Η ιστορία που άνοιξε με τα φωνήεντα της ελληνικής γλώσσας είναι αποκαλυπτική. Τα φωνήεντα έγιναν στα σχολικά βιβλία 5, από 7 που ήταν εδώ και αιώνες, διότι, λένε οι «γλωσσολόγοι», αυτό που ονομάζουμε φωνήεν πρέπει και να ακούγεται. Ακούγεται το η; Όχι. Επομένως ένα είναι το φωνήεν, το i όπως θάλεγαν και οι λατίνοι. Μια οικογένεια είμαστε εξάλλου οι ευρωπαίοι. Όλοι ι φωνάζουμε!
Βεβαίως το πράγμα δεν είναι καθόλου αστείο. Γλώσσα, θρησκεία και ιστορική παράδοση είναι τα θεμέλια κάθε εθνικού πολιτισμού, τα οποία φυσικά είναι υπόθεση της εθνικής κοινότητας, του λαού δηλαδή, και όχι του επιστήμονα. Το ποια είναι τα φωνήεντα δεν θα μας το πει ο γλωσσολόγος, ο οποίος αύριο πιθανόν να μας πει ότι είναι 3 και μεθαύριο 2. Το πόσα είναι τα φωνήεντα της ελληνικής γλώσσας το έχουμε ήδη αποφασίσει εδώ και 3 χιλιάδες χρόνια. Είναι 7. Αυτό είναι προϊόν της κοινής μας συμφωνίας, ότι επειδή η ελληνική μας γλώσσα έχει την ιστορική της ρίζα στην αρχαία ελληνική που είχε 7 φωνήεντα και επειδή η γλώσσα μας συνιστά την εθνική μας ταυτότητα, εμείς αποφασίζουμε να διατηρήσουμε τα φωνήεντά της, ακόμη και αν δεν προφέρονται ή δεν ακούγονται. Επομένως όποιος ισχυρίζεται, είτε ο γλωσσολόγος, είτε ο Τριανταφυλλίδης, είτε ο οποιοσδήποτε, ότι τα φωνήεντα είναι 5, μιλάει εξονόματός του και όχι εξονόματός μας.
Κάθε ιστορικό ή γλωσσικό ζήτημα, δεν είναι υπόθεση των επιστημόνων, είναι υπόθεση του λαού. Ο επιστήμονας δεν αποδίδει αυτός το αποκαταστημένο παρελθόν, διότι δεν δεχόμαστε πλέον αυθεντίες- έχουμε φύγει από την μεσαιωνική εποχή των αυθεντιών ήδη από τον 18ο αιώνα! Δεν περιμένουμε δηλαδή τον επιστήμονα για να αποκτήσουμε ως λαός την συνείδηση του κοινού μας παρελθόντος και να αποφασίσουμε ποια γλώσσα θα μαθαίνουμε. Το γεγονός δηλαδή της κοινής αποδοχής ή συμφωνίας, όπως το καταλαβαίνουμε μετά τον Βίτγκεστάϊν, «…είναι το μόνο έσχατο πραγματικό γεγονός. Προκύπτει από την βιολογική και πολιτισμική διαφορά και την προδιάθεσή μας να συμμετέχουμε σε μια κοινή μορφή ζωής»
Το παρελθόν βρίσκεται στο βίωμα μιας παράδοσης την οποία επικυρώνει ο ίδιος ο λαός. Αυτός έχει την τελική αρμοδιότητα της απόδοσης του ιστορικού παρελθόντος, μέσω των εκδηλώσεών του στο χώρο της τέχνης, της σκέψης και της πρακτικής του συνολικά.
Αυτό το έχει προαναγγείλει όλη η νεωτερικότητα, από τον Βολταίρο και μετά. Ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος το έχει διατυπώσει με τα έξοχα ελληνικά του: «Αλλ’ όμως που της όντως εθνικής ιστορίας η κοιτίς; Που πρώτον ηχεί της Κλειούς η σάλπιγξ; Εν μέσω του ψιθύρου των όχλων… οσάκις κυροί ο λαός, ο αυτουργός και μάρτυς και νόμιμος ούτος δικαστής των εξιστορουμένων».
Η γλώσσα δεν ανήκει λοιπόν στην αρμοδιότητα των γλωσσολόγων, όπως η ιστορία δεν είναι υπόθεση των ιστορικών, η λογοτεχνία των φιλολόγων και τα θρησκευτικά των θεολόγων. Η γλώσσα και η ιστορία ανήκουν στο λαό, ως κοινή πεποίθηση, η λογοτεχνία στους λογοτέχνες, λαϊκούς και λόγιους και η θρησκευτική μας παράδοση επίσης στο λαό και τον κλήρο, στην κυριακάτικη λατρεία. Όλα αυτά συνιστούν την εθνική μας ταυτότητα. Εάν λοιπόν κάνουμε τα φωνήεντα 5 επειδή μας το λένε οι γλωσσολόγοι, τότε γιατί να μην αφήσουμε μόνον το γιώτα; Γιατί στη συνέχεια να μην πάμε και στην εκκλησία και μετά από νομοθετικό διάταγμα να απαγορευθεί η εκκλησιαστική γλώσσα και αντί να λέμε πάτερ ημών να λέμε πατέρα μας ή πατερούλη μας, όπως λέγανε και στον Στάλιν εξάλλου; Και ακολούθως γιατί να μιλάμε ελληνικά, που είναι μπερδεμένα και ασύμφορα και να μην διδασκόμαστε αγγλικά κατευθείαν, ώστε να ξεμπερδεύουμε, μια που έχουμε και οικονομικές δυσκολίες και δεν έχουμε χρόνο για φιλολογίες τώρα;
Δυστυχώς, όσοι διορθώνουν γραπτά παιδιών σήμερα, γνωρίζουν την μαύρη αλήθεια: ένα 20% ξέρει ελληνικά και τα υπόλοιπα παιδιά έχουν περάσει στην κατηγορία του αναλφάβητου. Αυτό είναι το αποτέλεσμα 40 χρόνων διδασκαλίας της δημοτικής, το αποτέλεσμα των «γλωσσολόγων». Η ελληνική παιδεία έχει εντελώς διακοπεί.
Μπορεί τώρα να γίνει κάτι; Μπορεί. Όλα τα σχολικά εγχειρίδια, δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου, στον τομέα της ιστορίας και της γλώσσας, είναι κυριολεκτικώς για πέταμα. Είναι επικίνδυνα, διότι τυφλώνουν τα παιδιά. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να αναλάβει μια σοβαρή επιτροπή με την ευθύνη της Ακαδημίας Αθηνών τη συγγραφή νέων σχολικών βιβλίων, μήπως τουλάχιστον και αρχίσει κάτι να διορθώνεται, έστω και στοιχειωδώς.
*Ο Απόστολος Διαμαντής είναι πανεπιστημιακός και συγγραφέας.
πηγή: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=16895
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου