Η ερώτηση που έρχεται μοιραία στα χείλη μου, είναι αν όλα αυτά σας θυμίζουν σκηνές από την καθημερινή πολιτική πραγματικότητα της Ελλάδας, τα τελευταία δύο χρόνια. Επειδή δεν μπορώ να γενικολογώ, σε καμία περίπτωση δεν ισοσκελίζω το Μνημόνιο με την Αγία Γραφή, ούτε τους Προτεστάντες με τους νέους θεωρητικούς φιλόσοφους της εποχής μας, αυτούς της Μνημονιακής στοάς. Άλλωστε η Αγία Γραφή απαντά σε ερωτήματα υπαρξιακής οντολογίας, μεταφέροντας ελπίδα και όχι σε ερωτήματα ζωτικότητας και επίπλαστης ευημερίας μεταφέροντας το έρεβος, όπως κάνει το sequel του Μνημονίου.
Ποιος ζοφερά αδαής άνθρωπος θεώρησε επιτυχία το Μνημόνιο 1, και συνάμα επιτακτική την ανάγκη υπαγωγής σε ένα δεύτερο; Μα ποιοι άλλοι από τους περιπατητές φιλόσοφους της Μνημονιακής στοάς.
Άκουσα έναν ευφραδή άνθρωπο, να εκσφενδονίζει ριπές αοριστολογίας, ύβρεων και αφορισμού στην επιτροπή της Βουλής. Διακατεχόταν από την αβάσταχτη φαιδρότητα της σιγουριάς, από την βεβαιότητα του αλάθητου, από την αμετροέπεια της φανφάρας, η οποία ηχούσε στο μυαλό μου σαν πραξικοπηματικό παραλήρημα. Εδώ να προσθέσουμε, πως πραξικόπημα δεν σημαίνει κατάλυση της έννομης λειτουργίας μια χώρας, από τους μη έχοντες την εξουσία. Αντιθέτως, ως πραξικόπημα ορίζεται η κατάλυση της έννομης λειτουργίας μιας χώρας, από τους κατόχους της εξουσίας, οι οποίοι δρουν δίχως την λαϊκή έγκριση, εν προκειμένω από την πολιτική ελίτ της μεταπολίτευσης.
Ο ευφραδής και ευτραφής αυτός κύριος, ανέφερε μεταξύ άλλων στον αοριστολογικό συρφετό που εκστόμισε, απειλές για καταστροφική επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, εξέφρασε επίσης τον φόβο του για ενδεχόμενη φυλάκιση(;) του ίδιου και των ομοίων του, αν στην εξουσία βρίσκονταν άλλες πολιτικές ομάδες. Προσέξτε τον όρο που χρησιμοποίησε: ε ξ ο υ σ ί α. Εξουσιάζω. Μέσα στον αλαλαγμό του, απέδειξε την ιδέα που έχει το μεταπολιτευτικό κατεστημένο για την έννοια της διακυβέρνησης. Εξουσιάζει και δεν κυβερνά το κατεστημένο. Δεν κυβερνά επειδή έχει τη λαϊκή εντολή, αλλά επειδή έχει την δ ύ ν α μ η (και το θράσος αν θέλετε) να το κάνει.
Οι έχοντες λοιπόν την εξουσία, όπου σταθούν και όπου βρεθούν συνοδεύουν με μια άκρατη καταστροφολογία, ενδεχόμενη έξοδο από την Ε.Ε., δίχως να χρησιμοποιούν επιχειρήματα, παρά μόνο δαιμονοποιώντας τις αντίθετες απόψεις, με μια φονταμενταλιστική τρομοκρατία, η οποία οδηγεί τους πολίτες στα όρια της παράνοιας και του αλληλοσπαραγμού περί εξόδου ή μη από το ΕΥΡΩ.
Αφήνοντας όμως στο περιθώριο ακραίες νοοτροπίες αξίζει να σκεφτούμε τα εξής, και είναι εύκολο γιατί οι μνήμες είναι ακόμη νωπές. Σε τι ωφέλησε το ΕΥΡΩ την οικονομία μας; Είχαμε μήπως περισσότερα χρήματα; Ζήσαμε μια ζωή χαρισάμενη; Για πόσο ακόμη θα εμπιστευόμαστε την πολιτική της χώρας μας σε ανθρώπους που μας αποκρύπτουν τις πραγματικές τους προθέσεις;
Και ακόμη να σκεφτούμε το εξής: Αξίζει τόσο πολύ το ΧΡΗΜΑ (είτε ευρώ, είτε δραχμή), ώστε να είμαστε τόσο νομοταγείς σε αυτό; Αν για όλους εμάς το ΧΡΗΜΑ είναι βασικότερο από την ηθική αξιοπρέπεια, το θάρρος, την ευθύνη απέναντι σε επόμενες γενιές και το χώμα που πατάμε, που ξέρουμε να το ποτίζουμε με το αίμα μας για την Ελευθερία, τότε ναι ας σκύψουμε σαν άλλοι τραγικοί ήρωες το κεφάλι απέναντι στον νέο θεό μας και να του υποβάλουμε σέβη και υποταγή.
Αν όμως διαθέτουμε λίγες σπίθες θάρρους εντός μας, δεν πρέπει να φοβηθούμε μια ενδεχόμενη και οδυνηρή (θα είναι σίγουρα) ζωή εκτός ευρώ. Τότε μόνο σίγουρα θα έχουμε την τύχη μας στα χέρια μας, και θα λογοδοτήσουμε με θάρρος στις ύστερες γενιές. Τότε και μόνο τότε θα είμαστε άξιοι και μοιραίοι.
εστάλη από αναγνώστη
ΠΗΓΗ ΑΙΗΕΝ ΑΡΙΣΤΕΥΗΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου