Η κατάρα της Γερμανίας

Τα τελευταία 70 χρόνια η Γερμανία έχει σφραγίσει την ελληνική ιστορία περισσότερο απ’ ό,τι οι ΗΠΑ ή η Μεγάλη Βρετανία, οι δύο υπερδυνάμεις που κυριάρχησαν στην Ευρώπη και τον πλανήτη πάνω από έναν αιώνα. Η γερμανική κατοχή έφερε αμέσως τον Εμφύλιο και ο τελευταίος, 18 χρόνια μετά, γέννησε τη δικτατορία του 1967. Η χούντα προκάλεσε την προδοσία της Κύπρου που παραμένει εθνική πληγή μέχρι σήμερα, ενώ το μετεμφυλιακό, αντικομμουνιστικό «κράτος της Δεξιάς» γέννησε, ως αντίδραση, τον λαϊκισμό του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ’80.
Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Η ελληνική μεταπολιτευτική δημοκρατία κράτησε σε διάρκεια και λειτούργησε με βάση τους κανόνες όσο καμία άλλη στην ιστορία της χώρας μετά την απελευθέρωσή της το 1821, αλλά σταδιακά το κοινωνικό και πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης υπονομεύτηκε από τα δυο κόμματα που οικειοποιήθηκαν, προς όφελός τους, την εξουσία: το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, που προσπάθησε ματαίως να γίνει ένα δεύτερο ΠΑΣΟΚ.

Όταν ο διεθνής οικονομικός πόλεμος έφτασε το 2008 στην Ευρώπη, η Ελλάδα αποτελούσε τον πιο αδύναμο κρίκο μιας ευρωζώνης που και δεν ήταν φτιαγμένη για ν’ αντιμετωπίσει κρίσεις τέτοιας έκτασης και βρέθηκε να κυριαρχείται από τον κακό δαίμονα της Ελλάδας, τη Γερμανία, και μάλιστα όχι τη χώρα των φιλοευρωπαϊστών Αντενάουερ και του Βίλλυ Μπραντ. Αλλά από μια γυναίκα μιας άλλης γενιάς, που προερχόταν μάλιστα από το κομμάτι εκείνο της Γερμανίας όπου οι ιδέες της Ενωμένης Ευρώπης ήταν πιο σπάνιες ακόμη και από τα μπλουτζίν, για τα οποία εκδίδονταν κατά συρροήν τα κορίτσια σε όλο τον ανατολικό συνασπισμό.
Η κυρία Μέρκελ είχε μεγαλώσει σε μια Λαϊκή Δημοκρατία, όπου όχι μόνο δεν υπήρχαν δάνεια αλλά, αντίθετα, η τιμωρία των ανυπάκουων και των κάθε λογής αμαρτωλών αποτελούσε τη μοναδική μέθοδο επίλυσης των κοινωνικών και πολιτικών προβλημάτων. Όταν η Ελλάδα και οι μπαγαμπόντηδες πολιτικοί της συνελήφθησαν κλέβοντας οπώρας και στατιστικά στοιχεία, η υπερκαγκελάριος της Ευρώπης είχε μια μοναδική ευκαιρία να εφαρμόσει στην πράξη αυτά που είχε διδαχτεί στο γιγαντιαίο, ανατολικογερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Είναι τα αποτελέσματα αυτού του εκρηκτικού συνδυασμού, μιας άσχετης σιδηράς κυρίας κι ενός παντελώς ανίκανου και διεφθαρμένου ελληνικού πολιτικού συστήματος, που ζούμε από το 2009 μέχρι σήμερα, με τις εκλογές της Κυριακής να μας ξαναγυρνούν, συμβολικά, στο σημείο της αφετηρίας: με την πανηγυρική είσοδο στη Βουλή των νεοναζί, των θαυμαστών, δηλαδή, των κατακτητών με τους οποίους ξεκίνησε η σύγχρονη ελληνική τραγωδία των τελευταίων 70 χρόνων.
Αντίθετα με ό,τι πιστεύεται, η είσοδος των νεοναζί στη Βουλή δεν έχει ως κύρια αιτία τη δυσαρέσκεια για το μεταναστευτικό πρόβλημα και την εγκληματικότητα: η Χρυσή Αυγή κερδίζει τα υψηλότερα ποσοστά της όχι στον Άγιο Παντελεήμονα αλλά σε επαρχίες χωρίς προβλήματα με μετανάστες, γιατί την ψήφισαν πολίτες που ήθελαν να τιμωρήσουν με ακραίο τρόπο και να καταστρέψουν το κατεστημένο πολιτικό σύστημα. Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια «τρομοκρατική ενέργεια» από ένα κομμάτι των «αγανακτισμένων» στο πάνω μέρος της πλατείας Συντάγματος, αυτών που τον προηγούμενο χρόνο φώναζαν «να καεί, να καεί το το μπουρδέλο η Βουλή».
Αυτό που δεν μπόρεσαν να κάνουν γιατί εμποδίστηκαν από τα ΜΑΤ, να προπηλακίσουν δηλαδή τους «300 διεφθαρμένους», το αναθέτουν σε μια ομάδα γνωστή για την προσήλωσή της όχι στη δημοκρατία αλλά στον ξυλοδαρμό. Όμως η Χρυσή Αυγή δεν είναι παρά το σύμπτωμα. Η τύχη της ελληνικής δημοκρατίας θα εξαρτηθεί από την ικανότητά της να διαχειριστεί την κρίση που ξέσπασε ανοιχτά, με τον σεισμό που προκάλεσαν και προκαλούν τα εκλογικά αποτελέσματα της Κυριακής. Αλλά όταν ακόμη και την παραμονή των εκλογών άκουγε κανείς τον κύριο Σόιμπλε να απειλεί τους Έλληνες για να ψηφίσουν σωστά, κάτι που οι Αμερικανοί υπουργοί Εξωτερικών δεν είχαν τολμήσει να κάνουν ούτε στα χρόνια του Εμφυλίου στην Ελλάδα, καταλάβαινε κανείς ότι η χώρα δεν έχει ξεφύγει από την κατάρα της Γερμανίας.
Στέλιος Κούλογλου