Από την κοινωνική στην πολιτική πόλωση

Μπορεί η πρόσφατη σύνοδος κορυφής να ανέβαλε για μετά τις γερμανικές εκλογές του φθινοπώρου του 2013 τις αποφάσεις για τη συνολική αντιμετώπιση του ευρωπαϊκού προβλήματος, αλλά φαίνεται ότι υπήρξε παρασκηνιακή συμφωνία Μέρκελ - Σαμαρά για την ελληνική περίπτωση. Η Ελλάδα παραμένει στο ευρώ αποδεχόμενη την πρόσδεσή της στο γερμανικό άρμα.
Πρόκειται για μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο, καθώς ανοιχτά ο Σόιμπλε προτείνει να τεθούμε υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο και η Αθήνα σιωπηρά δεν το απορρίπτει. Προσβλέπει στο αντάλλαγμα της επιμήκυνσης του Μνημονίου, δηλαδή της επιμήκυνσης της φτώχειας, και σε επιλεγμένες γερμανικές επενδύσεις, υπό τον όρο βέβαια ότι ολόκληρη η χώρα θα μετατραπεί σε ειδική οικονομική ζώνη, με ανεργία και υποαπασχόληση, χωρίς κοινωνικά δικαιώματα.

Αυτή η "υιοθεσία" κινητοποιεί άγριες πρωτοβουλίες αναδιάταξης του μνημονιακού πολιτικού συστήματος. Σε συνθήκες κατάρρευσης του Κέντρου επιλέγεται η "παιδοκτονία", ώστε να ενισχυθεί ο Σαμαράς. Το κατεστημένο ΠΑΣΟΚ σπρώχνεται προς τα δεξιά, με τον Σαμαρά να επιχειρεί άνοιγμα προς το Κέντρο, προκειμένου να ισοφαρίσει τις εκ δεξιών απώλειές του προς τη Χρυσή Αυγή.
Μια τέτοια "κοσμοχαλασιά" ενεργοποιεί αμυντικά χαρακτηριστικά στη ΔΗΜ.ΑΡ., η οποία διαπιστώνει τώρα ότι στο σχέδιό της να διεκδικήσει την ηγεμονία του Κέντρου δεν έχει ως αντίπαλο το θνήσκον ΠΑΣΟΚ, αλλά την υπό διαμόρφωση κεντροδεξιά παράταξη που αποτελεί τον πυλώνα του αστικού πολιτικού συστήματος.
Σε συνθήκες διπολισμού, όπου το μνημονιακό μπλοκ εξουσίας οργανώνεται γύρω από τον Σαμαρά, ορθώνεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μάλιστα βρίσκεται σε τροχιά εξουσίας. Στις δημοσκοπήσεις προηγείται στην πρόθεση ψήφου και στην παράσταση νίκης. Ο Φ. Κουβέλης βρίσκεται μπροστά σε σκληρά διλήμματα. Οι τροϊκανοί ζητούν την υπογραφή του κάτω από τα μέτρα, ώστε να δεσμευτεί ότι θα παραμείνει στο μνημονιακό μπλοκ εξουσίας και δεν θα επανατοποθετηθεί, έστω στην αρχή, ως επιτήδειος ουδέτερος.
Στις επόμενες εκλογές διαφαίνεται ότι δύο πόλοι, με ριζικά διαφορετικά προγράμματα και κοινωνικές αναφορές, θα χτυπηθούν για την εξουσία. Η "Αριστερά της ευθύνης" δεν έχει περιθώρια "ρυθμιστικού παράγοντα". Είναι αναγκασμένη να διαλέξει από 'δώ ή από 'κεί.
Ο πολιτικός διπολισμός, που προείκασμά του διαπιστώσαμε ανάμεσα στις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου, σήμερα ακόμα περισσότερο αντανακλά την κάθετη ρήξη στην κοινωνία ανάμεσα στα θύματα του Μνημονίου και την ολοένα πιο μειοψηφική δράκα των πλουσίων. Στους πολλούς απόκληρους και χωρίς άμεσο μέλλον, ανάμεσά τους και στη μεσαία τάξη, στην οποία ο Φ. Κουβέλης ήλπιζε, αλλά η πόλωση τη σπρώχνει σε σαφέστερες πολιτικές επιλογές. Ολοένα και λιγότεροι οπαδοί του Μνημονίου αναζητούν ευκαιρίες μέσα στην κρίση...
Η υφέρπουσα κυβερνητική κρίση το πιθανότερο είναι να μην οδηγήσει άμεσα σε κυβερνητική κατάρρευση. Το κοινωνικό υπέδαφος, όμως, που οργώνεται από την απειλητική εφαρμογή του Μνημονίου, αλλά και οι μικροπολιτικές αντιπαλότητες των κυβερνητικών εταίρων για την επόμενη μέρα της "μεταπολίτευσης ΔΝΤ", είναι παράγοντες που δεν αναστέλλουν την κρίση.
Η ώρα της αλήθειας πλησιάζει. Τα νέα μέτρα θα προκαλέσουν μεγαλύτερη απονομιμοποίηση της κυβέρνησης, ανεξαρτήτως του αν αυτό το φαινόμενο εκφραστεί στη μαζικότητα των κινητοποιήσεων. Το Μνημόνιο χρεωκόπησε και συμπαρασύρει μαζί του τους πολιτικούς εκφραστές του.

Η δυναμική της Αριστεράς αναδεικνύεται καταλύτης, που απομένει όμως να μορφοποιηθεί προγραμματικά, ώστε να σχηματιστεί η συμμαχία πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων για τη δημοκρατική ανατροπή και την ανόρθωση της παραγωγής, καθώς και του διεθνούς κύρους της Ελλάδας, όχι ως χώρας - παρία, αλλά ως ισότιμου μέλους στην Ευρωζώνη.