Ο Τζον Στιούαρτ Μιλ στην πραγματεία του "Περί Ελευθερίας" (1859), στην οποία οι μοντέρνοι φιλελεύθεροι αποτίουν φόρο τιμής, περιέγραψε την εξουσία της αυτοκρατορίας: "Ο δεσποτισμός είναι νόμιμη μορφή διακυβέρνησης στην αντιμετώπιση των βαρβάρων, με σκοπό τη βελτίωσή τους. Τα μέσα για να επιτευχθεί είναι δικαιολογημένα". Οι "βάρβαροι" ήταν μεγάλα τμήματα της ανθρωπότητας των οποίων η "σιωπηρή υπακοή" ήταν απαραίτητη. Ο Γάλλος φιλελεύθερος Τοκβίλ επίσης πίστευε στην αιματηρή κατάκτηση άλλων ως "θρίαμβο της χριστιανοσύνης και του πολιτισμού", έννοιες που ήταν "σαφώς προκαθορισμένες".
"Είναι εύπεπτος και βολικός ο μύθος πως οι φιλελεύθεροι είναι οι ειρηνοποιοί και οι συντηρητικοί κρατούν τα όπλα" έγραψε ο ιστορικός Χάιγουελ Ουίλιαμς το 2001, "αλλά ο ιμπεριαλιστικός τρόπος των φιλελεύθερων μπορεί να είναι περισσότερο επικίνδυνος λόγω της ευρείας φύσης του. Δηλαδή, της πεποίθησης πως εκφράζει μια ανώτερη μορφή κοινωνικής οργάνωσης, ενώ παράλληλα αρνείται τον ακριβοδίκαιο φανατισμό του". Είχε κατά νου μια ομιλία του Τόνι Μπλερ στον απόηχο των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου, στην οποία υποσχόταν να "αναδιατάξει τον κόσμο μας" σύμφωνα με τις "ηθικές αξίες του". Μετά από ένα εκατομμύριο νεκρούς μόνο στο Ιράκ, αυτός ο άνθρωπος-ωδή στον φιλελευθερισμό, καταζητείται από την τυραννία του Καζακστάν με αμοιβή 13 εκατ. δολάρια.
Εσωτερική ενόχληση
Τα εγκλήματα του Μπλερ δεν είναι ασυνήθιστα. Από το 1945, περισσότερο από το ένα τρίτο των μελών του ΟΗΕ -69 χώρες- έχουν υποστεί κάποια ή όλα απ' αυτά. Έχουν υποστεί εισβολές, έχουν δει τις κυβερνήσεις τους να ανατρέπονται, τα λαϊκά κινήματα να καταστέλλονται, τις εκλογές να υπονομεύονται και τους πολίτες τους να βομβαρδίζονται. Ο ιστορικός Μαρκ Κέρτις υπολογίζει τους νεκρούς αυτών των "παρεμβάσεων" σε εκατομμύρια. Ήταν κυρίως έργα του κομιστή της φιλελεύθερης φλόγας, των ΗΠΑ, των οποίων ο περιβόητος "προοδευτικός" πρόεδρος Τζον Φ. Κένεντι, σύμφωνα με νέα ιστορική έρευνα, έδωσε εντολή για τον βομβαρδισμό της Μόσχας στη διάρκεια της κουβανικής κρίσης το 1962. "Αν πρέπει να χρησιμοποιήσουμε βία", δήλωσε η Μαντλίν Όλμπραϊτ, υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ επί της φιλελεύθερης διακυβέρνησης Κλίντον, "είναι γιατί είμαστε η Αμερική. Είμαστε το αναντικατάστατο έθνος. Έχουμε σθένος. Βλέπουμε μακριά". Πόσο συνοπτικά ορίζει τον σύγχρονο, βίαιο φιλελευθερισμό.
Η Συρία είναι ένα διαρκές πρόγραμμα. To παρακάτω διέρρευσε από κοινό έγγραφο των μυστικών υπηρεσιών ΗΠΑ - Ηνωμένου Βασιλείου:
"Προκειμένου να διευκολυνθεί η δράση των απελευθερωτικών [sic] δυνάμεων... πρέπει να γίνει ιδιαίτερη προσπάθεια για την εξάλειψη ορισμένων βασικών ατόμων [και] να προχωρήσουμε με εσωτερικές ταραχές στη Συρία. Η CIA είναι έτοιμη και η SIS (MI6) θα προσπαθήσει να προχωρήσει σε μικρά σαμποτάζ και χτυπήματα μέσα στη Συρία, δουλεύοντας με επαφές... ένας απαραίτητος βαθμός φόβου... οργανωμένες διασυνοριακές συγκρούσεις [θα] παρέχουν το πρόσχημα για παρέμβαση... η CIA και η SIS θα πρέπει να χρησιμοποιούν... δυνατότητες σε ψυχολογικό και σε πεδίο δράσης ώστε να κλιμακωθεί η ένταση".
Πρόκειται για σημείωμα που είχε γραφτεί το 1957, αν και θα μπορούσε να είναι παρμένο από πρόσφατη αναφορά των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών με τίτλο "Πορεία σύγκρουσης για παρέμβαση", όπου ο συγγραφέας του λέει επί λέξει: "Είναι πολύ πιθανό κάποιες δυτικές ειδικές δυνάμεις και υπηρεσίες πληροφοριών να βρίσκονται στη Συρία για μεγάλο χρονικό διάστημα". Και κάπως έτσι ξεκινά ένας παγκόσμιος πόλεμος στη Συρία και στο Ιράν.
Το Ισραήλ, το βίαιο δημιούργημα της Δύσης, έχει ήδη καταλάβει ένα κομμάτι της Συρίας. Οι Ισραηλινοί κάνουν πικνίκ στα υψιπεδα του Γκολάν και παρακολουθούν έναν εμφύλιο σκηνοθετημένο από τις δυτικές υπηρεσίες πληροφοριών, από την Τουρκία και τη Σαουδική Αραβία που χορηγεί με οπλισμό στους αντάρτες. Έχοντας κλέψει το μεγαλύτερο κομμάτι της Παλαιστίνης, έχοντας επιτεθεί στο Λίβανο, έχοντας υποσιτίσει τους ανθρώπους της Γάζας και έχοντας χτίσει ένα παράνομο πυρηνικό οπλοστάσιο, το Ισραήλ απαλλάσσεται από την τρέχουσα εκστρατεία δυσφήμισης που στόχο έχει να εγκαθιδρύσει δυτικούς πελάτες στη Δαμασκό και την Τεχεράνη.
Στις 21 Ιουλίου, ο σχολιαστής της "Guardian" Τζόναθαν Φρίντλαντ προειδοποίησε πως "η Δύση δεν θα παραμείνει αδιάφορη για μεγάλο χρονικό διάστημα... Τόσο οι ΗΠΑ όσο και το Ισραήλ στοχοποιούν τα αποθέματα των χημικών και πυρηνικών όπλων της Συρίας που λέγεται πως έχουν απασφαλιστεί από φόβο μήπως ο Άσαντ επιλέξει να πέσει με ένδοξο τρόπο. Ποιος το λέει; Oι συνήθεις γνωστοί-άγνωστοι 'ειδήμονες''".
Όπως αυτοί, ο Φρίντλαντ επιθυμεί "μια επανάσταση χωρίς την απροκάλυπτη παρέμβαση που χρειάστηκε στη Λιβύη". Σύμφωνα με το αρχείο του, το ΝΑΤΟ δρομολόγησε 9.700 "εξόδους" κατά της Λιβύης, εκ των οποίων περισσότερες από το ένα τρίτο είχαν στόχο αμάχους. Περιελάμβαναν πυραύλους με κεφαλές εμπλουτισμένου ουρανίου. Κοιτάξτε τις φωτογραφίες από τα συντρίμμια της Μισράτα και της Σύρτης και τους μαζικούς τάφους που ανακάλυψε ο Ερυθρός Σταυρός. Διαβάστε την έκθεση της UNICEF για τα παιδιά που σκοτώθηκαν, "τα περισσότερα από αυτά κάτω των 10 ετών". Όπως και η καταστροφή της ιρακινής πόλης Φαλούτζα, τα εγκλήματα αυτά δεν αποτέλεσαν είδηση, γιατί η παραπληροφόρηση των μέσων ενημέρωσης είναι ένα πλήρως ενταγμένο όπλο επίθεσης.
Οι λέξεις ως προκάλυμμα
Στις 14 Ιουλίου το Λιβυκό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που ήταν ενάντια στο καθεστώς Καντάφι, ανέφερε: "Η κατάσταση σ' ό,τι αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Λιβύη είναι πλέον πολύ χειρότερη από ότι επί Καντάφι. Οι εθνικές εκκαθαρίσεις είναι γεγονός. Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, όλος ο πληθυσμός της πόλης Ταουάργκα είναι ακόμη αποκλεισμένος και δεν μπορεί να επιστρέψει στα σπίτια του που έχουν λεηλατηθεί και καεί".
Στην αγγλο-αμερικανική ρητορεία, σημαίνοντες θεωρητικοί γνωστοί ως "φιλελεύθεροι ρεαλιστές" διδάσκουν εδώ και καιρό πως οι φιλελεύθεροι ιμπεριαλιστές -ένας όρος που ποτέ δεν χρησιμοποιούν- είναι οι θιασώτες της ειρήνης και οι διαχειριστές των κρίσεων του κόσμου, όχι η αιτία τους. Έχουν εξοβελίσει τους ανθρώπους απ' τη μελέτη των εθνών και την κάλυψαν μ' ένα συνονθύλευμα ορολογίας που εξυπηρετεί τη φιλοπόλεμη αντίληψη. Τοποθετώντας ολόκληρα έθνη στο μικροσκόπιο, έχουν εντοπίσει "αποτυχημένα κράτη" (έθνη δύσκολα εκμεταλλεύσιμα) και «κράτη-παρίες» (έθνη ανθεκτικά στη δυτική κυριαρχία). Το κατά πόσο το πολίτευμα είναι δημοκρατικό ή δικτατορικό λίγη σημασία έχει. Το ίδιο ισχύει και για τους "πρόθυμους" που κάνουν τη βρόμικη δουλειά. Στη Μέση Ανατολή, απ' την εποχή του Νάσερ μέχρι τη σημερινή Συρία, οι συνεργάτες του δυτικού φιλελευθερισμού ήταν οι Ισλαμιστές -μέχρι πρόσφατα και η Αλ Κάιντα- την ώρα που έννοιες όπως αυτή της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εξυπηρετούσαν ως ρητορικό πέπλο για την κατάκτηση των αραβικών λαών. Τίποτα δεν έχει αλλάξει...
*O Τζ. Πίλτζερ είναι Βρετανός δημοσιογράφος και σχολιαστής, ένας από τους δύο δημοσιογράφους που έχουν τιμηθεί δύο φορές με το Βρετανικό Βραβείο Δημοσιογραφίας. Τα ερευνητικής δημοσιογραφίας ντοκιμαντέρ του έχουν βραβευτεί σε Ευρώπη και Αμερική. Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύθηκε στο βρετανικό πολιτικό περιοδικό "New Statesman"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου