Χαίρομαι ιδιαίτερα και νοιώθω τεράστια ανακούφιση, που δεν επέλεξα την ιστορία ως το ερευνητικό πεδίο της ακαδημαϊκής μου καριέρας. Διότι πως μπορεί μία ή ένας ιστορικός του μέλλοντος να περιγράψει τις γραφικές πολιτικές κουλουτούμπες των αξιόπιστων μελών της εν’ Ελλάδι σαθρής πολιτικής τάξης, του τύπου, π.χ., Φώτη Κουβέλη, Ανδρέα Λοβέρδου, Αλέκας Παπαρήγα, Μαρίας Ρεπούση, Αντώνη Σαμαρά και Αλέξη Τσίπρα;
Σχετικά δε με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, δεν υπάρχει πλέον ούτε ανθρωπινή γεωμετρία ούτε καν λογική ικανή να αποκωδικοποιήσει τις ‘θεόπνευστες’ πολιτικές του ατάκες. Είναι τόσο αδιανόητα, ακατάληπτα, ακατανόητα και ασύλληπτα όλα όσα λαλεί, που πρέπει να καθιστούν ακατόρθωτη μία οποιαδήποτε ιστορική ανάλυση περιεχομένου αυτών που ψελλίζει ο μέγας τούτος πολιτικός ηγέτης του μάλλον πλέον πρώην ή τέως ΠαΣοΚ.
Σε ό,τι αφορά, π.χ., την παρμενίδεια θεά Αλήθεια, ο Ευάγγελος Βενιζέλος έχει ξεπεράσει πλέον το δακτυλικό εξάμετρο του διδακτικού ποιήματος του Παρμενίδη. Οι εκδότες δε των έργων του Πλάτωνος έχουν ήδη αρχίσει να σκέφτονται μία νέα επανέκδοση ενός πλατωνικού διαλόγου με τίτλο “Παρμενίδης ΙΙ”, εξ’ αιτίας όλων των όσων με τόση έκσταση αρθρώνει ο νυν ηγέτης του ΠαΣοΚ, ως να επρόκειτο γιά μία πρωθιέρεια του θεού Απόλλωνα στο Μαντείο των Δελφών, αλλά στην εν’ Ελλάδι μεταμοντέρνα μας προσωρινότητα.
Ο μεν Πλάτων θεωρεί τον Παρμενίδη πνευματικό του πατέρα και προσδιορίζεται εξ’ αυτού ως ο ύστερος μαθητής και διάδοχός του. Ο δε Ευάγγελος Βενιζέλος θεωρεί τον Ανδρέα Γ. Παπανδρέου πνευματικό του πατέρα και προσδιορίζεται εξ’ αυτού ως ο ύστερος διάδοχός του και μέγας πολιτικός ηγέτης του ΠαΣοΚ.
Είναι τραγική δηλαδή η μαγεία με την οποία ο Βενιζέλος κυριολεκτικά εξαφάνισε τον GAP (‘G’: Geoffrey ή George), λες και ήτανε κανένα κουνέλι, από την ιστορική διαδοχή της ηγεσίας του μάλλον πλέον πρώην ή τέως ΠαΣοΚ. Αυτό θα πει ‘tragic magic’ στο πολιτικό παλκοσένικο της εν’ Ελλάδι μεταμοντέρνας μας προσωρινότητας!
Δεν πάει όμως πίσω ο Αντώνης Σαμαράς της ‘νέας’ ντε και καλά ΝΔ. Μόλις πρόσφατα επανέφερε την πρότασή του γιά την συγκρότηση ενός δεξιόστροφου μεν, αλλά όχι μόνον κεντροδεξιού δε, μετώπου εναντίον του αριστερού αντι-ευρωπαϊκού μετώπου, που φαίνεται λέει να συγκροτείται ήδη εν’ Ελλάδι.
Ακόμα και ο Ηράκλειτος θα ζήλευε τα εξαιρετικά σκοτεινά, δήθεν πολιτικά επιχειρήματα του Αντώνη Σαμαρά. Διότι μέσα στο δήθεν αριστερό-αντί-ευρωπαϊκό εκλογικό μέτωπο, που τόσο τον φοβίζει και εναντίον του οποίου τόσο γενναία λέει μάχεται, ως ένας νέος Δον Κιχώτης ή Καπετάν Τζακ Σπάροου, πρέπει εξ’ ορισμού να συμπεριλαμβάνει ο Σαμαράς και τον Πάνο Καμμένο και τον Νίκο Μιχαλολιάκο, οι οποίοι μάλλον εξακολουθούν να είναι δεξιόστροφοι.
Έχουν χάσει τον μπούσουλα δηλαδή οι ηγέτες και της ΝΔ και του ΠαΣοΚ, ενώ προσπαθούν να κάνουν και τα δικά μας μυαλά κομπόστα, μέσα από τα εν’ Ελλάδι και διεθνή μέσα μαζικής εξαπάτησης (ΜΜΕ). Το μόνο βέβαιο πλέον, το μόνο σταθερό στην πατρίδα Ελλάδα είναι πως ο Γιώργος Τράγκας είναι αριστερός, μιάς και τόσα χρόνια υποστήριζε γενικά την δεξιά και ειδικά την ΝΔ, μέσα από την πολιτική ομάδα ‘Ρόζα’, που βασίζεται στο ριζοσπαστικό αριστερό δίκτυο γιά τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα.
Σε παρακαλώ καλέ μου άνθρωπε, δεν τα λέω εγώ αυτά. Τα λέει ο έγκριτος εν’ Ελλάδι, επαγγελματίας πολιτικός Άδωνις Γεωργιάδης του ΛαΟΣ, της ΝΔ –άρα και του ΠαΣοΚ– και βλέπουμε!
Ως ένας καθαρά λοιπόν ακρο-δεξιός, της επίσης καθαρά ακρο-αριστερής βέβαια πολιτικής ομάδας Ρόζα, ο Γιώργος προσπαθεί, όπως και όσο μπορεί ο άνθρωπος, από τον ελεύθερο εισέτι δημοσιογραφικό του θώκο, να ξε-στραβώσει τους κυριολεκτικά τυφλούς οπαδούς της στυγνά δυναστικής αριστερο-δέξιας κομματοκρατίας εν’ Ελλάδι. Και καταβάλει τεράστιες προσπάθειες ο Τράγκας, γιά να ξεμπλέξει τους γορδίους δεσμούς των όσον λαλούν κάτι ύποπτα περίεργοι τύποι, σαν τον Βενιζέλο, τον Σαμαρά, τον Κουβέλη και τον Τσίπρα.
Μπορεί βέβαια με την καγκελάριο της Γερμανίας να καίει φλάντζα και να χάνει λάδια, αλλά με τους Βενιζέλο και Σαμαρά καλά κρατεί ο Τράγκας. Λόγω της τεράστιας εμπειρρρίας του, και το θυμικό του, όπως και τον σακχαρώδη του διαβήτη, αλλά και τις πολιτικές ισορροπίες κρατάει υπό έλεγχο, με την επιδεξιότητα μάλιστα ενός δεινού σχοινοβάτη!
Με τον Φώτη Κουβέλη όμως μάλλον την πάτησε ο Τράγκας. Καλά τα πήγε αρχικά με το άσμα “κουβελάκι-λαγουδάκι”, αλλά όταν άρχισε τον παραλληλισμό του Φώτη Κουβέλη με τον Ηλία Τσιριμώκο, ο οποίος διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδος από τις 20 Αυγούστου έως τις 17 Σεπτεμβρίου 1965, τότε ήταν που κυριολεκτικά έπεσε μέσα σε ένα θρησκευτικό ναρκοπέδιο ο Γιώργος Τράγκας.
Διότι ο παραλληλισμός του Φώτη Κουβέλη με τον Ηλία Τσιριμώκο σημαίνει πως η ιστορία σχεδόν επαναλαμβάνεται, άρα το βέλος του χρόνου ίσως να μην είναι ακριβώς γραμμικό, όπως το θέλουν οι ορθολογιστές των Αβρααμικών θρησκειών. Σε αντίθεση με τις Αβρααμικές παραδόσεις, οι οποίες θέλουν τον χρόνο να είναι μία ευθεία γραμμή, η φύση του κόσμου καθόρισε την μη γραμμικότητα του χρόνου μέσα στην ελληνική κοσμο-αντίληψη.
Ούτε είναι ο χρόνος κυκλικός, όπως διδάσκουν ορισμένα απόκρυφα θρησκευτικά δόγματα, με το σύμβολο του ουροβόρου όφη, του φιδιού δηλαδή που τρώει την ουρά του. Στην ελληνική κοσμο-αντίληψη ο χρόνος είναι σπειροειδής, με μία σπειροειδή πορεία που οδηγεί στο άπειρο.
Όπως επισημαίνει ο φιλόσοφος Αλκμαίων ο Κροτωνιάτης, ο θάνατός μας, όπως και ο θάνατος όλης της θνητής ζωής πάνω στην επιφάνεια του πλανήτη Γη, απλά είναι το αποτέλεσμα του ότι είναι αδύνατον γιά το τέλος του κύκλου της ζωής μας να αγγίξει την αρχή. Είναι δηλαδή αδύνατον ως ηλικιωμένοι να γίνουμε πάλι βρέφη.
Την σπειροειδή θέαση του χρόνου επίσης υποστηρίζει Ηράκλειτος. Από την μία μας λέει πως: “αιών παις εστί παίζων, πεσσεύων. παιδός η βασιληίη”, που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει πως “ο χρόνος είναι παιδί που παίζει, που ρίχνει τους πεσσούς. Η βασιλεία ανήκει στο παιδί". Σε κάποιο άλλο δε απόσπασμά του παρατηρεί πως: “Στον κοχλία του λευκαντή, η ευθεία και συγχρόνως κυκλική περιστροφική φορά είναι μία και η αυτή”.
Μέσα στην ελληνική κοσμο-αντίληψη του χρόνου, εξαιρετικό ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζουν οι θέσεις του Δημοκρίτου και του Επικούρου. Το κεφάλαιο 4 της διδακτορικής διατριβής του Καρόλου Μαρξ αφορά την διαφορά μεταξύ της δημοκρίτειας και της επικούρειας φιλοσοφίας σχετικά με τον χρόνο [1].
Μέσω του σπειροειδούς λοιπόν χρόνου, οι ετήσιοι και σεληνιακοί κύκλοι, όπως και η ανθρώπινη, αλλά και όλη η βιολογική ζωή μπορούν να ερμηνευθούν πλήρως [2]. Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται ποτέ ακριβώς· παρόμοια γεγονότα συμβαίνουν, αλλά πάντα κάτω από διαφορετικές συνθήκες.
Μόνον έτσι δύναται να ευσταθεί ο του Γιώργου Τράγκα παραλληλισμός των Φώτη Κουβέλη και Ηλία Τσιριμώκου. Άλλως πως, εάν δηλαδή το βέλος του χρόνου είναι γραμμικό ή ευθύγραμμο, τότε πως μπορεί η ιστορία να επαναλαμβάνεται, έστω αν και όχι ακριβώς;
Στην μεταμοντέρνα μας προσωρινότητα, κανένα σχολείο σκέψης δεν φαίνεται να αποκλίνει καθόλου από την γραμμική ή ευθύγραμμη παραχώρηση του χρόνου, κάτι που φυσικά οδηγεί στο δόγμα ότι η νεωτερικότητα είναι εντελώς ανώτερη από το παρελθόν της. Είναι βέβαια άξιον προσοχής το ότι ελλείψει οποιουδήποτε δόγματος ή οποιουδήποτε οργανωμένου ιερατείου στον τότε ελληνικό μας κόσμο, ήταν η πόλις-κράτος, το ίδιο δηλαδή το σώμα των πολιτών ή του δήμου, που ανελάμβανε την δίωξη και την τιμωρία εκείνων που έδειχναν διάθεση ασεβείας (‘impiously disposed’) [3].
Eξάλλου, η ελληνική κοσμο-αντίληψη αιτιολογεί και αυτο-προσδιορίζει την ελληνική εθνική μας ταυτότητα μέσα από ένα ολάκαιρο πολιτικό κοσμοσύστημα και όχι μέσα από μία χώρα-έθνος [4]. Η ίδια η φύση του κοσμοσυστήματος τούτου τεκμηριώνει την διαφωνία του ελληνικού μας κόσμου με τον περιβάλλοντα δεσποτισμό, δεδομένου ότι ο ελληνικός μας κόσμος αποτελεί ένα μοναδικό παράδειγμα ανθρωπο-κεντρισμού και κοινωνικο-κεντρισμού, με την πραγμοποίηση ενός πολιτικού κοσμοσυστήματος στην ανθρώπινη ιστορία.
Από μόνη της, αυτή η υπεροχή του ελληνικού πολιτικού κοσμοσυστήματος ανακαλεί το δόγμα της νεωτερικότητας και συνδέει τον ελληνικό μας κόσμο με το αγαπημένο θέμα του Πλάτωνα στους Νόμους του: το τρίπτυχο της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ισότητας (αλλά ποτέ ταυτοσημίας) [5]. Μέσα από το οπτικό λοιπόν πρίσμα του ελληνικού πολιτικού κοσμοσυστήματος, δεν είναι ποτέ δυνατόν το θέμα της ΑΟΖ να αποτελεί λαϊκισμό ή μόδα, έστω και αν κάποτε αποδειχθεί πως είναι πολιτικά αιρετικός ο Γιώργος Τράγκας [6].
Νίκος Γεωργαντζάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου