ΦΑΣΙΣΜΟΣ, ΝΑΖΙΣΜΟΣ......
ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΑΡΘΡΟ ΠΟΥ ΒΡΗΚΑ ΕΔΩ>>>>>
Φασισμός, Ναζισμός, ΛΑ.Ο.Σ και Χρυσή Αυγή: Σπάζοντας το Αυγό ...;
Μέλη της Χρυσής Αυγής επιδίδονται σε Ρωμαϊκό χαιρετισμό
Φασισμός: Μια σκληροπυρηνική πολιτική ιδεολογία με βασικό της χαρακτηριστικό την καλλιέργεια του εθνικισμού και της φυλετικής ανωτερότητας, την στρατιωτική πειθαρχία και την τυφλή υπακοή προς τα ανώτερα αξιώματα. Προέρχεται από την ιταλική λέξη fascio (φάσιο) (από το λατινικό «fasces» (φάσκες) που σημαίνει «ράβδοι δεμένες μαζί με έναν πέλεκυ»).
Ο φασισμός γεννήθηκε κατά την διάρκεια του Μεσοπολέμου από τον Μπενίτο Μουσολίνι. Επίσης, η δικτατορία του Πρίμο Ντε Ριβέρα στην Ισπανία (1923-30) ονομάστηκε φασιστική. Κύριο χαρακτηριστικό αυτών των καθεστώτων ήταν ο αυταρχισμός και η χρήση ολοκληρωτικών μεθόδων διακυβέρνησης. Ωστόσο, οι ρίζες του μπορούν να εντοπιστούν και νωρίτερα 1) 19ος αιώνας, φουτουριστές 2) Η εποχή της Ευρωπαϊκής εξάπλωσης και της αποικιοκρατίας που συνοδεύτηκε από την καλλιέργεια της ιδεολογίας του «ανώτερου λευκού Ευρωπαίου και κατακτητή» έναντι του «φυλετικά κατώτερου» Ινδού, Αφρικανού, Ινδιάνου ή Κινέζου. Την εποχή εκείνη, λοιπόν, ήταν επιστημονικό «δεδομένο» ότι υπάρχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ των φυλών με την λευκή να υπερέχει.
Στην Γερμανία, ο φασισμός εκφράστηκε κυρίως μέσα από το κίνημα του εθνικοσοσιαλισμού. Ο όρος προέρχεται από την αγγλική λέξη nazism, η οποία έχει τις ρίζες της στην συντόμευση της γερμανικής λέξης Nationalsozialismus (εθνικοσοσιαλισμός). Επινοήθηκε από τον Γάλλο φιλόσοφο Maurice Barrθs, ο οποίος απέρριψε τον πλουραλισμό, τον ατομικισμό και τον υλισμό και βασίστηκε στον ακράδαντο ρατσισμό, αντισημιτισμό και την συνωμοσιολογία της αντεπαναστατικής Δεξιάς, παντρεύοντας αυτά τα ιδεολογήματα ταυτόχρονα με τον σοσιαλισμό και τον εθνικισμό της ρεπουμπλικανικής αντι-φιλελεύθερης αριστεράς. Ο εθνικοσοσιαλισμός διαφέρει από τον Ιταλικό και Ισπανικό φασισμό, ο οποίος σήμερα εκφράζεται σε μεγάλο ποσοστό από τα κόμματα της άκρας δεξιάς. Τάσσεται ενάντια στον καπιταλισμό που τον θεωρεί υπαίτιο για την καταρράκωση του εθνικού ιδεώδους. Ο ίδιος ο Χίτλερ πολλές φορές καταδίκαζε τον κοσμοπολιτισμό και την εγωιστική φύση του καπιταλισμού, ήρθε σε σύγκρουση με την φιλελεύθερη μπουρζουαζία, ενώ θεώρησε τον καπιταλισμό ως δημιούργημα των Εβραίων. Σε αντίθεση όμως με τον σοσιαλισμό του Μαρξ, των αναρχο-κομμουνιστών ή αναρχο-κολλεκριβιστών/Προυντονικών, ο εθνικοσοσιαλισμός δεν αντιτίθεται στην ατομική ιδιοκτησία, αλλά συνεχίζει παρόλ' αυτά να παρουσιάζει αρκετά κοινά με τον Μπολσεβικισμό, κυρίως λόγο της απεύθηνσής του προς στην εργατική τάξη. Ωστόσο όμως, δεν θεωρείται ούτε αριστερό αλλά ούτε και δεξιό ρεύμα. Κατατάσσεται στην κατηγορία της τρίτης θέσης (Third Position). Το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα αρχικά αντιτάχθηκε στο καθεστώς της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, αλλά και στον αναρχισμό και κομμουνισμό. Οι ιδεολογικές αρχές του εθνικοσοσιαλισμού και η εφαρμογή τους στην πράξη οδήγησαν στον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, στο Ολοκαύτωμα και στα στρατόπεδα εξόντωσης.
Εθνικισμός: Πρόκειται για την πολιτική ιδεολογία που υποστηρίζει την ιδέα της εθνικής ταυτότητας και θέτει το έθνος και την πατρίδα ως το ύψιστο ιδανικό μίας συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων που καλούνται «γηγενείς», (αυτοί που έχουν γεννηθεί εντός συγκεκριμένων γεωγραφικών συνόρων και κατοικούν εντός αυτών, έχουν γαλουχηθεί με κάποια «ιδανικά» κοινά για όσους έχουν γεννηθεί επίσης στον ίδιο γεωγραφικό τόπο που βάση των τεχνιτών διαχωριστικών γραμμών που ονομάζονται σύνορα, ορίζεται ένα έθνος-κράτος). Από την άλλη, αυτοί που για κάποιους λόγους δεν τους αξίζει να εξομοιώνονται με τους προηγούμενους είτε διότι έτυχε να γεννηθούν μερικά χιλιόμετρα παραπέρα, όπου οι συνορογραμμές ορίζουν κάποιο άλλο κράτος-έθνος είτε γιατί τα εξωτερικά χαρακτηριστικά τους διαφέρουν σημαντικά από τους υπόλοιπους γηγενείς, με βάση κάποιον εθνικιστή, θα χαρακτηριστούν ως ανεπιθύμητοι η «κατώτερης αξίας άνθρωποι». Ο εθνικισμός όμως, δεν εκφράζεται πάντα με μίσος και περιφρόνηση απέναντι σε κάποιον αλλόφυλο ή πολίτη ενός άλλου κράτους. Πολλοί εθνικιστές πιστεύουν πως η ειρήνη θα επέλθει στον κόσμο μόνο όταν «οι διάφορες εθνικές και φυλετικές ομάδες συνηθίσουν να ζουν στο συγκεκριμένο γεωγραφικό έδαφος (χώρα ή Ήπειρος) που είναι προκαθορισμένο για να ζει η κάθε μία, και δεν επεμβαίνουν στα συμφέροντα άλλων ομάδων, ούτε αμφισβητούν την γεωγραφική τους κυριαρχία». Μήπως όμως αυτή η αντίληψη αντανακλά την φύση του ίδιου του καπιταλισμού που βασίζεται στο κέρδος και την ατομική (προς εκμετάλλευση) ιδιοκτησία; Με βάση την Προυντονική θεωρία, το έθνος είναι η επέκταση της ιδιοκτησίας ...; το χωράφι μου, η γειτονιά μου, η πόλη μου, η χώρα μου ...; Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο Χιτλερικός ψευτοσοσιαλισμός δεν αντιτάχθηκε στην ατομική ιδιοκτησία, όπως έκανε η Παρισινή κομμούνα και ο αναρχο-κομμουνισμός ή μιουτουαλισμός. Διότι χωρίς ατομική ιδιοκτησία, δεν θα μπορούσε να στεριώσει η ιδέα του εθνικισμού, η ιδέα πως ένα ή περισσότερα άτομα έ χ ο υ ν στην κυριότητά τους μια ιδιοκτησία, τους ανήκει κάτι από το οποίο άμεσα παράγουν κ έ ρ δ ο ς, και αυτό θα μπορούσε να είναι είτε ένα σπίτι ή ένας γεωγραφικός χώρος, είτε μια πόλη ή χώρα της οποίας τους πόρους ελέγχουν και χρησιμοποιούν με σκοπό πρώτα την προσωπική τους και έπειτα την συλλογική τους πρόοδο. (Αυτού του είδους η αντίληψη, συνδυάζεται συχνά με μεταφυσικές ερμηνείες των πραγμάτων στα διάφορα εθνικιστικά δόγματα δημιουργώντας ένα είδος κοινωνικού φαντασιακού). Γνωρίζουμε άλλωστε πως τα έθνη-κράτη είναι ιδεολογικά και πολιτικά δημιουργήματα των φιλελεύθερων αστών σε μια ορισμένη ιστορική φάση.Ο εθνικισμός σαν κίνημα, τα τελευταία 150 χρόνια όμως τάσσεται ενάντια στην αστική δημοκρατία, κάτι που, ωστόσο, φαντάζει ιδιαίτερα οξύμωρο, δεδομένου ότι η ιδέα του έθνους ανήκει ιδεολογικά στην μπουρζουαζία΄ Η ιδέα αυτή, σιγά σιγά, υιοθετήθηκε και από τα υπόλοιπα κοινωνικά στρώματα, και οι λόγοι ήταν προφανείς: Η δημιουργία των εθνών κρατών αρχικά εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Στην συνέχεια όμως η μεσαία και κατ' επέκταση η εργατική τάξη υιοθέτησαν την ιδέα του έθνους-κράτους ως δεδομένη μιας και έβλεπαν πως τα συμφέροντά τους ταυτίζονται με την ευημερία μιας συγκεκριμένης γεωγραφικής περιοχής. Έτσι τελικά, ο εθνικισμός βρίσκει ανταπόκριση στην εργατική τάξη, ενώ πολλές φορές μάλιστα ενσωματώνεται και στην προπαγάνδα της ρεπουμπλικανικής αριστεράς. Αυτό που συμπεραίνουμε από τα παραπάνω είναι πως α) εθνικισμός και αντικαπιταλισμός είναι δυο έννοιες ασυμβίβαστες β) όταν ο σοσιαλισμός γίνεται κρατική ιδεολογία (κρατισμός) είτε αναμειγνύεται με τον εθνικισμό και προωθείται με τέτοιον τρόπο ώστε να προβάλει την ιεραρχική δόμηση μιας κοινωνίας, οδηγεί στην αναδημιουργία μιας ελίτ, μιας κυρίαρχης ομάδας που θα ασκεί εξουσία απέναντι σε κάποια άλλη. Άλλωστε, η ιδέα του σοσιαλισμού αρχικά (ακόμη και πολύ πριν τον Μαρξ) ήταν πλήρως αντίθετη με την ύπαρξη του θεσμού του κράτους, προτείνοντας την α υ τ ο δ ι α χ ε ί ρ ι σ η των μέσων παραγωγής από την ίδια την εργατική τάξη.
Οι περισσότεροι διεθνιστές αριστεροί σήμερα πιστεύουν πως ο εθνικισμός είναι ένα ακόμη μέσο προπαγάνδας και χειραγώγησης της εργατικής τάξης από την άρχουσα τάξη. «Οι κυρίαρχες τάξεις προκειμένου να εξασφαλίσουν την απόλυτη ηγεμονία τους, συστηματικά καταφεύγουν σε μεθόδους διάσπασης ενός πληθυσμού σε διάφορές κατηγορίες όπως γηγενής και αλλοδαπός», θα έλεγε ένας Μαρξιστής, κάτι που ακούμε αρκετά συχνά από διάφορες παρατάξεις και αριστερούς σχηματισμούς. Μια τέτοια διατύπωση όμως βρίθει από έλλειψη ορθολογισμού, βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στον εμπειρισμό βάση των δεδομένων προηγούμενων δεκαετιών, και χάνεται στην γενίκευση των καταστάσεων. Το σωστό θα ήταν να λέγαμε πως ο φασισμός έμμεσα προωθείται από το υπάρχων κοινωνικοπολιτικό status quo και όχι άμεσα. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του διεθνούς ανταγωνισμού των αγορών. Για παράδειγμα, ο Έλληνας εργάτης, όπως και ο Γερμανός, όπως και ο Ιταλός κ.ο.κ θα έκανε τα πάντα προκειμένου η χώρα του να καταστεί ισχυρή και ανταγωνιστική στην διεθνή αγορά. Όσο πιο ισχυρή γίνεται η χώρα του, τόσο περισσότερο ευνοείται και ο ίδιος, γνωρίζοντας πως μια δυνατή οικονομία παρέχει περισσότερες ευκαιρίες για καλύτερη εργασία και συνθήκες διαβίωσης, τόσο για τον ίδιο, όσο και για τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του. (Απλούστατα κυριαρχεί η λογική της ιδιοκτησίας: όσο πιο καλά αποδίδει το χωράφι ενός γεωργού, τόσο πιο πολύ οικονομικό όφελος θα έχει από αυτό ο ίδιος. Παρομοίως, όσο περισσότερο προοδεύει η οικονομία μιας χώρας, τόσο πιο ευνοημένος είναι και ο πολίτης της). Δεν υπάρχει καμία κρυφή ατζέντα που επιδιώκει την επιβολή του εθνικισμού στους λαούς με σκοπό την διάσπαση του εργατικού κινήματος, όπως δεν υπάρχει καμία μυστική συνωμοσία που στόχο έχει την «καταρράκωση της εθνικής ταυτότητας ενός λαού». Και οι δύο προσεγγίσεις είναι το ίδιο συνωμοσιολογικές και αντιρασιοναλιστικές, δεν βοηθούν στο να κατανοήσουμε την πραγματικότητα μιας και αντανακλούν τον δογματισμό της ξεπερασμένης πλέον αριστεράς ή την χυδαιότητα της σκοταδιστικής δεξιάς. Ο μονοπωλιακός ανταγωνισμός με σκοπό τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών - που πηγάζει από το κοινωνικό φαντασιακό της παραγωγικοκεντρικής κοινωνίας του καπιταλισμού, του άκρατου πλουτισμού και της Χριστιανικής ηθικής των work etchics - αποτελεί τον βασικό παράγοντα που εξωθεί τους πληθυσμούς διαφόρων κρατών να υπερασπίζονται την άνιση κατανομή του πλούτου, μιας και τα έθνη-κράτη σήμερα θεωρούνται defacto καταστάσεις. Και οι δύο πλευρές δεν τεκμηριώνουν παρά καταφεύγουν στην αναζήτηση εύκολων απαντήσεων πάνω στα τρέχοντα ζητήματα.
Ο καπιταλισμός βασίζεται στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από την κυρίαρχη τάξη. Αλλά η ανισότητα και η εκμετάλλευση ε κ φ ρ ά ζ ο ν τ α ι επίσης ως φυλή, φύλο, σεξουαλικότητα, ηλικία, και με αυτούς τους τρόπους ένα τμημα της εργατικής τάξης καταπιέζει ένα άλλο. Αυτό προκαλεί την έλλειψη της ταξικής ενότητας στον αγώνα και ωφελεί την άρχουσα τάξη. Οι καταπιεσμένες ομάδες πρέπει ενισχυθούν με αυτόνομη δράση που αμφισβητεί την κοινωνική και οικονομική τους συσχετισμούς δυνάμεων. Για να πετύχουμε τον στόχο μας θα πρέπει να απορρίψουμε την άσκηση εξουσίας πάνω από κάθε άλλο σε πρόσωπο, σε πολιτικό επίπεδο.Anarchist Federation of London, (Όπως 16 Μαΐου 2010). Εν ολίγοις, είναι ο ανταγωνισμός της ελεύθερης αγοράς που οξύνει τις αντιθέσεις μεταξύ γηγενών και μεταναστών, ένας ανταγωνισμός που γεννιέται από το υπάρχον κοινωνικό φαντασιακό, την παραγωγιγοκεντρική καπιταλιστική κοινωνία.
Αν ο φασισμός ήταν -όπως υποστηρίζει ο καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια Ρόμπερτ Πάξτον- το ανάχωμα της ιταλικής και γερμανικής άρχουσας τάξης του Μεσοπολέμου στην ολοένα και αυξανόμενη επιρροή των κομμουνιστικών ιδεών, τότε στην εποχή «του τέλους της Ιστορίας» μάλλον δεν θα πρέπει να ανησυχούμε. Το άρμα της φιλελεύθερης οικονομίας τρέχει ξέφρενα και ο καβαλάρης που κρατάει τα χαλινάρια δεν ανεμίζει κόκκινη παντιέρα. Κανένας φίρερ και κανένας Μουσολίνι δεν χρειάζεται να τον ρίξει απ' τη σέλα. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Μήπως πρέπει να ανησυχούμε; Ναι, μας λέει ο Πάξτον. Οχι απαραίτητα για το αν έρθει ο φασισμός στην εξουσία. Αλλά διότι -όπου ξυπνάνε ο ρατσισμός, ο εθνικισμός και ο λαϊκισμός- κάποιοι δείχνουν πρόθυμοι να πάρουν μαζί του πρωινό.Όπως εξηγεί ο καθηγητής Ρόμπερτ Πάξτον (άρθρο: «Η κρίση μπορεί να φέρει και το φασισμό»), μπορεί να μην γίνεται λόγος πλέον περί «κομμουνιστικού κινδύνου» - η γνωστή δικαιολογία που επικαλέστηκαν οι Φράνκο, ο Μουσολίνι, ο Μεταξάς και οι συνταγματάρχες της επταετίας για να αναρριχηθούν στην εξουσία - αλλά η εκτόξευση της ανεργίας στα ύψη στρέφουν πολλούς ψηφοφόρους προς τα ακραία εθνικιστικά κόμματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα 1) τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών του 2009 όπου οι κάλπες έδειξαν απότομη στροφή προς την ακροδεξιά 2) οι βουλευτικές εκλογές στην Ολλανδία αναδεικνύουν το ακροδεξιό κόμμα της ελευθερίας του Βίλντερς να λαμβάνει πάνω από 30% σε πολλές περιοχές. Στην Μ.Βρετανία το νεοναζιστικό Βρετανικό Εθνικό Κόμμα να αριθμεί πάνω από 500.000 ψήφους στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές ενώ παράλληλα εθνικιστικές αντι-μεταναστευτικές οργανώσεις όπως η English Defense Legue κάνουν έντονες την παρουσία τους σε περιοχές της Βόρειας Αγγλίας. Στην Σουηδία για πρώτη φορά στα δεδομένα της χώρας, ένα ακροδεξιό κόμμα - όπως οι «Σουηδοί Δημοκράτες» - καταφέρνει να συγκεντρώσει ποσοστό πάνω από το 3% με αποτέλεσμα να εισέλθει στο κοινοβούλιο. Το Ουγγρικό φιλοφασιστικό Jiobbik σκαρφαλώνει στο 15% ενώ στην Ιταλία οι πρακτικές της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι θυμίζουν κάθε άλλο τον δικτάτορα Μουσολίνι. Κι ενώ όλα αυτά συνέβησαν στις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες, στην Ελλάδα το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής καταφέρνει να συγκεντρώσει μέχρι και το 20% του ποσοστού των συνολικών ψήφων στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές, σε διάφορες περιοχές της Αθήνας.
Το σοκαριστικό ποσοστό της Χρυσής Αυγής στην Αθήνα ήρθε να προστεθεί σε μια σειρά εκλογικών επιτυχιών των φασιστικών, νεοναζιστικών και άλλων ακροδεξιών ρατσιστικών κομμάτων και οργανώσεων σε ολόκληρη την Ευρώπη. Δυστυχώς το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς στη «Γηραιά Ήπειρο» έχει υποβαθμίσει το γεγονός, υποτιμώντας τον αντίπαλο και υποστέλλοντας την πάλη ενάντιά του.(Διεθνιστική Εργατική Αριστερά, Άρθρο: Η άνοδος της φασιστικής ακροδεξιάς στην Ευρώπη)
Στις 18 Ιανουαρίου έντονη αντίδραση όλων των παρατάξεων και κυρίως της Ανταρσία στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων προκάλεσε ο Ναζιστικός χαιρετισμός του προέδρου της Χρυσής Αυγής Νίκου Μιχαλολιάκου κατά την διάρκεια της συνεδρίασης. Κατά πόσο στ' αλήθεια, θα πρέπει να μας ανησυχεί το γεγονός αυτό;
Ο γνωστός λοιπόν ναζιστικός χαιρετισμός που έχει υιοθετήσει και η Χρυσή Αυγή -, εικάζεται πως έχει τις ρίζες τους στην Ιταλία. Ωστόσο, τίποτα δεν είναι ακόμα εξακριβωμένο σχετικά με την προέλευσή του. Σε πολύ γενικές γραμμές, ο χαιρετισμός εμφανίστηκε γύρω στον 18ο αιώνα σε πίνακες που αναπαριστούσαν σκηνές ρωμαϊκών εποχών, όπως πχ. ο "Oath of the Horatii" του Jacques-Louis David (βλ εικόνα κάτω δεξιά). Αργότερα, στις αρχές του 20ου αιώνα, ο χαιρετισμός αυτός υιοθετήθηκε από διάφορες κινηματογραφικές παραγωγές, όπως πχ. Μπεν Χουρ, Σπάρτακος κλπ, ώσπου ήρθε και η σειρά του Μουσολίνι να καθιερώσει τον "Saluto Romano" στο φασιστικό του καθεστώς, αφού νόμιζε πως έτσι θα ήταν περισσότερο απευθείας απόγονος των αρχαίων Ρωμαίων. Από τον Μουσολίνι τον έκλεψε αμέσως ο Χίτλερ, μιας και ο Αυστριακός δικτάτορας αντέγραφε και παραποιούσε ότι περνούσε από το διάβα του, και τον ονόμασε "Deutscher Gruί" ή και "Hitlergruί" ("γερμανικός χαιρετισμός" & "χαιρετισμός του Χίτλερ" αντίστοιχα). (πηγή Jungle Report)
Όπως αναφέρει η Simoneta Falasca-Zamponi (2000, «Η αισθητική της δύναμη του Μουσολίνι στην Ιταλία») βασικός εμπνευστής του «Ρωμαϊκού χαιρετισμού» όμως ήταν ο Ιταλός εθνικιστής ποιητής Gabriele d'Annunzio. Ο D'Annunzio έχει χαρακτηριστεί ως ο Ιωάννης ο Βαπτιστής του ιταλικού φασισμού, λόγω της προσφοράς του στο Ιταλικό φασιστικό κίνημα κατά την διάρκεια της ηγεσίας του στην Reggenza Italiana del Carnaro. Όπως και άλλα νεο-αυτοκρατορικά τελετουργικά που λάτρευε ο D'Annunzio, ο χαιρετισμός έγινε μέρος του ιταλικού φασιστικού κινήματος. Στις 31 του Γενάρη του 1923, το Υπουργείο Παιδείας έχει προγραμματίσει μια τελετή προς τιμήν της σημαίας στα σχολεία όπου οι συμμετέχοντες ήταν υποχρεωμένοι να απευθύνουν τον χαιρετισμό αυτόν. Το 1925, όταν ο Μουσολίνι ξεκίνησε την «φασιστικοποίηση του κράτους», ο χαιρετισμός σταδιακά υιοθετήθηκε και εγκρίθηκε από το καθεστώς, και από την 1 Δεκεμβρίου του 1925 όλοι οι κρατικοί λειτουργοί όφειλαν να τον χρησιμοποιήσουν.Λίγο αργότερα, ο φασιστικός χαιρετισμός θα χρησιμοποιηθεί επίσης και από παρόμοια εθνικιστικά κινήματα, όπως το Jeunesses Patriotes της Γαλλίας, ένα κίνημα υπό την ηγεσία του Pierre Taittinger, ο οποίος τον χρησιμοποιούσε συνεχώς στις συνεδριάσεις του φωνάζοντας «Δικτατορία τώρα!» Τον Απρίλιο του 1937 θα καθιερωθεί και από τον Ισπανό δικτάτορα, Francisco Franco και στην πορεία, ένα προς ένα όλα τα φασιστικά καθεστώτα της Ευρώπης άρχισαν να τον υιοθετούν. Ο Achille Starace, γραμματέας του Φασιστικού Κόμματος κατά την διάρκεια του 1926, είχε εξαγγείλει «νέα μέτρα» με βάση τα οποία ο «Ρωμαϊκός χαιρετισμός» θα ήταν υποχρεωτικός σχεδόν παντού με σκοπό να αντικαταστήσει την χειραψία κατηγορώντας την ως «σύμβολο της μπουρζουαζίας». Έτσι, το φασιστικό κίνημα στην Ιταλία και στην Γερμανία - όπως επιβεβαιώνει και ο Τρότσκι [Ο φασισμός και πως να τον πολεμήσετε» (σ 5-10)]-κέρδισε την εμπιστοσύνη αρκετών πολιτών και τελικά ...; τέθηκε υπό την διεύθυνση και χρηματοδότηση πολλών κεφαλαιούχων, ενώ ταυτόχρονα ενσωμάτωσε πολλές από τις εθνοκεντρικές, μικροαστικές πεποιθήσεις στην προπαγάνδα του.
Αρκετές διαφορές, ωστόσο, παρουσιάζει και η Ισπανική δικτατορία από την Ιταλική. Ο Πρίμο Ντε Ριβέρα άλλωστε ήταν ένας αριστοκράτης ενώ το Ιταλικό φασιστικό κόμμα τάχθηκε ενάντια στην μπουρζουαζία. Η υποστήριξη που δέχθηκε ο Πρίμο Ντε Ριβέρα ήταν μηδαμινή σε σχέση με τον Μουσολίνι. Εκείνη την περίοδο η Ισπανική εργατική τάξη είχε αρχίσει να οργανώνεται στις γραμμές διαφόρων αναρχο-συνδικαλιστικών σχηματισμών, κάτι που δεν επέτρεπε εύκολα την διάδοση του εθνικο-συνδικαλισμού στα λαϊκά στρώματα. (Το κίνημα του εθνικο-συνδικαλισμού - ένα πάντρεμα εθνικισμού με συνδικαλισμό - έχει τις ρίζες του και αυτό στην Ιταλία, γύρω στην χρονική περίοδο του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Από το 1902 έως το 1910, ορισμένοι Ιταλοί συνδικαλιστές, συμπεριλαμβανομένων των Arturo Labriola, Agostino Lanzillo, Angelo Oliviero Olivetti, και Sergio Panunzio προσπάθησαν να ενοποιήσουν την ιταλική εθνικιστική δεξιά με τον συνδικαλισμό προκειμένου να στηρίξουν την συμμετοχή της Ιταλίας στον 1ΠΠ. Σε αντίθεση με τους τους αντι-μιλιταριστές αναρχικούς και διεθνιστές Μαρξιστές οι Ιταλοί συνδικαλιστές διακατέχονταν από ένα κοινό σύνολο αρχών: την απόρριψη των αξιών της φιλελεύθερης δημοκρατίας, του μαρξισμού, του διεθνισμού και του φιλειρηνισμού, προωθώντας παράλληλα τον ηρωισμό, τον φυλετισμό (φυλετική καθαρότητα ή φυλετική υπεροχή), τον εθνο-μηδενισμό και την βία έναντι αριστερών, αλλόφυλων, ομοφυλόφιλων και καλλιτεχνών. Πολλοί από αυτούς τους εθνικο-συνδικαλιστές προσχώρησαν αργότερα στο φασιστικό κόμμα του Μουσολίνι). Τόσο ο Αντόνιο Γκρά΅σι όσο και ο Τρότσκι βασίζουν την άνοδο του φασισμού σε μικροαστικά στοιχειά.
Μέλη της φασιστικής φρουράς του Έλληνα δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά επιδίδεται στον γνωστό φασιστικό χαιρετισμό τύπου Μουσολίνι-Χίτλερ
Τι είναι όμως αυτή η κοινωνική ειρήνη; Ένας ταξικός συμβιβασμός που για να επιτευχθεί απαιτείται στιβαρή συγκεντρωτική εξουσία και βαριά επιβολή του νόμου και της τάξης, την δίωξη των κομμουνιστών, των αναρχικών και όλων των δημοκρατικών στοιχείων, ότι ακριβώς εφάρμοσε η φασιστική Μεταξική δικτατορία του 1936 (κατά πρότυπο της Ιταλικής), η δικτατορία τω συνταγματαρχών (1967-74), ότι ακριβώς διακηρύσσει σήμερα το ΛΑ.Ο.Σ (είναι γνωστές οι θέσεις του προέδρου Γ.Καρατζαφέρη, να επιβάλλεται στρατιωτικός νόμος κατά την διάρκεια των διαδηλώσεων ή για απαγόρευση των διαδηλώσεων με μικρή συμμετοχή). «Μετά τις συνεχιζόμενες ταραχές και τα επεισόδια του Δεκέμβρη του 2008, ο Πρόεδρος και άλλα στελέχη του ΛΑ.Ο.Σ. υποστήριξαν, με βάσει το άρθρο 11 του συντάγματος, την απαγόρευση των διαδηλώσεων και των δημοσίων συγκεντρώσεων, την ποινικοποίηση της κάλυψης των χαρακτηριστικών του προσώπου σε διαδηλώσεις, τη μετατροπή της σε ιδιώνυμο έγκλημα και την κήρυξη της χώρας σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» (Wikipedia)
Αν παρατηρήσουμε την άνοδο του φασισμού στην Ιταλία και την Γερμανία (σε αντίθεση πάλι με την δικτατορία του Πρίμο Ντε Ριβέρα και Φράνκο στην Ισπανία αλλά και τις προηγούμενες φασιστικές δικτατορίες στην Ελλάδα που επιβλήθηκαν στις μάζες και δεν επένδυσαν στην δημιουργία κάποιου οργανωμένου φασιστικού κινήματος) θα δούμε παρόμοιες τακτικές στρατολόγησης με αυτές της Χρυσής Αυγής και την χρήση ενός έμμετρου - πότε λαϊκιστικού , πότε σοβαρού - λόγου προς το κοινό. Αυτό που ωστόσο κρύβει το έντονα ρατσιστικό προφίλ τέτοιων κομμάτων είναι η πολιτική ορθότητα, κάτι που θα αναλύσουμε παρακάτω.
Ο κύριος εκφραστής της Ελληνικής ακροδεξιάς που εφάμιλλα των φασιστικών κινημάτων του προηγούμενου αιώνα συγκέντρωνε στους κόλπους του όλο και περισσότερο τον εθνοκεντρισμό και την απαίσια ηθική των μικροαστών για πολύ καιρό στο Ελληνικό πολιτικό σκηνικό ήταν ο ΛΑ.Ο.Σ. Η ολοένα και περισσότερο ρεφορμιστική του στάση του όμως, σε συνδυασμό με την μη εύρεση λύσης στο έντονο πρόβλημα των προσφύγων απογοητεύει ένα μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων του που αναζητούν λύση στο πρόβλημα της μετανάστευσης μέσω μαζικών απελάσεων, της εγκληματικότητας μέσω της επιβολής του νόμου και τον περιορισμό της δράσης των αριστερών και αναρχικών, με αποτέλεσμα να βλέπουν το κόμμα της Χρυσής Αυγής ως κύριο εκπρόσωπο των ιδεολογιών που οι ίδιοι υπερασπίζονται. Για παράδειγμα, Πόσοι νέοι Έλληνες σήμερα γνωρίζουν τι ήταν ο Μουσολίνι και ο Φράνκο; Ακόμα χειρότερα πόσοι γνωρίζουν πως ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν ένας δικτάτορας και εξαναγκάστηκε να πει το «Όχι» στους Ιταλούς φασίστες κατακτητές λόγω της πίεσης του Ελληνικού λαού; Συνεπώς, ο φασισμός δεν εστιάζει την προσοχή του μόνο στους εθνικιστές αστούς όπως πίστευε ο Τρότσκι, αλλά και στην άγνοια και ημιμάθεια των μαζών.
Ο φόβος της ανεργίας: Όσο υπήρχε οικονομική ευημερία, πολλές εταιρείες αναζητούσαν απεγνωσμένα φθηνά εργατικά χέρια ενώ οι ακραίες εθνικιστικές φωνές έπαιζαν τον δικό τους ρόλο από το περιθώριο όμως της πολιτικής σκηνής στις περισσότερες Δυτικές χώρες. Οι μετανάστες και τα φτωχά λαϊκά στρώματα προσέφεραν αμέτρητα κέρδη μέσω της φτηνής εργασίας τους στις πολυεθνικές και το παγκόσμιο κεφάλαιο. Η οικονομική κρίση όμως έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια εκατομμυρίων θέσεων εργασίας. Οι νεο-φιλελεύθερες κυβερνήσεις προκειμένου να μην θίξουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου που πιστά υπηρετούν, αντί να φορολογήσουν τις τράπεζες ή να προβούν στις κατάλληλες διαδικασίες με σκοπό να φέρουν ενώπιον της δικαιοσύνης τους υπαίτιους για την δαπάνη εκατομμυρίων ευρώ, δολαρίων ή οτιδήποτε άλλο, προχωρούν σε περικοπές κοινωνικών παροχών, αυξάνουν την φορολογία στους χαμηλο-εισοδηματίες δίνοντας ταυτόχρονα το πράσινο φως στις πολυεθνικές να πραγματοποιήσουν μαζικές απολύσεις προσωπικού. Θα πρέπει λοιπόν τα αίτια της κρίσης να μετατοπιστούν αλλού. Η συμπίεση των θέσεων εργασίας αυξάνει τον ανταγωνισμό. (Οι μαζικές απολύσεις συμβάλλουν στην αύξηση του αριθμού των ανέργων. Όσοι βρέθηκαν στην δυσάρεστη θέση να απολυθούν δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αναζητήσουν κάποια νέα ευκαιρία. Κάτι τέτοιο αυτόματα σημαίνει πως για μια θέση εργασίας στέλνονται περισσότερα βιογραφικά. Από την άλλη ο εργοδότης έχει την δυνατότητα να επιλέξει με αυστηρότερα κριτήρια αυτόν που θα προσλάβει, λαμβάνοντας ως δεδομένο την πληθώρα των βιογραφικών που λαμβάνει, αλλά και να επιβάλει αυστηρότερους κανόνες εργασίας μιας και η εύρεση προσωπικού γι' αυτόν είναι εύκολη υπόθεση πλέον). Προκειμένου η κοινωνία να αντισταθεί στον εφιάλτη της μαζικής ανεργίας, λοιπόν, θα πρέπει να μειωθεί ο ανταγωνισμός, δηλαδή τα ποσοστά αυτών που αναζητούν θέσεις εργασίας απεγνωσμένα. Συνεπώς, η εύκολη λύση δεν είναι άλλη παρά ο περιορισμός της μετανάστευσης. Σε τέτοιες περιόδους οικονομικής κρίσης, τα εθνικιστικά κόμματα επικαλούνται την «προτεραιότητα του ντόπιου έναντι στον ξένο». Η λαϊκιστική τους προπαγάνδα βρίσκει ραγδαία ανταπόκριση στις μάζες που αρχίζουν να βλέπουν τους μετανάστες ως εχθρούς της κοινωνίας και τους ίδιους ανυπεράσπιστους μπροστά στις πολιτικά ορθές τακτικές μιας καπιταλιστικής φιλελεύθερης κυβέρνησης η οποία θα αναγκαστεί να σκληρύνει τον μεταναστευτικό νόμο, είτε λόγω της πίεσης που ασκεί η άκρα δεξιά για περιορισμό της μετανάστευσης βάση ανεπιβεβαίωτων θεωριών συνωμοσίας, είτε - ανάλογα των περιπτώσεων - δρώντας αυτόβουλα, επικαλούμενη τον ψευτο-ορθολογισμό των νόμων της ελεύθερης αγοράς και την δεδομένη συνήθεια άκρατου ατομικισμού που πλέον έχει καταστεί ως κοινή λογική για έναν Δυτικό άνθρωπο, (εν ολίγοις: μείωση της προσφοράς ξένων εργατικών χεριών = μείωση του ανταγωνισμού και αύξηση των πιθανοτήτων ενός ντόπιου για εύρεση εργασίας).
To συμπέρασμα: Κάτω από τις τρέχουσες συνθήκες, όπου η χώρα μαστίζεται από υπερβολική ανεργία, στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης, δεν είναι άξιο απορίας που κόμματα όπως η Χρυσή Αυγή αυξάνουν τις επιρροές τους στις μάζες. Ούτε θα πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός όπου η φασιστική αυτή οργάνωση κατόρθωσε να συγκεντρώσει το ποσοστό του 5%, στον δήμο Αθηναίων. Σαφέστατα, η υπερβολική συγκέντρωση φτωχών μεταναστών σε συγκεκριμένες περιοχές της Αθήνας προκαλεί αντιδράσεις από την μεριά των κατοίκων. Η εγκληματικότητα και η υποβάθμιση πολλών περιοχών του κέντρου αποτελεί ένα εξίσου ένα τεράστιο πρόβλημα. Μήπως όμως δεν είναι οι κάτοικοι υπεύθυνοι για την έξαρση του ρατσισμού, και συνεπώς την αύξηση των ποσοστών της ακροδεξιάς, αλλά η ίδια η στάση της απο-ριζοσπαστικοποιημένης σνομπ αριστεράς, για την οποία κάνει λόγο ο Σλαβόι Ζίζεκ στο ηχητικό απόσπασμα αυτού του άρθρου;
Χρυσή Αυγή και μετανάστες
Η Χρυσή Αυγή κάνει λόγο μόνο για «λαθρομετανάστες» σε αντίθεση με το παλιό της σύνθημα «έξω όλοι οι ξένοι»! Ουσιαστικά για τους οπαδούς της Χρυσής Αυγής, οι νόμιμοι μετανάστες είναι και αυτοί ...; παράνομοι, εφόσον εισήλθαν στην χώρα «δίχως την συγκατάθεση του Έλληνα πολίτη» ή νομιμοποιήθηκαν από «κυβερνήσεις που προωθούν το μοντέλο της πολυπολιτισμικής κοινωνίας». Αν ρίξουμε όμως μια ματιά σε προηγούμενο άρθρο - διεθνισμός και πολυπολιτισμικότητα vs παγκοσμιοποίηση - θα δούμε πως οι πολυπολιτισμικές κοινωνίες δεν οφείλουν την ύπαρξή τους στα συμφέροντα που οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις εξυπηρετούν αλλά δημιουργήθηκαν σε αντίθεση με τον καπιταλισμό. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο σε αυτό μιας και το ζήτημα «πολυπολιτισμικότητα, παγκοσμιοποίηση και καπιταλισμός» αναλύεται στο παραπάνω link του προηγούμενου άρθρου. Στην πραγματικότητα, το καταστατικό της Χρυσής Αυγής είναι αναγκασμένο να συνάδει με τους νόμους της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, συνεπώς δεν της δίνεται η δυνατότητα να κάνει λόγο για απέλαση των νόμιμων μεταναστών ανοιχτά στο κοινό. Θα πρέπει ωστόσο να χρησιμοποιήσει μια άλλη γλώσσα, αυτήν που δεν θα «προσβάλει» την πολιτική ορθότητα των κοινοβουλευτικών θεσμών και του νόμου κατά του ρατσισμού και υπέρ του προστασίας των δικαιωμάτων των μειονοτήτων 927/1979, που βλέπουμε παρακάτω:
Άρθρο 1Κατά πόσο όμως οι πρακτικές της πολιτικής ορθότητας βοηθούν έστω και έμμεσα να αναρριχηθούν τέτοιου είδους κόμματα στην εξουσία αντί να περιορίζουν την δράση τους; Στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες, τα ακροδεξιά κόμματα εκμεταλλεύονται τους νόμους περί προστασίας των μειονοτήτων και την ποινικοποίηση του ρατσιστικού λόγου με σκοπό να κρύψουν τον πραγματικό τους εαυτό προβάλλοντας ένα πιο προσιτό προς τις μάζες προφίλ. Πόσο δύσκολο είναι όμως για κάποιον που δεν γνωρίζει ούτε καν τα βασικά σε ότι αφορά την πολιτική, να αντιληφθεί πως αυτού του είδους οι σχηματισμοί που στην ουσία αποτελούνται από ομάδες μίσους κρύβονται κάτω από ένα εξευγενισμένο προσωπείο; Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο επιλέγουμε μια μικρή αντιπαράθεση λέξη προς λέξη με κάποια βασικά στοιχεία του καταστατικού της Χρυσής Αυγής.
1. Όστις δημοσίως, είτε προφορικώς, είτε δια του τύπου ή δια γραπτών κειμένων ή εικονογραφήσεων ή παντός ετέρου μέσου εκ προθέσεως προτρέπει εις πράξεις ή ενεργείας δυναμένας να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βίαν κατά προσώπων ή ομάδος προσώπων εκ μόνου του λόγου της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής των, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών ή με χρηματικήν ποινήν ή και δια αμφοτέρων των ποινών τούτων.
2. Δια των εν παραγράφω 1 ποινών τιμωρείται και όστις (συστήνει) ή συμμετέχει εις οργανώσεις, αι οποίαι επιδιώκουν οργανωμένην προπαγάνδα ή δραστηριότητας πάσης μορφής (οδηγώντας) εις φυλετικάς διακρίσεις.
Άρθρο 2
Όστις δημοσίως είτε προφορικώς είτε δια του τύπου ή δια γραπτών κειμένων ή εικονογραφήσεων ή παντός ετέρου μέσου, εκφράζει ιδέας προσβλητικάς κατά προσώπου ή ομάδος προσώπων λόγω της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής των, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρις ενός έτους ή χρηματικήν ποινήν ή και δια αμφοτέρων των ποινών τούτων.
Άρθρο 3
Δια φυλακίσεως μέχρι ενός έτους ή δια χρηματικής ποινής η δια αμφοτέρων των ποινών τούτων τιμωρείται όστις κατ' επάγγελμα προμηθεύων αγαθά ή προσφέρων υπηρεσίας αρνείται εις τινά την παροχήν τούτων, μόνον λόγω της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής αυτού ή εξαρτά την παροχήν από όρον αναγόμενον εις την φυλετικήν ή εθνικήν καταγωγή τινός.
Άρθρο 4
Επί των κατά τον παρόντα νόμον εγκλημάτων η δίωξης χωρεί μόνον επί εγκλήσει.
Άρθρο 5
Η ισχύς του παρόντος άρχεται από της δημοσιεύσεώς του δια της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως.
Ο παρών νόμος ψηφισθείας από της Βουλής και παρ' Ημών ...;δημοσιευθείτο δια της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως και (εκτελεσθήτω) ως νόμος του Κράτους.
Εν Αθήναις τη 22 Ιουνίου 1979
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας
Κωνσταντίνος Δ. Τσάτσος
Οι υπουργοί
Γεώργιος Σταμάτης-Δικαιοσύνης
Γεώργιος Ράλλης-Εξωτερικών
Εθεωρήθη και ετέθη η μεγάλη του Κράτους σφραγίς.
Εν Αθήναις τη 25 Ιουνίου 1979.
Χαρακτηριστική μέθοδος προπαγάνδας των ακροδεξιών είναι η παραχάραξη της ιστορίας και και των γεγονότων. Κατά πόσο «Φιλελεύθερα Διεθνιστικά και Μαρξιστικά δόγματα» επιβλήθηκαν στην νεολαία από τη Μεταπολίτευση και μετά; Είναι φανερό πως είτε οι υπεύθυνοι του καταστατικού της Χρυσής Αυγής δεν μπορούν ούτε να ξεχωρίσουν τις τεράστιες διαφορές μεταξύ νεο-φιλελευθερισμού, σοσιαλ-φιλελευθερισμού, αναρχισμού, αναρχο-κομμουνισμού, σοσιαλ-δημοκρατίας, συντηρητισμού, τρίτου δρόμου, Μαρξισμού, Σταλινισμού ...; είτε για μια ακόμη φορά επενδύουν πάνω στην άγνοια και ημιμάθεια των αποχαυνωμένων μαζών!!! Κατά πάσα περίπτωση ισχύουν και τα δύο μιας και δεν χρειάζεται κάποιος να έχει συσσωρεύσει αρκετές γνώσεις, ούτε να κατέχει ένα μάτσο χαρτιά που αποδεικνύουν τα τεράστια ακαδημαϊκά του προσόντα, προκειμένου να κατανοήσει τους λόγους για τους οποίους η ιδέα του έθνους είναι μια τελείως φαντασιακή δημιουργία, κάτι που δεν αφορά μόνο τους οπαδούς της Χρυσής Αυγής αλλά και ολόκληρο τον εθνικιστικό, λαϊκιστικό δεξιό χώρο.
Μιλιταρισμός, βασικό στοιχείο της φασιστικής πολιτικής.
Κατάργηση των αντεθνικών νομοθετημάτων που ευνοούν και υποθάλπουν ανυπότακτους, αντιρρησίες, Ιεχωβάδες κλπ. Άμεση στράτευση στα 18, ανδρών και γυναικών. [...] Ο Ελληνικός Στρατός στην υπηρεσία μόνο των Ελληνικών συμφερόντων.Φυσικά εδώ η Χρυσή Αυγή μιλάει για κατάργηση του δικαιώματος να δηλώσει κάποιος αντιρρησίας συνείδησης προσφέροντας δύο χρόνια κοινωνική εργασία (εναλλακτική θητεία). Στράτευση ανδρών και γυναικών στα 18 ...; Με λίγα λόγια θα έχουμε ένα κράτος γεμάτο πειθαρχημένους έφηβους παραταγμένος στα λιμάνια, περιμένοντας το πλοίο της γραμμής για τη σκοπιά. Φυσικά, στις οικονομικές δυστοκίες της χώρας μας δεν θα μπορούσαμε να μην προσθέσουμε και ένα βάρος δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ με αυξήσεις μισθών στους στρατιωτικούς (γνωρίζουμε όλοι το κοπιαστικό τους έργο μέχρι τα 50 και αν ...
και επιπλέον πολεμικό εξοπλισμό, όπως και τα έξτρα δισεκατομμύρια που θα δαπανηθούν για τα συσσίτια, τον εξοπλισμό των χιλιάδων νέων φαντάρων μας ...;.Το πρόγραμμα και η ύλη διδασκαλίας στα σχολεία με βάση την Χρυσή Αυγή επίσης θα είναι εθνοκεντρικό! Εθνική διαπαιδαγώγηση σύμφωνα με αυτά που το κράτος ορίζει και επαναφορά του αυταρχισμού στα σχολεία. Ποιος θα κρίνει όμως ποια είναι τα υγιή κοινωνικά και εθνικά πρότυπα; Αναμφισβήτητα το Κράτος, το οποίο είτε θα επιτρέπει, είτε θα απαγορεύει την διακίνηση ιδεών, απόψεων, φωτογραφιών, ταινιών, site, σεξουαλικών βοηθημάτων ...; (Κρατισμός και απολυταρχισμός, χαρακτηριστικό κάθε φασιστικού καθεστώτος). Άλλωστε μετά από ενδελεχείς έρευνες της "Χρυσής Αυγής" στην ψυχολογία, στο επίπεδο εξέλιξης της πριν ακόμη τον Επίκουρο (που πέθανε το 270 π.Χ) διαπιστώθηκε πως μόνο αν αποκλείσεις κάθε άλλη πληροφορία, κάθε άλλο ερέθισμα, ο πολίτης θα μεταλλαχθεί και θα πλαστεί ακριβώς όπως τον χρειάζεσαι ώστε να διατηρήσεις την λατρεμένη εξουσία ...;.
Δικαιοσύνη - Τύπος
«Όχι στις στημένες δίκες του παρόντος συστήματος, θα κάνουμε τις δικές μας δίκες», κάποιοι τις θυμούνται από τα «όμορφα» χρόνια του Παπαδόπουλου ή τις γνωστές τις δίκες παρωδίες του Εμφυλίου (βλ. Μπελογιάννης, Πλουμίδης) ...; Επίσης, πως είναι δυνατόν ένα κόμμα που στους κύκλους του συγκεντρώνει θαυμαστές του Χίτλερ, υμνητές της χούντας των συνταγματαρχών και της δικτατορίας του Μεταξά, ένα κόμμα που ο αρχηγός του θεωρεί τον Χίτλερ ως «μια μεγάλη προσωπικότητα» (στην συνέντευξη του πρώτου βίντεο του παρακάτω playlist), και απειλεί δημοσιογράφους (στο δεύτερο βίντεο του αναρχικού Urfushlaag) κάνει λόγο για ανεξάρτητη δικαιοσύνη και αξιοκρατία; (Σε καμία των περιπτώσεων δεν υπερασπιζόμαστε τους καλοπληρωμένους δημοσιογράφους του διεφθαρμένου πολιτικού κατεστημένου. Το θέμα μας δεν είναι αυτό άλλωστε. Αυτό που αξίζει να παρατηρήσουμε είναι η στάση του ίδιου αρχηγού της Χρυσής Αυγής, τον εκβιασμό και τις απειλές απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους, έστω και υποτιθέμενους).Πάταξη των φαινομένων χρηματισμού των κυκλωμάτων και των στημένων δικών. Αντικειμενική και ανεξάρτητη δικαιοσύνη για όλους, ασχέτως εισοδήματος. Άμεση εκδίκαση και τιμωρία των κολάσιμων πράξεων. Αναβάθμιση του λειτουργήματος του δικαστικού. Κρατική προστασία των Δικαστικών για τη διασφάλιση της ανεξαρτησίας και της αντικειμενικότητας της κρίσεώς τους. Αδιάβλητοι διορισμοί και προαγωγές σε όλες τις βαθμίδες. Τέρμα στην εξάρτηση. Αξιοκρατία και αντικειμενικότητα. Τέλος στα διαπλεκόμενα συμφέροντα. Κατάργηση των εκδοτικών μονοπωλίων, που εκμαυλίζουν το Λαό μας, ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις και νέμονται τις τύχες του τόπου μας. Ένταξη κανόνων δεοντολογίας στον Ποινικό Κώδικα. Ίδρυση Εθνικής Σχολής Δημοσιογραφίας, με ειδικότητες κατά τομέα (Εξωτερικών, Αθλητισμού, Πολιτισμού, κλπ). Ο Τύπος εκφραστής των συμφερόντων του Έθνους και της Ελληνικής Κοινωνίας.
Για περιορισμό της προφυλάκισης και άμεση τιμωρία των κολάσιμων πράξεων κάνει λόγο το καταστατικό λοιπόν. Με βάση πια μέτρα και σταθμά μπορεί κάποιος να ορίσει μια πράξη «κολάσιμη»; Αν κρίνουμε από τις βασικές αρχές της οργάνωσης και την πολιτική ιδεολογία που υποστηρίζει, τον τρόπο δράσης της σε ότι αφορά την αντιμετώπιση αυτών που διαφωνούν με το εθνικιστικό τους μανιφέστο, αλλά και από τον τρόπο που λειτούργησαν πρόσωπα και οργανώσεις με παρόμοιο ιδεολογικό υπόβαθρο τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλα Δυτικά κράτη, προφανώς κάθε αριστερή/αναρχική γνώμη και δράση θα θεωρείται παράνομη και θα τιμωρείται. Τέλος στα εκδοτικά συμφέροντα, θα υπάρχει μια εφημερίδα Κρατική και οι δημοσιογράφοι θα εκπαιδεύονται από το Κράτος, για το Κράτος ...; Τόσο ίδιοι με τους προγόνους τους! (Να μην ξεχνάμε ωστόσο και την στάση του προέδρου του ΛΑ.Ο.Σ για άρση της ανωνυμίας στα blogs. Ο ίδιος «το 2007 ζήτησε να δοθεί αμνηστία στους συντελεστές της Χούντας, προκαλώντας αντιδράσεις στην κοινή γνώμη και στον πολιτικό κόσμο»,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου