Τα ρόπαλα του Ηρακλή και η Λερναία Ύδρα της κρίσης

Η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής είναι από τις βασικές προϋποθέσεις προκειμένου η χώρα να βγει από την κρίση με τον κατά το δυνατόν δικαιότερο κοινωνικά τρόπο. Πρόκειται για διαρθρωτικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, που έχει τις ρίζες του σε πελατειακές σχέσεις και στην περίεργη ιδιωτικοποίηση του κράτους υπέρ μεγαλύτερων ή μικρότερων συμφερόντων. Η φοροδιαφυγή υπήρξε μηχανισμός κοινωνικών ανισοτήτων και ταυτοχρόνως κολυμβήθρα προκειμένου το αμαρτωλό σύστημα διακυβέρνησης να εξαγνίζεται δημιουργώντας σχέσεις συνενοχής με τους πολίτες.
Ωστόσο, όπως συμβαίνει με όλα τα κοινωνικά και οικονομικά φαινόμενα, η κρίση διαφοροποιεί πλευρές τους. Σήμερα οι ισχυροί απολαμβάνουν και προσδοκούν νέα προνόμια, π.χ. με μείωση των φορολογικών συντελεστών για τις επιχειρήσεις, ενώ η μεγάλη κοινωνική πλειονότητα υπερφορολογείται αγρίως, την ώρα που συρρικνώνονται τα εισοδήματά της.

Η μνημονιακή επέλαση, με τη διάλυση των λαϊκών και των μεσαίων τάξεων και τη δραματική συρρίκνωση της ζήτησης, έχει δημιουργήσει συνθήκες απόγνωσης για τις μικρές επιχειρήσεις και τους επιτηδευματίες. Η κυβέρνηση εμφανίζεται ανακόλουθη σε σχέση με τις προεκλογικές της δεσμεύσεις. Διατηρεί τον ΦΠΑ 23% στην εστίαση, που ισοδυναμεί με υπερφορολόγηση σε συνθήκες μείωσης της ζήτησης.
Το μείγμα κοινωνικής απόγνωσης, που τροφοδοτείται από την αίσθηση αδικίας και την οικονομική δυσπραγία, οδηγεί σε κοινωνικές συμπεριφορές σαν αυτές στην Ύδρα. Οι αρμόδιοι πρέπει να προβληματιστούν και όχι να στέλνουν τη ρομφαία του ΣΔΟΕ, συνεπικουρούμενου από τα ΜΑΤ, για να συλλάβουν μια ηλικιωμένη ιδιοκτήτρια ταβέρνας. Σε τι οφείλεται η ρητή υποστήριξη συμπεριφορών που υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχαν φανερή κοινωνική ανοχή;
Η υπερφορολόγηση των πολλών διαλύει τη φορολογητέα ύλη και μειώνει τα δημόσια έσοδα. Η θρυλούμενη καταπολέμηση της φοροδιαφυγής μοιάζει, πλέον, δυστυχώς, με πλάσμα πολιτικής φαντασίας.
Είναι αυτονόητο ότι ο φορολογικός έλεγχος δεν είναι δυνατό ούτε επιτρεπτό να ασκείται με τη συνδρομή των ΜΑΤ. Η τυποποιημένη δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου ότι "η κατάλυση του κράτους δεν είναι ανεκτή" μαρτυρεί το κοινωνικό αδιέξοδο που προκαλεί η ασκούμενη πολιτική. Και πιστοποιεί τον αυταρχικό κατήφορο της κυβέρνησης, που φαντασιώνεται ρόλο Ηρακλή, αντιμετωπίζοντας την κοινωνική κρίση ως Λερναία Ύδρα.