ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΚΑΙ Η ΕΣΧΑΤΗ ΤΩΝ ΠΟΙΝΩΝ(κατά την κρίση τους) - της Μαριάνθης Τουτουντζίδου

Η αλήθεια είναι ότι πολλά χρόνια τώρα ακούμε για απίστευτα σκάνδαλα στον τόπο μας . Και φυσικά το ότι αυτά πολλαπλασιάζονταν και εξελίσσονταν ως προς το μέγεθός τους , σχετίζονταν πάντα απόλυτα με την ασυλία  και ασφάλεια των εμπλεκομένων ότι δεν επρόκειτο να πάθουν τίποτε . Από τη μια οι επίορκοι δικαστικοί, από την άλλη η ασυλία των πολιτικών και τα δεκάδες παραθυράκια των νόμων που κάποιος  οξύνους-σαν τον Βενιζέλο- θα βρίσκονταν την κατάλληλη στιγμή να ανοίξει για να κλείσει τη μαύρη τρύπα . Στο κάτω κάτω κι αν ακόμη μια υπόθεση θα έφτανε και σε καμιά εξεταστική επιτροπή τόσο το καλύτερο : Θα ήταν μια ευκαιρία να κερδίσουν οι συνάδελφοι χρήματα από τη συμμετοχή στην εξεταστική , από την άλλη θα πίστευαν οι αφελείς ιθαγενείς ότι η βουλή επιδιώκει τη διαφάνεια και αν  η υπόθεση θα οδηγούνταν σε κάποιο δικαστήριο , είτε θα είχε ήδη φροντίσει το άλλο έρεισμα της εξουσίας  τα ΜΜΕ , να ξεχαστεί ή θα αθωώνονταν ο κατηγορούμενος λόγω ελλιπών στοιχείων . Μετά από καιρό θα έβγαινε και κάποιος Πρωτόπαπας να ομολογήσει με " πόνο ψυχής " ότι η βουλή έκανε το καθήκον της , αλλά κάπου κόλλησε στη δικαιοσύνη το πράγμα.
Όμως το πολιτικό προσωπικό της χώρας έχει εδώ και χρόνια καταλήξει στο ποια πρέπει να είναι η μοναδική ποινή για τη δική τους τάξη:ΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΕΚΛΕΞΕΙ ΞΑΝΑ Ο ΛΑΟΣ. Όλοι λοιπόν έχουν συμφωνήσει ότι είναι η μόνη τιμωρία που αρμόζει σε  έναν εκλεγμένο εκπρόσωπο του λαού. Και εδώ που τα λέμε είναι απολύτως εναρμονισμένο με τη σχέση που έχουν με τη δικαιοσύνη γενικότερα : Εφόσον θεωρούν εαυτούς υπεράνω των νόμων, δε θα μπορούσε παρά και η ποινή που αξιώνουν για τους ίδιους ,  υπεράνω των νόμων να είναι κι αυτή.
Και ποιον πολιτικό μας δεν έχουμε ακούσει να την προφέρει με δραματικούς τόνους : ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΤΙΜΩΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΑΝΕΚΛΕΓΕΙ !!!

Θα μπορούσε να ισχυριστεί ίσως κάποιος το ίδιο για έναν υπάλληλο μιας τράπεζας που αποφασίζει κάποια στιγμή να αδειάσει το χρηματοκιβώτιο και η μοναδική ποινή που θα του επιβληθεί να είναι  ΝΑ ΜΗ ΞΑΝΑΔΟΥΛΕΨΕΙ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ !!! Δεν είναι όμως το ίδιο ο κλέφτης πολιτικός με τον κοινό ληστή των τραπεζών:Ο ένας είναι ο εκλεκτός των πολιτών , ο άλλος δεν είναι εκλεκτός κανενός.  Ο ένας αν είναι ένοχος , θα το αποφασίσουν οι ψηφοφόροι του, για τον άλλον οι δικαστές. Ο πρώτος αν επανεκλεγεί παρόλ' αυτά, σβήνει αυτόματα το στίγμα του απατεώνα και μπορεί να συνεχίσει την καριέρα του , ενώ η εμπειρία θα τον έχει καταστήσει το χρυσοδάκτυλο κάποιου προσοδοφόρου Υπουργείου. Ο κοινος θνητός όμως έχει ανεξίτηλο το στίγμα του κλέφτη .

Βέβαια τα σκάνδαλα των προηγούμενων ετών ωχριούν μπροστά στο συντελεσμένο έγκλημα με την ψήφιση των ΔΑΝΕΙΑΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ , οι οποίες  καταδίκασαν τη χώρα μας σε ιδιότυπη σκλαβιά δεκάδων  χρόνων . Αποκαλύφθηκε καταρχήν η προμελετημένη  είσοδός μας στο ΔΝΤ με τις ευλογίες των εταίρων μας και των ελληνικών κυβερνήσεων και ύστερα η πολύ μεγάλη ευθύνη της μη διαπραγμάτευσης υπέρ των ελληνικών συμφερόντων. Και ο λαός μας που σε κρίσιμες στιγμές στην ιστορία του είχε πάντα κάποιον Εφιάλτη να υποδεικνύει ένα μονοπάτι για να φέρει μια καταστροφή , ξαναζεί τις ίδιες στιγμές με τους δοσίλογους που καταρχήν υπέδειξαν το δρόμο και  στη συνέχεια τον έστρωσαν , για να εφαρμόσουν οι κατακτητές ανενόχλητοι το σχέδιο άλωσης της χώρας και των κατοίκων της . Και όμως και γι αυτην την τεράστια ευθύνη που τους βαραίνει ,που για όλους μας έχει το χαρακτήρα της εσχάτης προδοσίας , οι ίδιοι επικαλούνται και πάλι "την εσχάτη των ποινών" για τους εκλεκτούς του λαού:ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΑΝΕΚΛΕΓΟΥΝ !!! Και μπορεί βέβαια αυτό να αποδεικνύει τον πανικό κάποιων μπροστά στη σοβαρότητα του εγκλήματος , πιστοποιεί όμως και την απίστευτη αλαζονεία της εξουσίας , την έλλειψη σεβασμού στο λαό και τους θεσμούς , την ανηθικότητά τους και το τεράστιο χάσμα που τους χωρίζει από τους πολίτες . Γιατί τώρα πλέον ο ευσεβής πόθος τους για ατιμωρησία ακούγεται  ως σαρκασμός για τον άνεργο , για τον απελπισμένο που συνειδητοποιεί πως  δεν επιβιώνει , για τα παιδιά που υποσιτίζονται , γι' αυτά που εγκαταλείπουν βίαια τα όνειρά τους...
"Επειδή η αίσθηση του Δικαίου αποτελεί κατά κάποιο τρόπο , βιολογική ανάγκη για την ψυχική και ηθική υγεία ενός λαού , η ατιμωρησία , ειδικά των κλεπτών του εθνικού πλούτου από τους πολιτικούς , έχει τραυματίσει βαθιά το λαό μας "(Μίκης Θεοδωράκης ) Αναρωτιέται λοιπόν εύλογα κανείς πόσοι στ' αλήθεια απ' αυτούς σκέφτονται ότι μπορούν να τύχουν μια δίκαιη τιμωρία από έναν λαό εξοργισμένο , πληγωμένο , που από την πρώτη στιγμή βρέθηκε στο δρόμο να διεκδικεί το δίκιο του , τη ζωή που αυθαίρετα εν μια νυκτί του διέλυσαν. Και πώς είναι σίγουροι αυτοί που με μεταμεσονύχτιες νομοθετικές ρυθμίσεις καταργούσαν παράνομα και αυταρχικά κατοχυρωμένα δικαιώματα των πολιτών, ότι δε θα συμβεί το ίδιο με τους νόμους που τους προστατεύουν και δε θα απαιτηθεί από τους πολίτες η αναδρομική τιμωρία για κάθε έγκλημα που έχουν διαπράξει ;

Και η Μαρία Αντουανέττα δεν μπορούσε να δει την καταιγίδα πού έρχονταν περιχαρακωμένη στον ασφαλή και παραμυθιένο κόσμο της.Την αντίκρισε λίγο πριν την τιμωρία...

Και αν αυτή τη στιγμή που ο λαός μας αγωνίζεται να επιβιώσει ,  οι πολιτικοί μας θεωρούν ως μοναδικό τους χρέος να αναβαπτιστούν, να ανασκουμπωθούν για να επανεκλεγούν , χρέος δικό μας από την άλλη είναι ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ  ΤΗ ΛΑΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ , τη μόνη δύναμη που θα μας επιτρέψει να ανακτήσουμε το δικαίωμά μας για αξιοπρεπή διαβίωση , να κερδίσουμε τη χώρα μας και τον πλούτο της που χαρίζονται . Να αποκαταστήσουμε το δίκαιο όχι απλά πράττοντας το αυτονόητο, να μη  ψηφίσουμε κανέναν που σφετερίστηκε την εξουσία , κανέναν που ψήφισε τα μνημόνια , αλλά οδηγώντας τους όχι στα θέρετρά τους που ετοίμασαν για τη μετά θάνατον ζωή της ελληνικής κοινωνίας αλλά ενώπιον της δικαιοσύνης για τα εγκλήματα και αυτά που οι νόμοι τους έσβησαν και αυτά που η ιστορία ήδη κατέγραψε ως κεφάλαιο μιας ακόμη εθνικής προδοσίας.