Μήτρα σκανδάλων

Η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας -ακινήτων, αλλά και επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας για την ανάπτυξη της χώρας- αποτελεί την ομολογημένη προτεραιότητα της κυβέρνησης Σαμαρά. Οι τρεις συγκυβερνώντες πολιτικοί αρχηγοί προτάσσουν την εκποίηση ώστε να καλοπιάσουν τους πιστωτές και την τρόικα για να κερδίσουν (ακριβοπληρωμένη...) εύνοια.
Όσες φορές επιχειρήθηκε στο παρελθόν να γίνει, και μάλιστα σε μικρότερη έκταση, εκποίηση περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου, αποδείχθηκε ότι οι διαδικασίες δεν ήταν άμεμπτες. Οι ιδιωτικοποιήσεις συνδέθηκαν με ανταγωνισμούς διαπλεκόμενων συμφερόντων. Και απασχόλησαν την κοινή γνώμη, τη Βουλή, τη Δικαιοσύνη, ακόμη και την ευρωπαϊκή, ως υποθέσεις διαφθοράς. Για να θυμηθούμε παλαιότερες υποθέσεις: η απόπειρα πώλησης του ΟΤΕ το 1993 οδήγησε στην πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Κάτι γνωρίζει για εκείνα τα γεγονότα ο σημερινός πρωθυπουργός. Αν αυτό συνέβη σε μεμονωμένη αποκρατικοποίηση, η οποία μάλιστα έγινε σε περίοδο ξέφρενης ανάπτυξης του χρηματιστηριακού καπιταλισμού, τι πρόκειται να συμβεί με τη βεβιασμένη εκποίηση όλης της δημόσιας περιουσίας, σε συνθήκες παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και άγριας επιδρομής των πιστωτών;

Χωρίς να προτρέχουμε, είναι εύλογο να αναμένουμε ότι το ξεπούλημα θα αποδειχθεί μήτρα σκανδάλων. Άλλωστε, και μόνο το Μνημόνιο, που προδιαγράφει την εκποίηση, συνιστά σκάνδαλο. Ακόμη και η Ν.Δ. έχει δεσμευτεί ότι θα διερευνηθούν οι συνθήκες υπαγωγής της χώρας στο Μνημόνιο, η γνωστή υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ.
Κι όμως, η κυβέρνηση Σαμαρά αψηφά τους κινδύνους και προχωρεί στο ξεπούλημα. Αυτή τη φορά υπολογίζει στο γεγονός ότι η πίτα είναι μεγάλη (έχει για όλους να πάρουν) και στην κυβέρνηση συνεργάζονται τρία κόμματα. Συνεπώς τα διιστάμενα επιχειρηματικά συμφέροντα διαθέτουν πολιτικούς προστάτες (συνήθως με το αζημίωτο, όπως δείχνει το διεθνές σκάνδαλο της Siemens...), ώστε να περιοριστούν οι αντιθέσεις και να υπάρξει συναινετική μοιρασιά. Άλλωστε τώρα υπάρχει και η τρόικα, ως υπερκυβέρνηση, γεγονός που οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί - πωλητές εκτιμούν ότι τους απαλλάσσει από κάθε αμφισβήτηση και σκιά. Οι νέοι επικυρίαρχοι και οι πολιτικοί εργολάβοι τους...
Το πλιάτσικο όμως πρέπει να το καταπιεί η κοινωνία. Γι' αυτό οι τρεις πωλητές ξανασερβίρουν τη θεωρία περί του δημοσιονομικού ισοδυνάμου, υποστηρίζοντας ότι δεν θα γίνουν τώρα απολύσεις και θα εξοικονομηθούν χρήματα με τις αποκρατικοποιήσεις. Κι όμως οι απολύσεις, έστω του χρόνου, θα γίνουν, όπως σαρώθηκαν οι μισθοί στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Το λιντσάρισμα των δικαιωμάτων ολοκληρώνεται με το πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας.
Έχει ενδιαφέρον ότι η συγκυβέρνηση της "εθνικής συνευθύνης" δεν σκέφτηκε να προτείνει την εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας στα ασφαλιστικά ταμεία, δηλαδή στην κοινωνία, έναντι του "κουρέματος" που υπέστησαν τα αποθεματικά τους λόγω του PSI. Προφανώς η εκποίηση υπακούει στις αξιώσεις των πιστωτών... Με την κοινωνία γυμνή από δικαιώματα, την οικονομία να βουλιάζει στην ύφεση, ολοένα και περισσότερους πολίτες να αυτοκτονούν από απόγνωση, ποιο μέλλον μπορεί να έχει μια χώρα, όταν μάλιστα εκποιεί τα πάγιά της; Πεθαίνω σαν χώρα...