«Οίδασι γάρ τί ποιούσι»: Ιδεολογία και Διαφθορά

Bασίλειος Παϊπάης*

Η κλασική μαρξιστική αντίληψη για τη θέση και τη λειτουργία της ιδεολογίας στις κοινωνικές σχέσεις αντιλαμβάνεται την ιδεολογία ως στρεβλή πραγματικότητα ή αλλιώς κατά την έκφραση του Ένγκελς -καθώς ο ίδιος ο Μαρξ δεν χρησιμοποίησε ποτέ αυτήν την έκφραση- ως «ψευδή συνείδηση». Για ένα μεγάλο μέρος της κλασικής κριτικής της ιδεολογίας επηρεασμένης από τον μαρξιστικό ορισμό, ιδεολογική είναι κάθε σκέψη, σύστημα ιδεών ή κοινωνική πρακτική που εμπεριέχει ψευδή -χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορεί να συγκροτείται από αληθή ή αληθοφανή ή από τη μίξη ψευδών και αληθών δηλώσεων- στοιχεία που τείνουν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα μιας συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας ή τάξης. Αυτή η συγκεκριμένη προσέγγιση της κριτικής της ιδεολογίας εδράζεται στην πεποίθηση ότι οι ιδεολογικές αντιλήψεις και πρακτικές λειτουργούν στο επίπεδο της νομιμοποίησης υλικών σχέσεων κυριαρχίας στις οποίες τα κοινωνικά υποκείμενα υποτάσσονται είτε μηχανιστικά-υλικά (Μαρξ) είτε με την συναίνεσή τους (Γκράμσι). Και στις δύο περιπτώσεις, πάντως, είναι κοινή η άποψη πως οι κυβερνώμενες τάξεις υπηρετούν και αναπαράγουν ψευδαισθητικά ένα κοινωνικό σύστημα που δεν ανταποκρίνεται στα πραγματικά τους συμφέροντα.

ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Η Κατάρρευση των Μύθων

Γράφει ο Δρ Μάνος Δανέζης

Το Δυτικό Πολιτικό Σύστημα

Το Δυτικό πολιτικό σύστημα, παρά τις κάποιες περί του αντιθέτου απόψεις, στηρίχθηκε ιστορικά στην κοινωνική φιλοσοφία της «Αριστοκρατίας». Η ουσιαστική έννοια του όρου προκύπτει από τη ρίζα της λέξης που σημαίνει η «κυριαρχία των αρίστων». Το νόημα της έννοιας «άριστος» μπορούμε να το βρούμε αναλυμένο σε όλα τα κείμενα του Αριστοτέλη, αλλά και πολλών άλλων Ελλήνων φιλοσόφων.
Η έννοια του όρου «άριστος», με την πάροδο των αιώνων, έτυχε μιας σκαιής μεταχείρισης και μιας εσκεμμένης παρερμηνείας. Αυτό συνέβη επειδή αποτελούσε προϋπόθεση κατάληψης ηγετικών θέσεων στα πλαίσια της κοινωνικής αυτής δομής. Με την πάροδο όμως των ετών, οι ηγετικές και εξουσιαστικές ομάδες παρέμεναν μεν ολιγομελείς, όπως και οι αριστοκρατικές, παρόλο που δεν αποτελούντο πλέον από «αρίστους». Απλά οι ολιγομελείς αυτές ομάδες εξουσίας αυτοονομάζονταν φιλάρεσκα «αριστοκρατικές» επιβάλλοντας στην κοινωνία, με κάθε μέσον, να τους απονέμει αυτόν τον τίτλο.

Πείραμα ιστορικής εμβέλειας οι γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί

Ευρήματα  μελέτης ομάδας Γάλλων επιστημόνων έδειξαν πως αρουραίοι που τρέφονταν είτε με τροποποιημένο γενετικά καλαμπόκι, είτε με καλαμπόκι εκτεθειμένο σε ένα ευρέως χρησιμοποιούμενο φυτοφάρμακο, εμφάνισαν όγκους καθώς και σοβαρές οργανικές βλάβες.
Ο επικεφαλής της μελέτης δήλωσε: «Κάναμε ό,τι έπρεπε να έχουν κάνει οι κυβερνήσεις και οι βιομηχανίες εδώ και χρόνια. Για πρώτη φορά αξιολογήσαμε σε βάθος και για μεγάλη χρονική διάρκεια τις επιπτώσεις στην υγεία από την κατανάλωση ενός γενετικά τροποποιημένου τροφίμου και ενός ζιζανιοκτόνου». Αξίξει να σημειωθεί ότι οι υγειονομικές αρχές δεν είχαν ελέγξει για διάστημα μεγαλύτερο των τριών μηνών τις συνέπειες, την ώρα που η βιομηχανία των “μεταλλαγμένων” δραστηριοποιείται παγκόσμια εδώ και δεκαετίες.

Ο κονφερασιέ...

Ο Χρήστος απ' την Ελλάδα, ο Τζουζέπε απ' την Ιταλία, ο Ντέιβιντ απ' τη Σκωτία, νέοι άνθρωποι απ' όλη την Ευρώπη, βομβάρδισαν τον Μπαρόζο με ερωτήσεις γεμάτες άγχος για την ανεργία, την ύφεση, τη φτώχεια, τον εθνικισμό, σε μια ζωντανή τηλεοπτική συζήτηση που διοργάνωσε την περασμένη εβδομάδα το Euronews.
“Αν δεν μπορείς να βρεις δουλειά στη χώρα σου, μπορείς να πας να δουλέψεις σε μια άλλη χώρα της Ευρώπης... Δεν έχουμε το μαγικό ραβδί για να δημιουργήσουμε δουλειές” τούς είπε εν ολίγοις ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. “Όσοι θέλουν να βρουν μια σταθερή δουλειά, να ρίξουν βάρος στην εκπαίδευσή τους”, τούς συμβούλεψε. Σωστά... Μόνον που η πραγματικότητα διαφέρει.

Οι συνέπειες της πολιτικής λιτότητας στην Ευρωζώνη με βάση το ΑΕΠ

ΤΟΥ ΜΑΝΟΛΗ Γ. ΔΡΕΤΤΑΚΗ*

Η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ) ανακοίνωσε στις 7.9.12 τα προσωρινά στοιχεία για το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) της χώρας το Β΄ τρίμηνο του 2012 σε εκατ. ευρώ σε τρέχουσες τιμές και σε σταθερές τιμές του 2005. Όπως σημείωσαν σχολιαστές της ανακοίνωσης αυτής (βλέπε και «Αυγή» της 8.9.12) το ΑΕΠ της χώρας το Β΄ τρίμηνο του 2012 σε σταθερές τιμές του 2005 θα έχει πάει πίσω μία ολόκληρη δεκαετία, δηλαδή θα είναι χαμηλότερο απ' ό,τι ήταν το Β΄ τρίμηνο του 2003.
Το επίπεδο του ΑΕΠ σε σταθερές τιμές είναι ένα καίριας σημασίας κριτήριο για την εξέλιξη της οικονομίας ενός κράτους τα έτη λειτουργίας της Ευρωζώνης, δεδομένου ότι μια καθοδική πορεία του ΑΕΠ καθορίζει το ύψος της αύξησης της ανεργίας και απεικονίζει συνολικά τη μείωση: των μισθών και συντάξεων, του τζίρου των επιχειρήσεων, των δημόσιων και ιδιωτικών επενδύσεων κ.λπ. Είναι, επομένως, ενδιαφέρον να δούμε τι πρόκειται να συμβεί με βάση το κριτήριο αυτό, στα 12 κράτη - πρώτα μέλη της Ευρωζώνης το 2013, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια λειτουργίας της Ευρωζώνης, και ιδιαίτερα το 2008, εξαιτίας της πολιτικής που εφαρμόζεται έπειτα από εκείνο το έτος. Το θέμα αυτό εξετάζεται με βάση τα στοιχεία του πρώτου μέρους του Πίνακα που ακολουθεί, στο οποίο δίνεται το ΑΕΠ των 12 κρατών και του συνόλου τους (Ε.Ζ.12) σε εκατ. ευρώ σε σταθερές τιμές του 2005 την περίοδο 2000-2013. Τα στοιχεία για τα έτη 2000-2011 προέρχονται από τη βάση δεδομένων της Eurostat, ενώ εκείνα για τα έτη 2012 και 2013 είναι οι τελευταίες προβλέψεις (της άνοιξης του 2012) της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Ο σκληρότερος προϋπολογισμός στα 68 χρόνια ιστορίας του ΔΝΤ

Μία από τις σκληρότερες “θεραπείες σοκ” που έχει επιβάλει το ΔΝΤ στην 68ετή ιστορία του θα γνωρίσει μέσα στο 2013 ο "Έλληνας ασθενής". Μετά από ένα μακράς διάρκειας -και αμφίβολης ποιότητας- "θέατρο σκιών" όπου πρωταγωνίστησαν οι τρόικες εσωτερικού και εξωτερικού, επικυρώθηκαν τα μέτρα λιτότητας. Μάλιστα, θα ισχύσουν μέσα σε μόλις μία χρονιά, το 2013 (του οποίου το προσχέδιο του προϋπολογισμού κατατίθεται την ερχόμενη Δευτέρα το απόγευμα και αφού το πρωί της ίδιας ημέρας θα πρέπει να έχουν πάρει το "ok" της τρόικας), οι προαποφασισμένες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα ύψους 7,5 δισ. ευρώ, αλλά και το κυριότερο μέρος του φοροεισπρακτικού πακέτου των 3 δισ. ευρώ.

Οι Δυτικές Κοινωνίες σε Κατάρρευση

:Δρ Μάνος Δανέζης

Και η Νέα «Πάλη των Τάξεων»

Γράφει ο Δρ Μάνος Δανέζης
Η αρχή της σημερινής κρίσης της βιομηχανικής κοινωνίας, την οποία ακόμα βιώνουμε, εκδηλώνεται, εδώ και πολλές δεκαετίες, ως αποτέλεσμα της αδυναμίας εξεύρεσης φτηνών πρώτων υλών και ενέργειας αλλά και νέων μεγάλων και άκρατα καταναλωτικών αγορών ,οι οποίες θα απορροφήσουν τα τεράστια πλεονάσματα των βιομηχανικών προϊόντων των δυτικών κοινωνιών. Η δυσπραγία αυτή οφείλεται κύρια σε δύο γεγονότα. Πρώτον, την αρχή της εξάντλησης των πρώτων υλών, που είναι αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης υπερεκμετάλλευσης και δεύτερον, το τέλος της περιόδου της αποικιοκρατίας και του νέο-ιμπεριαλισμού.

Η Ευρώπη έχει διαλύσει την Ελλάδα

"Η Ευρώπη φέρεται στην Ελλάδα αποικιοκρατικά. Δεν σέβεται ούτε την Ευρωπαϊκή νομοθεσία όσον αφορά στα εργασιακά αλλά και στα περιβαλλοντικά θέματα. Η Ευρώπη δείχνει να θέλει την Ελλάδα αλλά και όλο τον Νότο ως μία Κίνα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με ανθρώπους εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα και χωρίς ικανοποιητικό μισθό αλλά και με περιβάλλον κατεστραμμένο, με φυσικούς πόρους πουλημένους σε πολυεθνικές εταιρίες.
Του Γιάννη Μακριδάκη για το ZDF*.

Ταυτόχρονα ανέχεται και τους σύγχρονους ναζί που αλωνίζουν κάνοντας ρατσιστικά και αντιαριστερά πογκρομ.

Η εγκαθίδρυση του Ελληναρά

Τα γλειψίματα και η εφηβική ρητορική του Προέδρου της ελληνικής Βουλής δεν έσκασαν από το πουθενά μέσα στην αίθουσα του Κοινοβουλίου. Πρέπει πάντα να υπάρχει γόνιμο έδαφος ώστε ένας έμπειρος πολιτικάντης όπως ο κ. Μεϊμαράκης να μπορεί να παραγνωρίζει τις ευθύνες που σηκώνει το τρίτο πρόσωπο στην ιεραρχία της ελληνικής Δημοκρατίας και να ξεφτιλίζει τον θεσμό που ο ίδιος υπηρετεί.

Το γόνιμο έδαφος δεν γίνεται γόνιμο από μόνο του. Θέλει υπομονετικό σκάψιμο, άλεσμα, ενδεχομένως κάποιο ζιζανιοκτόνο και ιδιαίτερη δουλειά. Θέλει χρόνο. Τα «γαλλικά» του κ. Μεϊμαράκη δεν είναι κάτι απόμακρο από την ελληνική επικοινωνία. Η βωμολοχία και η αγένεια είναι στοιχεία που συναντάμε καθημερινά τριγύρω μας. Η διαδικασία όμως που η γλώσσα του δρόμου έχει την ευκολία να χρησιμοποιείται και από τον Πρόεδρο της Βουλής, είναι πιο σύνθετη και χρονοβόρα από την ευκολία που μία παρέα 15χρονων αποκαλεί «μαλάκα» ο ένας τον άλλο. Χρειάζεται μία αποδομημένη κοινωνία.

Ο καπιταλισμός είναι ένα υπέροχο σύστημα...

...αρκεί να είσαι πλούσιος.

Πόσο πλούσιος; Κάποιοι θα έλεγαν όταν ανήκεις σ' αυτό το περίφημο 1%, αν και πάρα πολλοί θα ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι αν ανήκαν και στο 50%. Πλούσιος όμως πού; Στις ΗΠΑ ή στην Ανγκόλα; Καμία σημασία δεν έχει. Οι πολύ πλούσιοι της Ανγκόλας είναι εξ ίσου πλούσιοι με τους πολύ πλούσιους των ΗΠΑ, και μάλιστα εξ αιτίας αυτών των δεύτερων. Αν δεν φύτευαν κάποιους πολύ πλούσιους στον τρίτο κόσμο, ο πρώτος δεν θα μπορούσε να τον αρμέγει ανενόχλητος ή να τον χρησιμοποιεί για κερδοφόρες βρωμοδουλειές.

71 χρόνια από την ίδρυση του ΕΑΜ

Σε όλους εμάς τους αγωνιστές της Εθνικής ΕΑΜικής Αντίστασης η 27η Σεπτεμβρίου 1941, ημερομηνία ίδρυσης του ΕΑΜ, αυτής της νέας Φιλικής Εταιρείας, είναι ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη μας. Το ΕΑΜ ήταν η πρώτη αντιστασιακή οργάνωση σε Πανελλαδική κλίμακα που με την ιδρυτική διακήρυξή του για το ξεκίνημα του πατριωτικού αγώνα κατά του κατακτητή και τη δημιουργία μεταπελευθερωτικά μιας κοινωνικά δίκαιης πολιτείας συγκίνησε τον ελληνικό λαό. Γι' αυτό και το αγκάλιασε και σε σύντομο χρονικό διάστημα έγινε ένα μεγάλο παλλαϊκό κίνημα. Έγινε η σπονδυλική στήλη της Εθνικής Αντίστασης και ο δημιουργός του αντιστασιακού Έπους. Και στις μέρες της απελευθέρωσης ασκούσε την κρατική εξουσία σ' ολόκληρη σχεδόν την Ελλάδα.

Σκέφτομαι...

Σκέφτομαι τα κατεστραμμένα σπίτια, τις ρημαγμένες πόλεις και τα χωριά, τα αίματα των αθώων στους δρόμους, τους προσφιλείς νεκρούς που άφησαν θαμμένους και άθαφτους οι 450.000 χιλιάδες πρόσφυγες, γυναίκες, άνδρες, γέροι και παιδιά από τη Συρία, που «συνωστίζονται» στα σύνορα της Τουρκίας. Σκέφτομαι και όλους τους άλλους, τους χιλιάδες πρόσφυγες από τη Λιβύη για τους οποίους τίποτα δεν ακούμε.
Στρέφω το βλέμμα μου προς την Αίγυπτο για να δω τʼ αποτελέσματα που έφερε η «αναίμακτη» επανάσταση της ένδοξης πλατείας Ταχρίρ και βλέπω ότι ο αιγυπτιακός λαός δεν πήρε τη μοίρα του στα χέρια του. Άλλοι τον ορίζουν πάλι όπως και πριν, άλλοι εκμεταλλεύονται τον πλούτο της χώρας τους και της εργασίας τους, το ΔΝΤ βρίσκεται πάντα ante portes για να βοηθήσει με έντοκα δάνεια και όρους σκληρούς για την «ανασυγκρότηση» και αυτών των χωρών.

Οργίασε η αστυνομική αυθαιρεσία στο περιθώριο της πορείας

Με αναίτιες προσαγωγές, προληπτικές ή μη προληπτικές, που έφτασαν τις 105, αριθμό που συναγωνίζεται τους αριθμούς των προσαγωγών που είχε φτάσει και ο προκάτοχός του στο υπουργείο Μιχ. Χρυσοχοΐδης και που ξεκίνησαν χιλιόμετρα μακριά από το Πεδίον του Άρεως και το αστυνομοκρατούμενο κέντρο, η κυβέρνηση έδωσε χθες μια πρώτη εικόνα για το τι μας περιμένει, από την οποία δεν έλειπαν και τα χημικά. Τα επεισόδια σημειώθηκαν στο περιθώριο της πορείας, λίγο πριν περάσουν και τα τελευταία μπλοκ της πορείας.
Από νωρίς ωστόσο είχαν στηθεί οι νέοι φράχτες γύρω από τη Βουλή, ακόμα και στον Άγνωστο Στρατιώτη. Στα λουλουδάδικα πίσω από αυτούς περίμεναν δύο από τα τρία οχήματα που η αστυνομία πήρε από την πυροσβεστική πριν από δύο ημέρες και έβαψε λευκά για να τα χρησιμοποιήσει, ενώ η αντλία "Αίας" περίμενε κοντά στον Εθνικό Κήπο. Με εντολή της αστυνομίας είχαν επίσης κλείσει, ως συνήθως, οι σταθμοί του μετρό Σύνταγμα και Πανεπιστήμιο, ενώ ισχυρότατες δυνάμεις ΜΑΤ βρισκόταν γύρω από τη Βουλή ακόμα και μπροστά από τη "Μεγάλη Βρετανία" και στα γύρω στενά.

Η κρίση ως ευκαιρία ή η ευκαιρία ως κρίση;

Βαγγέλης Σταυρόπουλος

Τραγικό τέλος είχε ο σαρανταεννιάχρονος πατέρας δύο ανήλικων παιδιών, μέσα στο χώρο εργασίας του, όταν ο εργοδότης του ανακοίνωσε περικοπές προσωπικού που περιλάμβαναν και τον ίδιο. (Έθνος, 18 Σεπτεμβρίου 2012)

Φωτογραφίες δείξτε μου αυτών που ΚυριακήΓεννήθηκαν, κι εκείνων που΄χουν πέσειΑπό τη βάρκα λίγο πριν φτάσει στην ακτήΓιατί η ζωή τους πια δεν τους αρέσει.Θανάσης Παπακωνσταντίνου, SAN MICHELE.

Είναι- νομίζω- χαρακτηριστικό παράδειγμα της εποχής, η απαίτηση του υποκειμένου για μετοχή σε αντικειμενικές αλήθειες, οι οποίες συνήθως συντάσσονται με το υλικό ανεξέλεγκτου αριθμού πληροφοριών, δεδομένων, εικόνων κι ό,τι άλλο, σχημάτων- κατ΄επίφαση ή και όντως- δηλωτικών και δομικών της ατομικής ταυτότητας.

ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Μπορούν τα Κόμματα να Δημιουργήσουν ένα «Πρόπλασμα» της Κοινωνίας που Έρχεται;

Γράφει ο Δρ Μάνος Δανέζης
Μια από τις πλέον ουσιαστικές και αναγκαίες κοινωνικές παρεμβάσεις που πρέπει να επιχειρηθούν προκειμένου να επανέλθουμε στα πλαίσια της Δημοκρατικής τάξης είναι η θεσμική παρέμβαση στη δομή και λειτουργία των κομμάτων, ως φορέων της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, η οποία, εξ ανάγκης, αντικατέστησε την άμεση Αθηναϊκή Δημοκρατία.

Κόμματα: Πολιτικές Ομάδες Αρχών ή Συμπράξεις Συντεχνιακών Συμφερόντων;

Στα πλαίσια μιας καλά λειτουργούσας Δημοκρατίας δημιουργούνται ομαδοποιήσεις πολιτών αφενός μεν επί τη βάση μόνιμων, ιδεολογικών, ανθρώπινων, θεσμικών ή πολιτισμικών αρχών, αφετέρου δε επί τη βάση πρόσκαιρών κοινωνικών αναγκαιοτήτων, ή ανθρώπινων συμφερόντων. Η προηγούμενη διαπίστωση, δεν σημαίνει ότι στα πλαίσια μιας ραγδαία μεταβαλλόμενης κοινωνικής δομής, οι ιδέες και οι πρακτικές θα παραμένουν δογματικά αναλλοίωτες. Το βασικό μέλημα πρέπει να είναι, οι πρόσκαιρες κοινωνικές αναγκαιότητες, ή τα ανθρώπινα συμφέροντα, να μην καταργούν, ή να μην έρχονται σε σύγκρουση με τις μόνιμες και βασικές αρχές. Ομοίως, οι όποιες διαφοροποιήσεις αρχών, ιδεών και πρακτικών, πρέπει να κοινοποιούνται και να έχουν την έγκριση της πλειοψηφίας. Σε αντίθετη περίπτωση δεν ομιλούμε περί μιας θεσμικά συγκροτημένης δημοκρατικής ομάδας αλλά για μια «συντεχνιακή» σύμπραξη συμφερόντων. Η Δημοκρατία όμως απαιτεί την λειτουργία πολιτικών ομάδων αρχών, και όχι συμφερόντων.

Ο έρωτας και η... παγκοσμιοποίηση περνούν από το στομάχι

Η Παγκοσμιοποίηση άλλαξε τα πάντα. Τον τρόπο που σκεπτόμαστε, που επικοινωνούμε, που ταξιδεύουμε , άλλαξε τον τρόπο ακόμα, που γευόμαστε. Γιατί αν κάποτε πιστεύαμε σε έναν θεό πλάστη και ζαχαροπλάστη, η Παγκοσμιοποίηση τον αντικατέστησε από ένα πολυμήχανο μίξερ, το οποίο διακηρύττει πως τα  πράγματα, δεν είναι ποτέ άσπρα ή μαύρα. Είναι κρέμ μπρουλέ.

Στον Δυτικό κόσμο του σήμερα, κορωνέικες ελιές τορπιλίζουν τις πύλες βουτύρου της Βαυαρίας, αριστοκράτισσες κρέμες  γάλακτος κόπτονται στη θέα του σαγηνευτικού καρδάμου και τηγανιτές πατάτες ωρύονται σαν ξεσαλωμένες φαν  στα πόδια μιας  rock&roll  βουβαλίσιας μπριζόλας.  Και ω! πρωτοφανές! επαναστατικό! ... Το Pinot noir είναι τώρα «οk»  να πίνεται με πίτσα, το Chardonnay «cool» να συνοδεύει ψάρι τροπικό με wasabi, η καπνιστή πέστροφα είναι πολύ «underground» όταν συναντήσει το Πόρτο... Και κάπως έτσι, Κυρίες και Κύριοι, το πρωί μας βρήκε στις όχθες του κοσμοπολίτικου δυτικού πολιτισμού…

Η ολοκληρωτική επικράτηση του Βλάκα

Γίναμε επιτέλους Ιράν. Το όνειρο του κάθε φασίστα αποκτάει σάρκα και οστά. Αναρίθμητες οι φορές που διάβασα στα “πατριωτικά” μπλογκς, για το τι γίνεται στο Ιράν με τα ανθρώπινα δικαιώματα και πόσο χρήσιμο θα ήταν  ένα τέτοιο καθεστώς να “στρώσει χαρακτήρα” στην ντόπια θολοκουλτούρα.

“Άντε γιατί η πολύ δημοκρατία δεν είναι καλό πράγμα”, σκούζουν οι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της σβάστικας.

Ο πολιτικοποιημένος φασίστας είναι η μια πλευρά του σημερινού ζητήματος. Η άλλη, η οποία δυστυχώς φαίνεται να υπερτερεί σε αριθμούς, είναι ο αποπολιτικοποιημένος βλάκας: το υπέρτατο πολιτικό ζώον. Επειδή ηγεμονεύει η κουλτούρα του κομφορμισμού σε ολόκληρη τη δημόσια σφαίρα, αντιστοίχως και η άπειρη βλακεία κάνει πάρτι σε όλα τα μήκη και πλάτη της ελληνικής επικράτειας.Το θέμα με την βλάσφημη σάτιρα στο γέροντα Παίσιο, εγείρει σοβαρά ερωτηματικά για το αν η κοινωνία είναι πλέον ικανή να αφήσει πίσω της τους βλάκες ή αν οι βλάκες κυριαρχήσουν ολοκληρωτικά σε αυτήν.

Οι Αναρχικοί που αγάπησα

Πριν μερικές μέρες είδα την εξής φωτογραφία στο διαδίκτυο, σ’ ένα τοίχο ήταν γραμμένο το σύνθημα viva la muerte με υπογραφή από κάτω το αναρχικό Α. Αρχικά αναρωτήθηκα πόση άγνοια μπορεί να έχει το συγκεκριμένο άτομο που έγραψε το παραπάνω σύνθημα, για να θεωρεί τον εαυτό του αναρχικό. Ως γνωστό το σύνθημα «Ζήτω ο Θάνατος» το φώναζαν οι φαλαγγίτες δολοφόνοι του Φράνκο. Αυτή ακριβώς η αγάπη των φρανκιστών για τον θάνατο προκαλούσε τον αποτροπιασμό τόσο στους φιλελεύθερους στοχαστές Ουναμούνο και Ορτέγκα ι Γκάσετ, όσο και στους ηγέτες του ισπανικού αναρχικού κινήματος Ντουρούτι και Ασκάζο. Σ’ ανθρώπους δηλαδή που αν και βάδιζαν σε διαφορετικά μονοπάτια, είχαν την ίδια αφετηρία, τον αυτόνομο και αυτεξούσιο άτομο.

Στη συνέχεια ξανασκέφτηκα το ζήτημα και κατέληξα πως τα πράγματα είναι χειρότερα από μια απλή άγνοια και ημιμάθεια. Τα πράγματα δείχνουν μια τεράστια σύγκλιση των δυνάμεων του μίσους κατά των δυνάμεων της ζωής και της ελευθερίας. Δεν έχουμε εδώ μια πανουργία της ιστορίας, όπως είχαμε με το κίνημα των μπολσεβίκων, στο οποίο το αποτέλεσμα ήρθε σε αντίθεση με τη βούληση. Το παιχνίδι της ιστορίας με τους μπολσεβίκους αφορούσε μια ομάδα επαναστατών που αγαπούσε την κοινωνία, αλλά μισούσε τα άτομα που συνθέτουν αυτή την κοινωνία, αφορούσε μια ομάδα αγνών επαναστατών, η οποία δεν τρέφει αμφιβολίες πως γνωρίζει τους «αντικειμενικούς νόμους της ιστορίας» καλύτερα από τις «μάζες», γι’ αυτό άλλωστε και νομιμοποιείται να τις «κατευθύνει» προς τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η ειρωνεία είναι πως πρώτοι «κάτοικοι» αυτών των στρατοπέδων έγιναν οι πρωτεργάτες της μπολσεβίκικης επανάστασης.

Δημοκρατία ή βαρβαρότητα. Του Γιώργου Σιακαντάρη

Τα τρία τελευταία χρόνια όσο περισσότερο ανθεί η πραγματική βία στην ελληνική κοινωνία, τόσο και πολλαπλασιάζονται τα κείμενα και οι απόψεις, που αντί να επιχειρούν να εξετάσουν πολιτικά το φαινόμενο της βίας, το ανάγουν σε ζήτημα ηθικής και ηθικολογικής διάστασης, του τύπου δεν «επιτρέπεται να δέρνουμε τους άλλους».

Οι ανιστόρητες ταυτίσεις των διαφόρων μορφών βίας, ταυτίσεις που υποτίθεται ότι καταδικάζουν τη βία απ’ όπου και αν αυτή προέρχεται, το μόνο που κατορθώνουν είναι να αναπαράγουν τις κυρίαρχες αντιλήψεις μιας εποχής που σηματοδοτούσε το λυκόφως της προνεωτερικής κοινωνίας και το λυκαυγές της νεωτερικής.

Προεδρική παραμυθία

Του Θανάση Καρτερού
Σφίξτε τα δόντια! Αυτή ήταν η χθεσινή παραίνεση του Προέδρου της Δημοκρατίας στους αξιωματικούς των Ενόπλων Δυνάμεων, οι οποίοι δοκιμάζονται ήδη από την πολιτική των Μνημονίων. Και έπεται συνέχεια στη δοκιμασία τους, με τα μέτρα που επέρχονται οσονούπω για τα ειδικά μισθολόγια. Με αποτέλεσμα άνθρωποι με δέκα και είκοσι χρόνια υπηρεσία, μάχιμοι υποτίθεται και ειδικευμένοι στα πιο σύγχρονα όπλα, να αντιμετωπίζουν μαζί με τις οικογένειές τους το φάσμα της ανέχειας και της πείνας. Συμπλέοντας στην απόγνωση με το μεγαλύτερο κομμάτι του ελληνικού λαού.

Ο εκσυγχρονισμός της καλτσοδέτας

To κακό με την κυβερνητική προπαγάνδα είναι ότι δεν ξέρεις από πού θα σου 'ρθει, σαν τον φουκαρά τον Αισχύλο, που του 'ρθε στο κεφάλι μια χελώνα, αφημένη από διερχόμενο αητό. Η δική μου χελώνα ήταν ένα κείμενο της καθηγήτριας Άννας Φραγκουδάκη, δημοσιευμένο στο «Βιβλιοδρόμιο» των Νέων, εκεί όπου ο κόσμος ψάχνει να βρει κανένα βιβλίο να ξεστραβωθεί κι αντί βιβλίου διαβάζει ότι για την άνοδο της Χρυσής Αυγής ευθύνεται η ανομία που καλλιέργησε η Αριστερά. Τι πρωτοφανές, τι πρωτάκουστο, τι πρωτότυπο!
Ως παράδειγμα ανομίας η κ. Φραγκουδάκη υπεδείκνυε την άρνηση του Αλέξη Τσίπρα να πληρώσει το χαράτσι της ΔΕΗ και την απόφασή του να καταθέσει το ποσό στο ΚΕΘΕΑ. «Όχι, ρε γαμώτο!», γρύλλισε ο χρυσαυγίτης. «Ο Τσίπρας ρε δεν πλήρωσε το χαράτσι! Πάμε ρε να σφάξουμε εφτά Πακιστανούς να ξεχαρμανιάσουμε!» Είναι άλλωστε ιστορικά αποδεδειγμένο ότι ο Χίτλερ εξωθήθηκε στο Ολοκαύτωμα επειδή η Ρόζα Λούξεμπουργκ σουλάτσαρε στο κέντρο του Βερολίνου χωρίς κάρτα δακτυλίου.

Περί των πραγματικών ενόχων της κρίσης. Tου Αλφρέντ Γκροσέ

Στην Γαλλία, η αντιπαράθεση είναι οξεία, αλλά δικαιολογημένη: γιατί άφησαν οι Νικολά Σαρκοζί (Nicolas Sarkozy) και Φρανσουά Φιγιόν (François Fillon) να «ξεφύγει» το έλλειμμα και η ανεργία; Κι ο Φρανσουά Ολάντ (François Hollande), έδινε συνειδητά ψεύτικες προεκλογικές υποσχέσεις, εν γνώσει του πως δεν θα μπορούσε να τις τηρήσει;

Δεν θα ήταν καλύτερο όμως να εξετάσουμε μαζί τους μηχανισμούς της διεθνούς οικονομικής κρίσης που έχουν στερήσει από τους ηγέτες μας κάθε δυνατότητα παρέμβασης;

Υπάρχουν πράγματι οι αληθινοί ένοχοι, που στην μεγάλη τους πλειοψηφία βρίσκονται στις Ηνωμένες Πολιτείες. Απέτυχαν, διότι ήταν ανίκανοι ή απατεώνες. Επικεφαλής τους είναι ένας άνθρωπος που όλος ο κόσμος υμνολογούσε επί πολλά χρόνια, από το 1987 ως το 2005 οπότε παρέμενε επικεφαλής της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας επί τεσσάρων διαδοχικών προέδρων: ο 'Αλαν Γκρίνσπαν (Alan Greenspan) τελικά παραδέχτηκε μετά την αντικατάστασή του, πως η πολιτική του τού εύκολου δανεισμού, ιδίως για την απόκτηση ακινήτων, αποδείχθηκε καταστροφική.

Οι αδίστακτοι συνταξιούχοι. Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

«Ορισμένοι μάλιστα συνταξιούχοι δεν δίστασαν να έρθουν από την Παλλήνη ώς τον Πειραιά προκειμένου να βρουν τα φάρμακά τους», μας πληροφόρησε η ρεπόρτερ του τηλεοπτικού δελτίου. Και αμέσως μετά, προκειμένου να δούμε κι εμείς πόσο αδίστακτοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, μας έδειξε κάποιον ο οποίος δεν δίστασε να ομολογήσει πως ταξίδεψε από το Μαρούσι ώς τη Φρεαττύδα.

Ο αδίστακτος αυτός άνθρωπος μάλιστα τόλμησε και αποκάλυψε τα κίνητρα της πράξης του: «Δεν κοστίζουν πολύ τα φάρμακά μου, είκοσι ευρώ, όμως γιατί να τα δώσω αφού μια ζωή πληρώνω εισφορές;». Λίγο πιο πίσω στεκόταν μια γυναίκα η οποία, αν και παρέμενε ανέκφραστη, κάτι στη φυσιογνωμία της πρόδιδε πως είναι απ' αυτούς τους ανθρώπους που δεν ορρωδούν προ ουδενός προκειμένου να επιτύχουν τους στόχους τους. Αποκαλύφθηκε μόλις της δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσει: «Εχω πάει σε πέντε φαρμακεία και δεν τα έχω βρει. Περιμένω όμως στην ουρά ελπίζοντας».

Πότε επιτέλους θα ξεμπερδέψουμε με την συμμορία του ευρώ;

Ξέρετε ποιο είναι το τέλειο έγκλημα; Αυτό που είναι απόλυτα νόμιμο. Έτσι λέει μια παλιά παροιμία των μαφιόζων της Νέας Υόρκης. Αυτή μου ήρθε στο μυαλό όταν διάβασα αυτά που είπε ο Μπαρόζο στις 19 του μηνός στο κανάλι Euronews όπου απάντησε ζωντανά σε ερωτήσεις Ευρωπαίων πολιτών. O πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ερωτηθείς για το «τι πρόκειται να γίνει στο εξής στην Ελλάδα», απάντησε ως εξής:

 

«Πρώτα απ' όλα ας ξεκαθαρίσουμε ότι η Ελλάδα δεν έφτασε σε αυτή την κατάσταση εξαιτίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ελλάδα έφτασε σε αυτή την κατάσταση λόγω του μη βιώσιμου χρέους και των ελλειμμάτων που συσσωρεύτηκαν με την πάροδο των ετών. Αυτό που κάνει η ΕΕ είναι ότι δίνει την ευκαιρία στην Ελλάδα να αποφύγει τη χρεοκοπία. Τώρα, καταλαβαίνω ότι πολλά από αυτά τα μέτρα προσαρμογής είναι εξαιρετικά επώδυνα και ότι πράγματι οι Έλληνες έχουν κάνει τεράστιες προσπάθειες που ορισμένες φορές κάποιοι υποτιμούν.

Το Μέλλον της Ελληνικής Κοινωνίας

Γράφει ο Δρ. Μάνος Δανέζης

Όπως όλοι έχουμε διαπιστώσει η ελληνική κοινωνία, εδώ και αρκετά χρόνια, βρίσκεται χαμένη στα νήματα μιας κοινωνικοπολιτικής κρίσης ταυτότητας. Η κρίση αυτή θα πάρει στο μέλλον δραματικές διαστάσεις αν οι ελληνικές ηγεσίες δεν εγκαταλείψουν την αλαζονική διγλωσσία τους και δεν ενημερώσουν τον ελληνικό λαό για όσα έχουν αποφασιστεί για το παρόν και το μέλλον του, χωρίς να τα γνωρίζει.
Ο κάθε Έλληνας πολίτης θα πρέπει να ενημερωθεί από τους αρμόδιους πολιτειακούς παράγοντες, με γλώσσα απλή και κατανοητή, για το ισχυρό πλέγμα διεθνών δεσμεύσεων με τις οποίες η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να ευθυγραμμίζεται, στο ορατό τουλάχιστον μέλλον.
Την κρίσιμη αυτή περίοδο, τα γεγονότα της οποίας μέλλουν να επιδράσουν καταλυτικά στην συγκρότηση του κοινωνικού και εθνικού μας μέλλοντος, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τέσσερις βασικές, αλλά αποκρυπτόμενες, αλήθειες, όσο πικρές και αν είναι.

Η Πρώτη Αλήθεια

Η ελληνική κοινωνία χαρακτηρίζεται από μια ιστορική ιδιομορφία. Πέρασε ταχύτατα, βίαια, και χωρίς σχεδιασμό, από την τουρκοκρατία στην ξενοκρατική εξάρτηση. Η εξουσιαστική και διοικητική αυτή μετάλλαξη, στέρησε από την ελληνική κοινωνία τη δυνατότητα να βιώσει μια δική της Αναγέννηση και έναν δικό της Διαφωτισμό, ο οποίος θα στηριζόταν στα μεγάλα ουμανιστικά ρεύματα της δυτικής Ευρώπης.

Σεισάχθεια για τα δάνεια

Η κρίση χρέους βρήκε τα νοικοκυριά και εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας, εκτεθειμένους σε πολλά στεγαστικά, επισκευαστικά, καταναλωτικά και προσωπικά δάνεια, με μεγάλα υπόλοιπα πιστωτικών καρτών και υπεραναλήψεις λογαριασμών. Τα δάνεια αυτά σήμερα είναι αδύνατον να εξυπηρετηθούν, λόγω της απότομης και μεγάλης απώλειας του εισοδήματος, της απώλειας της εργασίας και της αδυναμίας εκπλήρωσης των υποχρεώσεών τους από άλλες (εκτός εργασίας) πηγές εισοδήματος.

Δανειακή πλημμυρίδα

Η πολιτική των τραπεζών, κατά την περίοδο πριν από την κρίση (και ιδιαίτερα κατά την εποχή της εισαγωγής του σταθερού μεν, αλλά υπερτιμημένου για τους Έλληνες ευρώ), είναι γνωστή.
- Ολόκληρα Τμήματα και Διευθύνσεις τους επεδίδοντο σε μιαν εκστρατεία δανειοδότησης, καθημερινά, με την ενθάρρυνση, την πίεση, τις γενικές και εξατομικευμένες προσφορές, με τον «βομβαρδισμό» και την προβολή των χρηματοοικονομικών προϊόντων και «ευχερειών» τους, προκειμένου να επιτύχουν τα χρηματοπιστωτικά πλάνα της Διοίκησης.
- Η συστηματική και επίμονη τακτική της πιστωτικής υπερεπέκτασης έπειθε όλο και περισσότερους απλούς ανθρώπους για τη λήψη δανείου κάθε είδους.
- Οι κυβερνήσεις και το πολιτικό προσωπικό θεωρούσαν αυτή τη «δανειακή πλημμυρίδα» ως ένα φυσιολογικό φαινόμενο.

3ο Μνημόνιο: Στο επίκεντρο η κερδοφορία

Η ζημιογόνος δραστηριότητα των ιδιωτικών επιχειρήσεων
Οι πρόσφατες ανακοινώσεις της ICAP (Ελληνικός  Οικονομικός Οδηγός) για την εξέλιξη των οικονομικών μεγεθών των 22.573 ελληνικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων το 2011 (σε σύγκριση με αυτά του 2010), προσφέρονται για την εξαγωγή πολύτιμων συμπερασμάτων για την πορεία της κρίσης υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου από το 2008 και μέχρι σήμερα, αλλά και για τις τάσεις υπέρβασής της, σε συνάρτηση με την ασκούμενη κυρίαρχη μνημονιακή πολιτική, ιδιαίτερα αυτήν του 3ου Μνημονίου, που στο μεγαλύτερο μέρος του αφορά την περικοπή μισθών και συντάξεων του κόσμου της μισθωτής εργασίας. Έτσι, η ανάλυση αυτών των οικονομικών στοιχείων καταδεικνύει από μια πρώτη ματιά τη δυσμενή εξέλιξη των ιδιωτικών επιχειρήσεων στον βαθμό που η συνολική τους εικόνα (σε έναν ενιαίο ενοποιημένο ισολογισμό όλων των επιχειρήσεων) εμφανίζει για το 2011 ζημίες της τάξης των 7,62 δισ., σχεδόν ακριβώς διπλάσιες από εκείνες του 2010 που ανέρχονταν στα 3,83 δισ., τη στιγμή που το λειτουργικό περιθώριο κέρδους τους, ενώ ήταν θετικό το 2010 (2,50 δισ.), μετατράπηκε σε αρνητικό (-4,26 δισ.). Κι αυτό όταν με την έναρξη της καπιταλιστικής κρίσης το σύνολο των ελληνικών επιχειρήσεων εμφάνιζε κέρδη προ φόρων της τάξης των 4,00 δισ.

Μέτρα και ΣΔΟΕ ταράζουν την κυβέρνηση

Συνθήκες αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης δημιουργούν αφενός τα σκληρά μέτρα που βρίσκονται προ των πυλών, αφετέρου ο πολιτικός σάλος που έχει προκληθεί από κατάθεση στο ΣΔΟΕ που εμπλέκει σε σκάνδαλο ξεπλύματος βρόμικου χρήματος τον πρόεδρο της Βουλής, Ευ. Μεϊμαράκη.
Ο προβληματισμός στο Μέγαρο Μαξίμου είναι έντονος, ενώ συνεργάτες του πρωθυπουργού “βλέπουν” ακόμη και σχέδιο “αποσταθεροποίησης” της κυβέρνησης, καθώς ο πρόεδρος της Βουλής πλήττεται λίγες μόλις μέρες πριν το Κοινοβούλιο κληθεί να ψηφίσει σκληρότατα μέτρα. Εξάλλου, έχει τη σημασία του ότι ο Ευ. Μεϊμαράκης είναι ένα από τα πλέον προβεβλημένα στελέχη της Ν.Δ. και στο παρελθόν έχει χαρακτηριστεί ως “συνείδηση της παράταξης”.

Εσωκομματικά σενάρια
Πολλά “γαλάζια” στελέχη, που βλέπουν την κυβέρνηση να τρίζει από τον πολιτικό σάλο για την υπόθεση του ΣΔΟΕ, διερωτώνται με νόημα, αφού η κατάθεση βρίσκεται στα αρχεία του Σώματος από το 2010 και οι αρχές είχαν “σκοντάψει” στο όνομα του προέδρου της Βουλής ήδη από τον περασμένο Νοέμβριο, γιατί τα στοιχεία διέρρευσαν τώρα στα ΜΜΕ.

Η κομματοκρατία ως πολιτικό σύστημα

Γιώργος Κοντογιώργης
1. Η έννοια της κομματοκρατίας1

Η έννοια της κομματοκρατίας ορίζει τη δομή και τη λειτουργία του πολιτικού φαινομένου σε μια φάση κατά την οποία το κομματικό σύστημα αυτονομείται και κυριαρχεί επί του τυπικού πολιτικού συστήματος, έτσι ώστε το πρώτο να καθορίζει τη λογική θεμελίωση και την πολιτική δυναμική του δεύτερου. Επομένως, η κομματοκρατία εντοπίζεται στο πολιτικό σύστημα όπου η προσέγγιση και, εννοείται, η συγκρότηση της πολιτικής γίνεται στο επίπεδο της εξουσίας, με την οποία αντιμετωπίζεται περίπου ως ένα ενιαίο ταυτολογικό όλον.

Το νόημα της Ελευθερίας

Μάνος Δανέζης
Στα πλαίσια ενός νέου προοδευτικού πολιτισμικού ρεύματος που μέλλει να αντικαταστήσει τις φθαρμένες κοινωνικές θεολογικές και επιστημονικές δομές, θα πρέπει να επαναπροσδιοριστούν και να επαναδιατυπωθούν οι έννοιες του «Ανθρώπου», του «Πνεύματος» και της «Ελευθερίας».
Η έννοια «άνθρωπος» είναι συνώνυμη εκείνης του «όλου» και της ενεργητικής σχέσης και αλληλεπίδρασης μεταξύ των μερών που το αποτελούν. Έτσι δεν μπορεί να ταυτιστεί με τις έννοιες του «προσώπου» ή του «ατόμου» οι οποίες εκφράζουν την δογματική διαίρεση του «όλου» και την αποξένωση των συστατικών του.Όπως αναφέραμε στο σημείωμα της προηγούμενης Κυριακής η έννοια «’νθρωπος» είναι εντελώς αντίθετη εκείνων της «κατάτμησης» και της «απομόνωση». Η σύγχρονη Φυσική διδάσκει ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι απομονωμένοι. Δεν τους χωρίζει κενό. Τους συνδέει φως, ακτινοβολία. Είναι πυκνώματα του ίδιου υλικού και πάντοτε επικοινωνούν ενεργητικά και δυναμικά μεταξύ τους. Ο κοινωνικός και ψυχολογικός απομονωτισμός και ο εγκλωβισμός του «Ανθρώπου» στα πλαίσια των όρων «άτομο» και «πρόσωπο» είναι το προϊόν μιας καταρρέουσας πολιτισμικής δομής. Η δομή αυτή αγνοεί την σύγχρονη επιστημονική σκέψη και δεν κατανοεί ότι αν νοιώθουμε ψυχικά μόνοι είναι γιατί δεν κατανοούμε τη συνέχεια των πάντων μέσα στο Σύμπαν και ότι η φύση δε μας γέννησε μόνους αλλά επιλέξαμε την ψευδαίσθηση της μοναξιάς. Η μοναξιά είναι αποτέλεσμα των δικών μας πράξεων, της δικής μας αντίληψης, της δικής μας άγνοιας. Είναι ένα προσωπικό μας πρόβλημα, και όχι ένα πρόβλημα της φύσης.

Γιάννης Δραγασάκης: Το πρόγραμμα της κυβέρνησης δεν βελτιώνεται, ανατρέπεται

Δεν μας αφορά η λογική του "ώριμου φρούτου" τονίζει στην "Αυγή της Κυριακής" ο Γιάννης Δραγασάκης, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Β' Αθηνών και επισημαίνει ότι πρέπει να κατανοήσουμε το βάθος της κρίσης και της κοινωνικής καταστροφής ως μια πρόκληση ιστορικών διαστάσεων. Υποστηρίζει ακόμη ότι είναι αυταπάτη πως οι διαπραγματεύσεις για την έξοδο από τον καταστροφικό λαβύρινθο της κρίσης, θα είναι ανέφελες, χωρίς εντάσεις, ρήξεις και εκβιασμούς. Ο Γιαννης Δραγασάκης αναφέρεται στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας ότι πρέπει να βελτιώνεται διαρκώς, τονίζει όμως ότι το πρόγραμμα της κυβέρνησης, δεν επιδέχεται βελτιώσεις και πρέπει να ανατραπεί. Αναφερόμενος στο θέμα της πολυσυζητημένης συνάντησης με τον Ράινχενμπαχ τονίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ανοικτός σε φυσιολογικές σχέσεις με τα θεμικά όργανα της Ε.Ε. και επισημαίνει με νόημα ότι ο επικεφαλής της Ομάδας Δράσης δεν ήταν σε θέση να πει κάτι συγκεκριμένο για το τέλος της ύφεσης. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζει θέατρο του παραλόγου ότι ακόμη και αυτοί που εισηγούνται την πολιτική με τις βάρβαρες κοινωνικές συνέπειες δεν πιστεύουν ότι μπορεί να αντιστρέψει την καταστροφική πορεία.

Τα μέτρα τώρα και για τα υπόλοιπα... βλέπουμε

Στον αέρα βρίσκεται η "επιβράβευση" των δανειστών μετά τη λήψη των μέτρων - σοκ από την κυβέρνηση. Έντονος είναι ο προβληματισμός στο Μέγαρο Μαξίμου, αφού οι πιέσεις προς την Αθήνα εντείνονται διεθνώς, ο Αντ. Σαμαράς είναι αποφασισμένος να πάρει τα μέτρα "με όποιο κόστος" και η "παράσταση" με τις "κόκκινες γραμμές" μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων φτάνει στο τέλος της. Μόνο που η "τρόικα εσωτερικού" κινδυνεύει να μείνει χωρίς το χειροκρότημα των δανειστών όταν πέσει η αυλαία.

Η κυβέρνηση "κλειδώνει" τα μέτρα την ώρα που οι δανειστές τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια της Αθήνας

Κυβερνητικές πηγές δεν έκρυβαν την ανησυχία τους το απόγευμα της Παρασκευής για το δημοσίευμα του Reuters, σύμφωνα με το οποίο η έκθεση των επικεφαλής του τεχνικού κλιμακίου της τρόικας δεν θα ήταν έτοιμη πριν από τις αμερικανικές εκλογές. Αν και το εν λόγω δημοσίευμα διαψεύστηκε και από τον Γ. Στουρνάρα, αλλά και από πηγές της Κομισιόν, ως σενάριο και μόνο ήταν αρκετό προκειμένου να λούσει με κρύο ιδρώτα τα κυβερνητικά στελέχη.

Απεργία - βήμα για την ανατροπή

Κρίσιμοι θα αποδειχθούν οι επόμενοι τρεις μήνες. Η κυβέρνηση θα δώσει εξετάσεις στην τρόικα επιχειρώντας να εφαρμόσει τα μέτρα του Μνημονίου, σε πιο σκληρή εκδοχή. Οι πιστωτές αναβάλλουν για μετά τις αμερικανικές εκλογές τις αποφάσεις για τη διαχείριση του ελληνικού δημόσιου χρέους, που ακόμη και το ΔΝΤ θεωρεί ότι δεν είναι βιώσιμο, αλλά και για τη γενικότερη πορεία της Ευρωζώνης. Η επιμήκυνση, ακόμη κι αν δοθεί, δεν λύνει τα προβλήματα σε μια κοινωνία που βυθίζεται στην ανεργία, τη διάλυση των κοινωνικών δικαιωμάτων και την έλλειψη στοιχειώδους ρευστότητας. Τα περί νέου "κουρέματος" προκαλούν ανατριχίλα στη Μέρκελ, ενώ δεν συζητείται η ολλανδική πρόταση να δοθεί προκαταβολικά στην Ελλάδα ολόκληρο το δάνειο.

Μπούμερανγκ - Του Απόστολου Α. Δεδουσόπουλου

Κάθε πολιτικός χώρος που θέλει να αυτοπροσδιοριστεί ως «κεντρώος» επικαλείται τη θεωρία των άκρων. Με τον τρόπο αυτόν θέλει να πετύχει δύο στόχους με έναν σμπάρο: Αφʼ ενός να οριοθετηθεί πολιτικά και ιδεολογικά, αφʼ ετέρου να «καταγγείλει» τους αντιπάλους ως «ακραίους», «ανεύθυνους» και, δυνητικά, κοινωνικά «επικίνδυνους». Η εξίσωση των «άκρων», συνεπώς, προκύπτει όχι τόσο από τα χαρακτηριστικά των κομμάτων που θέλει να τοποθετήσει στα άκρα, αλλά ως προσπάθεια ενός αρνητικού αυτο-ορισμού, αποτέλεσμα της αδυναμίας μιας σαφούς πολιτικής και ιδεολογικής αποσαφήνισης του «κέντρου». Ιδιαίτερα στην Ελλάδα η επίκληση των «άκρων» αποτέλεσε παραδοσιακό όπλο στη συγκρότηση της πολιτικής κυριαρχίας του συστήματος εξουσίας, από τον διμέτωπο της Ένωσης Κέντρου μέχρι τώρα.
Μόνο που τώρα το ζήτημα έχει μεταβάλει τους όρους και τις προϋποθέσεις αποτελεσματικότητας και μετατρέπεται σε μπούμερανγκ. Δύο είναι οι κρίσιμοι παράγοντες που συμβάλλουν από κοινού στο αποτέλεσμα αυτό.

Φασίστες αντιφασίστες - Του Γιώργου Μπλάνα*

Του Γιώργου Μπλάνα*

Οι ειδικοί της απολογητικής, που υπερασπίζονται τη δημοκρατία απέναντι στις «ακραίες» πολιτικές ιδέες και πρακτικές, μοιάζουν με κείνους που κατάφεραν να αποσπάσουν παράνομα επίδομα τυφλού. Αλλά, για να νομιμοποιήσει κανείς την ψεύτικη τύφλωσή του, δεν φτάνει να παριστάνει τον τυφλό. Χρειάζεται να τον παριστάνουν και κείνοι που εφαρμόζουν τον νόμο. Φυσικά, όταν όλοι παριστάνουν τους τυφλούς, η τύφλωση καταντά πραγματικότητα.
Πώς λειτουργεί σήμερα στην Ελλάδα η «τυφλή» πραγματικότητα; Οι λακέδες του καθεστωτικού νεοφιλελευθερισμού, χρησιμοποιώντας το κατεξοχήν οπτικό μέσο επικοινωνίας, την τηλεόραση, προσπαθούν να καθαρίσουν το πολιτικό τοπίο γύρω από την κυβέρνηση. Αλλά, για να το κατορθώσουν αυτό, θα πρέπει να ομογενοποιήσουν τις μη καθεστωτικές πολιτικές ιδέες και πρακτικές, επιβάλλοντας την εξίσωση φασισμού, Αριστεράς, κομμουνισμού, αναρχισμού. Το μόνο «αξιόλογο» επιχείρημά τους είναι η παραβίαση των νόμων και μάλιστα η άσκηση βίας, η οποία είναι σε κάθε περίπτωση εγκληματική. Βέβαια ξεχνούν πως ακόμα και η νομοθεσία της ελληνικής αστικής δημοκρατίας αντιμετωπίζει διαφορετικά το λιντσάρισμα, τη σύγκρουση με πάνοπλους αστυνομικούς και τη φθορά ξένης περιουσίας.

Ακροδεξιά και κυβερνητικός εξτρεμισμός - Του Μιχάλη Σπουρδαλάκη

Το διαβόητο ιδεολόγημα των δύο άκρων αναπαράγεται από έγκριτους (;) δημοσιογράφους, επιστήμονες και πολιτικούς που με περισσή αυταρέσκεια αυτοαναγορεύονται σε «δυνάμεις της ευθύνης». Ο Λόγος τους αυτός αποκαλύπτει, εκτός των άλλων, με τρόπο κραυγαλέο τον πανικό και τη βαθιά κρίση νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος. Κατά συνέπεια πρόκειται για μια πολυσύνθετη όσο και ενδιαφέρουσα συζήτηση που δεν μπορεί να εξαντληθεί σε λίγες γραμμές. Αφοριστικά, ωστόσο, θα μπορούσε κανείς να σημειώσει:
1. Καθώς κάθε μάχη για την ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία προετοιμάζεται σε ομαλές και ειρηνικές περιόδους, οι σημερινές «θεωρίες» των δύο άκρων έλκουν την καταγωγή τους από το ρεύμα της αναθεώρησης της Ιστορίας, που εμφανίζεται στη χώρα μας ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Παρά τις ιστορικές αυθαιρεσίες, αποσιωπήσεις και μεθοδολογικά κενά, το ρεύμα αυτό κατάφερε να νομιμοποιηθεί ακόμη κι από όσους του άσκησαν κριτική, αφού ο διάλογος μαζί του το βοήθησε να καταλάβει περίοπτη θέση στα σαλόνια εφημερίδων και να δεξιωθεί ακόμη και σε πανεπιστημιακά τμήματα.

Απλές σκέψεις στα «Ελληνο-Ευρωπαϊκά» φαινόμενα

Σπύρος Μπαρμπάτσαλος

Ο κος Κώστας είχε επαναλάβει την ιστορία πολλές φορές. Δεν μπορούσε να το χωνέψει. Πριν 30 χρόνια όταν δραστηριοποιούταν στο χώρο του κοσμήματος, είχε ένα νεαρό στη δουλειά, που τον ζήλευε! Ήταν σπάνιο ταλέντο στην κατασκευή κοσμημάτων. « Έβλεπε» λοιπόν ότι ο Βασίλης θα δημιουργούσε αριστουργήματα!

Η ύφεση των αρχών του 80’ υποχρέωσε τον κο Κώστα να ζητήσει από τους υπαλλήλους να εργάζονται με το «κομμάτι», γιατί αλλιώς δε «βγαίναν» τα έξοδα και ο ίδιος δεν είχε απόθεμα ώστε να συντηρεί μια ζημιογόνα δραστηριότητα. Ο Βασίλης δεν το δέχτηκε και αποχώρησε. Μετά από κάποιους μήνες τον συναντά σε μία πλατεία . Κουβέντα στην κουβέντα ο Βασίλης τον ενημερώνει ότι πια έλυσε το πρόβλημά του, γιατί κάποιος βουλευτής κατάφερε και τον διόρισε στο δήμο ως … κηπουρό! Εύκολη δουλειά, καλό μισθό, και σε όχι πολλά  χρόνια σύνταξη! «Σώθηκα» του είπε!

Αυτό, που από τότε δεν μπορεί να χωνέψει ο κος Κώστας είναι πως χάθηκε ένα τέτοιο ταλέντο. Δεν είναι δυνατόν, επαναλαμβάνει! Χάθηκαν μαζί του αριστουργήματα!

Εκθρόνιση του γυμνού βασιλιά ή νέος γύρος εξαθλίωσης; - του Γιάννη Μηλιού

του Γιάννη Μηλιού

«...Το κεφάλαιο είναι πεθαμένη εργασία που ζωντανεύει μόνο σαν το βρικόλακα ρουφώντας ζωντανή εργασία και ζει τόσο περισσότερο όση περισσότερη ζωντανή εργασία ρουφά» Κ. Μαρξ, Το Κεφάλαιο Ι, σ. 244.
Σαν θίασος θλιμμένων κλόουν περιφέρεται πλέον η τρόικα εσωτερικού από το ένα κτίριο στο άλλο, παριστάνοντας ότι «διαπραγματεύεται» με μεσαίους υπαλλήλους διεθνών οργανισμών τον τρόπο που θα τραφεί ο βρικόλακας. Καθώς, σύμφωνα με το «ηπιότερο» σενάριο που διαρρέουν, οι περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα θα ξεπερνούν τα 7,5 δισ. ευρώ, ο υπουργός Οικονομικών δεν μπορεί να κάνει ούτε λίγα μέτρα πεζός χωρίς να αντιμετωπίσει την οργή των περαστικών.

Η ληστεία της ενημέρωσης

Η πολιτική είναι σύγκρουση συμφερόντων και η διαχείριση αυτής της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης δεν αποτελεί εξαίρεση. Αλλά μία ιδιαιτερότητα υπάρχει, μία ιδιαιτερότητα που απεικονίζει ένα σοβαρό έλλειμμα δημοκρατίας.
Τα παραπάνω δεν αποτελούν μια καταγγελία του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ για τα ΜΜΕ, αλλά είναι οι διαπιστώσεις μιας ομάδας διανοούμενων (οικονομολόγοι, αρθρογράφοι, καθηγητές, πανεπιστημιακοί) της Ιταλίας.
Ο τρόπος που γίνεται ο δημόσιος διάλογος για την κρίση παραμορφώνει συστηματικά και μεθοδευμένα την πραγματικότητα και αποκρύπτει πληροφορίες από την κοινή γνώμη.
Οι επιλογές του διευθυντηρίου των Βρυξελλών και των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων για μια μετωπική επίθεση (χωρίς προηγούμενο στη μεταπολεμική περίοδο) στις συνθήκες διαβίωσης και εργασίας και στα κοινωνικά δικαιώματα των λαών παρουσιάζονται ως επιλογές νομοτελειακές και όχι ως πολιτικές επιλογές, καταγγέλλουν στην επιστολή που έστειλαν σε όλα τα ιταλικά ΜΜΕ.
Συμπέρασμα; Una fazza una razza και στην ενημέρωση. Τα ΜΜΕ (συμπεριλαμβανομένων και των δημόσιων) παίζουν τον ρόλο του παραμορφωτικού φακού στην εικόνα της κρίσης και των πολιτικών αντιμετώπισής της.

Σεισάχθεια για τα δάνεια

ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ*

Η κρίση χρέους βρήκε τα νοικοκυριά και εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας, εκτεθειμένους σε πολλά στεγαστικά, επισκευαστικά, καταναλωτικά και προσωπικά δάνεια, με μεγάλα υπόλοιπα πιστωτικών καρτών και υπεραναλήψεις λογαριασμών. Τα δάνεια αυτά σήμερα είναι αδύνατον να εξυπηρετηθούν, λόγω της απότομης και μεγάλης απώλειας του εισοδήματος, της απώλειας της εργασίας και της αδυναμίας εκπλήρωσης των υποχρεώσεών τους από άλλες (εκτός εργασίας) πηγές εισοδήματος.

Δανειακή πλημμυρίδα

Η πολιτική των τραπεζών, κατά την περίοδο πριν από την κρίση (και ιδιαίτερα κατά την εποχή της εισαγωγής του σταθερού μεν, αλλά υπερτιμημένου για τους Έλληνες ευρώ), είναι γνωστή.
- Ολόκληρα Τμήματα και Διευθύνσεις τους επεδίδοντο σε μιαν εκστρατεία δανειοδότησης, καθημερινά, με την ενθάρρυνση, την πίεση, τις γενικές και εξατομικευμένες προσφορές, με τον «βομβαρδισμό» και την προβολή των χρηματοοικονομικών προϊόντων και «ευχερειών» τους, προκειμένου να επιτύχουν τα χρηματοπιστωτικά πλάνα της Διοίκησης.

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΑ

του Νικου Σαραντακου
Το σημερινό σημείωμα είναι το πρώτο μετά τη θερινή ανάπαυλα. Πριν από δυο μήνες, όταν δημοσιεύτηκε το προηγούμενο, είχε μόλις σχηματιστεί η ημιτρικομματική κυβέρνηση συνεργασίας, και καθώς τα κόμματα που τη σχημάτισαν είχαν υιοθετήσει, και τα τρία, για προεκλογική τους παντιέρα την «επαναδιαπραγμάτευση» των όρων του Μνημονίου με τους δανειστές μας, θα περίμενε κανείς να έχει ξεκινήσει ήδη αυτή η διαδικασία, περιέργως όμως το μόνο που ακούμε πια είναι τα περίφημα επιπρόσθετα 11,5 δισεκατομμύρια που πρέπει να εξοικονομηθούν από το πετσί μας, που τον τελευταίο καιρό έχουν κι αυτά αρχίσει νʼ αβγατίζουν και να γίνονται 13, 15, 18 ή και 22. Μια λοιπόν που κανείς δεν προφέρει πια τη λέξη που είχε γίνει καραμέλα τους προηγούμενους μήνες, σκέφτομαι νʼ αφιερώσω το σημερινό σημείωμα στη… συντομότερη εννεασύλλαβη λέξη της ελληνικής γλώσσας, την «επαναδιαπραγμάτευση». Εντάξει, παραδέχομαι ότι η «επαναδιαπραγμάτευση» μπορεί να θεωρηθεί και οχτασύλλαβη, αν το «διά» το προφέρουμε μονοσύλλαβο· όμως δεν τη λέω γιʼ αυτό συντομότερη, αλλά επειδή ούτε καν ακούστηκε κατά την πρόσφατη περιοδεία του πρωθυπουργού στην Ευρώπη, οπότε πρέπει να σκεφτούμε ότι θα την πρόφερε τόσο γρήγορα ο πρωθυπουργός που δεν θα προλάβαμε να την ακούσουμε -- ή ότι την κατάπιε ώσπου νʼ ανοιγοκλείσουμε τα μάτια μας.

Η οικονομική ιστορία του ελληνικού κράτους

Kυκλοφόρησε, πρόσφατα, από το Πολιτιστικό Ίδρυμα του Ομίλου Πειραιώς (ΠΙΟΠ), ένα τρίτομο επιβλητικό έργο: η Οικονομική ιστορία του ελληνικού κράτους, με την επιστημονική επιμέλεια του Θανάση Καλαφάτη και του Ευάγγελου Πρόντζα. Σύμβουλος έκδοσης είναι ο Σπύρος Ι. Ασδραχάς, ενώ συγγραφείς των κεφαλαίων οι: Αναστάσιος Γιαννίτσης, Σάκης Γκέκας, Ζαχαρίας Δεμαθάς, Χρήστος Δεσύλλας, Μαργαρίτα Δρίτσα, Παναγιώτης Ιωακειμίδης, Βασίλης Καρδάσης, Σοφία Λαζαρέτου, Γιώργος Μητροφάνης, Θεοφάνης Πάκος, Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου, Παναγιώτης Πετράκης, Φίλιππος Σαχινίδης, Μαρία Συναρέλλη, Στάθης Τσοτσορός, Τζελίνα Χαρλαύτη. Εκτιμώντας ότι η έκδοση αυτή, που έρχεται σε συνέχεια της συλλογικής δίτομης Ελληνικής οικονομικής ιστορίας, ΙΕ-ΙΘ΄αιώνας (είχε κυκλοφορήσει, και πάλι από ΠΙΟΠ, το 2003) αποτελεί μείζον επιστημονικό και εκδοτικό γεγονός, θέσαμε ερωτήσεις στους επιστημονικούς επιμελητές του έργου, Θανάση Καλαφάτη και Ευάγγελο Πρόντζα, ζητώντας τους να μας φωτίσουν το περιεχόμενο, την άρθρωση, τη στοχοθεσία του έργου, αλλά και ευρύτερα ζητήματα, που υπερβαίνουν την ιστοριογραφία και αγγίζουν τη σημερινή κρίση -- μια κρίση, η οποία έκανε την οικονομική ιστορία να επανέλθει στο προσκήνιο όχι μόνο της επιστημονικής συζήτησης, αλλά και του δημόσιου λόγου. Δημοσιεύουμε σήμερα τις απαντήσεις του ιστορικού Ευάγγελου Πρόντζα, καθηγητή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Οι απαντήσεις του Θανάση Καλαφάτη θα δημοσιευθούν την επόμενη Κυριακή.

Έξι θέσεις για τον φασισμό

O κήπος των Αρχαιολόγων πλημμύρισε την Τετάρτη το βράδυ, ο κόσμος σκαρφάλωνε και στους τοίχους για να ακούσει, στην εκδήλωση των «Ενθεμάτων» και του Unfollow για τον νεοφασισμό και τη ρατσιστική βία. Και ήταν ωραία αυτή η μαζική προσέλευση (πάνω από 500 άνθρωποι, όπως εκτιμούσαν οι «ειδήμονες» στις καταμετρήσεις) σε μια συζήτηση για ένα θέμα δύσκολο και απειλητικά. Ήταν σημαντικά όσα είπαν οι ομιλητές, αλλά και η προσοχή με την οποία ακούστηκαν, η  διάθεση εμπλοκής, η αγωνία, ο δυναμισμός των ανθρώπων, όλα αυτά μαζί, που αναδείχθηκε στη συζήτηση. Γιατί δείχνουν ότι υπάρχει η πολιτική και ψυχική ετοιμότητα για τη συγκρότηση μαζικών αντιφασιστικών αντιστάσεων.  Δημοσιεύουμε σήμερα την ομιλία του Μάκη Κουζέλη. Θα ακολουθήσουν και οι άλλες, στα επόμενα φύλλα.

του Μακη Κουζελη
Θα διατυπώσω έξι επισημάνσεις με τη μορφή θέσεων, που αποτελούν --ελπίζω-- κοινούς τόπους.
1. Η Χρυσή Αυγή είναι φασισμός --κανείς δεν μπορεί να κάνει πως δεν τον είδε, κανείς πως δεν καταλαβαίνει-- και ο φασισμός της έχει απήχηση -- κανείς δεν την ψήφισε «κατά λάθος».
Η Χ.Α. δεν είναι απλώς ακροδεξιά, απλώς ξενοφοβική ρατσιστική οργάνωση· είναι φασιστική νεοναζιστική συμμορία. Ανήκει στις στρατιές της σβάστικας, είναι παρακλάδι αυτών που έκαιγαν τα ελληνικά χωριά. Σίγουρα δεν είναι η μοναδική εκδοχή φασισμού στην ελληνική κοινωνία ή και την ελληνική πολιτική σκηνή· είχε και έχει συμμάχους, υποστηρικτές, προπαγανδιστές και προπομπούς. Εκτός από τα SA, υπάρχουν και οι θεσμικότεροι παράγοντες πολιτικής εκπροσώπησης ενός εθνικοσοσιαλιστικού εργατισμού.

Το μαγικό ραβδί της End National Debt (END)

«Ως πότε, επί τέλους, Κατιλίνα, θα καταχράσαι της εγκρατείας μας;» (παράφραση Κικέρωνος)


Τι ακριβώς είναι εκείνο γιά το οποίο συμφωνούν απόλυτα ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, ο Αντώνης Σαμαράς και ο Αλέξης Τσίπρας; Με μεγάλο βάρος, θλίψη και καημό ο κάθε ένας τους το’ χει πικρό παράπονο, βαρύ σεκλέτι πως δεν διαθέτει το απαιτούμενο μαγικό ραβδί, γιά να βγάλει την Ελλάδα από την οικονομική μας κρίση.


Τούτο βέβαια δεν συνεπάγεται πως το απαιτούμενο μαγικό ραβδί δεν υπάρχει. Απλά, ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, ο Αντώνης Σαμαράς και ο Αλέξης Τσίπρας συμφωνούν απόλυτα πως δεν έχουν το απαιτούμενο μαγικό ραβδί στην κατοχή τους, ούτε οι ίδιοι ούτε τα κόμματά τους.

Η ανολοκλήρωτη επανάσταση

Τίτλος: Η ανολοκλήρωτη επανάσταση. Οι ανθρωποκεντρικοί υπολογιστές και τι μπορούν να κάνουν για εμάς
Συγγραφέας: Μιχάλης Λ.Δερτούζος
Εκδόσεις: "Νέα Σύνορα" - Α.Α.Λιβάνη

Διαβάστε το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Δε θα ήταν υπέροχο αν η χρήση του υπολογιστή σας ήταν τόσο εύκολη όσο η οδήγηση του αυτοκινήτου σας; Στην Ανολοκλήρωτη Επανάσταση ο Μιχάλης Δερτούζος παρουσιάζει για πρώτη φορά την ανθρωποκεντρική χρήση των υπολογιστών -μια ριζοσπαστική αλλαγή στο σχεδιασμό και τη χρήση των συστημάτων υπολογιστών που τελικά θα καταστήσει αυτό το στόχο εφικτό.
Η Ανολοκλήρωτη Επανάσταση δεν είναι τίποτε λιγότερο από ένα εμπνευσμένο μανιφέστο γύρω από το μέλλον της χρήσης των υπολογιστών.

Ασάφεια

Απόστολος Συρόπουλος

Ας υποθέσουμε πως κάποιος μας ζητάει να του δώσουμε έναν σωρό από σιτάρι ως πληρωμή για το έργο που έχει κάνει. Προφανώς ένας κόκκος σιταριού δεν είναι σωρός αλλά ούτε και δύο κόκκοι σιταριού κάνουν έναν σωρό. Μήπως όμως αν ρίξουμε τρεις κόκκους σιταριού στο έδαφος, αυτοί κάνουν έναν σωρό; Η απάντηση είναι και πάλι όχι. Όμως αν συνεχίσουμε να ρίχνουμε κόκκους, τότε θα έρθει κάποια στιγμή που θα σχηματιστεί ένας σωρός από κόκκους σιταριού. Το πρόβλημα είναι πως δεν προκαθορισμένο τι καθιστά έναν σωρό από κόκκους σιταριού! Αυτό το παράδοξο είναι γνωστό ως σόφισμα τοῦ σωρείτη και εισήχθη από τον Εὐβουλίδη τὸν Μιλήσιο. Ένα παρόμοιο παράδοξο είναι το λεγόμενο πρόβλημα των φαλακρών. Αν κάποιος δεν έχει καμία τρίχα στο κεφάλι του, προφανώς είναι φαλακρός. Αν όμως έχει μία, δύο ή περισσότερες τρίχες, τι συμβαίνει; Ένα διαφορετικό είδος «παραδόξου» είναι το εξής: η Λίλα έχει ύψος 1,75m, την καθιστά αυτό ψηλή ή όχι; Η απάντηση εξαρτάται από το περιβάλλον. Αν για παράδειγμα η Λίλα είναι ανάμεσα σε καλαθοσφαιριστές, προφανώς είναι κοντή. Από την άλλη αν είναι ανάμεσα σε πυγμαίους, είναι ψηλή. Κοινός παρανομαστής όλων των προηγούμενων παραδειγμάτων είναι ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είναι ασαφή. Τούτο σημαίνει πως η ασάφεια αναφέρεται σε περιπτώσεις όπου δεν είναι εύκολο ή απλό να καθορίσουμε τι έχει ή δεν έχει μια ιδιότητα ή ένα χαρακτηριστικό. Όμως αυτό δεν αποτελεί ορισμό της ασάφειας.

Τo Άπειρον στην Κοσμολογία του Αναξίμανδρου

Κωνσταντίνος Καλαχάνης

1. Βιογραφικά στοιχεία

Μία από τις δεσπόζουσες προσωπικότητες της Προσωκρατικής περιόδου της ελληνικής φιλοσοφίας, είναι ο Αναξίμανδρος από την Μίλητο της Ιωνίας (611 π.Χ.-547 π.Χ.). Ο Μιλήσιος σοφός θεωρείται ως μαθητής του μεγάλου σοφού Θαλού (Ευσεβίου, Ευαγγελική Προπαρασκευή, 10,14,11,1), ενώ κύρια ασχολία του υπήρξε ο προσδιορισμός της αρχής του κόσμου. Το ενδιαφέρον του επίσης εστιάστηκε και στην αστρονομία, καθώς κατεσκεύασε όργανα (γνώμονες) προς διάγνωσιν τροπών τε ηλίου και χρόνων και ωρών και ησιμερίας (Ευσεβίου, Ευαγγελική Προπαρασκευή, 10,14,12). Επιπλέον, τοποθετούσε την Γη στο κέντρο του σύμπαντος, με την Σελήνη παράλληλα να φωτίζεται από τον Ήλιο, τον οποίον θεωρούσε ως καθαρώτατον πύρ. Παραδίδεται επίσης ότι υπολόγισε την περίμετρο της γης και της θαλάσσης, ενώ κατασκεύασε και σφαίρα (Δ., Λαερτίου, Βίοι, 2,1-2), περί της οποίας ο φυσικός Δ. Μακρυγιάννης υποστηρίζει ότι ενδεχομένως να επρόκειτο για μία ουράνια σφαίρα που απεικόνιζε τις θέσεις των αστερισμών (Δ., Μακρυγιάννη, 2000, σ.179).  Πέραν όμως των επιστημονικών του ενδιαφερόντων, ο Αναξίμανδρος είχε αναπτύξει και έντονη πολιτική δράση, καθώς όπως μας παραδίδει ο Αιλιανός ηγήθηκε του αποικισμού της Απολλωνίας από την Μίλητο (Αιλιανού, Ποικίλη Ιστορία, 3,17,9-10), γεγονός που καταδεικνύει ότι υπήρξε μία πολυσχιδής προσωπικότητα που συνδύασε την επιστημονική σκέψη με την πολιτική δράση. 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Γιώργος Ν. Οικονόμου
Δρ Φιλοσοφίας
oikonomouyorgos.blogspot.com

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΙΑ
ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ
ΣΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

H νεοελληνική κοινωνία βρίσκεται στα πρόθυρα πλήρους καταρρεύσεως. Έχει καταστεί πλέον εμφανής η αδυναμία του κομματικού πολιτικού συστήματος στο σύνολό του να αποτρέψει την χρεοκοπία. Όχι μόνο διότι αυτό την οδήγησε στη σημερινή απελπιστική κατάσταση, αλλά και διότι αυτό την οδηγεί σε χειρότερη με την υποδούλωσή του στο ΔΝΤ και τα «Μνημόνια». Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες επιβάλλεται να βρεθεί ένας διαφορετικός δρόμος. Για να υπάρξει όμως αυτός πρέπει πρωτίστως να κατανοηθεί στην ουσία της η χρεοκοπία και κυρίως τα αίτια που οδήγησαν σε αυτήν, διότι η κατανόηση αυτή αποτελεί μέρος του ορθού δρόμου προς την λύση.
Η ελληνική κρίση είναι βεβαίως οικονομική και έχει διεθνή εξάρτηση (ιδίως ευρωπαϊκή) από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και διανομής, από τη λειτουργία των χρηματοπιστωτικών μηχανισμών-τραπεζών και από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Χωρίς να υποτιμούμε τον διεθνή ορίζοντα της ελληνικής κρίσεως και χωρίς να επιμένουμε αποκλειστικώς στις ελληνικές παθογένειες, θα εξετάσουμε εδώ κυρίως τις εσωτερικές αιτίες στις οποίες αυτή οφείλεται, καθώς και τις δυνατότητες που υπάρχουν για πολιτικές δράσεις.