Τα όνειρα της Ψωροκώσταινας, του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Εξακόσια ολόκληρα δισεκατομμύρια δολάρια, πλήρη και χωρίς συντομεύσεις, έχει καταθέσει όμιλος ομογενών σε τράπεζα του Καναδά προκειμένου να τα χρησιμοποιήσει για την αποπληρωμή του χρέους μας. Οι άνθρωποι βέβαια, επειδή αφενός αγαπούν τον τόπο και αφετέρου δεν θέλουν να πετάξουν τα λεφτουδάκια τους, προκειμένου να τα προσφέρουν θέτουν ορισμένους όρους. Ο πρώτος όρος είναι να πραγματοποιηθούν ορισμένες πολιτικές αλλαγές. Χωρίς να προσδιορίζουν με ακρίβεια ποιες είναι αυτές, ζητούν να προκηρυχθούν αμέσως εκλογές και η Βουλή η οποία θα προκύψει να είναι συντακτική. Η αλλαγή του Συντάγματος, κρίνουν, είναι απαραίτητη ώστε να αποφευχθούν τα ίδια λάθη που μας οδήγησαν ώς εδώ που μας οδήγησαν.

Εκτός αυτού, επειδή οι άνθρωποι δεν θέλουν να επιβάλουν τίποτε και σε κανέναν, ζητούν, προκειμένου να προχωρήσουν στο επόμενο βήμα, να ακούσουν τη φωνή του λαού. Πώς θα γίνει αυτό το αφήνουν στους πολιτικούς αρχηγούς να το αποφασίσουν, οι οποίοι όμως, όπως άκουσα εκπρόσωπο των ομογενών να λέει σε κάποιο επαρχιακό κανάλι, δεν αντέδρασαν θετικά στις οχλήσεις τους.
 

Και ώς εδώ καλά. Η ομάδα των ομογενών, η οποία ονομάζεται End National Debt, θα μπορούσε να πάρει θέση στο ρεπερτόριο των υπερφυσικών φαινομένων που περιφέρονται ελεύθερα ανάμεσά μας. Υπάρχουν όσοι υποφέρουν απ' την κρίση, υπάρχουν όσοι επωφελούνται από την κρίση, υπάρχουν και οι διασκεδαστές της κρίσης. Κάπου ανάμεσα στις προφητείες Παϊσίου και Βαρουφακιήλ, που όλα τα έχουν δει, μέσα στη μέθη των αεροψεκασμών, είμαστε έτοιμοι να πιστέψουμε οτιδήποτε προκειμένου να μην κλείσουμε τις ΔΕΚΟ και να μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και πάλι τις πιστωτικές μας κάρτες.

Πλην όμως, η ιστορία των ομογενών διαθέτει και ένα ακόμη συστατικό, αυτό που αποδεικνύει πως η νεοελληνική φαντασία εξακολουθεί να οργιάζει με όρους Ψωροκώσταινας. Κάνει τα ίδια όνειρα που έκανε και στη δεκαετία του '50, όταν, στο ορεινό χωριό της Πελοποννήσου, κατέφθανε η Σεβρολέτα με τα νίκελ της να λάμπουν, κορνάριζε και γύρω της μαζευόταν η μαρίδα, κουρεμένη γουλί από τον φόβο της ψείρας, για να δει την επιστροφή του ξενιτεμένου. Και έβγαινε από μέσα ο ομογενής κρατώντας κουτιά τεράστια με τρενάκια, αυτοκινητάκια, υφάσματα και τρανζιστοράκια που έβγαζαν θόρυβο και μουσικές μέσα απ' τα σπλάχνα τους. Θα το ακούγαμε αργά ή γρήγορα κι αυτό: Απ' το πολύ να ζητάμε ένα νέο Σχέδιο Μάρσαλ για την Ευρώπη κάποια στιγμή θα πιστεύαμε πως όντως ο χρόνος γύρισε κάπου εκεί και θα περιμέναμε την άφιξη των ομογενών για να μας σώσουν. Τα «παιδιά, της Ελλάδος παιδιά», που έλεγε κι η Βέμπο, δεν ξεχνούν τη μάνα που περνάει δύσκολα γεράματα.

Γιατί αυτή η ιστορία έρχεται να προστεθεί στον κατάλογο των ελλειμμάτων μας: η γερασμένη κοινωνία που δεν μπορεί να ανανεώσει τα κύτταρά της, που δεν της έχει μείνει όση δύναμη της χρειάζεται για να σωθεί, αναμασά τις αναμνήσεις απ' τα νιάτα της. Η πραγματικότητα μας έχει τραβήξει το χαλί κάτω απ' τα πόδια μας. Τώρα έρχεται και η φαντασία για να αποκαλύψει πως μέσα μας είναι ακόμη ζωντανά τα όνειρα της Ψωροκώσταινας.
Άρθρο του Τάκη Θεοδωρόπουλου για «Τα Νέα» - 02/10/2012