Η σεξουαλική πολιτική στα χρόνια της ταπείνωσης του γυναικείου σώματος

Της ΕΛΕΝΑΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΥ
Το 1970 δημοσιεύτηκε ένα από τα θεμελιακά κείμενα του δεύτερου κύματος του φεμινισμού, το Sexual Politics της Κέιτ Μίλλετ. Ακολουθώντας τον δρόμο που εγκαινίασε η Σιμόν ντε Μπωβουάρ στο Δεύτερο Φύλο, η Μίλλετ αναλύει τη λογοτεχνία του 20ού αιώνα (παίρνοντας ως χαρακτηριστικά παραδείγματα τον Λώρενς, τον Μίλλερ και τον Μαίηλερ) και αποκαλύπτει τη σκόπιμα “παραμελημένη πολιτική διάσταση του σεξ” όχι μόνο στην τέχνη, όσο, πρωτίστως, στην πολιτική ζωή των δυτικών κοινωνιών.
[Για την ιστορία, ο Νόρμαν Μαίηλερ, μυγιασμένος από την κατηγορία ότι είναι “φυλακισμένος στη λατρεία της αρρενωπότητας”, απάντησε με το ναρκισσιστικό παραλήρημα του “Φυλακισμένου του Σεξ”, αλλά και μόνη η ξεκαρδισμένη απ' τα γέλια καλλονή της Ζερμαίν Γκρηρ στην περί του θέματος δημόσια συζήτηση στο Δημαρχείο της Νέας Υόρκης έφτασε για να τον καταβαραθρώσει ες αεί στα Τάρταρα της απόλυτης φαλλοφασιστικής γελοιότητας].

Αλλά η εποχή της Σεξουαλικής Πολιτικής της Μίλλετ, της Διαλεκτικής του Σεξ της Σούλαμιτ Φάιαρστοουν ή της Γυναίκας Ευνούχου της Γκρηρ, η εποχή του θριαμβευτικά προκλητικού και νικηφόρα αποτελεσματικού φεμινισμού ανήκει στη μνήμη μιας παρελθούσας συλλογικής νεότητας. Γιατί ακόμα και η θεϊκή Ζερμαίν, που μας άφησε άναυδες γράφοντας πως “οι γυναίκες δεν διανοούνται καν πόση απέχθεια τρέφουν γι' αυτές οι άντρες”, δεν μπορούσε τότε να φανταστεί πόση βαναυσότητα είχε ακόμα να υποστεί το γυναικείο σώμα.
Εδώ και 25 χρόνια, από τότε που εγκαινιάστηκε η “μεγάλη αντεπίθεση”, το πριν κεκοσμημένο έως αποψιμυθίωσης γυναικείο πρόσωπο θάφτηκε κάτω από τόνους αλλαντοΐνης και ενέσιμου κολλαγόνου και το πριν ταριχευμένο έως απονέκρωσης γυναικείο σώμα, όχι απλώς εξετέθη στην πιο καταναλωτική απογύμνωση, αλλά κυρίως υπέστη, ως δημόσια (μόνο;) εικόνα, μία ολοκληρωτική άνευ αιδούς απ-αιδοιοποίηση και συρρικνώθηκε σε έναν ουσιαστικά αντιθηλυκό υποβιβασμό της θηλύτητας: από τις τηλεοράσεις, τις περιφερόμενες διαφημίσεις των λεωφορείων, τα κρεμάμενα εξώφυλλα των περιπτέρων μέχρι τις υγιεινιστικές προτροπές των φαρμακείων, το γυναικείο σώμα έχει εξοντωτικά υποβιβαστεί σε κώλο.
Στείρος, οριακά άφυλος, αποσυνδεδεμένος από το πρόσωπο, αποσυνδεδεμένος από κάθε αισθησιασμό και κάθε συναίσθημα, προσφερόμενος σε κάθε λεκτική ταπείνωση και κάθε απτή βαναυσότητα, ο μονότονα κι επαναληπτικά απεικονιζόμενος γυναικείος (;) πισινός επιτρέπει στην (έως υστερίας λανθάνουσα) ομοφυλοφιλική αντρική βιαιότητα να πραγματοποιήσει επιτέλους το επί αιώνες ανήκουστο για όλες τις αντρικές αναπαραστάσεις της ιδεατής αρρενωπότητας όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπινων πολιτισμών: να επιτεθεί στον εχθρό από πίσω, να αιφνιδιάσει άνανδρα, να νικήσει πισώπλατα.
Προσφάτως το ελληνικό Διαδίκτυο πλημμύρισε από εξευτελιστικές εικόνες εκπάγλου εμετικότητας μιας “ξανθιάς”, που παρουσιαζόταν συμπεπυκνωμένη ως γυναικείο σώμα και ως άνθρωπος σε ένα ζεύγος λιπόσαρκων γλουτιαίων μυών διακορευμένων από ένα ανδρικό μόριο υπερμεγεθυμένο σε διαστάσεις ευτυχώς ανύπαρκτες στην αληθινή ζωή. Αλλά, παρά το αναντίρρητο γεγονός πως οι περί μεγέθους φαλλοφασιστικές φαντασιώσεις είναι αξιοδάκρυτα αντιστρόφως ανάλογες της θλιβερής πραγματικότητας των ιδιοκτητών τους, οι εικόνες αυτές δεν είναι ακίνδυνες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αποδείχθηκαν άκρως επικίνδυνες όχι απλώς για την ηθική ακεραιότητα, αλλά κυρίως για την ελευθερία και την ανεξαρτησία μίας γυναίκας με συγκεκριμένο ονοματεπώνυμο, της Μελίνας Τσιλιμίγκρα.
Είναι παγερά αδιάφορο αν η Μελίνα Τσιλιμίγκρα είναι πραγματική ή βαμμένη ξανθιά, αν ντύνεται με ψεύτικα Hermes ή μπλουζάκια με το σήμα του ΛΑΟΣ, αν το όνομά της θυμίζει σε κάποιους αριστερούς συντάκτες αριστερών ηλεκτρονικών εντύπων παλαιούς ποδοσφαιριστές ή έντομα, αν είναι φασιστικών ή ρατσιστικών απόψεων, αν γράφει μπούρδες στο Facebook ή αν ξεστομίζει ουρανομήκεις κουταμάρες στα κανάλια.
Αντιθέτως δεν είναι δυνατόν να μην μας καίει ο εξανδραποδισμός της. Δεν είναι δυνατόν να μην μας τρομάζει το γεγονός ότι η ταπείνωσή της διακινήθηκε από μπλογκς που αυτοδιαφημίζονται ως αντιρατσιστικά και αντιφασιστικά ή ότι τα αηδιαστικά αυνανιστικά σχόλια που συνοδεύουν τις φωτογραφίες της διανθίζονται από μία ύψιστης πολιτικής διαστροφής ελευθεριακή σάλτσα. Και κυρίως να μην μας τρομάζουν τα “ήξεις αφήξεις” μισόλογα, τα χαχανίζοντα προοδευτικά σχόλια, που υπαινίσσονται την οφθαλμοπορνεία, αλλά ψευδοσεμνύνονται να αυτοπειθαρχούν σε κοινότοπους σχολιασμούς περί βαφών και λοιπών αποτριχωτικών πομάδων.
Δεν είναι λοιπόν η Μελίνα Τσιλιμίγκρα τίποτα παραπάνω από ένα παραπλανημένο ακροδεξιό νυμφίδιο με ντεκαπάζ, που αξίζει ό,τι έπαθε, όχι γιατί είναι ακροδεξιά, αλλά γιατί είναι βαμμένη ξανθιά; Κι αν εκείνη δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα στερεότυπο και ασφαλώς κάτι πολύ λιγότερο από άνθρωπο, τότε εμείς, που ορρωδούμε μπροστά στα πίτουρα της σεξιστικής χυδαιότητας για να μην μας φάνε οι κότες του καθωσπρεπισμού, τι ακριβώς είμαστε;
Τα ίδια αυτά μπλογκς παρουσιάζουν εσχάτως την Ουρανία Μιχαλολιάκου ως νεκρό θύμα πολλαπλών βιασμών. Αν η κόρη του αρχηγού της Χρυσής Αυγής προσφύγει στην καταρρέουσα δικαιοσύνη όχι των θεσμών, αλλά τη δική μας, τι θα κάνουμε με τη χαμένη γυναικεία αδελφοσύνη της νιότης μας και με τι άλλο, παρά με τη γυναικεία αδελφοσύνη, θα πολεμήσουμε τον φασισμό του αυξανόμενου εξευτελισμού των σωμάτων και της ελευθερίας μας;