Έφη Δραμαλή: Ο εχθρός δεν είναι μόνο εξωτερικός

"Γιατί τα πουλιά δεν συγκρούονται μεταξύ τους όταν πετούν σε μεγάλα σμήνη;
Εκτός των εξαιρετικών πτητικών ικανοτήτων τους, τα πουλιά διαθέτουν και ανεπτυγμένη ικανότητα επικοινωνίας.
Λαμβάνοντας έτσι υπόψιν την πορεία άλλων πουλιών που πετούν σε ακτίνα κάποιων μέτρων από τα ίδια, έχοντας ήδη συνειδητότητα της ατομικής τους πορείας και τη διαθεσιμότητα να προσαρμοστούν και να εναρμονιστούν στην κοινή πορεία, τα πουλιά επιτυγχάνουν συλλογικές πτήσεις μακράς διαρκείας, με άψογο προσανατολισμό και ασφαλείς συνθήκες, αποφεύγοντας τις συγκρούσεις μεταξύ τους, με αποτέλεσμα το σμήνος να λειτουργεί ως ένας μεγάλος, ενιαίος, υγιής οργανισμός.
Γιατί οι άνθρωποι διασκορπίζουν και ξοδεύουν την ενέργεια τους σε αλλεπάλληλες συγκρούσεις με τον εαυτό και τους γύρω τους;
Η αλήθεια των φυσικών νόμων και των φιλοσοφικών εννοιών έπαψε να συνευρίσκεται με τις αξίες μας. Η αλήθεια και η αξία βρίσκονται σε απόλυτο διαχωρισμό, διατρέχοντας μεγάλο κίνδυνο αλλοίωσης εώς και εξαφάνισης των εννοιών.
Ο άνθρωπος σχεδίασε, καθιέρωσε και συνεχίζει να ζει σε διηρημένες κοινωνίες, φθήνουσας πορείας. Σχέσεις εξουσίας - ο άξονας γύρω από τον οποίο γυρίζει σήμερα η γη - δήμιοι και θύματα, παντελής έλλειψη παιδείας, ηθική κατάπτωση, αδυναμία πίστης, αισθητική αναπηρία, ιδιοτελής αγάπη, μηδενισμός, κρίση.

Όταν μιλάμε για κρίση είτε αυτή είναι υπαρξιακή είτε οικονομική είτε αξιακή είτε πολιτιστική είτε ατομική είτε κοινωνική, μιλάμε για μια κομβική χωροχρονική πυκνότητα, που αρχικά χρήζει κατανόηση της δομής και της επιρροής της.
Έχοντας διασπάσει εννοιολογικά και λειτουργικά το ενιαίο σώμα της πολιτικής, της οικονομίας και του πολιτισμού και έχοντας πετάξει από μέσα τον πυρήνα της παιδείας σαν άχρηστο κουκούτσι,αδυνατούμε να αναγνωρίσουμε τα στοιχεία που εισβάλλουν ως ιοί και οδηγούν με καλπάζοντα ρυθμό, το σώμα σε αποσύνθεση.
Τρομακτικό ε;
Κι όμως λειτουργεί τέλεια αυτό το καθεστώς του τρόμου που φύτεψαν και θεριεύει μέσα στα κεφάλια μας.
Ο τρόμος της απώλειας των υλικών κεκτημένων, ο τρόμος της απώλειας των κοινωνικών μας ρόλων-αυτών των ρόλων που μας κάνουν αναγνωρίσιμους στο κοινωνικό σύνολο μέσα από ταμπέλες, ιδιότητες και καθωσπρεπισμούς, εξασφαλίζοντάς μας την πολυπόθητη κοινωνική αποδοχή που οδηγεί σε ισόβιο πνευματικό εγκλεισμό.

Οχυρώνοντας λοιπόν με νύχια και με δόντια την "θεσούλα", το "σπιτάκι", το "μαγαζάκι", τη "ζωούλα" μας -αυτόν τον τόσο κτητικό και μικροπρεπή "κοσμάκη του εγώ" μας- αφήνουμε ορφανό, ακυβέρνητο, στείρο από κάθε έμπνευση, ιδέα και φαντασία, τον δημιουργικό μας μικρόκοσμο, αυτόν τον ειλικρινή, αεικίνητο, ήρεμο και ανήσυχο  πολεμιστή, τον εαυτό μας.

Στερούμαστε κάθε ευκαιρία πραγματικής χρησιμότητας στο κοινωνικό σύνολο, διατηρώντας μία αδικαιολόγητη βιωσιμότητα εις βάρος των άλλων, θυσιάζοντας το θείο της ανθρώπινης ύπαρξης στο βωμό της ευκολίας και της ματαιοδοξίας.
Μία θλιβερή οντότητα γεννιέται και διαβιώνει παθητικά τον εγκλεισμό ως τη σήψη. Ο τρόμος της ανυπαρξίας, αναγκάζει το άτομο να υποστηρίζεται μηχανικά -όπως ο ασθενής στην εντατική- από τεχνολογικές "πατερίτσες" που αντικαθιστούν την πάσης φύσεως ζωντανή και ενεργή επικοινωνία, επαφή και δράση.
Παρατηρούμε επίσης ενίσχυση της μανίας για αναγνωρισιμότητα και αυτοπροβολή όπου με την βοήθεια των Μ.Μ.Ε. γίνεται ολοένα και πιο καταστροφική -αποπροσανατολισμός από τον στόχο, ισοπέδωση αξιών, λήθη της αφετηρίας.
Σύγχυση ανάμεσα σε δύο κουλτούρες (ανατολική-δυτική) και φόβος επιλογής ή συνδυασμού. Τρόμος απέναντι στον θάνατο. Η επικινδυνότητα της μη αποδοχής της θνησιμότητάς μας -λες και είναι κάτι ξένο, έξω από μας. Και να φανταστείτε πως μόνον τα πτώματα δεν πεθαίνουν!
Αδυναμία λοιπόν αυτοπροσδιορισμού. Η αντικατάσταση της ηθικής και των αρχών από τον καθωσπρεπισμό και το συμφέρον, η ακλόνητη πίστη στον έναν απόλυτο, παντοδύναμο θεό τιμωρό και η ανικανότητα αντίληψης και συνείδησης ενός συμπαγούς, ενιαίου, αεικίνητης ροής σύμπαντος, ο κενός χώρος της αισθητικής που τελικά γέμισε με τη "μορφή του τέρατος" και που καθόλου δε μας ξάφνιασε ούτε μας ενόχλησε, η ρατσιστική αντιμετώπιση του διαφορετικού, η άρνηση στον κόπο και στον μόχθο (τίποτε που ν'αξίζει δεν έγινε χωρίς κόπο), η έλλειψη εκπαίδευσης (ουσιαστικής εκπαίδευσης για παιδιά και ενήλικες και όχι μετάδοση στείρων γνώσεων από "δημίους" δασκάλους μέσα σε ανθυγιεινά κτήρια αρχιτεκτονικής φυλακών, αισθητικής σεισμοπλήκτων καταυλισμών και ωράριο καταναγκαστικής εργασίας), η αποσύνδεση από οτιδήποτε φυσικό και φυσιολογικό (η επαφή με τη φύση και η συνύπαρξη με τα ζώα ως αλληλένδετη και αλληλοεξαρτώμενη εξέλιξη και ισορροπία), η ατομική ουτοπία και η επανάσταση της μονάδας, η ανικανότητα ν'αγαπήσουμε αφηρημένα (και όχι συγκεκριμένα, ό,τι δηλαδη πιστεύουμε πως μας ανήκει και ως εκεί που μπορεί να φτάσει το χέρι μας, να χαϊδέψει ή να χτυπήσει), είναι μερικοί από τους λόγους που ξεριζώνουν από μία κοινωνία την ανάγκη της συνύπαρξης και την επιθυμία της σύμπραξης με σκοπό τη γέννηση, τη δημιουργία και την εξέλιξη, σε ένα αρτιμελές, υγιές και ευφυές κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικό σύστημα.
Ας μην αναρωτιόμαστε λοιπόν οι Έλληνες τί έφταιξε και πώς φτάσαμε ως εδώ.
Όταν αγνοούμε την πνευματική μας καλλιέργεια, όταν αναγάγουμε το αναλώσιμο και το ευτελές ως το μείζον εμπορικό και παραγωγικό αγαθό, όταν αδιαφορούμε για τις ανθρώπινες ανάγκες και δεν συμμετέχουμε σε ανθρωπιστικές δράσεις, όταν κηδεύουμε καθημερινά λέξεις και έννοιες όπως δικαιοσύνη-αξιοκρατία-τιμή-αγάπη, όταν αρνούμαστε να ξεβολευτούμε και να πάρουμε το ρίσκο του αγώνα της αλλαγής, όταν εμποδίζουμε τη διεξαγωγή ερευνών και δεν υποστηρίζουμε την επιστήμη, όταν εξορίζουμε διανοούμενους και φιμώνουμε την τέχνη, τότε τα αίτια της παρακμής δεν προέρχονται από έναν μακρινό σατανικό εχθρό.
Ο εχθρός δεν είναι μόνο εξωτερικός. Δεν φταίνε μόνο τα ξένα κράτη, δεν φταίνε μόνο οι τοκογλύφοι δανειστές, δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί (που φταίνε ούτως ή άλλως για το αντιδημοκρατικό μας σύστημα), δεν φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς!
Ας αναλογιστούμε τις ευθύνες μας και ας ξεκινήσουμε το διάβα μας στον δρόμο του πολεμιστή.

Αναθεώρηση αξιών, αλληλεγγύη, δράση. Ακατάσχετη επιθυμία για αναγέννηση, πειθαρχία για την πραγμάτωσή της, ενσυναίσθηση της πορείας, συλλογικότητα στην αλλαγή. Δεν είμαστε το μελανό σημείο του χάρτη. Θα πετάξουμε μαζί και θα τα καταφέρουμε, θα υψώσουμε τη φωνή μας -θα ακουστεί.-"