ποσα χρειαζεται ενας ελληνας για να ζησει?

Πόσα ¤ χρειάζεται γιά να ζει ένας άνθρωπος ανθρωπινά στην Ελλάδα σήμερα;

Δεν μιλούμε βέβαια γιά τα μέλη της νυν πολιτικής τάξης στην Ελλάδα. Μιλούμε γιά ανθρώπους και όχι γιά τερατόμορφα εξωπλανητικά όντα.
Ας υποθέσουμε πως μετά από μερικές οικονομικές μελέτες επί μελετών καταλήγουμε στο, γιά την ωραία τούτη ώρα, υποθετικό ποσόν των ¤1.500 τον μήνα. Τι ακριβώς τότε μας εμποδίζει να σχεδιάσουμε ένα οικονομικό σύστημα που ξεκινάει με έναν κατώτατο μισθό των ¤1.500 τον μήνα και μία κατωτάτη σύνταξη, επίσης των ¤1.500 τον μήνα;
Γιατί πρέπει η ελληνική οικονομία να σχεδιάζεται και να περιορίζεται απάνθρωπα, αποπνικτικά και εξωθεσμικά από πάνω προς τα κάτω; Τι ακριβώς μας εμποδίζει να σχεδιάσουμε την ελληνική μας οικονομία από κάτω προς τα πάνω;
Με την κατωτάτη σύνταξη και τον κατώτατο μισθό στα ¤1.500 τον μήνα (¤18.000 τον χρόνο), θα δημιουργηθεί αρκετή ζήτηση στις πραγματικές αγορές αγαθών και υπηρεσιών της πραγματικής μας οικονομίας, ώστε αυτή η ζήτηση να δημιουργήσει οικονομική ανάπτυξη και ευμάρεια στην ελληνική κοινωνία. Απλά επειδή η τάση των ανθρώπων να ζητούν αγαθά και υπηρεσίες είναι πάντα πολύ υψηλότερη στα χαμηλά επίπεδα εισοδήματος σε σχέση με τα αντίστοιχα υψηλά επίπεδα.
¶σε δε που δημιουργώντας τις κατάλληλες συνθήκες γιά την ανάπτυξη της αξιοπρέπειας και της ποιότητας της ανθρώπινης ζωής, τότε μόνον έχουν κάποιες ελπίδες και οι άπληστοι, αισχροκερδείς δανιστές μας να πάρουν και εκείνοι κάτι πίσω σε μορφή πραγματικού πλούτου. Είναι ή δεν είναι λοιπόν αυτό ένα επικερδές σενάριο για όλους τους ανθρώπους;
Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι να έχουμε ως στόχο μας την ανθρώπινη ευδαιμονία και σε προσωπικό αλλά, κυρίως, σε επίπεδο συλλογικότητας της ελληνικής μας κοινωνίας, δηλαδή ως στόχο μας το κοινό καλό. Προϋποθέτει δηλαδή το όλο εγχείρημα μία επάνοδο στον ανθρωποκεντρικό ανθρωπισμό, από την τώρα βασιλεύουσα κυριαρχία του χρηματιστικοποιημένου ζόμπι οικονομισμού.
Ιδεολογικά, δεν έχω καμμία αντίρηση στην αρμονική μας συμβίωση με τον χρηματιστικοποιημένο ζόμπι οικονομισμό, αρκεί να παραμένει η βασιλεύουσα κυριαρχία του μακρυά από την πατρίδα μας την Ελλάδα. Το μόνο πρόβλημα όμως με την βασιλεύουσα κυριαρχία του χρηματιστικοποιημένου ζόμπι οικονομισμού είναι πως όλοι εμείς, οι κοινοί άνθρωποι, καταντούμε να είμαστε τα ζόμπι, όχι μόνον οι φτωχοί, αλλά ειδικά οι βολεμένες και οι βολεμένοι.
Είναι πιά τόσο αδιανόητο να είμαστε τόσο εγωιστικά εγωκεντρικοί; Διότι ο προσωπικός μας πόθος και το πάθος μας γιά την εγωιστικά εγωκεντρική μας ευδαιμονία δημιουργεί την άμεση ανάγκη της συλλογικής μας ευδαιμονίας, έτσι δεν είναι;

Ευοί Ευάν,
Νίκος Γεωργαντζάς