Μακραίνει ο κατάλογος αυτών που δανείζονται με αρνητικό επιτόκιο!

Οι ανισορροπίες στην Ευρωζώνη της κρίσης διευρύνονται συνεχώς, καθώς οι συντηρητικοί επενδυτές, κυρίως αυτοί που διαχειρίζονται τα χρήματα ασφαλιστικών ταμείων στον πλανήτη Γη, αναζητούν απελπισμένα την ασφάλεια -ή αυτό που θεωρούν ασφάλεια- ακόμη κι αν αυτή σημαίνει μηδενικές έως και αρνητικές αποδόσεις. Έτσι από χθες άρχισαν να πληρώνουν και τη Φινλανδία για να τη δανείσουν, η απόδοση για το διετές φιλανδικό ομόλογο έπεσε στο -0,002%. Μέχρι τώρα στο «κλαμπ» των ισχυρών οικονομιών της Ευρώπης που απολαμβάνουν αρνητικά επιτόκια λόγω της διατήρησης του κλίματος ακραίας αβεβαιότητας στην Ευρωζώνη πρωτοστατούσε η Γερμανία, που το διετές της προσφέρει απόδοση -0,03%. Τις τελευταίες μέρες προστέθηκε και η Ολλανδία, αλλά ακολουθεί κατά πόδας και η μέχρι πρότινος «ευάλωτη» Γαλλία, που τα διετή της ομόλογα έχουν απόδοση 0,13%! Ευνοημένη, χωρίς όμως να έχει περάσει σε μηδενικά επιτόκια, είναι και η Αυστρία, αλλά και το Βέλγιο με το τεράστιο δημόσιο χρέος και τις κλυδωνιζόμενες τράπεζες.

Τα λεφτά φεύγουν από Νότο στον Βορρά. Ανέβηκαν εκ νέου τα σπρεντ σε Ισπανία-Ιταλία

Στη λογική της αγέλης και οι συντηρητικοί επενδυτές -οι κερδοσκόποι είναι μια άλλη ιστορία-, σπεύδουν να βρουν «ασφαλή καταφύγια», χωρίς να λαμβάνουν υπόψη ότι οι χώρες τις οποίες πληρώνουν για να τις δανείσουν είναι αυτές που εγγυώνται μέσω των μηχανισμών στήριξης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας τα χρέη των άλλων. Έτσι όλα τα λεφτά μαζεύονται τσάμπα ή σχεδόν τσάμπα στον ευρωπαϊκό Βορρά (την τιμητική της έχει η Νορβηγία, αλλά αυτή δεν ανήκει στην Ευρωζώνη) και προσφέρονται πανάκριβα ή φεύγουν από τον ευρωπαϊκό Νότο, ο οποίος, εάν καταρρεύσει, θα συμπαρασύρει και τον Βορρά και τότε τα «ασφαλή καταφύγια» θα αποδειχτούν διάτρητα.
Χθες, πάντως, συνέχισαν να ανεβαίνουν τα spread της Ιταλίας και της Ισπανίας, παρά τις …προόδους στο ισπανικό Μνημόνιο και παρά την επιτυχία του Ιταλού πρωθυπουργού στην τελευταία σύνοδο κορυφής να εξασφαλίσει την πρόσβαση της χώρας του στα κεφάλαια του μόνιμου μηχανισμού στήριξης ESM χωρίς -ακριβώς- Μνημόνιο.
Την ίδια ώρα, η ιταλική Γερουσία επικύρωσε την απόφαση για τον ESM και το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, ενώ την ερχόμενη εβδομάδα σειρά έχει η ιταλική Βουλή. Επίσης, το συνταγματικό δικαστήριο της Εσθονίας απέρριψε την προσφυγή ενάντια στον ESM, άρα και το Ταλίν μπήκε στο κλαμπ των χωρών που έχουν επικυρώσει τον μηχανισμό, ωστόσο η απόφαση που αναμένεται με μια σχετική αγωνία είναι αυτή του γερμανικού συνταγματικού δικαστηρίου, η οποία κατά τα φαινόμενα θα αργήσει. Άρα και η Ιταλία θα αργήσει να αποκτήσει πρόσβαση σε πιστώσεις από τον ESM, καθυστέρηση που δικαιολογεί ώς ένα βαθμό την αύξηση των επιτοκίων των ιταλικών ομολόγων. Μόνο οι αποδόσεις των ιταλικών έντοκων γραμματίων μειώθηκαν χθες, μάλλον επειδή κανείς δεν φοβάται ότι θα καταρρεύσει άμεσα η Ιταλία. Το ενδιαφέρον είναι τι θα γίνει σήμερα που η Ιταλία θα προχωρήσει σε δημοπρασία τριετών ομολόγων.

Σύγκρουση Μόντι - συνδικάτων

Πάντως, ο Ιταλός πρωθυπουργός δεν έχει πια την πολυτέλεια να ανησυχεί μόνο για τις αγορές, αλλά και για την κοινωνική ειρήνη στην Ιταλία. Χθες ξέσπασε άγρια κόντρα μεταξύ κυβέρνησης και συνδικάτων, καθώς ο Μάριο Μόντι παρουσιάζει μεν τις μεταρρυθμίσεις που σχεδιάζει στο ασφαλιστικό και τα εργασιακά στους κοινωνικούς εταίρους, πλην όμως, στη συνέχεια, τις κατεβάζει στη Βουλή, χωρίς να λάβει υπόψη ούτε μία από τις ενστάσεις τους. Ο Μόντι κατηγόρησε χθες τα συνδικάτα ότι υπερβαίνουν τα όριά τους -«οι κοινωνικοί εταίροι πρέπει να λαμβάνουν μέρος σε διαβουλεύσεις υπό την προϋπόθεση να παραμένουν εταίροι, όχι να μετατρέπονται σε πρωταγωνιστές που χαράσσουν οικονομική πολιτική», είπε- και τα συνδικάτα τον Μόντι ότι δεν γνωρίζει το αντικείμενο της παρέμβασής του. «Το να μας παραδίδονται μαθήματα από κάποιον που διορίστηκε και επελέγη χωρίς να διεκδικήσει τη λαϊκή ψήφο μάς κάνει να νιώθουμε αμήχανα για το ίδιο το δημοκρατικό μέλλον της χώρας μας», τόνισε η γραμματέας του συνδικάτου Cgil, Σουζάνα Καμούσο.
Στην Ισπανία, τώρα, η κυβέρνηση Ραχόι εξακολουθεί να εισπράττει επαίνους, για το πρόγραμμα λιτότητας που παρουσίασε, από τους τροϊκανούς, αλλά όχι από τους Ισπανούς πολίτες. Χθες ο εκπρόσωπος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου έσπευσε να δηλώσει ότι τα μέτρα της ισπανικής κυβέρνησης είναι «δύσκολα», αλλά αποτελούν βήμα «προς τη σωστή κατεύθυνση», ακολουθώντας το παράδειγμα των προχθεσινών δηλώσεων της Κομισιόν.
Καλά μαντάτα για τους πιστωτές είχε χθες και ο υπουργός Οικονομικών της Ισπανίας, Λουίς ντε Γκίντος, ο οποίος δήλωσε ότι η χώρα του θα χρειαστεί «μάξιμουμ» 62 δισεκατομμύρια ευρώ για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών της. Το παράξενο είναι ότι ο ντε Γκίντος αναφέρθηκε σʼ αυτό το ποσό λίγες ώρες πριν μια ακόμη ισπανική τράπεζα, η μη εισηγμένη Novagalicia από τη Γαλικία, παραδεχτεί ότι χρειάζεται 6 δισ. ευρώ για την «επιδιόρθωση» του ισολογισμού της.

Μπόφιγκερ: Η Ελλάδα προσπαθεί σκληρά

Ενώ η ομοβροντία των δηλώσεων του τύπου «εφαρμόστε τα συμφωνηθέντα και μετά βλέπουμε τα περιθώρια τροποποίησης του Μνημονίου» με αποδέκτη την ελληνική κυβέρνηση συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, βγήκε χθες ένας από τους πέντε Γερμανούς «σοφούς»-συμβούλους της κυβέρνησης του Βερολίνου να υπερασπιστεί τις θυσίες όλων των κλυδωνιζόμενων χωρών και να υποστηρίξει ότι τηρούν τις συμφωνίες. «Η Ισπανία, η Ιταλία, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και, ιδίως, η Ελλάδα έχουν εφαρμόσει σημαντικά μέτρα λιτότητας», τόνισε ο Πέτερ Μπόφιγκερ στην εφημερίδα “Rheinische Post” και απέδωσε στην ύφεση, που προκάλεσαν αυτά τα μέτρα, το γεγονός ότι τα ελλείμματα δεν έχουν υποχωρήσει σημαντικά. Ο Μπόφιγκερ μάλιστα κατηγορεί την κυβέρνηση Μέρκελ ότι «δημιουργεί στους πολίτες την εντύπωση ότι θα βοηθούσαμε τις άλλες χώρες ακόμη και αν αυτές δεν έκαναν τίποτα» και αντιπροτείνει στο Βερολίνο να εξηγήσει « τι σημαίνουν τα μέτρα λιτότητας και οι προσπάθειες για μεταρρυθμίσεις».
Αναφερόμενος στη λεγόμενη «κοινοτικοποίηση» του χρέους στην Ευρώπη, ο Γερμανός καθηγητής επισημαίνει ότι, με τη βοήθεια προς την Ελλάδα και τον προσωρινό μηχανισμό στήριξης EFSF, υπάρχει ήδη τέτοια ανάληψη ευθύνης. «Όποιος θεωρεί ότι η συστημική κρίση της Ευρωζώνης μπορεί να αντιμετωπιστεί χωρίς την ανάληψη κανενός είδους ευθύνης για τις άλλες χώρες, είναι αφελής», τονίζει και, στο ερώτημα για τα όρια αυτής της «ανάληψης ευθύνης», προτείνει την εξαγορά δανείων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. «Εάν κάποιος δεν επιθυμεί ούτε αυτό, τότε απομένει μόνον η διάλυση της Ευρωζώνης. Είμαι όμως πεπεισμένος ότι οι κίνδυνοι, που συνεπάγεται μια τέτοια εξέλιξη για τη Γερμανία, είναι κατά πολύ μεγαλύτεροι από τους κινδύνους που εμπεριέχει η περιορισμένη, από κοινού, ανάληψη ευθυνών», καταλήγει.