Συρία: Το τελευταίο οχυρό πριν το κάστρο του Ιράν…

Σε αντίθεση με τις χώρες της αραβικής άνοιξης, όπου πράγματι είχαμε λαϊκό ξεσηκωμό, όπως στην Τυνησία, την Αίγυπτο, την Υεμένη (όπου ακόμα ο λαός βγαίνει στους δρόμους) και το Μπαχρέιν, στη Συρία, η Δύση, κατά το πρότυπο της Λιβύης, επιχειρεί μια πολεμική εμφύλια ανατροπή του καθεστώτος, με τη διαφορά, πως εδώ, λόγω Ρωσίας και Κίνας, δεν μπορεί να επιχειρήσει άμεση στρατιωτική επέμβαση... κλειδώνοντας τον αέρα και βομβαρδίζοντας στρατιωτικούς στόχους των κυβερνητικών δυνάμεων.

Τι γίνεται εδώ και κυρίως τι υπάρχει από πίσω; Ποιος διοικεί με τόση μαεστρία αυτό το «άτακτο σώμα»; Ποιος προσφέρει τη λογιστική υποστήριξη; Ποιος κατασκοπεύει και με τα δορυφορικά μέσα ενημερώνει για τις κινήσεις του αντιπάλου;

Εμείς, μέσω της τηλεόρασης, βλέπαμε μόνον βομβαρδισμούς αμάχων, σφαγές παιδιών και κατεδαφίσεις κατοικιών από τους κυβερνητικούς. Μας πλημμύριζε η οργή για τον σφαγέα του Συριακού λαού, τον Άσαντ. Οι λεγόμενοι αντικαθεστωτικοί φαίνεται πως ντουφέκαγαν στον αέρα! Έτσι πήγαινε το πράγμα μέχρι που πριν μια εβδομάδα οι αντικαθεστωτικοί αντάρτες μπήκαν στη Δαμασκό! Μα τι τρομεροί αντάρτες είναι αυτοί –αναρωτήθηκα- που μόνοι τους, με ένα ντουφέκι στο χέρι, πολεμάνε στα ίσα έναν σύγχρονο, με βαρύ οπλισμό στρατό και από ώρα σε ώρα τον νικάνε;
Τι γίνεται εδώ και κυρίως τι υπάρχει από πίσω; Ποιος διοικεί με τόση μαεστρία αυτό το «άτακτο σώμα»; Ποιος προσφέρει τη λογιστική υποστήριξη; Ποιος κατασκοπεύει και με τα δορυφορικά μέσα ενημερώνει για τις κινήσεις του αντιπάλου; Αυτά όμως δεν ήταν ερωτήματα άξια απάντησης από τα δυτικά ΜΜΕ. Διότι εδώ, με αφορμή την αραβική άνοιξη, με χρηματοδότη τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, τεχνική και στρατιωτική υποστήριξη από Τουρκία, Ισραήλ και ΗΠΑ και πολιτική από Γαλλία, επιχειρείται η ανατροπή της πολιτικής τάξης στη Συρία και η αλλαγή των συσχετισμών στη Μέση Ανατολή προς όφελος της Δύσης, της Τουρκίας και φυσικά του Ισραήλ.

Μα τι ενδιαφέρον έχει η Συρία, που δεν διαθέτει τον πετρελαϊκό πλούτο της Λιβύης; Θα γίνει σύγκρουση μόνο και μόνο για να διώξουν τους Ρώσους από το μοναδικό λιμάνι που διαθέτουν στη Μεσόγειο, εκεί στην Ταρσό; Την Τρίτη, που πήγα στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στην Κυψέλη για να καταθέσω την αίτηση να γίνω μέλος, συνάντησα τον Στάθη Σαραντόπουλο, που έχει ταξιδέψει στη Συρία δεκάδες φορές, καθώς είναι ειδικευμένος ταξιδιωτικός πράκτορας στη χώρα αυτή και έχει εξαιρετικές πηγές. Ανταλλάξαμε απόψεις, τον άκουσα προσεκτικά και για τρείς μέρες διασταυρώναμε πληροφορίες από Σύρους παράγοντες. Έχουμε και λέμε λοιπόν.
Πρώτον, η Συρία είναι το τελευταίο ανάχωμα πριν την πλήρη απομόνωση του Ιράν και τον επιδιωκόμενο στραγγαλισμό του. Δεύτερον, βρίσκεται τυπικά ακόμη σε εμπόλεμη κατάσταση με το Ισραήλ καθώς το τελευταίο κατέχει ακόμα συριακά εδάφη (υψώματα του Γκολάν). Τρίτον, με τη διάλυση και Λιβυοποίηση της Συρίας, το Ισραήλ εύκολα μπορεί να ξεφορτωθεί την ενοχλητική Χεζμπολά του Λιβάνου. Τέταρτον, η Τουρκία γίνεται κυρίαρχη στη Βόρεια Συρία και μαντρώνει τους τελευταίους ελεύθερους (περί τα 2,5 εκατομμύρια) Κούρδους. Πέμπτον, στα παράλια της Συρίας, κοντά στην Ταρσό, καταλήγουν δύο μεγάλοι αγωγοί μεταφοράς πετρελαίου από το Ιράκ. Έκτον, η χώρα, στην περιοχή του Τίγρη και του Εφράτη ποταμού και στην έρημο του Νότου, διαθέτει μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου και σήμερα η ημερήσια παραγωγή φτάνει τα 350.000 βαρέλια, ενώ είναι από τους μεγαλύτερους παραγωγούς φωσφόρου στον κόσμο. Έβδομο, εκτός από σύμμαχος της Ρωσίας, παρέχοντας μια μεγάλη ναυτική βάση στη Μεσόγειο, η Συρία είναι ένας από τους μεγαλύτερους πελάτες αγοράς ρωσικής τεχνολογίας πολεμικού υλικού.
Ποιοι είναι λοιπόν οι αντικαθεστωτικοί που νομίζουμε ότι πολεμάνε για να απαλλάξουν τον συριακό λαό από το αυταρχικό καθεστώς; Μετά λύπης μου σας πληροφορώ πως είναι περίπου το 25% του σουνιτικού πληθυσμού και στόχος δεν είναι η αποκατάσταση της δημοκρατίας όπως κόπτονται η Χίλαρι και ο μεσιέ Ολάντ, αλλά ένα νέο ισλαμικό καθεστώς.
Η πληθυσμιακή δομή της Συρίας έχει την ηγετική πολιτική τάξη, στην οποία κυριαρχούν οι κοσμικοί μουσουλμάνοι, οι Αλεβίτες (περίπου 7%), έχει τους χριστιανούς ( 10%) που κυριαρχούν στην οικονομική ζωή, έχει τους Σουνίτες (63%), τους Σιίτες (10%), τους Κούρδους (10%) και λίγους Δρούζους. Με την ανατροπή του Άσαντ, όπως είναι σήμερα οι φυλετικοί και θρησκευτικοί φανατισμοί, είναι αδύνατον η χώρα να μείνει ενιαία. Το ίδιο συνέβη και στη Λιβύη, όπου κανείς δεν ξέρει ποιος κυβερνάει και κυρίως ποιος και πόσο πουλάει το πετρέλαιο.
Οι βανδαλισμοί των μαχητών του σουνιτικού αντάρτικου σε όλα τα ορθόδοξα μνημεία, από όπου και αν πέρασαν στον δρόμο για τη Δαμασκό, ήταν συγκλονιστική, όπως αποκαλύφθηκε με μεγάλη καθυστέρηση, αφού τα διεθνή ΜΜΕ δεν έκριναν το θέμα ως ενδιαφέρον! Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού αρχίζει πλέον να αντιδρά μπροστά στον κίνδυνο διάλυσης της χώρας από τους σκληρούς Σουνίτες, οι οποίοι απομονώνονται στους θύλακες του Χαλεπίου. Ο πόλεμος δεν έχει κριθεί οριστικά, αλλά δύσκολα πλέον το αντάρτικο των Σουνιτών μπορεί να ενώσει τον πολυπολιτισμικό συριακό λαο