Με αφορμή τις ανακοινώσεις για το μποζόνιο του Χιγκς, ο Ισοκράτης, έψαξε στο αρχείο του και βρήκε τούτο το ανεπίδοτο γράμμα, γεμάτο με απορίες και....προτάσεις(!)
Αγαπητέ κύριε Γραμματικάκη
Μία συστάδα ερωτημάτων με "βασανίζει" και δεν με αφήνει να ησυχάσω από τότε που πήρα στα χέρια μου τη “Βιογραφία του Φωτός”.
Ήταν η μέρα που έγινε ο σεισμό στα Κύθηρα.
1 Αν τα δύο "ερωτευμένα φωτόνια", όσο μακριά κι αν είναι,"αισθάνονται"από κοινού την αλλαγή που συντελείται σε ένα από τα δύο
- Αν το φως προτιμάει να κινηθεί δια της συντομοτέρας οδού, χρονικά και όχι χωρικά
- Αν η ταχύτητα του φωτός δεν προστίθεται στην ταχύτητα του οχήματος που το μεταφέρει τότε δεν πρέπει να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι το φως δεν "εννοεί" τον χώρο; Μήπως, εγγενώς, δεν “μπορεί να κινηθεί στον χώρο” και, σε συμπαντική πρωτοτυπία, κινείται μόνο στον χρόνο; Μήπως δεν υπάρχει χώρος για το φως όπως υπάρχει χώρος για όλα τα άλλα και κυρίως για τον ανθρώπινο εγκέφαλο;
Αυτό το "όσο μακριά κι αν βρίσκονται" μήπως δεν σημαίνει τίποτα για το φως που είναι άχωρο αλλά δεν είναι άχρονο;
Μήπως είναι το φως μια οντότητα ΜΙΑΣ ΔΙΑΣΤΑΣΗΣ, αυτής του χρόνου, και όχι τριών διαστάσεων συν μίας, που είμαστε (και δεν είμαστε) εμείς;
Μήπως το φως είναι "δομημένο" αλλιώς, δηλαδή: είναι διαφορετικό γεγονός ό,τι διαδέχεται το άλλο γεγονός και δεν είναι διαφορετικό γεγονός ό,τι απέχει από το άλλο γεγονός;
Μήπως, το Σύμπαν, αποκτά έτσι μια άλλου είδους χρονική ενότητα η οποία τέμνει την άλλη, την χωρική; Είναι, δηλαδή, “χωρισμένο” σε φέτες χρονικές ώστε, τα ερωτευμένα φωτόνια σας να βρίσκονται πάντα μαζί, σε ένα όντως συμπαντικό Νυν και Αεί, όπου έτη και έτη φωτός είναι ανίκανα να τα "χωρίζουν";
Σε μια τέτοια περίπτωση, θα μπορούσαμε κάλλιστα να πούμε ότι αυτός είναι ο μόνος έρωτας που κρατάει αιώνια.
2 Μιλάμε για τα πρώτα δευτερόλεπτα τις έκρηξης, τα πρώτα χρόνια κλπ.
Χρησιμοποιούμε το μέτρο του χρόνου της γης για να μετρήσουμε το χωροχρονικό συνεχές, το οποίο, αρκετοί πια από μας καταλαβαίνουν ότι, δεν είναι κάτι που ισοκατανέμεται αλλά έχει "πυκνές" και "αραιές" περιοχές.
(ίσως θα έπρεπε να μιλάμε για την "ανισόμετρη διαστολή και επιτάχυνση του Σύμπαντος")
Δεν είναι λάθος αυτό; Καλά σε μια εκλαϊκευτική ομιλία, αλλά σε μια ανάλυση επιστημονική - στις εξισώσεις του Αϊνστάιν - να χρησιμοποιείται το μέτρο του νευτώνειου επιμέρους για την προσέγγιση του σχετικιστικού γενικού;
Εκτός αυτού φαίνεται (μου φαίνεται, για να είμαι πιο σωστός) ότι το μέτρο του χρόνου της γης, το μόνο μέτρο του χρόνου που έχει φτιάξει ο άνθρωπος, έχει μιαν εγγενή αδυναμία να είναι μέτρο!
Εξηγούμαι έχοντας υπόψη μου την θέση του Μαρξ για το μέτρο, έτσι όπως αυτή διατυπώνεται στις πρώτες σελίδες του Κεφάλαιου:
Το μέτρο, για να είναι μέτρο και επομένως για να μπορεί να μετράει, πρέπει να απεκδυθεί όλες τις άλλες σωματικές ιδιότητες του και να πάρει μόνο τη μία, εκείνη που πρέπει να μετρήσει. Να γίνει, δηλαδή, κλάσμα μίας και μόνο ιδιότητας, εκείνης που πρόκειται να μετρηθεί.
Έτσι, το δίμετρο του συντρόφου οικοδόμου, είναι ικανό να μετράει, ακριβώς γιατί αναπαριστά το μήκος σε μια μικρή του υποδιαίρεση. Είναι ένα "μήκος τσέπης" που, όταν εκτείνεται, γίνεται "δύο μέτρα", αυτά τα δύο μέτρα χωράνε, πχ, δέκα φορές μέσα στο προς μέτρησιν μήκος, άρα το μήκος αυτό είναι είκοσι μέτρα.
Το μέτρο του χρόνου όμως ΔΕΝ έχει προσλάβει-ακόμα τον 21ο αιώνα-την ιδιότητα εκείνου που θέλει να μετρήσει.
Ή, για να είμαι ακριβής, ΔΕΝ έχει πάρει ΟΛΗ εκείνη την ιδιότητα του προς μέτρησιν χρόνου.
Και πια είναι αυτή; Οι εξής ...δύο: Είναι μεν η χρονική απόσταση μεταξύ δύο γεγονότων -την οποία όντως μετράει, όταν τουλάχιστον πρόκειται για γήινο ομοιόμορφο χωρόχρονο- αλλά είναι και το “Τί είναι Πρώτο” και “Τί είναι Δεύτερο” στην αλληλουχία των γεγονότων!
Αν ο χρόνος είναι: "ένα καταραμένο, μετά το άλλο καταραμένο", για να τα μετρήσουμε δεν πρέπει μόνο να ισοκατανήμουμε την μεταξύ τους απόσταση αλλά και να εικονίζουμε, δια του μέτρου, ποιο “καταραμένο” είναι πριν, και ποιο “καταραμένο” είναι μετά. Άρα το λάθος είναι διπλό: (α) Γιατί μετράει τον ανισοκατανεμημένο χρόνο του Σύμπαντος με τον ισοκατανεμημένο χρόνο της Γης και (β) Γιατί αγνοεί την άλλη βασική ιδιότητα του Χρόνου που είναι η σειρά των γεγονότων, τα Πριν και τα Μετά.
Συμπέρασμα: εγώ, που δεν θυμάμαι να λύσω πρωτοβάθμια εξίσωση, βρίσκω λάθη στον Αϊνστάιν, ο οποίος, χρησιμοποιώντας λάθος μονάδα μέτρησης του χρόνου οδηγείται στην παραδοξότητα της αντιστροφής του Χρόνου(!)
3 Όταν κοιτάμε το Σύμπαν, κοιτάμε πάντα το παρελθόν. Εντάξει.
Από ποιο σημείο και πέρα ξέρουμε ότι κοιτάμε το υπόλοιπο Σύμπαν και όχι την ουρά μας, όπως κοιτάμε ένα πολύ μακρύ τρένο που στρίβει και μεις βλέπουμε τα βαγόνια που κινούνται στην αντίθετη κατεύθυνση, σαν να είναι βαγόνια άλλου τρένου;
4 Αν δεν ξέρουμε τι είναι το 75% της σκοτεινής ύλης και του 23% της σκοτεινής ενέργειας, τότε, κατ' επέκτασιν, δεν ξέρουμε αν αυτές γεννήθηκαν μαζί με το ορατό σύμπαν. Δεν μπορούμε να ξέρουμε πότε και πώς έγινε “κάτι” χωρίς να ξέρουμε τί είναι αυτό το “κάτι”. Ή, δεν μπορούμε, αφού δεν ξέρουμε το “κάτι”, να ξέρουμε πότε και πώς γεννήθηκε. Σωστά;
Δηλαδή, το Πρώτο Μπαμ (εμένα μου φαίνεται πιο σωστό να λέμε Πρώτο και όχι Μεγάλο, αλλά δεν επιχειρηματολογώ για την οικονομία της συζήτησης) είναι η στιγμή της γέννησης του ορατού σύμπαντος και όχι του Όλου Σύμπαντος.(όπως λέει ο Βαγγέλης το Όλον ΠΑΣΟΚ).
Τέλος, προτείνω να αντικαταστήσουμε την έννοια "ορατό σύμπαν" με την έννοια "αισθητό σύμπαν" για να συμπεριλάβουμε τις μαύρες τρύπες και τη σκοτεινή ύλη, οι οποίες, δεν ορώνται ποτέ ωστόσο, με κάποιον τρόπο, γίνονται αισθητές. Γίνονται αισθητές, δια των ενεργειών τους, όπως ακριβώς ο Θεός των ορθοδόξων, του Οποίου, ενώ δεν ξέρουμε την ουσία, εννοούμε το νοητό Του κάλλος από τις θείες Του ενέργειες.
Και ίσως αυτή να είναι και η καταλληλότερη έννοια: "νοητόν Σύμπαν", όπου κατανοείται το Όλον, ενώ καθ' οράται το ορατόν και δι-αισθάνεται(;) το αισθητόν.
Με πολλές ευχαριστίες για την τόσο γόνιμη επιρροή σας στη σκέψη μου η οποία επιρροή ελπίζω να γίνεται ορατή δια γυμνού οφθαλμού κι όχι δια του Χάμπλ.
Γιώργος Μιλτ.Σαλεμής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου