Λίγο πριν τις εκλογές, όταν ξέσπασε η "βόμβα" των οροθετικών παρακολουθήσαμε συγκλονισμένοι μια μορφή βίας που δεν είχαμε συναντήσει με τους ίδιους όρους στο παρελθόν. Επανήλθε, λοιπόν, έντονα η συζήτηση, περισσότερο φυσικά στους κόλπους της Αριστεράς, για το ζήτημα της παράνομης πορνείας, των κυκλωμάτων, της άρνησης διαφορετικών κυβερνήσεων να δώσουν μια λύση στην κατάσταση. Οι πρόσφατες καταγγελίες, εκ Λονδίνου ορμώμενες για την ξαφνική εμφάνιση οίκων ανοχής εν όψει Ολυμπιακών ξαναέφεραν στην επιφάνεια μια ελαφρώς σκονισμένη δημοσιογραφική δουλειά που ήδη από το 2004 εξηγούσε λίγο-πολύ μια σημερινή κατάσταση.
Σύντομο ιστορικό ολυμπιακής πορνείας
Είναι κοινή παράδοση των ολυμπιακών πρωτευουσών πριν αρχίσει το μεγάλο κύμα των επισκεπτών των αγώνων να "απελευθερώνεται" η πορνεία. Πρακτικά χαλαρώνουν οι υπάρχοντες νόμοι (που είναι συνήθως ιδιαίτερα αυστηροί) και δημιουργείται ένα είδος "νόμιμου" κρατικού trafficking που δίνει τη δυνατότητα σε περισσότερους οίκους ανοχής να κάνουν την εμφάνισή τους. Στην περίπτωση του Σίδνεϋ την περίοδο των αγώνων έγινε "εισαγωγή" γυναικών από την Ν.Α. Ασία, την Ευρώπη και την Αμερική για να... καλύψουν τις ανάγκες. Στην περίπτωση του Λονδίνου εμφανίζονται νέοι οίκοι ανοχής. Ο συνδυασμός Ολυμπιακών Αγώνων και σεξοτουρισμού υπήρξε επιτυχής, οι αγώνες τελείωναν, το θέμα μοιραία ξεχνιώταν.
Η κυρία Μπακογιάννη και η ολυμπιακή πορνεία
Στην περίπτωση της Αθήνας η ολυμπιακή πορνεία ίσως είχε μια διαφορετική εξέλιξη από τις άλλες πόλεις. Ο ισχύων νόμος του 1999 απαγόρευε την ύπαρξη πορνείων σε ακτίνα 200 μέτρων από σχολεία, ναούς και άλλους χώρους. Παραχώρησε, ωστόσο, την αρμοδιότητα έκδοσης αδειών ανοχής αλλά και του καθορισμού των σημείων τής εκάστοτε περιοχής που θεωρούνταν κατάλληλα στους αντίστοιχους δήμους. Επί δημαρχίας της κυρίας Μπακογιάννη, ωστόσο, η αυστηρότητα του νόμου κάμθηκε στον... βωμό του ολυμπιακού πνεύματος κι έτσι με πρόταση που κατέθεσε στο δημοτικό συμβούλιο η τότε αντιδήμαρχος Ήρα Βαλσαμάκη συνέβη και η τροποποίηση στο υπάρχον πλαίσιο. Με τα νέα δεδομένα δίνεται η δυνατότητα σε ξενοδοχεία ή ανάλογους χώρους να λειτουργήσουν σαν οίκοι ανοχής. Η αύξηση των χώρων που επιτρέπεται να λειτουργούν σαν πορνεία αυτόματα σήμαινε και την αύξηση της καταναγκαστικής πορνείας, που συνήθως ήταν προϊόν trafficking, και με έναν έμμεσο τρόπο νομιμοποιούσε την ύπαρξή της. Ήταν θέμα προσφοράς-ζήτησης.
Από τις πρώτες αντιδράσεις στη "βοήθεια του Θεού"
Οι πρώτες αντιδράσεις ήρθαν από φεμινιστικές ομάδες και πολιτικούς χώρους, όπως το Τμήμα Γυναικών του Συνασπισμού, που δραστηριοποιούνταν στο θέμα γύρω από την καταναγκαστική πορνεία. Η συζήτηση, πέρα από το προφανές της παραβίασης των δικαιωμάτων των γυναικών στράφηκε και σε μια άλλη παράμετρο του προβλήματος: η Ελλάδα σύμφωνα με εκθέσεις διεθνών οργανισμών κατείχε τα πρωτεία στη διακίνηση και το εμπόριο γυναικών. Η ολυμπιακή πορνεία άνοιξε τη συζήτηση για ένα φαινόμενο με όρους όχι αντιμετώπισης αλλά νομιμοποίησης κάτω από το βάρος της Ολυμπιάδας. Κι όπως έδειχναν τα Διεθνή παραδείγματα, στην περίπτωση των υποδομών της Ολυμπιακής Πορνείας συνέβαινε ό,τι και με τα υπόλοιπα ολυμπιακά "ακίνητα", δηλαδή παρέμεναν στη χώρα.
Βέβαια, η κ. Μπακογιάννη βρήκε τότε έναν ανέλπιστο σύμμαχο στο πρόσωπο της Εκκλησίας. Οι αρχικές αντιδράσεις ήταν φυσικά οι αναμενόμενα αρνητικές με τον τότε αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο αλλά και κατά τόπους εκπροσώπους του κλήρου να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ενάντια στην απόφαση του δημοτικού συμβουλίου της Αθήνας, η οποία φυσικά μεταφέρθηκε και σε άλλους δήμους μέσω ΚΕΔΚΕ. Αρχικά, η απόφαση της Ιεράς Συνόδου αλλά και η προσωπική τοποθέτηση του αρχιεπίσκοπου ήταν σθεναρά αντίθετη στην επέκταση της πορνείας με τρόπο σχεδόν... φεμινιστικό!
Όμως η κυρία Μπακογιάννη “παρεξηγημένη” ξεκαθάρισε πως είναι άδικο να κατηγορείται ο δήμος Αθηναίων, ένας δήμος “που έχει τεθεί επικεφαλής στη μάχη κατά της διακίνησης γυναικών στην πόλη”, ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος εμπιστέφθηκε τη δήμαρχο δηλώνοντας πως “Τιμάμε την κ. Μπακογιάννη για τους αγώνες της για την πάταξη της διαφθοράς στην Αθήνα” και το θέμα θεωρήθηκε λήξαν.
Ο ενδιάμεσος νόμος και η σχέση του με τις “οροθετικές”
Τα δεδομένα της εποχής ήταν αμείλικτα για να τα παραλείψει τότε ο Δήμος Αθηναίων. Ο ενδιάμεσος νόμος μεταξύ 1999 και της δημοτικής απόφασης του 2003, ο νόμος 3064/2002 δεν συμπεριλάμβανε το εξής άρθρο: ότι τα θύματα διακίνησης θα δέχονταν αρωγή από την Πολιτεία. Αντίθετα, η αρωγή στα θύματα διακίνησης θα θεσμοθετούνταν μέσω Προεδρικού Διατάγματος, το οποίο είχε αργήσει πάρα πολύ να εκδοθεί. Οι γυναίκες θύματα trafficking επαναπατρίζονταν, ως εκ τούτου δεν κατέθεταν ως μάρτυρες σε δίκες μαστροπών ή αστυνομικών που λαδώνονταν, οι υπεύθυνοι αθωώνονταν, τις γυναίκες τις έφερναν πάλι πίσω ή άλλες στη θέση τους. Πάντως, η κατάσταση συνεχώς ανακυκλώνονταν και ήρθε η ώρα της να “νομιμοποιηθεί” εν όψει των Ολυμπιακών, επειδή προφανώς οι νόμιμοι οίκοι ανοχής που υπάγονταν σε αυστηρούς ιατρικούς ελέγχους δεν επαρκούσαν για να καλύψουν τις ανάγκες των τουριστών της Ολυμπιάδας. Μια ήδη ακραία κατάσταση σε μια χώρα που ήταν εξαιρετικά “ύποπτη” για τη διακίνηση στο έδαφός της ήρθε να ενταθεί λόγω της Ολυμπιάδας. Από εκεί και πέρα ξέφυγε πλήρως ο έλεγχος αφού “ξεφύτρωσαν” τόσα πολλά πορνεία, που ήταν σχεδόν αδύνατο να ελεγχθούν ή αφού το παράθυρο στο νόμο που αθώωνε τους μαστροπούς βοήθησε εκείνη τη στιγμή την Ολυμπιακή Αθήνα να κερδίσει από τη σεξουαλική εκμετάλλευση. Και αυτή η κατάσταση δεν τελείωσε ποτέ φτάνοντας σήμερα σε ένα καθεστώς παράνομης πορνείας που γεννά “οροθετικές” με μεγαλύτερη ευκολία απ' ό,τι πιθανόν θα συνέβαινε αν δεν υπήρχε τέτοιο νομικό κάλυμμα από πίσω έστω και άθελά του. Η Πολιτεία τότε αγνόησε τόσο την υπάρχουσα κατάσταση όσο και τους κινδύνους που δεν θα μπορούσε να ελέγχξει και μάλλον η φαντασμαγορική τελετή έναρξης ήταν το τέλειο αντίβαρο. Όπως πιθανόν να ήταν και τα έσοδα από την ολυμπιακή πορνεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου