφωνιών (ή συμβιβασμών).

Λένε «ναι» σε όλους και για όλα. Τι σημασία έχει αν κατά καιρούς οι αντιφατικές αυτές δηλώσεις, ή και οι συναφείς κυκλοτερείς κινήσεις, αποκαλύπτονται; Οι νέοι συσχετισμοί, οι νέες ισορροπίες, οι νέες συμμαχίες πάλι θα αφήσουν χώρο σε έκφραση μη-γνώμης. Το παν είναι να μην εκτίθεσαι (διότι έτσι, εκτός κυβερνήσεως τίθεσαι). Στην κατηγορία αυτή εντάσσονται και οι ναρκισσευόμενοι, οι οποίοι αρέσκονται στην προβολή, ποζάρουν στα ΜΜΕ, χαμογελούν τάχατες υπαινικτικά, κουνάνε το κεφάλι τους επιβεβαιωτικά, συνοδεύουν, χειροκροτούν, αλλά λέξη δεν βγάζουν.
Οι υπουργοί «άνευ προσώπου». Εδώ συγκαταλέγονται οι κλωνοποιημένοι γόνοι (που μοιάζουν εξωτερικά – εσωτερικά με τους «κατασκευαστές» τους), οι υφυπουργοί που ταυτίζονται τόσο με τους προϊσταμένους τους, ώστε παπαγαλίζουν ακριβώς τα ίδια λόγια και με το ίδιο στιλ, όσοι γίνονται γνωστοί από κάποια συγγένεια, χωρίς ποτέ κανείς να τους δει ή να τους ακούσει. Ορισμένοι, μάλιστα, κρύβονται πίσω από το πρόσωπο της συζύγου τους, κινούνται και προβάλλονται «δι’ αυτής» (γυναικείο κίνημα, φιλανθρωπικά τέια κλπ.).
Οι «υπουργοί άνευ ορίων» συγκροτούν ειδική κατηγορία. Πρόκειται για τις βεντέτες της κυβέρνησης που θέτουν τους εαυτούς τους πάνω από τους θεσμούς και τις διαδικασίες, θεωρώντας ότι έχουν αναλάβει εθνική και ιστορική αποστολή, την οποία ουδείς απλός θνητός δικαιούται να αμφισβητήσει ή να παρεμποδίσει.
Αν σ’ αυτούς τους τύπους προσθέσουμε τους «άνευ ουσίας», «άνευ ιδεών» και «άνευ τσίπας» έκπληκτοι θα διαπιστώσουμε ότι οι πάσης φύσης «άνευ» έχουν τα πάντα, ενώ οι «μετά» (ήθους, γνώσεως, κύρους), δεν ανευ-ρίσκουν χώρο να εκφραστούν και ν’ ανασάνουν.
Αυτά και θα επανέλθουμε.