"Οι φίλοι μας οι Γερμανοί δεν μπορούν να βάζουν δύο λουκέτα τη φορά, ένα στα ευρωομόλογα (ομόλογα για την αμοιβαιοποίηση των ευρωπαϊκών δημόσιων χρεών) και ένα άλλο στην άμεση επαναχρηματοδότηση των χρεών από την ΕΚΤ", είχε δηλώσει ο Φρανσουά Ολάντ την επομένη της εκλογής του. Η αυστηρότητα του ύφους από τον σοσιαλιστή υποψήφιο κατά την προεκλογική εκστρατεία, η οποία επαναλήφθηκε και κατά την εκλογή του, άφηνε να διαφανεί η πιθανότητα μιας σύγκρουσης μεταξύ της νέας εξουσίας στη Γαλλία, στεφανωμένης με όλη τη φρέσκια της εκλογική νομιμοποίηση και με τη στήριξη των συντηρητικών κυβερνήσεων της Ευρώπης του Νότου και μιας απομονωμένης συντηρητικής κυβέρνησης. Μια δοκιμασία από την οποία θα προέκυπτε, έπειτα από μερικά έντονα επεισόδια, ένας πραγματικός συμβιβασμός, κυρίως για τον ρόλο της ΕΚΤ. Αυτό δεν θα έλυνε τα προβλήματα ουσίας της ευρωπαϊκής οικοδόμησης, αλλά θα επέτρεπε να εκτονωθεί η πίεση των χρηματοπιστωτικών αγορών στις χώρες που, διαφορετικά, θα βυθίζονταν στο βάραθρο της ύφεσης.
Ωστόσο, ήσαν αρκετές μερικές έντονες δηλώσεις της Άνγκελα Μέρκελ και του υπουργού των Οικονομικών της, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, για να εξαφανιστούν οι δύο εικονοκλαστικές προτάσεις από το "σύμφωνο για την ανάπτυξη" που ο ίδιος ο Φρανσουά Ολάντ προτείνει στη σύνοδο της 28ης Ιουνίου. Δεν θα υπάρξει σύγκρουση και άρα και πραγματικός συμβιβασμός, αλλά μια παράδοση όπως φανερώνουν οι πρόσφατες δηλώσεις του Ζαν Μαρκ Ερό, που παρέπεμπε τα 'ευρωομόλογα' σε δέκα χρόνια.
Τέλος λοιπόν η 'επαναδιαπραγμάτευση' του δημοσιονομικού συμφώνου (το περίφημο 'σύμφωνο Μερκοζί') που είχε υποσχεθεί ο σοσιαλιστής υποψήφιος στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας: ιδού λοιπόν το δημοσιονομικό σύμφωνο που 'συμπληρώνεται' από ένα σύμφωνο ανάπτυξης που υποτίθεται ότι θα απομάκρυνε την Ε.Ε. από μια αυστηρά τιμωρητική, αυταρχική και στην κατεύθυνση της λιτότητας πολιτική, χάρη στα 120 δισ. ευρώ των νέων επενδύσεων σε νέα ευρωπαϊκά προγράμματα. (...)
Μοναδικό πρόβλημα: αυτό το σύμφωνο ανάπτυξης δεν θα έχει κανέναν αντίκτυπο στην ανάπτυξη. Καταρχήν γιατί τα νούμερα που ανακοινώθηκαν δεν αντιπροσωπεύουν παρά κάτι λιγότερο από το 1% του ΑΕΠ της Ε.Ε. Αλλά κυρίως γιατί αυτά τα νούμερα δεν έχουν καμία οικονομική σημασία και αφορούν κυρίως όχι ένα πρόγραμμα ανάκαμψης, αλλά μια επιχείρηση πολιτικής επικοινωνίας. Έτσι, τα περίφημα 120 δισ. συνίστανται κατά το ήμισυ σε ένα "ξεδίπλωμα" διαρθρωτικών πόρων που υποτίθεται ότι είναι "κοιμώμενοι", αλλά οι οποίοι στην πραγματικότητα προορίζονταν για να δαπανηθούν ως το 2014. Σε ό,τι αφορά τα νέα δάνεια που η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων θα μπορεί, ίσως, να χορηγεί στον ιδιωτικό τομέα για "μεγάλα προγράμματα", χάρη στην αύξηση του κεφαλαίου της και τα ομόλογα έργου, αυτά θα “απλωθούν” σε πολλά χρόνια και ο αντίκτυπός τους θα είναι έτσι πολύ περιορισμένος. Εν πάση περιπτώσει, το πρόβλημα της Ευρωζώνης δεν είναι σε καμία περίπτωση το γεγονός ότι οι επιχειρήσεις δεν έχουν πόρους για να επενδύσουν. Αντιθέτως, οι μεγάλοι όμιλοι ξεχειλίζουν από ρευστό, το οποίο εξάλλου μοιράζουν σε μεγάλο βαθμό στους μετόχους τους.
Και μπορεί το σύμφωνο ανάπτυξης να είναι πλαστό, ωστόσο το δημοσιονομικό σύμφωνο είναι πραγματικό: συνεπάγεται μέτρα μείωσης των ελλειμμάτων, των οποίων ο άμεσος αντίκτυπος στην ανάπτυξη της Ευρωζώνης έχει ήδη αποδειχθεί, και υπολογίζεται σε 7 μονάδες του ΑΕΠ για την περίοδο που ξεκινά από το 2010 έως το 2013 από τρία ανεξάρτητα οικονομικά ινστιτούτα, το IMK (Γερμανία), το OFCE (Γαλλία) και το WIFO (Αυστρία). Αφήνοντας λοιπόν να εννοηθεί ότι το σύμφωνο ανάπτυξης θα αντισταθμίσει τις υφεσιακές συνέπειες του δημοσιονομικού συμφώνου, ο Φρανσουά Ολάντ σκηνοθετεί μια πραγματική κοροϊδία με στόχο τη δικαιολόγηση της σύντομης έγκρισης του τελευταίου από τη Γαλλία. (...)
(...)
Υπάρχει ακόμη καιρός να αποτραπεί το σενάριο αυτό. Οι πολίτες μπορούν να παρέμβουν για να απαιτήσουν από τον Φρανσουά Ολάντ να θέσει την έγκριση του δημοσιονομικού συμφώνου και του "συμβιβασμού" της 28ης Ιουνίου σε πραγματικό δημοκρατικό διάλογο, που θα κριθεί στο τέλος από δημοψήφισμα. Αυτό ζητούν δεκάδες προσωπικότητες της κοινωνίας των πολιτών σε μια έκκληση (στις ιστοσελίδες της Attac και του ιδρύματος Copernic). Μπροστά στην άνοδο της άκρας Δεξιάς, χρειάζεται επειγόντως όχι λιγότερη, αλλά περισσότερη λαϊκή συμμετοχή, περισσότερη δημοκρατία στη Γαλλία και την Ευρώπη. Η Ε.Ε. και το ευρώ δεν έχουν μέλλον μέσα από τα κόλπα της πολιτικής επικοινωνίας, αλλά περνώντας μέσα από τη δοκιμασία του διαλόγου και της δημοκρατικής κυριαρχίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου