Όλα είναι δρόμος, όλα συνεχίζονται!

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι νικητής, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι βρέθηκε στη δεύτερη θέση των εκλογών. Αναδείχθηκε και πάλι σε ηγεμονική δύναμη έχοντας απέναντί του όλες τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας, τα μέσα ενημέρωσης, τη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη, τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών, το οικονομικό κατεστημένο. Δεν υπάρχει ανάλογο προηγούμενο στην ιστορία. Ένα τόσο μικρό κόμμα να υπερβεί σε τόσο μεγάλο βαθμό τον ίδιο του τον εαυτό. Κι αυτό, το τεράστιο άλμα του, αποτελεί μάθημα προς όλους και όλες: μαρξιστές, σοσιαλιστές, νεοφιλελεύθερους, εμάς τους ίδιους. Και επιβεβαιώνει, για μια ακόμα φορά, ότι η ιστορία δεν περιμένει, δεν την ενδιαφέρει το πόσο μικρός είναι ένας πολιτικός σχηματισμός για να του δώσει την ιστορική του δυνατότητα. Και μας την έδωσε, ανεξάρτητα αν δεν ολοκληρώθηκε η νίκη μας.

Διαφορετικός δρόμος
Αυτό το μεγάλο άλμα του ΣΥΡΙΖΑ ξεπερνά τα σύνορα της χώρας. Οι ιδεολογικές και πολιτικές συνέπειες αυτών των αποτελεσμάτων υπερβαίνουν και αυτόν ακόμα τον ευρωπαϊκό χώρο. Δείχνουν έναν άλλο, διαφορετικό, δρόμο. Η κοινωνία της Ελλάδας με θάρρος, κόντρα σε φόβους και απειλές, που δεν έχουν επαναληφθεί στη σύγχρονη ιστορία, ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Ψήφισε ριζοσπαστικά, κόντρα σε μνημόνια, λιτότητα, δάνεια, σύμφωνα σταθερότητας, προγράμματα “εξυγίανσης”. Και αυτή η κοινωνία, που έκανε όνειρα, μίλησε, διαμαρτυρήθηκε, διαδήλωσε, αντιστάθηκε, συγκρούστηκε, δύσκολα θα ξανακαθήσει στον καναπέ της, θα κλειστεί σπίτι. Οι δρόμοι είναι ανοιχτοί, δικοί της και την περιμένουν!
Οι πιέσεις προς τον ΣΥΡΙΖΑ ασύλληπτες. Από κάθε πλευρά -όχι μόνο από τη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη. Απέναντί του η ηγεσία του ΚΚΕ [που είχε καλέσει τους ψηφοφόρους να μη εμπιστευτούν τον ΣΥΡΙΖΑ και να διορθώσουν την ψήφο τους...], της ΔΗΜ.ΑΡ. και των Οικολόγων που μέχρι και την τελευταία στιγμή έστηναν αναχώματα απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ιστορικές στιγμές
Η στιγμή είναι ιστορική για τους λαούς της Ευρώπης. Και μόνο η πιθανότητα να βγει πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε πλήρως όχι μόνο την ατζέντα των εκλογών, αλλά και τις ίδιες τις συντηρητικές δυνάμεις της Ευρώπης. Τις είχε θέσει σε “αμυντικό συναγερμό” ενώ, άμεσα, με τα πρώτα exit poll [που έδιναν τον ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και πρώτο κόμμα] η έωλη θεωρία ότι η Ελλάδα θα εκδιωχθεί από την Ευρωζώνη αμφισβητήθηκε. “Πρέπει να βοηθήσουμε τους Έλληνες να σταθούν στα πόδια τους με μια συνθήκη για την απασχόληση και την ανάπτυξη και λίγο περισσότερο χρόνο για να πετύχουν την εξοικονόμηση”, τόνιζε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, όταν ακόμα η κατάσταση δεν ήταν καθαρή ως προς την οριακή νίκη της Ν.Δ. Και επεσήμαινε ότι μια τέτοια λύση είναι “προς το συμφέρον της Γερμανίας”, εξηγώντας ότι “θα είναι σκοτεινές οι ώρες αν η Ευρωζώνη και η Ευρωπαϊκή Ένωση διαλυθούν”.
Για να μιλήσουμε όμως και με τους δικούς τους όρους σε μια περίοδο κατά την οποία η εμπιστοσύνη των επενδυτών έχει φτάσει στα χαμηλότερα επίπεδα και με τα χιλιάδες προβλήματα σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο [και τους Γάλλους και Ολλανδούς να ετοιμάζονται να πάρουν σειρά...] κανείς δεν θα τολμούσε να δείξει την πόρτα εξόδου στην Ελλάδα. Άλλωστε, πάλι σύμφωνα με τους ίδιους, το 2013 θα εμφανιστεί μηδενικό έλλειμμα και, δειλά - δειλά, θα αρχίσει η ανάκαμψη. Δεν ήταν, λοιπόν, ποτέ λογικό να μας εκδιώξουν από την Ευρωζώνη. Και εμείς δεν πείσαμε γι' αυτό. Δεν μπορέσαμε να αντικρούσουμε πειστικά τα επιχειρήματά τους.

Κοινωνικό ντόμινο;
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως ανέδειξε ότι εκτός από την Ευρώπη της διαφθοράς, της διαπλοκής και του νεοφιλελεύθερου “εκσυγχρονισμού” υπάρχει και η Ευρώπη των φτωχών, των ανέργων, της πρόνοιας, της αλληλεγγύης, των μεταναστών και του κοινωνικού ελέγχου. Στην Αθήνα, ναι, κρίθηκε -και κρίθηκε θετικά- το μέλλον της Ευρώπης, το μέλλον της δημοκρατίας. Οι πολίτες δεν “αντιστάθηκαν στον δημαγωγό Τσίπρα”, όπως τους καλούσε η “F. T. Deutshland”, και “δεν έπαιξαν τη χώρα στα ζάρια” [“Νέα”] ψηφίζοντας με στόχο μια κυβέρνηση της Αριστεράς.
Ανεξάρτητα, όμως, από το αποτέλεσμα η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ -σ' αυτή την ιστορική συγκυρία- είναι που κινητοποιεί τις κυρίαρχες ελίτ της Ευρώπης: φοβούνται την έναρξη ενός κοινωνικού και πολιτικού ντόμινο, το γεγονός ότι ο κοινωνικός χώρος της Ευρώπης μπορεί να γίνει διευρυμένο πεδίο ταξικής πάλης.
Άλλωστε, ήδη οι συντηρητικές δυνάμεις της Ευρώπης βρίσκονται αντιμέτωπες με την αποτυχία του τεχνοκρατικού εγχειρήματος Μ. Μόντι στην Ιταλία, την ασφυκτική θηλιά στον λαιμό του Ισπανού νεοφιλελεύθερου πρωθυπουργού Μ. Ραχόι, την πλήρη απαγοήτευση του Πορτογάλου Π. Κοέλιο, τη νίκη του Φρ. Ολάντ στη Γαλλία, το τεντωμένο σχοινί πάνω στο οποίο βαδίζει η κυπριακή οικονομία. Οι Νότιοι σταδιακά βρίσκονται υπερχρεωμένοι και οι Βόρειοι φέρονται ως νεο-αποικιοκράτες στους “φτωχούς” Νότιους.

Η επόμενη μέρα
Εύκολες λύσεις για την κρίση χρέους της Ελλάδας δεν υπάρχουν. Κάποιες λύσεις, όμως, είναι καλύτερες από τις άλλες και σίγουρα δεν έχουν όλοι οι πολίτες τα ίδια συμφέροντα. Το προς τα πού θα κινηθούν οι “λύσεις” της νέας συντηρητικής κυβέρνησης της Ν.Δ. αφορά και τον ΣΥΡΙΖΑ. Και ας έχουμε κατά νουν ότι η αξιωματική αντιπολίτευση έχει περισσότερες δυσκολίες και ευθύνες από την ίδια την κυβέρνηση. Και είμαστε έτοιμοι! Γιατί θα επιμείνουμε στην κατάργηση του Μνημονίου, να απαλλαγεί η χώρα από τους κάθε λογής διαπλεκόμενους, να μην πληρώνουν τα φάρμακα οι συνταξιούχοι και οι εργαζόμενοι, τα νοσοκομεία να έχουν γάζες, να σταματήσουν οι αυτοκτονίες, η κατρακύλα, να παίξει, επιτέλους, το κράτος τον κοινωνικό του ρόλο για όλους και για όλες. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κάνει αντιπολίτευση για τις τηλεοράσεις, αλλά ουσίας. Θα είναι εκεί που ήταν πάντα: δίπλα στους πολίτες. Στις πλατείες, στους δρόμους, στα διόδια, στις χωματερές. Δίπλα στα φτωχά και μεσαία στρώματα, στους χωρίς φωνή, στους εκτός των τειχών. Για να ανακουφιστεί η κοινωνία.
Σε κάθε περίπτωση, η νέα κυβέρνηση θα κρίνεται καθημερινά σε σχέση με τις προτάσεις που θα είχε ο ΣΥΡΙΖΑ αν ήταν στην κυβέρνηση. Και αυτή είναι η μεγάλη μας δύναμη. Αρκεί να λειτουργούμε με ειλικρίνεια απέναντι στους πολίτες -όπως έως σήμερα- και αποφασιστικότητα απέναντι στη νέα κυβέρνηση!