Tου Στρατή Μπουρνάζου
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μέγας πολιτικός νους, για να αντιληφθεί πόσο άτοπη είναι η πρόταση για συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, που κατέθεσε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, συνεπικουρούμενος από τον Α. Σαμαρά. Όχι μόνο επειδή οι υποστηρικτές της εμφάνιζαν μέχρι χθες τον ΣΥΡΙΖΑ ως προστάτη των τρομοκρατών, ασύστολα λαϊκιστή που θα μας γυρίσει τριάντα χρόνια πίσω, βασιλέα της ανευθυνότητας και άρχοντα του κακού κ.ο.κ. – αυτόν, τον ίδιο ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα λένε ότι είναι «αναγκαίο» να συγκυβερνήσει. Αλλά επειδή, κυρίως, τίθεται ένα βασικό ερώτημα: με τις διαφορές στην πολιτική ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, με ποιον τρόπο άραγε θα κυβερνούσε μια τέτοια κυβέρνηση; Συγκλίσεις και συμβιβασμοί μπορούν να υπάρξουν ανάμεσα σε συγγενείς πολιτικές δυνάμεις· ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, ΝΔ-ΛΑΟΣ ή ΝΔ-Μάνος φέρ’ ειπείν. Αλλά όταν ο ένας έχει υπογράψει το Μνημόνιο και ο άλλος εξαγγέλλει την κατάργησή του, ο ένας υπόσχεται ότι θα εκδιώξει πάραυτα τους μετανάστες και ο άλλος ζητάει να έχουν χαρτιά οι ξένοι που ζουν και δουλεύουν στη χώρα, το χάσμα είναι αγεφύρωτο. Άλλωστε, ακόμα και αρκετά mainstream ή συντηρητικοί πολιτικοί αναλυτές θεωρούν την αντιπολίτευση πολύ πιο υγιή (για τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, όχι για την επανάσταση και τον σοσιαλισμό) από ό,τι έναν αχταρμά συγκυβέρνησης. Έτσι, οι δηλώσεις του Α. Τσίπρα, ότι σέβεται το αποτέλεσμα της κάλπης, γι’ αυτό πρέπει να συγκροτηθεί κυβέρνηση με πυρήνα τη ΝΔ, στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αντίπαλος, αφού έχει «αντίπαλες στρατηγικές», υπηρετούν πολύ καλύτερα τον κοινοβουλευτισμό, σε σχέση με τους τακτικισμούς περί κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας» (που δεν είναι παρά μια μεταμφίεση της σκέψης: ας βάλουμε και τον ΣΥΡΙΖΑ μέσα, να τον ξεδοντιάσουμε).
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να επιμείνω επ’ αυτού. Θα επιμείνω όμως στη στάση της ΔΗΜΑΡ και την ενδεχόμενη συμμετοχή της σε μια κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Τη στιγμή που γράφεται το σχόλιο, Τρίτη πρωί, δεν είναι ακόμα σαφές αν η ΔΗΜΑΡ θα μπει σε μια τέτοια κυβέρνηση. Και μόνο ότι το συζητάει όμως προσφέρει πολύ κακή υπηρεσία.
Πρώτα απ’ όλα, είναι δυνατόν μια αριστερή, εκσυγχρονιστική, υπεύθυνη και δημοκρατική δύναμη (όπως η ΔΗΜΑΡ) να θέλει να συγκυβερνήσει με το πολιτικό προσωπικό και τους κομματικούς φορείς που εξέθρεψαν το πελατειακό κράτος, τις στρεβλώσεις της οικονομίας, την κακοδαιμονία του δημόσιου, τη διαφθορά και τη διαπλοκή, τα σκάνδαλα και τόσα άλλα δεινά που καταγγέλλει η ίδια; Με το απαξιωμένο και ταυτόχρονα αλαζονικό βενιζελικό ΠΑΣΟΚ και την πιο δεξιά Δεξιά της μεταπολίτευσης, τη ΝΔ που έχει απορροφήσει το μισό ΛΑΟΣ;
Πέραν αυτού, σε ποια βάση θα στηριζόταν μια τέτοια συνεργασία; Άκουσα τις δηλώσεις του Φώτη Κουβέλη, μετά τη συνάντησή του με τον Α. Σαμαρά: «Η χώρα πρέπει να αποκτήσει κυβέρνηση, και μάλιστα προοδευτικού χαρακτήρα, αλλά στη βάση συγκεκριμένων προγραμματικών δεσμεύσεων». Δεν πίστευα στα αυτιά μου, κι έτσι ξανάκουσα τη δήλωση, αλλά ο Κουβέλης το λέει ολοκάθαρα: «και μάλιστα προοδευτικού χαρακτήρα». Και αναρωτιέμαι: Με ποιον μαγικό τρόπο θα γίνει αυτό; Πώς η ΔΗΜΑΡ του 6%, ως άλλος μυρμηγκολέων, θα σύρει τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ σε «προοδευτική κατεύθυνση», τη στιγμή μάλιστα που οι ψήφοι της δεν είναι απαραίτητοι για τη συγκρότηση της κυβέρνησης; Αδυνατώ να φανταστώ πώς, ακόμα και ο δεινότερος πολιτικός, εκμεταλλευόμενος έστω τις δυνατότητες της συγκυρίας (δηλαδή την άνοδο της Αριστεράς, και πρωτίστως του ΣΥΡΙΖΑ, που πιέζει το εγχώριο και διεθνές σύστημα για κάποιες παραχωρήσεις), με κάποιο μαγικό ραβδί, θα μετατρέψει το μείγμα δεξιότατης Δεξιάς, αυταρχισμού και διαφθοράς που εκπροσωπούν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ σε προοδευτική κυβέρνηση! Και πάλι, δεν χρειάζεται να είσαι γίγας του στοχασμού για να αντιληφθείς ότι είναι πολύ πιθανότερο η ΔΗΜΑΡ να καταφέρει ελάχιστα ως προς τον προοδευτικό προσανατολισμό της κυβέρνησης, και απλώς να της προσφέρει το –διόλου αμελητέο– άλλοθι της προοδευτικότητας (και της ευρύτητας).
Όπως είπα και πριν, δεν ξέρουμε αν τελικά η ΔΗΜΑΡ θα μπει στην κυβέρνηση. Εύχομαι πάντως να μην το κάνει. Όχι μόνο επειδή, όσο κι αν διαφωνώ ολοένα και περισσότερο με τη στάση της, θεωρώ ότι της αξίζει κάτι καλύτερο από το να γίνει άθυρμα του φθαρμένου και διεφθαρμένου συστήματος ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Όχι μόνο επειδή μετά ο ΣΥΡΙΖΑ θα στερείται κοινοβουλευτικού συμμάχου. Αλλά, κυρίως, επειδή, σε μια τέτοια περίπτωση, ο εξευτελισμός της θα γίνει τέλειος. Και τι μας νοιάζει εμάς, θα μου πείτε. Μας νοιάζει, επειδή, πέρα από τη ΔΗΜΑΡ (για την οποία άλλους μας νοιάζει αρκετά, άλλους λιγότερο και άλλους καθόλου), κάτι τέτοιο συμπαρασύρει ιδέες, διαδρομές και ιστορικότητες, βάζει, πιστεύω, ένα ακόμα λιθαράκι στη συνολική απαξίωση της πολιτικής και σε επικίνδυνες αντικοινοβουλευτικές λογικές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου