Πέρα από το πολιτικό της βάρος, η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ έχει και κάποιες πολύ πρακτικές συνέπειες. Συνεπάγεται πολύ περισσότερους πόρους, μεγαλύτερη ορατότητα και αυξημένη θεσμική και άτυπη εξουσία παρέμβασης στο κράτος. Και φυσικά συνοδεύεται από τις αυξημένες προσδοκίες και την επιθυμία πολλών ανθρώπων να δουλέψουν με στόχο να αλλάξουν, και όχι μόνο να καταδείξουν, τα κακώς κείμενα.
Βρισκόμαστε έτσι μπροστά στην ανάγκη να κάνουμε κάποιες επιλογές που μπορεί να αποδειχτούν καθοριστικές για το μέλλον. Ο κύριος κίνδυνος για κάθε οργανισμό σε αντίστοιχη θέση είναι να σκεφτεί ότι «ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις», κάτι που δεν ισχύει όταν έχεις ανέβει κατηγορία. Στην προκειμένη περίπτωση φυσικά δεν μιλάμε για αλλαγή προσώπων, αλλά διαδικασιών, λειτουργιών και στόχων, ώστε να αξιοποιηθούν οι δυνατότητες σύμφωνα με τις νέες απαιτήσεις. Αυτό προϋποθέτει ότι οι νέοι στόχοι (που φυσικά θα συμπεριλαμβάνουν και πολλούς παλιούς) θα καθοριστούν με ακρίβεια και όχι γενικόλογα και θα αποτελούν τον μπούσουλα των όποιων αποφάσεων. Διαφορετικά, δύσκολα μπορεί να ξεφύγει κανείς από την κρυφή γοητεία της πεπατημένης.
Η πρώτη δυσκολία που μπορεί να αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ σʼ αυτό το πλαίσιο είναι η πιθανή προσπάθεια των στελεχών του να αναπαραγάγουν τις υπάρχουσες εσωκομματικές ισορροπίες στα νέα μεγέθη, επιδιδόμενα σε έναν αγώνα να καλύψουν τις νέες θέσεις με ανθρώπους που εντάσσονται στο «δικό τους» πολιτικό σχέδιο και όχι στο κοινά αποφασισμένο. Πρόκειται για συνηθισμένη αντίδραση κάθε φορέα που καλείται να οργανώσει την ανάπτυξή του και σε καμία περίπτωση η Αριστερά και οι αριστεροί δεν είναι άτρωτοι. Πρέπει λοιπόν όσοι βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης να γνωρίζουν ότι πρώτα και κύρια καλούνται να υπερβούν τον εαυτό τους και όχι να προστατέψουν το κόμμα από κάποιους άλλους.
Η δεύτερη και σημαντικότερη παγίδα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να θεωρήσει πως ανάπτυξη σημαίνει να κάνει τα ίδια με πριν, αλλά σε εξαπλάσια ποσότητα και ανώτερη ποιότητα. Παρ' ότι φυσικά και αυτός ο πληθωρισμός είναι αναγκαίος, αλλαγή κατηγορίας για έναν πολιτικό οργανισμό δεν σημαίνει να δουλέψουν τρεις άνθρωποι εκεί που δούλευε ένας, αλλά να ανοιχτεί σε νέα αντικείμενα τα οποία πλέον εντάσσονται στον ρόλο του. Κι αυτό, με τη σειρά του, δεν σημαίνει να ονοματίσει απλώς αυτούς τους τομείς, αλλά να διασφαλίσει και τους απαιτούμενους πόρους, δεσμεύοντας εξαρχής, για παράδειγμα, ένα ποσοστό του προϋπολογισμού και του προσωπικού του για νέες δραστηριότητες, ανεξαρτήτως τού κατά πόσο θα καλύπτονται οι υπόλοιπες ανάγκες.
Αν και ο συντονισμός όλων των παραπάνω είναι δύσκολος, η Αριστερά, με τη μεθοδική της κουλτούρα, μπορεί να τον πετύχει. Αν μάλιστα δεν επαναπαυθεί στην πλούσια συσσωρευμένη διοικητική της γνώση, αλλά ανοιχτεί και στα σύγχρονα πορίσματα της επιστήμης γιʼ αυτά τα ζητήματα, τα αποτελέσματα μπορεί να είναι εντυπωσιακά. Σε κάθε περίπτωση, τα κεντρικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και οι βουλευτές γνωρίζουν κατά πόσο κινούνται με βάση τις παραπάνω αντιλήψεις. Η ευθύνη για τη στάση τους, αλλά και για το πώς παρεμβαίνουν σʼ αυτά που κάνουν οι άλλοι, τους βαραίνει, στην παρούσα φάση των ραγδαίων εξελίξεων, σχεδόν αποκλειστικά. Ο ελληνικός λαός ψηφίζοντας μαζικά τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ζήτησε απλώς μια δυναμική αντιπολίτευση, του ζήτησε να φέρει τα πάνω κάτω (για να θυμηθούμε το πρώτο σύνθημα της Ανοιχτής Πόλης), να κάνει θαύματα. Όποιος πιάνει τον εαυτό του να κινείται και να σχεδιάζει χωρίς τέτοιους υψηλούς στόχους, οφείλει να γνωρίζει ότι προδίδει την εμπιστοσύνη όλων μας.
* Ο Παναγιώτης Πάντος είναι πολιτικός επιστήμονας και συντονιστής της δημοτικής κίνησης Στροφή Νέας Σμύρνης. (www.mehrineoteras.wordpress.com.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου