Ένα μεγάλο τμήμα της πολιτικής τάξης στην Ελλάδα, πάλι ζητούν από την ελληνική κοινωνία να νομιμοποιήσουμε ξανά με την ψήφο μας, τους ανθρώπους που παρέδωσαν την χώρα στους τραπεζίτες και στους κατασκευαστές βασιλιάδων (kingmakers), γιά τους οποίους εργάζονται οι τραπεζίτες. Ευτυχώς που δεν μας επιτρέπεται να ψηφίσουμε, ώστε να συμβάλουμε και εμείς, οι συνέκδημοι της ελληνικής κοινωνίας, στην ανθρωπιστική κρίση που μαίνεται στην πατρίδα Ελλάδα.
Είμαστε οι ιθαγενείς Ελληνίδες και Έλληνες, που είμαστε συνέκδημοι, μιάς και κατοικούμε στο εξωτερικό. Είμαστε οι “κουνημένοι”, όπως χαϊδευτικά μας λένε στην πατρίδα, λόγω των πολλών αεροπορικών μας πτήσεων, με μπόλικες αναταράξεις, από και πρός την πατρίδα.
Όσο όμως και κουνημένοι αν είμαστε, δεν παύουμε να βλέπουμε μία Ελλάδα που πάσχει άρδην από ανεργία, από φτώχεια, από γιόκ ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, από ληστείες, από δολοφονίες, από αυτοκτονίες, από γιόκ παιδεία, από παρα-παιδεία και από λαθρομετανάστες. Έχει όμως και πλούτο η πατρίδα μας, αλλά πάνω από όλα έχει πλούσιους πολιτικούς, εκ’ των οποίων ένας μόνον είναι στην φυλακή!
Είναι εκείνο το τμήμα της πολιτικής τάξης στην Ελλάδα, που έχουν ακόμα ανοικτούς λογαριασμούς με τα ξένα αφεντικά τους. Είναι δε τόσο αισχροί, αποτρόπαιοι και ξεδιάντροποι, που υπόσχονται να “επαναδιαπραγματευτούν” με τους τραπεζίτες και στους κατασκευαστές βασιλιάδων, χωρίς όμως να έχουν στα χέρια τους κανένα επιχείρημα αναδιαπραγμάτευσης υπέρ της ελληνικής κοινωνίας.
Ένα επιχείρημα αναδιαπραγμάτευσης θα ήταν η εκ’ βάθρων αλλαγή του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, από μία Συντακτική Εθνοσυνέλευση. Διότι μόνον με το πέρασμα της πολιτικής εξουσίας στην λαϊκή κυριαρχία θα μπορούσαν να επαναδιαπραγματευτούν με τους τραπεζίτες και στους κατασκευαστές βασιλιάδων.
Η αλλαγή της ηγεσίας στην πολιτική εξουσία δεν σημαίνει καμμίαν απολύτως αλλαγή στο πολιτικό σύστημα. Η απαιτούμενη αλλαγή στο πολιτικό σύστημα με Συντακτική Εθνοσυνέλευση θα σήμαινε ένα θεσμικό υπόβαθρο γιά την ελληνική κοινωνία, ωστέ αυτή να γίνει ο εντολέας του πολιτικού συστήματος, με την εκάστοτε κυβέρνηση να ενεργεί ως εντολοδόχος της ελληνικής κοινωνίας.
Ένα δεύτερο επιχείρημα αναδιαπραγμάτευσης θα ήταν ο εκ’ βάθρων ανασχεδιασμός της δημόσιας διοίκησης στην Ελλάδα, ώστε αυτή να λειτουργεί αποτελεσματικά προς το κοινό, συλλογικό όφελος και όχι εναντίον της ελληνικής κοινωνίας. Πως όμως να επαναδιαπραγματευτούν με τους τραπεζίτες και στους κατασκευαστές βασιλιάδων, όταν η δημόσια διοίκηση στην Ελλάδα λειτουργεί, όχι μόνον ως ένα υποζύγιο της στυγνά δυναστικής κομματοκρατίας, αλλά και πάντα εναντίον της ελληνικής κοινωνίας;
Ένα τρίτο επιχείρημα αναδιαπραγμάτευσης θα ήταν ο εκ’ βάθρων ανασχεδιασμός του συστήματος της δικαιοσύνης στην Ελλάδα. Πως όμως να επαναδιαπραγματευτούν με τους τραπεζίτες και στους κατασκευαστές βασιλιάδων, όταν εξακολουθεί να υφίσταται η βουλευτική ασυλία στην Ελλάδα, εξασφαλίζοντας έτσι την γιόκ ισονομία και την τέλεια ανισονομία (=ανισοπολιτεία);
Ούτε ο Σαμαράς λοιπόν, ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Βενιζέλος, ούτε ο Καμμένος, ούτε η Παπαρήγα, ούτε ο Μιχαλολιάκος έχουν τα απαιτούμενα χαρτιά στα χέρια τους γιά να επαναδιαπραγματευτούν με τους τραπεζίτες και στους κατασκευαστές βασιλιάδων υπέρ της ελληνικής κοινωνίας. Κερδοσκοπούν εκλογικά πάνω στο χάος, ενώ μάλλον μία ψευδαίσθηση γιά το θεαθήναι είναι πάλι οι βουλευτικές εκλογές της Κυριακής 17 Ιουνίου 2012· ευτυχώς που εμείς οι κουνημένοι δεν επιτρέπεται να ψηφίσουμε [1].
Καλό βόλι, έστω και κουνημένο!
Νίκος Γεωργαντζάς
[1] I Cannot Vote
http://www.icannotvote.org/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου