Το πρόταγμα της συγκρότηση​ς της ελληνικής κοινωνίας, θεσμικά, σε πολιτικό σώμα

Είναι κρίμα που το ελληνικό πολιτικό σύστημα στερεί τα πολιτικά δικαιώματα της κάθε Ελληνίδας και του κάθε Έλληνα, που τυχαίνει να είμαστε μέλη του συνέκδημου ελληνικού μας κόσμου — λες και είμαστε τίποτα βαρυποινίτες, είτε διότι μας θεωρεί πολιτικά ανεξέλεγκτους ανθρώπους, είτε διότι δεν μπορεί να μας εντάξει εύκολα στα δίκτυα της εκλογικής του πελατείας, που κατευθύνονται από την προπαγάνδα των καθεστωτικών ΜΜΕ [1]. Είναι κρίμα διότι έτσι χάνει την δυναμική εξέλιξη του συνέκδημου ελληνικού μας κόσμου, μαζύ με όλα μας τα επιτεύγματα, ως έθος και έθνος ελληνικόν, πάνω σε όλη την επιφάνεια του πλανήτη Γη.
Αντί λοιπόν να ασχολείται με τα πραγματικά αίτια της ελληνικής προβληματικής, η πολιτική τάξη στην Ελλάδα συνεχίζει να ασχολείται με τα αιτιατά της, τα συμπτώματα δηλαδή της προβληματικής μας καταστάσεως, π.χ., την ανεργία [2]. Καμμία και κανένας τους μέσα στην πολιτική τάξη δεν αρθρώνει λέξη γιά τους τρείς βασικούς πυλώνες των αιτίων της προβληματικής μας καταστάσεως, που είναι: το πολιτικό σύστημα της στυγνά δυναστικής κομματοκρατίας, η άρδην αναποτελεσματική, ως προς το κοινό ή δημόσιο συμφέρον, δημόσια διοίκηση και η νομοθεσία, που προωθεί την διαπλοκή και την διαφθορά, από την πολιτική τάξη μέσα σε μία κοινωνία που ζεί στην τέλεια ιδιωτεία και καθιστά αδύνατη την θεσμική συγκρότηση της κοινωνίας μας σε πολιτικό σώμα
[3].
Η μη συμμετοχή της ελληνικής κοινωνίας, δηλαδή του ελληνικού λαού, στην εξουσία και στην πολιτική, εκτός του ότι μετατρέπει την ελληνική κοινωνία σε ένα πολιτικά ανεύθυνο νήπιο, διαμορφώνει έτσι την σκέψη της, τον λόγο της και την πολιτική της δράση, ώστε να αποβαίνει σε βάρος του όλου ελληνικού μας κόσμου. Ή, όπως θα έλεγε με το ευφυέστατο βιτριολικό του χιούμορ ο Γκορ Βιντάλ (Gore Vidal): οι της πολιτικής τάξης ξύλινες «λέξεις έχουν στόχο να μπερδέψουν, έτσι ώστε την ώρα των εκλογών οι άνθρωποι θα ψηφίσουν ενάντια στα συμφέροντά τους» [4].
Ένα υποσύνολο λοιπόν των Ελληνίδων και Ελλήνων του συνέκδημου ελληνικού μας κόσμου είμαστε καθηγητές πανεπιστημίου. Μερικές και μερικοί δε από εμάς είμαστε ερευνητές και διδάσκουμε σε σχολεία διοίκησης επιχειρήσεων.
Ανεξάρτητα όμως από το συγκεκριμένο τομέα της ειδικότητάς μας (οικονομία, χρηματιστική, επιχειρηματική πολιτική και στρατηγική, μάρκετινγκ, δίκαιο επιχειρήσεων, επιχειρησιακή έρευνα, οργανωτική συμπεριφορά, κλπ.), όλες και όλοι εμείς του συνέκδημου ελληνικού μας κόσμου, που διδάσκουμε σε σχολεία διοίκησης επιχειρήσεων, εδώ και αρκετά χρόνια βιώνουμε ένα φαινόμενο στην εργασία μας, που είναι μάλλον περίεργο γιά κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα με ελληνική αγωγή, παιδεία, μόρφωση και καλλιέργεια. Έχει δε να κάνει το φαινόμενο τούτο με την εξωγενή έγχυση της ηθικής στο πρόγραμμα σπουδών διοίκησης επιχειρήσεων.
Αντιμετωπίζουμε, ασχολούμεθα και χειριζόμαστε συλλογικά, αλλά και ατομικά, μέσα στο όλο πρόγραμμα σπουδών διοίκησης επιχειρήσεων, όπως και μέσα σε κάθε επί μέρους μάθημά μας, την πρωτοβουλία της εξωγενούς εγχύσεως της ηθικής στις ακαδημαϊκές μας διαλέξεις. Και είναι μεν εύλογα κατανοητή η όλη τούτη πρωτοβουλία, μιάς και ο αποκαλούμενος δυτικός μας πολιτισμός φαίνεται να υποφέρει από ένα τεράστιο έλλειμμα αξιακών συστημάτων, τα οποία κρίνονται απαραίτητα γιά την βιωσιμότητα και την επιβίωση του ανθρωπίνου είδους.
Όμως γιά κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα, που έστω και εξω-επιδερμικά μετέχει της ημετέρας ελληνικής παιδείας ή καλλιέργειας, το όλον τούτο φαινόμενο παραμένει περίεργο. Διότι πως είναι ποτέ δυνατόν μία Ελληνίς ή ένας Έλλην να μιλούν γιά οικονομία, χρηματιστική ή επιχειρηματική δράση έξω από το πλαίσιο της ηθικής;
Με «τον εξοβελισμό της κοινωνίας από το πολιτικό σύστημα» [5, σ. 375], τα αποκομμένα από την κοινωνία άτομα «αγνοούν το όλον, γιά το οποίο πρέπει να φροντίζουν, δηλαδή αγνοούν ότι: εάν το όλον δεν είναι καλά, αδύνατον είναι να είναι καλά το μέρος (ὅτι τοῦ ὅλου ἀμελοῖεν οὗ δέοι τὴν ἐπιμέλειαν ποιεῖσθαι, οὗ μὴ καλῶς ἔχοντος ἀδύνατον εἴη τὸ μέρος εὖ ἔχειν) [Πλάτων, Χαρμίδης, 156Ε]. Από τον Λεύκιππο, τον Δημόκριτο, τον Πρωταγόρα, τον Σωκράτη (με την πέννα φυσικά του Πλάτωνος), τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Γοργία από τους Λεοντίνους, τον Επίκουρο, τον Φιλόδημο, έως και τον ανώνυμο του Ιαμβίχου, όλοι οι Έλληνες στοχαστές ασχολήθηκαν με τα οικονομικά φαινόμενα αποκλειστικά και μόνον μέσα από την φιλοσοφική και ηθική τους διδασκαλία.
Δηλαδή, οι φιλοσοφικές και ηθικές απόψεις του κάθε Έλληνα στοχαστή «αποτελούν το πλάισιο μέσα στο οποίο αναπτύσσονται οι οικονομικές σκέψεις και προτάσεις του» [6, σ. 190]. Το ελληνικό τούτο έθος συνεχίζεται ακόμη και μετά την μετάλλαξη τηε ελληνικής κοσμοθέασης στο θρησκευτικό πρόσημο της χριστιανικής θρησκείας.
Π.χ., διά μέσω του Αριστοτέλους, τον 4° αιώνα μ.Χ., ο Ιωάνης ο Χρυσόστομος ακολουθεί τον στοχασμό του Δημοκρίτου, σχετικά με την μεγιστοποίηση της χρησιμότητας από την κατανάλωση αγαθών, όχι με την μεγίστη, αλλά με την μετρία ποσότητά τους [6, σ. 199]. Ακολουθώντας λοιπόν τούτον τον μη γραμμικό ελληνικό στοχασμό, δεν είναι πλέον τα μέλη της πολιτικής τάξης στην Ελλάδα που ασχολούνται με την ανατροπή της ελληνικής οικονομικής κατάρρευσης, αλλά οι οικονομικοί εισαγγελείς όπως, π.χ., οι Σπύρος Μουζακίτης και Γρηγόρης Πεπόνης [7].
Διότι η εισαγγελική έρευνα συνδέεται άρρηκτα με την τήρηση του νόμου, που δημιουργεί ένα κλίμα εμπιστοσύνης, από το οποίο έχουν να ωφεληθούν πολλά οι πάντες, η συλλογικότητα δηλαδή του ελληνικού μας κόσμου. Σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό, η πίστη των ανθρώπων στις οικονομικές συναλλαγές καθορίζεται από την ευνομία και την υπακοή όλων μας στους νόμους και τους θεσμούς της πολιτείας.
Πέραν λοιπόν των ευλόγων λαϊκών συναισθημάτων της λύπης της οργής και του πόνου γιά την αισχροκέρδια μερικών σε βάρος των πολλών, η εισαγγελική έρευνα συνδέται άρρηκτα με την υπάρχουσα διαταραχή στην πίστη των οικονομικών συναλλαγων μέσα στον ελληνικό μας κόσμο. Είναι όμως σε θέση η στυγνά δυναστική κομματοκρατία στην Ελλάδα, έμπρακτα να στηρίξει την απονομή δικαιοσύνης ή μήπως πρέπει και τούτο να γίνει μετά την συγκρότησης της ελληνικής κοινωνίας, θεσμικά, σε πολιτικό σώμα;

Ευοί Ευάν,
Νίκος Γεωργαντζάς