2012

Του Χρίστου Λογαρίδη

2012 ένα τέλος και μια αρχή

Εδώ και χρόνια γίνεται μια μεγάλη κουβέντα για το 2012 που θα φέρει το τέλος του κόσμου, όπως κάποιοι λένε, ενώ κάποιοι άλλοι μιλάνε για την αρχή ενός νέου κόσμου, μιας νέας ανθρωπότητας με συνείδηση, αγάπη, κατανόηση, συνεργασία. Μια ανθρωπότητα που θα αφήσει πίσω της διαφορές, πολέμους και μίσος. Μια ανθρωπότητα που θα καταλάβει την αποστολή της σε αυτόν τον πλανήτη και θα περάσει σε μια άλλη διάσταση, πιο υψηλή. Μια ανθρωπότητα που θα δημιουργήσει τον συμπαντικό άνθρωπο.

Κοιτάζοντας κάποιος γύρω του και βλέποντας το αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί, δύσκολα μπορεί να πιστέψει πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό.

Παντού επικρατεί το χάος, το σκοτάδι, η ανασφάλεια και ο φόβος. Μήπως όμως όλα αυτά είναι το τέλος του παλιού κόσμου, που οικοδομήθηκε ακριβώς πάνω σε έννοιες, όπως ο φόβος, η εξουσία, ο πόλεμος, η υποταγή του ανθρώπου, η κατάργηση της ελευθερίας του?

Είναι λογικό για να έρθει το νέο, να πρέπει πρώτα να πεθάνει το παλιό. Δεν υπάρχει άνθρωπος σήμερα που να μη βλέπει πως όλα αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα μέχρι χθές, απλά καταρρέουν.

Μπορεί οι εξουσίες του πλανήτη, πολιτικές και οικονομικές, να δηλώνουν πως μπορούν να σώσουν την κατάσταση, αλλά ξέρουμε πως αυτό απλά δεν γίνεται. Δεν γίνεται γιατί προσπαθούν να το πετύχουν με όρους από το χθές, με όρους δύναμης, εξουσίας, υποταγής του ανθρώπου. Τα όπλα τους είναι πάλι τα ίδια, τρομοκρατία, εκβιασμός και φόβος. Όπλα καταδικασμένα να αποτύχουν αυτή τη φορά.

Είναι τόσο εμφανές πια στους ανθρώπους, πως αυτοί που έχουν την εξουσία δεν ενδιαφέρονται για τον άνθρωπο, πως το μόνο που τους απασχολεί είναι να σώσουν τις καρέκλες τους, πως το μόνο που έκαναν χρόνια ήταν να κλέβουν την ανθρωπότητα, που είναι αδύνατον πια να πουλήσουν το παραμύθι πως θέλουν να μας σώσουν.

Οι εικόνες είναι τόσο δυνατές πιά, τόσο καθαρές στην αλήθεια που μεταφέρουν, που ακόμα και ο πιο δύσπιστος, ο πιο υποταγμένος άνθρωπος, είναι αδύνατον να μη δει την αλήθεια. Πως το μόνο που είναι αληθινό, είναι η σκλαβιά του, σε μια διεφθαρμένη ολιγαρχία.

Φτωχοί άνθρωποι, άνεργοι, πηγαίνουν φυλακή για λίγα ευρώ, όταν την ίδια στιγμή, μεγαλοκαρχαρίες κλέβουν δις και το κράτος τους καλύπτει.

Εθνικές εορτές γιορτάζονται με τον κόσμο μακριά, με ματ και τρομοκρατία, ο στρατός παρελαύνει μπροστά από μια εξουσία που δεν έχει καμιά νομιμοποίηση και γι αυτό φοβισμένη, κρατά τον κόσμο σε απόσταση. Από μόνη της αυτή η εικόνα δείχνει την αλήθεια. Η εξουσία δεν έχει καμιά σχέση με τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι είναι ο εχθρός, οι άνθρωποι είναι οι σκλάβοι, και η εξουσία τους φοβάται. Φοβάται το ξέσπασμα, την οργή του λαού, το τέλος μιας διεφθαρμένης, πουλημένης και προδοτικής ολιγαρχίας, που δεν διστάζει να πουλήσει στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα, πατρίδες, ανθρώπους, ιδέες, δικαιώματα, τα πάντα για να παραμείνει στον θρόνο της. Πουλάει ακόμα και την εξουσία της σε ξένες εξουσίες, που τις παρουσιάζει σαν σωτηρία. Σωτηρία όμως για ποιους?

Για τις στρατιές εκατομμυρίων άνεργων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο? Για μα διεφθαρμένη τραπεζοκρατία που μετέτρεψε τη ζωή σε ρουλέτα με τον θάνατο? Μια τραπεζοκρατία που ενώ θα έπρεπε να δικάζεται σήμερα μαζί με το πολιτικό σύστημα, δολοφονεί την ανθρωπότητα για να σωθεί?

Οι άνθρωποι έχουν μόνο μια λύση, να ελευθερωθούν μια και καλή από όλους αυτούς τους δυνάστες και από σκλάβοι και λογιστικές μηχανές, να θυμηθούν πως γεννήθηκαν για να είναι ελεύθεροι, να ζούν ελεύθερα και να δημιουργούν ευημερία για όλη την ανθρωπότητα, μακριά από διχασμούς και πολέμους, που ευνοούν μόνο τους αόρατους δυνάστες.

Χρειαζόμαστε τον άνθρωπο που δεν δέχεται να έχει τιμή η ζωή του, γιατί ξέρει πως είναι ανεκτίμητος, ξέρει πως δεν είναι προιόν προς αγορά και πώληση. Ξέρει πως είναι κομμάτι του σύμπαντος, κομμάτι του Θεού, ξέρει πως όλοι οι άνθρωποι είναι αδέρφια του, ξέρει πως όλα στο σύμπαν είναι δημιουργήματα της ίδιας ενέργειας, ξέρει πως είναι μια έκφραση του Όλου.

Αυτός είναι ο άνθρωπος του κοντινού μέλλοντος και όχι αυτός που μια σκοτεινή ολιγαρχία ονειρεύεται, ο νεοσκλάβος.

Η σκοτεινή ολιγαρχία θα κάνει τα πάντα για να μας φοβίσει, να μας τρομοκρατήσει με πείνα, με πολέμους, με μίσος, μόνο και μόνο για να παραμείνουμε σκλάβοι. Δεν θα φάμε όμως το παραμύθι, θα σηκώσουμε το κεφάλι και θα δημιουργήσουμε την νέα ανθρωπότητα, γεμάτη αγάπη, ελευθερία, ισσότητα, συνεργασία.

Θέλουν δε θέλουν, αυτή τη φορά θα νικήσουμε εμείς.

Οι πύλες άνοιξαν και μας περιμένουν να τις διαβούμε.