Ανοίγει η πόρτα ...

Οι εξελίξεις στη σύνοδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιβεβαίωσαν τις εκτιμήσεις ότι ενισχύθηκαν και συντονίζονται οι δυνάμεις του Νότου που απαιτούν αλλαγές στην πολιτική δανεισμού που έχει επιβληθεί, ότι η πολιτική Μέρκελ πιέζεται ασφυκτικά. Έχει αρχίσει η αντίστροφη πορεία ή είμαστε σε ένα επεισόδιο με αμφίβολη την τελική έκβαση;

Η Αθήνα πρέπει να αξιοποιήσει τη δυνατότητα που ανοίγει στην Ευρωπαϊκή Ένωση - Η δοκιμασία των προγραμματικών δηλώσεων πρέπει να επιβεβαιώσει ότι δεν έχουμε μονοκομματική κυβέρνηση αλλά αποτέλεσμα συνεργασίας και να απλώσει το μήνυμα της κοινής προσπάθειας στην κοινωνία

Η αντιπαράθεση έχει αρχίσει. Η υποχώρηση της Μέρκελ για τις τράπεζες δείχνει τη σημερινή δυναμική. Η ερμηνεία και η εφαρμογή της προχθεσινής απόφασης δεν θα είναι ανέφελη. Και όλα δείχνουν ότι το επόμενο επεισόδιο θα αφορά τα ευρωομόλογα. Αν οι αγορές δεν προλάβουν... Η αντιπαράθεση ήταν βέβαιο ότι θα κλιμακώνονταν γιατί και η πραγματική οικονομική πίεση είναι πολύ μεγάλη για την Ιταλία και την Ισπανία και οι πολιτικές ηγεσίες των δύο χωρών, και ο κόσμος, θέλουν να φρενάρουν το πείσμα της Μέρκελ. Βέβαια ο αναγκαστικά συμβιβαστικός χαρακτήρας των αποφάσεων δεν οδηγεί στις συνολικές λύσεις που απαιτούνται.

Η πόρτα επομένως κάπως ανοίγει για νέες ρυθμίσεις για την Ελλάδα, όχι μόνον για τις τράπεζες - που σήμερα αδυνατούν να επιτελέσουν τον ρόλο τους σε μια οικονομία σε μεγάλη ύφεση - αλλά και για την επαρκή χρηματοδότηση του δημοσίου. Η σημερινή δεν επαρκεί, η υποχρηματοδότησή του έχει γίνει εργαλείο προς την επιτάχυνση της ύφεσης!
Αν ανοίγει κάπως η ευρωπαϊκή πόρτα - το πόσο θα το δούμε στην πορεία, αλλά είναι ιστορική ευκαιρία - τι γίνεται στην Αθήνα; Η νέα κυβέρνηση συνεργασίας αναζητά το πώς θα διαχειρίζεται τον προγραμματισμό της και θα αυτοελέγχει τη βιασύνη και τη μονομέρεια που κληρονομεί η μονοκομματική παράδοση. Με ασθενή, ένα μεγάλο ασθενή: όχι τον Αντ. Σαμαρά, αλλά το ΠΑΣΟΚ. Είναι το κόμμα που όσο περνούν οι μέρες όλο και λιγότερο μπορούν να καταλάβουν οι πολίτες πού θέλει και πώς να πάει.
Ο σχηματισμός της νέας κυβέρνησης Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜ.ΑΡ. ήταν αναγκαστικός. Τι άλλο μπορούσε, τι άλλο έπρεπε να γίνει; Και λόγω συσχετισμών - ψήφου και εκλογικού νόμου - και λόγω της έκτακτης κατάστασης στην οποία βρίσκεται η οικονομία και της μεγάλης απειλής για τη χώρα. Ή είναι μεγάλη η κρίση που έχει προκληθεί από την πολιτική που εφαρμόστηκε τόσα χρόνια ή δεν είναι μεγάλη η απειλή. Αν είναι μεγάλη - όπως το ξέρουμε και το λέμε με πολλούς τρόπους - η κάθε πολιτική δύναμη πρέπει με τον τρόπο της, τις θέσεις της να συμβάλει στη διέξοδο. Τώρα. Όχι αύριο, μετά...
Δεν είναι μονόδρομος το τι θα πράξει η σημερινή κυβέρνηση. Το ότι απορρίπτει τη μονομερή καταγγελία του Μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, δε σημαίνει ότι έχει βρει το δρόμο της επαναδιαπραγμάτευσης. Πώς θα μπορέσει να κερδίσει η χώρα από τη διαπραγμάτευση; Γιατί ενώ η καταγγελία δε θέλει συνεταίρο, η διαπραγμάτευση θέλει συνομιλητή. Υπάρχει;
Η σύνοδος της Ε.Ε. μάλλον δείχνει να υπάρχει. Είναι τα ευρωπαϊκά όργανα στα οποία μετέχει η Ελλάδα - ας μην το ξεχνάμε και ας μην το ξεχνούν. Εκεί χρειάζονται σύμμαχοι, αλλιώς είσαι στη γωνία και υποχωρείς. Αυτό είναι και το πρώτο στοίχημα για την Αθήνα: οι προγραμματικές δηλώσεις - η πρώτη πραγματική δοκιμασία της κυβέρνησης - να διευρύνει τα περιθώρια που εμφανίζονται στην Ε.Ε. Συγχρόνως, η κυβέρνηση πρέπει να βρει τρόπους να συγκροτεί κοινωνικά και πολιτικά την εκλογική πλειοψηφία των τριών κομμάτων, στις σημερινές συνθήκες ρευστότητας. Η εικόνα της κυριαρχούμενης από τη Ν.Δ. κυβέρνησης - η ΔΗΜ.ΑΡ. δεν μπόρεσε να καλύψει το κενό του ΠΑΣΟΚ - δεν πρέπει να οδηγήσει σε κυβέρνηση δεξιά στους κρίσιμους τομείς. Τα πρώτα βήματα προς τη διαμόρφωση ενός ελληνικού, εθνικού σχεδίου σταθεροποίησης και δικαιοσύνης - κυρίως φορολογικής - τώρα είναι η ώρα να γίνουν. Κυρίως να στηριχθούν, όσο το δυνατόν περισσότερο, τα φτωχότερα και πιο αδύνατα κοινωνικά στρώματα. Σε αυτή την προσπάθεια ειδικά πρέπει να έχουν θέση - όπως εκείνοι επιλέξουν - και η αξιωματική αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ.