Στη χώρα των θαυμάτων

Όταν ο πρωθυπουργός μιας χώρας η οποία βρίσκεται σε βαθύτατη κρίση, που εξελίσσεται ραγδαία σε ανθρωπιστική και επισιτιστική, συμπεριφέρεται σαν το τελευταίο θρησκόληπτο γραΐδιο, όπως ο Αντώνης Σαμαράς, τότε δεν είναι απλώς γελοίος. Είναι ακραία επικίνδυνος. Δεν είναι απλώς για τα μπάζα, είναι ένας οπισθόβουλος και μικρόνους υπεργολάβος που θέλει να μετατρέψει τη χώρα σε μπάζα προκειμένου να τη σώσει.

Θαυμάστε εικόνα πρωθυπουργού: να προσκυνάει την εικόνα της Μεγαλόχαρης και καλά με ευλάβεια και κατάνυξη, απευθυνόμενος στο εκκλησίασμα των ψήφων, στην ταπεινότερη και απλοϊκότερη και φοβική εκδοχή του. Θαυμάστε εικόνα πρωθυπουργού κράτους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αντί να υψώσει ανάστημα στους ομολόγους του, προσκυνάει τα εικονίσματα και εύχεται σαν καντηλανάφτης "καλή Παναγιά". Διότι εμείς είμεθα Έλληνες κι έχουμε την Παναγιά μαζί μας, όπως θα έλεγε από του άμβωνος και ο τελευταίος επαρχιακός ιεροκήρυκας καλωσορίζοντας το αίσιον και ευτυχές 1950

Θαυμάστε εικόνα πρωθυπουργού: να προσκυνάει την εικόνα της Μεγαλόχαρης, και καλά με ευλάβεια και κατάνυξη, απευθυνόμενος στο εκκλησίασμα των ψήφων, στην ταπεινότερη και απλοϊκότερη και φοβική εκδοχή του. Θαυμάστε εικόνα πρωθυπουργού κράτους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που, αντί να υψώσει ανάστημα στους ομολόγους του, προσκυνάει τα εικονίσματα και εύχεται σαν καντηλανάφτης "καλή Παναγιά". Διότι εμείς είμεθα Έλληνες κι έχουμε την Παναγιά μαζί μας, όπως θα έλεγε από του άμβωνος και ο τελευταίος επαρχιακός ιεροκήρυκας καλωσορίζοντας το αίσιον και ευτυχές 1950.
Προσπαθήστε να φανταστείτε από την άλλη τους οικονομικούς δολοφόνους που βυθίζουν όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση στη διαλυτική κρίση, που είναι κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και δεν πίπτει επί των κεφαλών μας ως εξ ουρανού τιμωρία, συγκρίνετε την εικόνα τους με την εικόνα του προσκυνούντος την εικόνα Αντώνη Σαμαρά και θα καταλάβετε τη χαώδη διαφορά που τις χωρίζει.

Και θα σας πιάσει σύγκρυο για το σε ποιους νοητικούς και ηθικούς νάνους αναθέσαμε την ευθύνη εξόδου από την κρίση. Και θα σας πιάσει σύγκρυο επίσης για το πού οδηγεί το τέρας του φόβου, το οποίο εντέχνως καλλιεργήθηκε κατά την πρόσφατη και μακρά προεκλογική περίοδο. Αν ο Σαμαράς, που επικαλείται ως επιχείρημα τη βοήθεια της Παναγιάς, είναι πρωθυπουργός (μαζί με τον... αρμόδιο συρφετό της τρικομματικής κυβέρνησης), τότε το μόνο που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να τραγουδήσει το μικρασιατικό άσμα που τόσο έξοχα τραγουδούσε η αξέχαστη Δόμνα Σαμίου, "Έχε γεια Παναγιά, τα μιλήσαμε / όνειρο ήτανε τα λησμονήσαμε".
Όμως εδώ δεν πρόκειται για όνειρο, πρόκειται για πραγματικό εφιάλτη που πετσοκόβει σάρκες, που στέλνει στην αυτοκτονία και στον γκρεμό χιλιάδες χιλιάδων, που δεν γίνεται να τον λησμονήσουμε γιατί είμαστε μόνιμοι κάτοικοί του. Κι ο Σαμαράς, που όλο και πιο φανερά αποδεικνύεται πως είναι ένας σκιώδης πρωθυπουργός εν ενεργεία, να στέλνει φιλάκια στην εικόνα της Μεγαλόχαρης λες και πρόκειται για αφίσα της πάλαι ποτέ "απόλυτης σταρ" Άννας Βίσση.
Σαν να τα έχει μπερδέψει τα πράγματα. Πήγε και στο Χάρβαρντ και παραμορφώθηκε. Αμ, αν είναι να πας στο Χάρβαρντ (όπως και ο Γιωργάκης) ή στο Ταφτς όπως κάποιος άλλος πρωθυπουργός, ο Κώστας Καραμανλής αν ενθυμείστε (όχι το Ταφτς, τον Καραμανλή, που σαν από θαύμα της Παναγίας μουγκάθηκε μόλις έπαψε να είναι πρωθυπουργός), για να λες τέτοιες εγκληματικές παπαριές, τέτοιες γελοιοποιητικές του εαυτού σου ελαφρότητες χωρίς ίχνος αιδούς και προσωπικής υπερηφάνειας, τότε τζάμπα τα λεφτά που ξοδεύτηκαν για να σπουδάσεις. Εκτός κι αν τα Χάρβαρντ και τα Ταφτς και όλα τα παρόμοια είναι ακριβοπληρωμένα ΤΕΙ ανθοδετικής, της ανάλγητης ηλιθιότητας.
Όπως και να έχει, το θέμα είναι πως ο Σαμαράς δεν είναι (και δεν ήταν ποτέ) εδώ. Δεν είναι αλλού. Είναι απέναντι. Απέναντι από τον ελληνικό λαό. Όπως απέναντι από τους λαούς και της Ευρώπης και του κόσμου είναι αυτό το απέραντο και θηριώδες ταξικό σύστημα της χρηματοπιστωτικής φρίκης. Κι ο Σαμαράς να μιλάει για σημαίες και Παναγίες και Ελλάδες (Ελλάδες δυσώδους και ζοφερής γενικότητας και φασιστοειδούς ακυρολεξίας), σαν γυμνασιάρχης χουντικού εξαταξίου γυμνασίου που ετοιμάζει σχολική παράσταση (εν έτει 1971) με θέμα την εθνική παλιγγενεσία επί τη επετείω των 150 χρόνων από το 1821.
Για να μην αναφέρουμε και το άλλο, το αναλόγου χουντικού υποβάθρου ψευδόσχημα που πιπιλίζουν όλοι οι συνεπείς ακροδεξιοί από ταγματασφαλιτών, χιτών, προδοτών, δωσιλόγων, χαφιέδων, προσκυνημένων, καθώς και άλλων ευανθών και εντεύθεν: το κάλεσμα ντε, το μεγαλειώδες, το εθνεγερτικό προς όλους τους Έλληνες να είναι μια ενωμένη γροθιά (όποιος εξηγήσει τι θα πει το "ενωμένη γροθιά" κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον, το σκαμνί της Πυθίας και μια βραδιά στα μπουζούκια) πέρα και πάνω από κόμματα.
Και τι είναι τα κόμματα, μωρέ; Εχθρός της δημοκρατίας; Με τρία ολόκληρα κόμματα κυβερνάς, κυρ Αντώνη, "πάει καιρός που βγήκες στην αυλή" και συ ζητάς από τον λαό να είναι πέρα από κόμματα ώστε να αρθεί (υποθέτω) στο ύψος των περιστάσεων; Ήμαρτον, Παναγία μου! Που σε σκυλεύουνε στην ιερότερη στιγμή της ταφής σου για λίγα ναζιστικά ψηφαλάκια που θα μετατραπούν σε χείμαρρο πνιγμού ενός ολόκληρου λαού. Κι ο κυρ Φώτης κάθεται και κοιτάει (καλά ο Βενιζέλος δεν έχει πρόβλημα) και δεν καταλαβαίνει πως η μόνη δυνατή ενωμένη γροθιά είναι η σιδερογροθιά των φονιάδων της "Χρυσής Αυγής". Απόδειξη πως η Ελλάδα βρίσκεται στη χώρα των (οικτρών) θαυμάτων.