Ο Τάρικ Άλι δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Μια από τις πιο σημαντικές φιγούρες διανοουμένων και αγωνιστών της δεκαετίας του ’60, συγγραφέας, κινηματογραφιστής και δοκιμιογράφος στα σημαντικότερα περιοδικά της Νέας Αριστεράς, παραμένει ένας από τους πιο δραστήριους υπερασπιστές των αντικαπιταλιστικών και αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων όπου γης. Αυτές τις μέρες βρέθηκε στην Ελλάδα, προσκεκλημένος του ΝΑΡ και της νΚΑ για δύο εκδηλώσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Τον συναντήσαμε στη Λέσχη των «Αναιρέσεων» λίγο πριν από την ομιλία του στο Πολυτεχνείο και είχαμε την ευκαιρία να κουβεντιάσουμε μαζί του για όσα απασχολούν όλους μας αυτές τις μέρες: για την ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ και την προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, το τοπίο στην Ευρώπη, την άνοδο της ακροδεξιάς και τη μαζική επανοικειοποίηση της πολιτικής από τα κινήματα στον αραβικό κόσμο, την Ευρώπη και τις ΗΠΑ.
Ας ξεκινήσουμε με το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μαΐου. Πώς το είδε η Ευρώπη;
Η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα σοκ για τις ελίτ της Ευρώπης. Οι επιθέσεις που ακολούθησαν εναντίον του Αλέξη Τσίπρα ήταν απίστευτες. Εγώ μπορώ να τις συγκρίνω μόνο με τις επιθέσεις εναντίον του Τσάβες όταν ανέβηκε στην εξουσία. Δείτε μόνο μια από τις τελευταίες, αυτή του Κον Μπεντίτ, που εδώ και χρόνια είναι μέρος του Ακραίου Κέντρου (Extreme Centre). Επρόκειτο για μια απίστευτη προσπάθεια υπονόμευσης και είναι πολύ σημαντικό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε μέχρι τώρα να σταθεί στα πόδια του.
Πού αποδίδετε εσείς την επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ; Την τελευταία χρονιά είδαμε πολλές φορές την επάνοδο των μαζών στο δημόσιο χώρο – από την αραβική Άνοιξη και τους ισπανούς Αγανακτισμένους μέχρι την πλατεία Συντάγματος και τα κινήματα Occupy. Μπορούμε να εξηγήσουμε το επίτευγμα της Αριστεράς με βάση αυτά;
Κατά τη γνώμη μου πρέπει να διαχωρίσουμε τις περιπτώσεις. Το κίνημα των Αγανακτισμένων ξεκίνησε στην Ισπανία, αλλά το αποτέλεσμα εκεί ήταν η νίκη της Δεξιάς και μια επίδοση της Αριστεράς σαφώς αναντίστοιχη με ό,τι είχε προηγηθεί. Τις ίδιες αναντιστοιχίες μπορεί να βρει κανείς και στον αραβικό κόσμο. Η παρουσία του κόσμου στις πλατείες ήταν η έκφραση ενός θυμού, ενός συμβολικού «Φτάνει πια». Αυτό δεν συγκροτεί από μόνο του πολιτική πρόταση. Από την άλλη πλευρά, όντως, η δήλωση αυτού του θυμού βοήθησε στην απονομιμοποίηση των δύο κομμάτων του Ακραίου Κέντρου στην Ελλάδα και στην αλματώδη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε πρόσφατη συνέντευξή σας, δηλώσατε ότι ο ελληνικός λαός πρέπει να κάνει την ανατροπή και ότι ο Ολάντ θα τα βρει στο τέλος με τη Μέρκελ. Όμως στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής Μέρκελ και Ολάντ ήρθαν σε σύγκρουση για το ευρωομόλογο. Η σύγκρουση αυτή δεν είναι ένα βήμα μπροστά; Για να το πούμε και αλλιώς, μπορεί η Ελλάδα να τα καταφέρει μόνη της, χωρίς συμμαχίες;
Δεν πρέπει να έχουμε καμιά αυταπάτη για τον Ολάντ. Μόλις τελειώσουν και οι βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία, θα αποδειχτεί ότι η συγκρότησή του είναι αυτή ενός κεντρώου πολιτικού και πως όσα λέει είναι λόγια χωρίς αντίκρισμα. Δεν έχετε παρά να συγκρίνετε το πρόγραμμά του για την οικονομία με αυτό της Λεπέν, και θα δείτε ότι το δικό του είναι πιο δεξιά. Νομίζω ότι η κυρία Μέρκελ και το κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό της Γερμανίας δεν έχει κανένα πολιτικό πρόβλημα με την εκλογή του Ολάντ.
Από την άλλη πλευρά, αν σε κάτι υστερεί κατά τη γνώμη μου ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό είναι ότι έχει αργήσει να πάρει πρωτοβουλίες συνεργασίας με τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και των Βαλκανίων. Εκεί θα πρέπει να δοθεί το βάρος. Οι χώρες της Μεσογείου είναι αυτές που έχουν αντικειμενικό συμφέρον να συμμαχήσουν με την πολιτική κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στην πολιτική της κυρίας Μέρκελ.
Αναφερθήκατε προηγουμένως στη Λεπέν. Πού αποδίδετε εσείς την ενίσχυση της ακροδεξιάς τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γαλλία;
Κατ’ αρχάς οι δύο περιπτώσεις είναι διαφορετικές. Στη Γαλλία, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, έχουμε μια «έξυπνη» ακροδεξιά (μίλησα πριν για το οικονομικό της πρόγραμμα), ενώ στην Ελλάδα η ακροδεξιά αποτελεί εξέλιξη των παρακρατικών ομάδων προηγούμενων δεκαετιών. Είναι εντυπωσιακό ότι η ακροδεξιά στην Ελλάδα προβάλλει πολύ τη βία (με τους macho Χρυσαυγίτες) και γενικότερα όλη η πρακτική της, κυρίως εναντίον των μεταναστών, μπορεί κάλλιστα να μετατραπεί σταδιακά και σε προσπάθεια υλικής εξόντωσής τους. Με προβληματίζει πολύ η σιωπή των Ελλήνων διανοουμένων μπροστά στο πρόβλημα. Στην Ελλάδα υπήρχαν παλαιότερα πάρα πολλοί προοδευτικοί και ριζοσπάστες διαννοούμενοι, ειδικά μετά το τέλος της επταετούς δικτατορίας. Όμως, φαίνεται ότι για πολλά χρόνια οι άνθρωποι αυτοί ενσωματώθηκαν στον κρατικό μηχανισμό(ειδικά μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία), εξατομικεύτηκαν και σήμερα κάνουν ότι δεν βλέπουν. Είναι εντυπωσιακό ότι όλοι είχαν να πουν κάτι για τη μεγάλη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, όμως η είσοδος των φασιστών στην ελληνική Βουλή πέρασε ασχολίαστη.
Τι περιμένετε από μια κυβέρνηση της Αριστεράς;
Δεν θεωρώ ότι η Ελλάδα πρέπει να βγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρέπει όμως να πει στην Ευρώπη «ή στηρίζετε την οικονομία μας με ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ ή φεύγουμε από το ευρώ και κάνουμε ένα νέο νόμισμα».
Ας ξεκινήσουμε με το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μαΐου. Πώς το είδε η Ευρώπη;
Η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα σοκ για τις ελίτ της Ευρώπης. Οι επιθέσεις που ακολούθησαν εναντίον του Αλέξη Τσίπρα ήταν απίστευτες. Εγώ μπορώ να τις συγκρίνω μόνο με τις επιθέσεις εναντίον του Τσάβες όταν ανέβηκε στην εξουσία. Δείτε μόνο μια από τις τελευταίες, αυτή του Κον Μπεντίτ, που εδώ και χρόνια είναι μέρος του Ακραίου Κέντρου (Extreme Centre). Επρόκειτο για μια απίστευτη προσπάθεια υπονόμευσης και είναι πολύ σημαντικό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε μέχρι τώρα να σταθεί στα πόδια του.
Πού αποδίδετε εσείς την επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ; Την τελευταία χρονιά είδαμε πολλές φορές την επάνοδο των μαζών στο δημόσιο χώρο – από την αραβική Άνοιξη και τους ισπανούς Αγανακτισμένους μέχρι την πλατεία Συντάγματος και τα κινήματα Occupy. Μπορούμε να εξηγήσουμε το επίτευγμα της Αριστεράς με βάση αυτά;
Κατά τη γνώμη μου πρέπει να διαχωρίσουμε τις περιπτώσεις. Το κίνημα των Αγανακτισμένων ξεκίνησε στην Ισπανία, αλλά το αποτέλεσμα εκεί ήταν η νίκη της Δεξιάς και μια επίδοση της Αριστεράς σαφώς αναντίστοιχη με ό,τι είχε προηγηθεί. Τις ίδιες αναντιστοιχίες μπορεί να βρει κανείς και στον αραβικό κόσμο. Η παρουσία του κόσμου στις πλατείες ήταν η έκφραση ενός θυμού, ενός συμβολικού «Φτάνει πια». Αυτό δεν συγκροτεί από μόνο του πολιτική πρόταση. Από την άλλη πλευρά, όντως, η δήλωση αυτού του θυμού βοήθησε στην απονομιμοποίηση των δύο κομμάτων του Ακραίου Κέντρου στην Ελλάδα και στην αλματώδη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε πρόσφατη συνέντευξή σας, δηλώσατε ότι ο ελληνικός λαός πρέπει να κάνει την ανατροπή και ότι ο Ολάντ θα τα βρει στο τέλος με τη Μέρκελ. Όμως στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής Μέρκελ και Ολάντ ήρθαν σε σύγκρουση για το ευρωομόλογο. Η σύγκρουση αυτή δεν είναι ένα βήμα μπροστά; Για να το πούμε και αλλιώς, μπορεί η Ελλάδα να τα καταφέρει μόνη της, χωρίς συμμαχίες;
Δεν πρέπει να έχουμε καμιά αυταπάτη για τον Ολάντ. Μόλις τελειώσουν και οι βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία, θα αποδειχτεί ότι η συγκρότησή του είναι αυτή ενός κεντρώου πολιτικού και πως όσα λέει είναι λόγια χωρίς αντίκρισμα. Δεν έχετε παρά να συγκρίνετε το πρόγραμμά του για την οικονομία με αυτό της Λεπέν, και θα δείτε ότι το δικό του είναι πιο δεξιά. Νομίζω ότι η κυρία Μέρκελ και το κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό της Γερμανίας δεν έχει κανένα πολιτικό πρόβλημα με την εκλογή του Ολάντ.
Από την άλλη πλευρά, αν σε κάτι υστερεί κατά τη γνώμη μου ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό είναι ότι έχει αργήσει να πάρει πρωτοβουλίες συνεργασίας με τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και των Βαλκανίων. Εκεί θα πρέπει να δοθεί το βάρος. Οι χώρες της Μεσογείου είναι αυτές που έχουν αντικειμενικό συμφέρον να συμμαχήσουν με την πολιτική κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στην πολιτική της κυρίας Μέρκελ.
Αναφερθήκατε προηγουμένως στη Λεπέν. Πού αποδίδετε εσείς την ενίσχυση της ακροδεξιάς τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γαλλία;
Κατ’ αρχάς οι δύο περιπτώσεις είναι διαφορετικές. Στη Γαλλία, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, έχουμε μια «έξυπνη» ακροδεξιά (μίλησα πριν για το οικονομικό της πρόγραμμα), ενώ στην Ελλάδα η ακροδεξιά αποτελεί εξέλιξη των παρακρατικών ομάδων προηγούμενων δεκαετιών. Είναι εντυπωσιακό ότι η ακροδεξιά στην Ελλάδα προβάλλει πολύ τη βία (με τους macho Χρυσαυγίτες) και γενικότερα όλη η πρακτική της, κυρίως εναντίον των μεταναστών, μπορεί κάλλιστα να μετατραπεί σταδιακά και σε προσπάθεια υλικής εξόντωσής τους. Με προβληματίζει πολύ η σιωπή των Ελλήνων διανοουμένων μπροστά στο πρόβλημα. Στην Ελλάδα υπήρχαν παλαιότερα πάρα πολλοί προοδευτικοί και ριζοσπάστες διαννοούμενοι, ειδικά μετά το τέλος της επταετούς δικτατορίας. Όμως, φαίνεται ότι για πολλά χρόνια οι άνθρωποι αυτοί ενσωματώθηκαν στον κρατικό μηχανισμό(ειδικά μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία), εξατομικεύτηκαν και σήμερα κάνουν ότι δεν βλέπουν. Είναι εντυπωσιακό ότι όλοι είχαν να πουν κάτι για τη μεγάλη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, όμως η είσοδος των φασιστών στην ελληνική Βουλή πέρασε ασχολίαστη.
Τι περιμένετε από μια κυβέρνηση της Αριστεράς;
Δεν θεωρώ ότι η Ελλάδα πρέπει να βγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρέπει όμως να πει στην Ευρώπη «ή στηρίζετε την οικονομία μας με ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ ή φεύγουμε από το ευρώ και κάνουμε ένα νέο νόμισμα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου