Η Aριστερά, βέβαια, εκ παραδόσεως δεν τα παίρνει και πολύ σοβαρά αυτά τα πράγματα. Ο χαβάς έχει σημασία κι όχι ο βιολιτζής, κατά τον ανεπανάληπτο Χαρίλαο. Καλά τα έλεγε, αλλά ίσως πρέπει να δοθεί μια κάπως μεγαλύτερη σημασία λόγω εποχής και στους βιολιτζήδες. Διότι από τη σύνθεση της ορχήστρας μπορεί να καταλάβει κάποιος και ποιος θα είναι ο χαβάς. Όταν μιλάμε για κυβέρνηση εθνικής αντίστασης και επαναδιαπραγμάτευσης, και βλέπουμε αυτούς που βλέπουμε, πρέπει να διαθέτουμε ευλυγισία Βενιζέλου και όραση Κουβέλη για να περιμένουμε ευρωπαϊκές μάχες και ελληνικές αντιστάσεις -έτσι δεν είναι;
Η σύνθεση όμως της νέας κυβέρνησης διαγράφει επίσης με σαφήνεια, τόσο τα μυαλά του Σαμαρά, όσο και την κουτοπονηριά των εταίρων του. Οι τελευταίοι βόλεψαν σε υπουργικές θέσεις κάποιους μακρινούς πολιτικούς συγγενείς τους και εν συνεχεία ένιψαν τας χείρας -άμα αύριο ο Δένδιας εξαπολύσει χημικό πόλεμο κι ο Αρβανιτόπουλος θρησκευτικό, αυτοί να πούμε θα δηλώσουν αθώοι. Και ο πρώτος, ο νέος πρωθυπουργός, έδειξε τόση φαντασία, ώστε να κατανοήσουν και οι πλέον πιστοί πόσο του λείπουν τα προσόντα, πόσο δεν το έχει, πόσο δεν κάνει για τη δουλειά, πόσο πεζά, τετριμμένα και παλαιοκομματικά σκέφτεται.
Υπάρχει σοβαρός άνθρωπος να πιστέψει ότι αυτή η κυβέρνηση είναι σε θέση να εμπνεύσει οποιοδήποτε σεβασμό, ακόμα και στους εξωχώριους πολιτικούς της φίλους; Να προχωρήσει σε «τολμηρές μεταρρυθμίσεις» που υπόσχεται ο Σαμαράς; Να συγκρουστεί με συμφέροντα; Να κάνει βρε αδελφέ τον Σόιμπλε να χαμογελάσει κάπως αλλιώς από περιφρονητικά; Να σώσει την Ελλάδα, τη θέση της στην Eυρωζώνη και την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό, που την απειλεί ο Τσίπρας; Μʼ αυτό τον ελεεινό στρατό θα αντιμετωπίσουν τις εθνικές προκλήσεις που επικαλούνται;
Ουδέν κακόν, πάντως. Μπας και καταλάβουν και οι επιρρεπείς στον φόβο, ποιους πρέπει να φοβούνται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου