Αναμέτρηση δύο πόλων για το μέλλον της Ελλάδας την Κυριακή. Ίσως η κρισιμότερη εκλογική αντιπαράθεση της τελευταίας τεσσαρακονταετίας.
Ποιοι πόλοι αναμετρώνται; Ο πόλος της Δεξιάς, μιας παρακμιακής Δεξιάς, συνονθύλευμα ακραίων νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων που συνυπάρχουν με τον εθνικισμό, την άκρα Δεξιά και τη λαϊκίστικη Δεξιά. Με την κα Μπακογιάννη, διαπρύσιο κήρυκα του Μνημονίου, τους κ. κ. Βορίδη και Άδωνι και τον περιβόητο Π. Ψωμιάδη να εργάζεται φιλότιμα για την επιστροφή των παιδιών της Χρυσής Αυγής στη…. γαλάζια πολυκατοικία.
Απέναντί του ο πόλος της Αριστεράς με επίκεντρο τον ΣΥΡΙΖΑ Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο. Μια συμμαχία που οικοδομήθηκε τα τελευταία δύο χρόνια ανάμεσα στον ΣΥΝ και τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, από τη μια, και τον χώρο που αποδεσμεύτηκε από το ΠΑΣΟΚ, από την άλλη. Οι κινητοποιήσεις των πλατειών τροφοδότησαν αυτή τη συμμαχία.
Οι δυο πόλοι είχαν διαφορετικές τύχες στις πρόσφατες εκλογές του Μάη. Η Δεξιά, με επικεφαλής τον Αντ. Σαμαρά, υπέστη βαρύτατη ήττα. Ενώ ο στόχος ήταν η αυτοδυναμία (έστω κι αν χρειάζονταν δεύτερες εκλογές), η Ν.Δ. κατέγραψε το ιστορικό της χαμηλό (κάτω του 19%). Σε άλλες περιπτώσεις, με μικρότερης κλίμακας ήττες, ο αρχηγός υπέβαλλε την παραίτησή του και δρομολογούσε εξελίξεις διαδοχής στο κόμμα του. Οι ψηφοφόροι τιμώρησαν τη Ν.Δ. για τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση Παπαδήμου και τις μεταμφιέσεις του κ. Σαμαρά από μνημονιακό σε αντιμνημονιακό και αντίστροφα.
Η βαριά ήττα της Ν.Δ. -και προσωπικό βατερλό του κ. Σαμαρά- δεν είχε όμως αποκλειστικά μνημονιακή σημασία. Η εκλογική συντριβή και των δύο εταίρων του δικομματισμού αποτύπωνε την κατάρρευση του ίδιου του πολιτικού συστήματος.
Ο μεγάλος νικητής των εκλογών ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Η θεαματική άνοδος της εκλογικής του επιρροής άλλαξε άρδην το πολιτικό σκηνικό.
Στις εκλογές της επόμενης Κυριακής, δεν συγκρούονται απλώς οι μνημονιακές με τις αντιμνημονιακές δυνάμεις. Συγκρούεται το παλιό με το νέο. Οι εκφραστές του χρεωκοπημένου πολιτικού συστήματος με την ανερχόμενη δύναμη της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Το ερώτημα που τίθεται ευλόγως αφορά στην ηγεσία της Ευρωζώνης. Γιατί επέλεξε να στηρίξει -και μάλιστα με απροκάλυπτες επεμβάσεις στελεχών της- τον πόλο της Δεξιάς; Τι συμφέρει την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη; Ένα μαύρο μέτωπο που εκπροσωπεί την παρακμή, την αδιαφάνεια, τη διαπλοκή, που έχει χάσει την εμπιστοσύνη της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού; Μια αποτυχημένη και διεφθαρμένη νομενκλατούρα, που το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να οδηγήσει την χώρα σε ένα νέο Μνημόνιο, στη χρεωκοπία και φυσικά εκτός ευρώ.
Γιατί όχι μια συμμαχία της ριζοσπαστικής Αριστεράς και της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας που δεν σκοπεύει να οργανώσει την έξοδο από το ευρώ και που μπορεί να εκφράσει τις ζωντανές, δημιουργικές κοινωνικές δυνάμεις του τόπου.
Η απάντηση στο ερώτημα έρχεται από την ίδια την κατάσταση που έχει γίνει σήμερα κυρίαρχη στην Ε.Ε.
Στην Ευρώπη έχει υποχωρήσει η ευρωπαϊκή συνείδηση, το οραματικό στοιχείο, και έχει εγκατασταθεί το στενό εθνικό συμφέρον σαν η κυρίαρχη δύναμη που διαμορφώνει στρατηγικές. Μια ευρωπαϊκή ηγεσία με όραμα θα απέρριπτε στην Ελλάδα τη λύση που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί ο κ. Σαμαράς. Μια κυβέρνηση Αριστεράς, με χαρακτηριστικά γνωρίσματα την εντιμότητα, την κοινωνική αλληλεγγύη και ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης με κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία, θα ήταν η απάντηση στο ερώτημα ποιο είναι το μέλλον της Ελλάδας στην Ε.Ε..
Όλα αυτά βέβαια ακούγονται παράξενα, ίσως και αιρετικά. Κι αυτό γιατί σήμερα η Ευρώπη έχει την κακή τύχη να σημαδεύεται από την κυριαρχία των αντιλήψεων της κας Μέρκελ. Από την πιο αυστηρή και αδιάλλακτη συντηρητική σκέψη. Η κα Μέρκελ δεν θέλει την Ευρώπη των λαών. Θέλει μια γερμανική Ευρώπη. Μια τέτοια Ευρώπη προϋποθέτει σκληρή θεσμοποιημένη λιτότητα, σιδηρά δημοσιονομική πειθαρχία που υπερτερεί των ανθρώπινων αναγκών. Θέλει μια Ευρώπη υπό επιτήρηση και μάλιστα τους Γερμανούς στον ρόλο του άτεγκτου επιτηρητή. Αυτή η απόλυτη αντίληψη -συμβατή με την προτεσταντική ηθική- δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την παρουσία άλλων πολιτικών επιλογών και άλλων προσεγγίσεων για την πορεία της Ε.Ε.
Δεν χωράει δηλαδή Τσίπρας σ΄ αυτή τη λογική.
Αλλά μια τέτοια Ευρώπη δεν έχει μέλλον. Είναι άγνωστο αν έχει και παρόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου