ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΝΑ ΔΙΑΒΩ ΕΑΝ ΣΕ ΛΗΣΜΟΝΙΣΩ ΕΛΛΑΔΑ

Γαλεωμυομαχίας προπαρασκευή: καλωσορίζοντας ελληνικές συνειδητότητες στην Νέα Υόρκη

Πατρός τε και μητρός τε και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον και σεμνώτερον και αγιώτερον εστίν η πατρίς και εν μείζονι μοίρα και παρά θεοίς και παρ’ ανθρώποις τοις νουν έχουσιν [Σωκράτης (Πλάτωνος: Κρίτων, 51β)].

Από τη μητέρα και τον πατέρα και όλους τους άλλους προγόνους, η πατρίδα είναι πράγμα πολυτιμότερο και σεβαστότερο και αγιότερο και ανώτερο και κατά τη γνώμη των θεών και κατά τη γνώμη των ανθρώπων που έχουν φρόνηση [Σωκράτης (Πλάτωνος: Κρίτων, 51β)].


Εδώ και μερικά χρόνια έχω πάψει να ασχολούμαι με τα τετριμένα της ελληνικής ομογένειας στην Νέα Υόρκη, κάτι τετριμένα δηλαδή όπως, π.χ., οι γελοίες εκλογές της Ομοσπονδίας της Αστόριας, οι γιά το θεαθήναι παρελάσεις, τα πανηγύρια και οι χοροί των εθνικο-τοπικών, ελληνοφώνων σωματείων. Άρχισα να χάνω το ενδιαφέρον μου γιά τοιούτα τετριμένα, γύρω στην εποχή που η πολιτική τάξη στην Ελλάδα υποβίβασε τον πολιτικά συνέκδημο ελληνικό μας κόσμο από ομογενείς σε αλλοδαπούς, χωρίς καμμίαν απολύτως αντίδραση από την –ας πούμε κατά τι– οργανωμένη, αλλά μάλλον άσχημα μαντρωμένη, πολιτικά συνέκδημη ελληνική κοινωνία της Νέας Υόρκης.
Τώρα τελευταία όμως, σε όποιαν ελληνική εκδήλωση και να βρεθώ, έχω αρχίσει να συναντώ και να καλωσορίζω νέους ανθρώπους από την Ελλάδα. Είναι κυρίως οικονομικοί μετανάστες, που έρχονται στις ΗΠΑ, ψάχνοντας να ξαναβρούν ή να ξαναδημιουργήσουν την δυνατότητα ζωής, που τόσο απάνθρωπα τους στερεί η πολιτική τάξη στην Ελλάδα.
Προσπαθώ να είμαι πάντα ευγενικός με τα νέα αυτά παιδιά και να τα εμψυχώνω όσο μπορώ. Μέσα μου όμως πονάω καθότι, μετά από λίγα λεπτά συζήτησης μαζύ τους, αρχίζει να αποκαλύπτεται η πικρή αλήθεια.
Γενικά, τα παιδιά αυτά δεν έχουν ελληνική εθνική συνείδηση και παιδεία. Τα περισσότερα βέβαια έχουν πάρα πολλή καλή μόρφωση και τεχνική κατάρτιση, αλλά είναι φρικτό το πόσο έλλειψη έχουν από ελληνική αγωγή και παιδεία.
Παρά το ότι δεν μιλούν ελληνικά, οι εξ’ Αμερικής μαθητές μου στην Νέα Υόρκη έχουν περισσότερη ελληνική αγωγή και παιδεία, ειδικά τα παιδιά που προέρχονται από και κάνουν τις προ-πτυχιακές σπουδές τους στην Νότιο Αμερική. Αυτός είναι ο λόγος που πονάω μέσα μου.
Ως εκ’ τούτου, μετά από κάθε παρόμοια συνάντηση, πάντα γυρνάει ο νούς μου στον ελληνικό μύθο της Μέδουσας, της θνητής από τις τρεις Γοργόνες του μύθου. Αρχικά ήταν πεντάμορφη η Μέδουσα, αλλά η έλλειψη ευσέβειας που έδειξε μαζύ με τον Ποσειδώνα ανάγκασε την Αθηνά να την μεταμορφώσει σε ένα απεχθές τέρας, το οποίον τελικά σκότωσε ο Περσέας, με την βοήθεια πάντα της Αθηνάς [1].
Ο λόγος που σκέφτομαι τον ελληνικό μύθο της Μέδουσας, κάθε φορά που καλωσορίζω ελληνικές συνειδητότητες στην Νέα Υόρκη, φυσικά αφορά την ίδια τους την ανθρώπινη συνειδητότητα, ένα φαινόμενο που «εμφανίζεται παντού και σε όλες τις κλίμακες, όπως σε ζωντανούς οργανισμούς χωρίς νευρικό σύστημα όπως οι μέδουσες. Το επιχείρημα είναι πως πιο εύκολα τραβάς το καλώδιο του υπολογιστή να σβήσει, παρά πετάς μια μέδουσα πάνω στη φωτιά» [2].
Οι ελληνικές συνειδητότητες που καλωσορίζω στην Νέα Υόρκη, βέβαια γνωρίζουν από τον Γ. Μπαμπινιώτη πως η συνείδησή τους σχετίζεται με το απαρέμφατο ‘συν-ειδ-έναι’ του ρήματος ‘σύνοιδα’, δηλαδή γνωρίζω καλά, ξέρω. Πέραν από την ετυμολογία όμως, μία κβαντομηχανική προσέγγιση της συνείδησης υποστηρίζει πως: «Η ίδια η πραγματικότητα υφίσταται μόνον όταν η συνείδηση έρχεται να την αποκωδικοποιήσει και ως εκείνη τη στιγμή περιγράφεται ως ένα αδιαίρετο νέφος από πιθανότητες των διαφόρων εκδοχών της. Με την έννοια αυτή η ίδια η συνείδηση ορίζει την πραγματικότητα, ή ακόμα και τη δημιουργεί» [2].
Επιπλέον, η δημιουργία της διαχρονικής διεργασίας της ανθωπίνης συν+ειδήσεως, ήτοι της συνειδήσεως, απαιτεί την ζεύξη δύο ειδών εξωτερικών και εσωτερικών ειδήσεων: των συναισθηματικών και των νοητικών. Η επικοινωνία τούτη του εξωτερικού με τον εσωτερικό μας κόσμο, αυτό το τελικά εσωτερικό διαλέγεσθαι του ελληνικού μας έθους και έθνους, δημιουργεί κάποια μεταστροφή του διανοητικού μας οργάνου, ώστε μέσα στα πεδία της αντιλήψεως, της ερεύνης και της προσοχής μας να συμπεριλαμβάνεται και ο ίδιος μας ο εαυτός.
Το γνωστό μας βέβαια «γνῶθι σαὐτόν» (γνώρισε τον εαυτό σου) του Μαντίου των Δελφών αποδίδεται στον Χείλωνα Δαμαγήτου τον Λακεδαιμόνιο. Αλλά και ο Αριστοτέλης επιμένει: «εαυτόν δε νοεί ο νους, κατά μετάληψιν του νοητού» (Μετά τα Φυσικά, Λ, 7 1072 Β).
Η ταυτότητα της ελληνικής εθνικής συνείδησης προφανώς λείπει από τα νέα παιδιά που καλωσορίζω στην Νέα Υόρκη. Διότι δεν αμφισβητούν: δεν αμφισβητούν την ρωμαϊκή τους παιδεία, δεν αμφισβητούν την ταυτότητα του δούλου υπηκόου, δεν αμφισβητούν το ρωμαϊκό κράτος του κοινοβουλευτισμού και της κομματοκρατίας που ενταφιάζει το ελληνικό μας έθος και έθνος, όπως και την ελληνική μας λαλιά. Οι απόφοιτοι των αμερικανικών κολεγίων στην Ελλάδα, δεν λαλούν καν καλά την ελληνική γλώσσα όταν τους καλωσορίζω στην Νέα Υόρκη.
Σε πολλά σημεία του έργου του, ο Κορνήλιος Καστοριάδης βλέπει την αμφισβήτηση των πάντων ως ένα ταυτοτικό στοιχείο του ελληνικού μας κόσμου. Κάθε στιγμή λοιπόν, που τα ελληνικά (ο θεός να τα κάνει) μέσα μαζικής εξαπάτησης (ΜΜΕξαπάτησης) παύουν να αμφισβητούν τις κυρίαρχες πολιτικές του σαθρού εν’ Ελλάδι πολιτικού συστήματος, εξαίφνης γίνονται ανθελληνικά και άρα άρδην επικίνδυνα γιά την ελληνική εθνική μας συνείδηση.
Όλες και όλοι οι αστέρες των ΜΜΕξαπάτησης συνεχίζουν να κρύβονται μέσα στα και γύρω από τα καμαρίνια τους, πίσω από φραστικά πυροτεχνήματα. Μιλούν πάντα τόσο θετικά υπέρ του σαθρού εν’ Ελλάδι πολιτικού συστήματος της στυγνά δυναστικής κομματοκρατίας, η οποία αποδομεί και κατακερματίζει την κοινωνική συλλογικότητα της εθνικής μας συνείδησης.
Καμμία και κανένας τους, ποτέ δεν αμφισβητούν επί της ουσίας, ούτε γιά μία στιγμή, ούτε το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα ούτε την ουσία της ντόπιας και ξένης κατοχής στον φαλακρό πλέον τόπο που κάποτε λέγονταν Ελλάδα. Δύο τρόποι υπάρχουν γιά να εξαλειφθεί ένα έθνος: είτε με το να φονευθούν όλα τα μέλη του, είτε με το να του αφαιρεθούν τα στοιχεία της εθνικής του συνείδησης και ταυτότητας.
Συζητώντας μαζύ τους, συνεχώς ανακαλύπτω πως οι κατσιασμένες ελληνικές συνειδητότητες που καλωσορίζω στην Νέα Υόρκη δεν γνωρίζουν καν γιά την επερχομένη “Γαλεωμυομαχία” στην Ελλάδα, που ξεκινάει την Κυριακή 17 Ιουνίου 2012. Παρενθετικά, «εις την διά του υγρού πυρός υπό των Ελλήνων κατατρόπωσιν των Θρακορρωμαίων του Βιταλιανού», κατά τον απόλογο του Θεοδώρου Προδρόμου επιγραφόμενο Γαλεωμυομαχία, «υπό τα γαλάς και τους μυς υποκρύπτονται δύο αντιμαχόμενοι λαοί, ... ο λαός τον γαλεών, οι γαλεώται... υπό τα γαλάς κρύπτονται οι Έλληνες· επειδή δε οι Θράκες ελέγοντο και Μυσοί, ευρίσκομεν και τον υπό το όνομα των μυών αλληγορούμενον λαόν» (Κ.Ν. Σάθας, ‘Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη’, 1872 - 1894, σσ. ριβ’-ριγ’, 7ος τόμος).
Δεν αστειευόμαστε βέβαια ποτέ με την ιστορία και τις αξίες των προγόνων μας, ούτε με τον λόγο, την ελευθερία και την επιστήμη στον ελληνικό μας κόσμο. Το μεγάλο όμως ερώτημα είναι ποιά κόμματα θα είναι οι γαλεώται και ποιά θα παίξουν τον ρόλο των μυών την Κυριακή 17 Ιουνίου 2012;
Διότι όπως πολύ σωστά το θέτει ο Γ. Ιεροδιάκονος, μόνον η πολιτική σύμπραξη «όλων των αντιμνημονιακών δυνάμεων μπορούν να ‘κάψουν’ τα μνημόνια» [3]. Ελληνικά πατριωτικά κινήματα, κόμματα και μέτωπα όπως, π.χ., το Ε.Πα.Μ. (http://www.epam-hellas.gr/), το ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ (http://laikometopo.blogspot.com/) και η Συσπείρωση για τη Δημοκρατία (ΣγτΔ: http://www.s-d.gr/), έτοιμα είναι να στηρίξουν μία πιθανή πολιτική σύμπραξη μεταξύ των αντιμνημονιακών κομμάτων όπως, π.χ., των ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (http://anexartitoiellines.gr/) και του ΣΥΡΙΖΑ (http://www.syriza.gr/).
Μπορεί βέβαια να χρειάζεται ακόμα λίγη δουλειά, ώστε οι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ να απαρνηθούν τα άθλια δόγματα του νεοφιλελευθερισμού και της επικυριαρχίας των αισχροκερδών τραπεζών, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ επίσης να δείξει μία ανεβασμένη ελληνική συνειδητότητα σχετικά με τα εθνικά και δημογραφικά θέματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία [4]. Μόνον μία τέτοια πολιτική σύμπραξη, επικεντρωμένη στην ελληνική μας εθνική συνείδηση μπορεί να ξανα-πλάσει γιά την πατρίδα Ελλάδα ένα όραμα γιά το παρόν και το μέλλον.
Το όραμα τούτο είναι που λείπει από τα νέα παιδιά που καλωσορίζω στην Νέα Υόρκη. Διότι η πολιτική τάξη στην Ελλάδα έχει στερήσει από τα ελληνόπουλα την απαραίτητη βιωματική εμπειρία, η οποία μπορεί να προεκταθεί στο συλλογικά κοινωνικό φαντασιακό, από όπου απορρέει η ελληνική εθνική συνείδηση της ελληνικής μας κοινωνίας.
Ας ενωθεί επιτέλους, όλο το ψηφιδωτό των αντιμνημονιακών κομμάτων, σε μία πολιτική σύμπραξη, γιά μία μεταβατική κυβέρνηση υπέρ –και όχι κατά– της ελληνικής κοινωνίας. Σχετικά δε με το απαιτούμενο ξεκαθάρισμα των εννοιών, μέσα στον αισχρά απάνθρωπο πόλεμο των εννοιών της μεταμοντέρνας μας προσωρινότητας, εύχομαι να πιάσουν τόπο οι κόποι του Γ. Κοντογιώργη [5].

Από το γένος να διαβώ, εάν σε λησμονίσω Ελλάδα,
Νίκος Γεωργαντζάς