Είναι στιγμές που σταματάς να σκέφτεσαι. Στιγμές που πρέπει να ακούσεις τη φωνή της καρδιάς σου, της ψυχής σου που σε καλεί. Εκεί που η λογική ενός συστήματος σταματά. Και ξεκινά «η λογική του ανθρώπου». Ο ελληνικός λαός βρίσκεται κυριολεκτικά στο χείλος του γκρεμού. Έτοιμος να πέσει. Κάποιοι θέλουν να τον σπρώξουν να πέσει. Κάποιοι άλλοι να τον πείσουν να αυτοκτονήσει. Το αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις θα είναι το ίδιο. Μέσα σε αυτό τον ορυμαγδό των φωνών, μέσα σε αυτό το χάος των διαταγών, των εκφοβισμών, των απειλών, μέσα σε αυτό το απόλυτο σκοτάδι, υπάρχουν και φωνές που του δίνουν ελπίδα. Φωνές που του λένε πως τίποτα δεν τελείωσε και πως μπορεί σταδιακά να απομακρυνθεί από τον γκρεμό. Με βήματα αργά, αλλά σταθερά προς τα πίσω. Μακριά από τον γκρεμό.
Χρειαζόμαστε κάτι περισσότερο από ένα απλό «εντάξει». Χρειαζόμαστε αλληλεγγύη, ισότητα και δικαιοσύνη. Και λίγο βουλοκέρι στα αυτιά μας για να μην ακούμε τις «σειρήνες» κάθε λογής που σπέρνουν τον πανικό.
Στο δρόμο προς την Ιθάκη ο ελληνικός λαός έχει ακούσει πολλές φορές τις σειρήνες. Βρέθηκε κοντά τους, πλανεύτηκε και ένιωσε τα σαρκοβόρα δαγκώματά τους, φεύγοντας άλλες φορές «αιμορραγώντας» και άλλες φορές «νεκρός».
Από το 1843 ο ελληνικός λαός, εκεί που ξεκινά ουσιαστικά η νεώτερη πολιτική ιστορία του, έκανε τραγικά σφάλματα. Εμπιστεύθηκε λάθος ανθρώπους, λάθος πολιτικούς και βρέθηκε απέναντι σε πολέμους, «μεγάλες ιδέες», εμφύλιους και δικτατορίες, με μοναδικό αποτέλεσμα τη συρρίκνωση του έθνους και την απώλεια της εθνικής του κυριαρχίας.
Σήμερα ζούμε μια παρόμοια εποχή. Με διαφορετικό τρόπο και μέσα, αλλά παρόμοια σε τακτικές και στόχο. Η Αριστερά βάλλεται πανταχόθεν, έχει γίνει το «κακό παιδί» της Ευρώπης των νεοαποικιακών δυνάμεων, με τους «Ναινέκους» και τους κάθε λογής καιροσκόπους να προσπαθούν να πείσουν για τα μοντέλα διακυβέρνησής τους. Ίσως να διαβάζεται σκληρό, αλλά είναι η αλήθεια: είμαστε υπόδουλοι και έχουμε χάσει την ανεξαρτησία μας. Η ελληνική Αριστερά όμως τους τρομάζει. Το γιατί είναι σχετικά εύκολο να απαντηθεί. Εμφανίζεται μια ανερχόμενη δύναμη που έχει ως επίκεντρο τον άνθρωπο. Που ζητά ένα δίκαιο και κοινωνικό κράτος. Που ζητά αυτό που αναφέρεται ως πολίτευμα της χώρας: Δημοκρατία.
Σήμερα ο Δήμος, εμείς, ούτε «κρατούμε» ούτε «ελέγχουμε» τους κυβερνώντες.
Δεν μπορεί αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στο χάος, που έπαιξαν με τις ελπίδες των πολιτών, που τους στέρησαν την αξιοπρέπεια, που τους έπνιξαν στα χρέη, τους πέταξαν στον δρόμο, τους χτύπησαν ψυχικά και σωματικά, να μιλούν για κοινωνικό κράτος και για «νέα εποχή».
Σιωπή λοιπόν! Σωπάστε εσείς που θεωρείτε πως θα σώσετε την Ελλάδα με το να πέσει στα γόνατα. Σιωπή! Εσείς που μιλάτε για τον φόβο της χρεωκοπίας σε ένα ήδη χρεωκοπημένο κράτος που εσείς δημιουργήσατε. Εσείς που τάξατε και κάνατε το κράτος επίσημο εργοδότη και όχι ένα «εργαλείο ανάπτυξης» για τη χώρα.
Όση λάσπη και να ρίξετε στον ανεμιστήρα, όσο και να κατηγορήσετε την Αριστερά ως «δαίμονες» στον «παράδεισό» σας, οι πολίτες, που έπρεπε να υπηρετείτε, ζουν στην κόλαση που δημιουργήσατε. Όμως οι «μάσκες έπεσαν» και ο λαός είδε τα πραγματικά πρόσωπά σας. Η Αριστερά δεν κάνει επίθεση στην Ευρώπη. Δεν προσπαθεί να βγάλει την Ελλάδα από την Ευρώπη. Απλώς ζητάει δικαιοσύνη από την Ευρώπη. Από τις συμμαχικές και φίλιες χώρες, που επί χρόνια ενίσχυε τις οικονομίες τους αγοράζοντας κάθε λογής καλούδι.
Κανείς λογικός άνθρωπος, κανείς πολιτικός, δεν μπορεί να ζητά από τον σταυρωτή του λαού του να μπήξει πιο βαθιά τα καρφιά σε αυτόν.
Είναι υποχρέωσή του να τον σταματήσει. Και να σταθεί πάνω από το θύμα -τον λαό- ώστε να σταματήσει την αιμορραγία του και να τον κάνει καλά. Φτάνοντας ακόμα και στο σημείο να απειλήσει τον σταυρωτή. Ναι, απειλώντας τον. Φοβίζοντάς τον.
Στις διεθνείς σχέσεις δεν φοβούνται τους προσκυνημένους. Φοβούνται τους αποφασισμένους. Αυτούς που θα παλέψουν μέχρι τέλους γι' αυτά που πιστεύουν.
Το παιχνίδι ισχύος για την επικράτηση στην Ελλάδα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Το «πειραματόζωο», όπως είπε και ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου.
Στις 17 Ιουνίου οι Έλληνες πολίτες καλούνται να αποφασίσουν για την ελπίδα που τους έχει στερηθεί. Να πάρουν πίσω ό,τι δικαιωματικά τούς ανήκει. Γιατί σε αυτή τη γεωγραφική τοποθεσία που λέγεται Ελλάδα, αποφασίζουν οι πολίτες της. Και πρέπει να αποφασίζουν χωρίς απειλές, χωρίς φόβο, με γνώμονα πάντα τις πολιτικές θέσεις και το πρόγραμμα κάθε πολιτικού σχηματισμού που είναι υποψήφιος.
Η Αριστερά δεν είναι ο «διάβολος» του ελληνικού μέλλοντος και της Ευρώπης, όπως την παρουσιάζουν, αλλά ο υποστηρικτής του Ανθρώπου στο δικαίωμα του «ευ ζην».
Και όσοι φαντάζονται μια 18η Ιουνίου με «κεραυνούς», «θύελλες» και «καταστροφές» πλανώνται πλάνη οικτρά. Το διακύβευμα της επόμενης ημέρας, δεν είναι αν θα έρθει ο Αντίχριστος ή η αποκάλυψη. Αλλά το αν θα υπάρξει η Ελλάδα που ονειρευόμαστε και θέλουμε. Και να θυμάστε: «Ο εφιάλτης και η ελπίδα μας βρίσκονται σε ένα τόσο δα σαλιωμένο άσπρο φακελάκι»...
* Ο Μανώλης Κυπραίος είναι δημοσιογράφος, υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου