Είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς μετά από μια ομιλία σαν κι αυτήν που έκανε πριν από λίγο ο Σλαβόι. Θα ήθελα εξ αρχής να τον ευχαριστήσω για την παρουσία του σήμερα μαζί μας αλλά και για την υποστήριξη που απλόχερα παράσχει όλο αυτό το διάστημα όχι στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά στη δυνατότητα του ελληνικού λαού να διεκδικήσει μια ζωή με αξιοπρέπεια, να διεκδικήσει ένα μέλλον χωρίς τον καταναγκασμό του να ζει με υποτέλεια, του να ζει χωρίς δικαίωμα στην ελπίδα. Και πιστεύω ότι το πιο σημαντικό που θα μπορούσαμε σήμερα να ζητήσουμε από τον Σλάβοϊ Ζίζεκ είναι να γίνει ένας πρεσβευτής αυτής της ασίγαστης επιθυμίας του λαού μας να ζήσει με αξιοπρέπεια και να ονειρεύεται μια ελπίδα για καλύτερο μέλλον.
Και το λέω αυτό γιατί πραγματικά πιστεύουμε ότι τα πράγματα είναι κρίσιμα, όχι καταστροφικά, αλλά κρίσιμα. Υο αν θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε και εμείς και οι λαοί της Ευρώπης θα κριθεί από τη δύναμη και τη δυνατότητα του ελληνικού λαού να μην υποκύψει στους εκβιασμούς, αλλά και από τη δυνατότητα οι λαοί της Ευρώπης να αφυπνιστούν και να εκφράσουν μαχητικά και σθεναρά την αλληλεγγύη τους στον ελληνικό λαό τώρα που δίνουμε έναν αγώνα και για δικό τους λογαριασμό.
Συνεπώς πρέπει να πιστέψουμε ότι το σημαντικότερο όπλο που έχουμε απέναντι στους ισχυρούς του πλανήτη, της Ευρώπης, στις αγορές, στις πολιτικές ηγεσίες που κινούνται σαν μαριονέτες των αγορών, το μεγαλύτερο όπλο που έχουμε είναι η αλληλεγγύη Και αυτό το όπλο πρέπει να το χρησιμοποιήσουμε.
Εάν λίγα χρόνια πριν, όταν πάλι όλοι οι ισχυροί του κόσμου είχαν στρέψει τα όπλα τους και τις απειλητικές διαθέσεις τους σε μια μικρή χώρα, τότε την έλεγαν Γιουγκοσλαβία, ήταν και ο Σλάβοϊ υπήκοος κάποτε αυτής της χώρας, εάν τότε λοιπόν η κοινή γνώμη της Ευρώπης δεν είχε γείρει προς τη δύναμη των ισχυρών και προς τις διαθέσεις τους, αυτός ο πόλεμος και αυτή η καταστροφή θα είχε αποτραπεί.
Τώρα το μεγάλο μας όπλο για να αποτρέψουμε μια επαπειλούμενη καταστροφή στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη είναι να κερδίσουμε τους λαούς της Ευρώπης με το μέρος μας. Και αυτή είναι η ανεκτίμητη συνεισφορά και προσφορά της παρουσίας σήμερα εδώ του Σλάβοϊ αλλά και των παρεμβάσεών του, των ομιλιών του όλο αυτό το διάστημα.
Μίλησε ο Κώστας ο Δουζίνας πιο πριν για το ραντεβού με την ιστορία. Είμαι σύμφωνος ότι την ιστορία δεν μπορείς να την … φεύγει, φεύγει νωρίς, ούτε μπορούμε να επιλέξουμε πότε θα δώσουμε τη μάχη. Γιατί αυτό που μας αφορά εμάς δεν είναι να έχουμε μια πλήρη θεωρητική επεξεργασία μιας θαυμάσιας ζωής αλλά μετά το θάνατο, αλλά να διεκδικήσουμε να μην πεθάνουμε. Κι αυτό δεν μπορούμε να αποφασίσουμε εμείς πότε να το κάνουμε. Πρέπει να το κάνουμε όταν ο κόσμος γύρω μας, οι ασθενέστεροι έχουν αρχίσει να πεθαίνουν.
Άρα λοιπόν είμαστε υποχρεωμένοι, καταδικασμένοι από την ίδια την ιστορία να δώσουμε αυτή τη μάχη. Και ξέρουμε ότι δίνουμε μια μάχη καθοριστική, μια μάχη που μπορεί να προκαλέσει τεράστιες ανακατατάξεις και αλλαγές και στη χώρα μας αλλά και σε όλη την Ευρώπη..
Δεν ερχόμαστε στο προσκήνιο με έπαρση, ούτε με εγωισμό, αλλά με πλήρη επίγνωση ότι υπερασπιζόμαστε το αυτονόητο. Υπερασπιζόμαστε τη δημοκρατία, την αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια, το δικαίωμα μιας ολόκληρης κοινωνίας να ζήσει. Κι αυτή η μάχη δίνεται σε πάρα πολλά επίπεδα. Στο επίπεδο των οικονομικών επιχειρημάτων, στο επίπεδο της πολιτικής, στο επίπεδο της δημοκρατίας, στο επίπεδο της επικοινωνίας και ξέρουμε -κι αυτό είναι που μας δίνει μεγάλη αυτοπεποίθηση- ότι απέναντί μας έχουμε ένα πολιτικό σύστημα σάπιο, οι αντίπαλοί μας βρίσκονται σε πανικό, έχουμε ένα πολιτικό σύστημα που καταρρέει και που δεν μπορεί πια να πείσει, γιατί έχει πάρα πολλές φορές τα τελευταία δυο χρόνια έχει διαψευστεί από την ίδια τη ζωή.
Ας θυμηθούμε λίγο. Στις εκλογές στις 6 του Μάη ποιο μας έλεγαν ότι είναι το διακύβευμα. Μας έλεγαν ότι συγκρούονται δυο μέτωπα. Από τη μια οι δυνάμεις της προοπτικής, οι δυνάμεις εκείνες που έσωσαν την ελληνική οικονομία και τη χώρα τρεις-τέσσερις φορές, μέσα από το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο και τα προγράμματα της λιτότητας και έλεγαν ότι από την άλλη μεριά ήταν οι δυνάμεις του λαϊκισνμού. Η μάζα των βολεμένων, που θέλουν να ζουν χωρίς να δουλεύουν, που απαιτούν από τους εργατικούς ευρωπαίους να τους ταΐζουν, που θέλουν να παίρνουν σύνταξη στα 40 τους, να μην πληρώνουν τους φόρους τους και να σιτίζονται από το πελατειακό κράτος.
Η αστοχία τους όμως είναι ότι όλα αυτά τα είπαν αυτό σε έναν κόσμο όπου μετά από δυόμισι χρόνια έχει γονατίσει, τα είπαν σε μια κοινωνία που μετράει δύο περίπου εκατομμύρια ανθρώπους κάτω από τα όρια της φτώχειας, σε μια κοινωνία που μετράει πληγές μιας ανείπωτης και ανυπολόγιστης κοινωνικής καταστροφής, σε μια κοινωνία που βλέπει χιλιάδες ανθρώπους να φεύγουν στο εξωτερικό με δύο και τρία πτυχία γιατί δεν μπορούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια σ΄ αυτή τη χώρα, σε μια κοινωνία όπου μόλις ένα χρόνο μετά την εφαρμογή των διατάξεων του μνημονίου στην πρωτοβάθμια υγεία βτρέθηκε μπροστά σε συνθήκες ανθρωπιστικής κρίσης, τις οποίες βιώνουμε και σήμερα, δυο χρόνια μετά, με καρκινοπαθείς να μην μπορούν να βρουν να πάρουν τα φάρμακά τους, σε μια κοινωνία όπου ήδη έχει αντλήσει τα όποια αποθέματα είχε, αφού πάνω από 25 δις έφυγαν από τις τράπεζες, όχι για το εξωτερικό ή για κάτω από τα μαξιλάρια, αλλά για να καταναλωθούν άρον-άρον.
Και τα είπαν, κατηγορώντας τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, γιατί ήθελαν να δημιουργήσουν μια αίσθηση συλλογικής ενοχής, γιατί πάντοτε, για να επιβάλουν τις πιο σκληρές πολιτικές, πρέπει να κερδίσουν τη μάχη στο ιδεολογικό επίπεδο πρωτίστως, λέγοντας λοιπόν ότι μαζί τα φάγαμε κι ‘ότι η πλειοψηφία φταίει για το γεγονός ότι οι δυνάμεις της προοπτικής, της υπευθυνότητας κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια και προκάλεσαν αυτή την κατάσταση.
Όταν τελείωσαν όμως οι εκλογές και είχαμε ένα αποστομωτικό αποτέλεσμα για τις δυνάμεις της προοπτικής, στη διαδικασία των διερευνητικών εντολών, οι δυνάμεις της υπευθυνότητας και της προοπτικής, προσφέρθηκαν ακόμα και να δώσουν ψήφο ανοχής σε μια κυβέρνηση των δυνάμεων του λαϊκισμού. Τόσο έτοιμες ήταν να βγάλουν την ουρά τους απέξω από μια πολιτική την οποία εμφάνιζαν ως σωτηρία για τη χώρα.
Φυσικά δεν τους προσφέραμε αυτή τη δυνατότητα να μας στηρίξουν με τον τρόπο που στηρίζει το σχοινί τον κρεμασμένο σε μια κυβέρνηση που θα εφαρμόσει λίγο ηπιότερα το μνημόνιο, δηλαδή σε μια κυβέρνηση που θα δίνει το ίδιο θανατηφόρο φάρμακο, αλλά σε λίγο πιο αραιές δόσεις.
Σ΄ αυτή την εκλογική αναμέτρηση η επικοινωνιακή τους τακτική άλλαξε. Εκεί που η αντιπαράθεση ήταν ανάμεσα στις δυνάμεις της προοπτικής και στις δυνάμεις του λαϊκισμού, τώρα η αντιπαράθεση είναι ανάμεσα στις δυνάμεις του ρεαλισμού που φυσικά καταλαβαίνουν ότι μπορεί να γίνουν κάποιες τροποποιήσεις σ΄ αυτά που μέχρι χθες μας έλεγαν ότι δεν αλλάζουν, τώρα μπορούν να γίνουν τροποποιήσεις και μάλιστα οι καταλληλότεροι να τις διαπραγματευτούν είναι αυτοί που δεν τις διαπραγματεύτηκαν χθες και υπέγραψαν φαρδιά πλατιά τις αποφάσεις του μνημονίου. Από τη μια λοιπόν οι δυνάμεις του ρεαλισμού και από την άλλη οι δυνάμεις της ανευθυνότητας που ζητάνε την ψήφο του λαού για να τινάξουν στον αέρα την ελληνική οικονομία και φυσικά να βάλουν σε μια πολύ βαθιά κρίση την Ευρώπη.
Εδώ συναντάμε τα πράγματα όπως τα περιγράφει ο Ζίζεκ.
Ότι η δημοκρατία πάει περίπατο. Ότι υπάρχουν οι τεχνοκράτες οι οποίοι απαιτούν να έχουν το δικαίωμα στις αποφάσεις, ερήμην της κρίσης του λαού. Ακόμα και αν κάνουν λάθος, ακόμα και αν μας οδηγούν σε αδιέξοδο, ακόμα και αν όλος ο κόσμος τους το λέει από την πρώτη στιγμή ότι μας οδηγούν σε αδιέξοδο, ακόμα και αν έχουν αναθεωρήσει εφτά φορές τις προβλέψεις τους. Ακόμα και αν έχουν καταστρώσει άρον άρον το Μεσοπρόθεσμο για να καλύψουν την αποτυχία του πρώτου Μνημονίου, και το Δεύτερο Μνημόνιο για να καλύψουν την αποτυχία του Μεσοπρόθεσμου. Ακόμα και αν έχουν καταφέρει να απειλείται το δεύτερο πιο σταθερό νόμισμα στον κόσμο, το δεύτερο αποθεματικό νόμισμα στον κόσμο, το ευρώ, από μια χώρα που αντιστοιχεί μόλις στο 2% του ΑΕΠ της ευρωζώνης.
Απαιτούν το δικαίωμα να παίρνουν τις αποφάσεις γιατί αυτοί ξέρουν τι κάνουν, η πολιτική άλλωστε γι αυτούς είναι μια δουλειά των ειδικών, ενώ οι πολίτες δεν ξέρουν. Γιατί στη μεταδημοκρατία, που περιγράφει ο Ζίζεκ, το να κατεδαφίσεις μια ολόκληρη κοινωνία σε σημείο που να είναι συγκρίσιμη με τον Νίγηρα, θεωρείται ρεαλιστικό.
Το να οραματίζεσαι όμως αξιοπρεπή εισοδήματα και ένα στοιχειωδώς αξιοπρεπές δημόσιο κοινωνικό κράτος, θεωρείται εξωπραγματικό. Το να απαιτείς οι τράπεζες που έχουν πάρει 200 δις ρευστό και εγγυήσεις όλα αυτά τα χρόνια να περάσουν υπό δημόσιο κοινωνικό έλεγχο χωρίς να συνεχίζουν να τις διοικούν αυτοί που τις χρεοκόπησαν, θεωρείται εξωπραγματικό.
Φίλες και φίλοι,
Οι δανειστές μας και οι αγορές είναι αλήθεια ότι θα ήθελαν να μην υπάρχουν εκλογές στις 17 του Ιούνη. Και τολμώ να σας το πω δημόσια και με ειλικρίνεια νομίζω ότι οι εκλογές αυτές αποτελούν ένα ακόμα από τα πολλά λάθη που έχει κάνει ένα σύστημα πανικόβλητο, προσπαθώντας να διασώσει όσα περισσότερα μπορεί.
Είμαστε ευτυχείς γιατί έχουμε απέναντί μας ανθρώπους πανικόβλητους που κάνουν το ένα λάθος μετά το άλλο και μας προσφέρουν μια ιστορική ευκαιρία να έρθει στην Ελλάδα κυβέρνηση η αριστερά προκειμένου να δώσει τη δυνατότητα στο λαό να ζήσει με αξιοπρέπεια.
Δεν μπορούν όμως τώρα να κάνουν αλλιώς. Στις 17 του Ιούνη έχουμε εκλογές και ο λαός θα αποφασίσει.
Προσπαθούν όμως να κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να υπενθυμίσουν στον ελληνικό λαό ότι θα τιμωρηθεί αν σ΄ αυτές τις εκλογές ψηφίσει την αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι γιατί συμφωνεί σε όλα μαζί μας, αλά γιατί είναι το τελευταίο αποκούμπι ελπίδας που έχει η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας.
Και βλέπουμε ότι προσπαθούν να το κάνουν αυτό εκτοξεύοντας απειλές, προσπαθώντας να πείσουν οι εγχώριες πολιτικές δυνάμεις και τους απ΄ έξω να εκτοξεύσουν απειλές, είδαμε αυτή τη φοβερή σκηνή, τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ τον κ. Βενιζέλο και πρώην υπουργό των Οικονομικών, χαμηλόφωνα και αισχυντηλά να παρακαλάει τον Γερμανό σοσιαλδημοκράτη τον κ. Γκάμπριελ, μπροστά στις κάμερες, να πει κάτι κακό, να κάνει μια αυστηρή δήλωση τιμωρίας κατά της Ελλάδας. Διαβάσαμε με έκπληξη, όχι με τόσο έκπληξη, από το πρακτορείο Reuters ότι ο πρώην πρωθυπουργός, ο κ. Παπαδήμος, ζήτησε από τον κ. Μπαρόζο να κάνει μια αυστηρή δήλωση τιμωρίας κι αυτός στην επιστολή που στείλαμε εμείς προς τους ευρωπαίους ηγέτες. Και βεβαίως διαβάσαμε την πρόθεση, τη διαψεύδει η ίδια βεβαίως, αλλά τα ΜΜΕ και η Προεδρία της Δημοκρατίας το επιβεβαιώνει, το τηλεφώνημα της κας Μέρκελ στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στον κ. Παπούλια, ζητώντας του να μπει και μια δεύτερη κάλπη στις 17 του Ιούνη, ώστε να χειραγωγηθεί το αποτέλεσμα, μια δεύτερη κάλπη ,όπου οι ψηφοφόροι θα ψηφίζουν ναι ή όχι στο ευρώ, ούτως ώστε ψηφίζοντας ναι στο ευρώ, να εξουσιοδοτήσουμε σιωπηρώς την τρόικα να καθορίζει τη ζωή μας όπως και για όσο νομίζει, ανεξαρτήτως του ποια κυβέρνηση θα εκλεγεί.
Πολύ έξυπνο εκ μέρους της. Το ίδιο περίπου είχε σκεφτεί και ο κ. Παπανδρέου πριν λίγους μήνες, όταν όμως το είχε διατυπώσει δημόσια η κα Μέρκελ και ο κ. Σαρκοζί μόνο που δεν τον προπηλάκισαν δημόσια στις Κάννες.
Είναι και αυτό μια ένδειξη ότι ο ρεαλισμός έχει τεράστια περιθώρια αναδίπλωσης, όταν οι αγορές και το σύστημα του παρασιτικού καπιταλισμού κινδυνεύουν από τη δημοκρατία.
Εμείς, λοιπόν, πιστεύουμε ότι η αντιπαράθεση δεν είναι ανάμεσα ούτε στις δυνάμεις της προοπτικής και του λαϊκισμού, ούτε στις δυνάμεις της υπευθυνότητας και της ανευθυνότητας. Η πραγματική αντιπαράθεση –κι αυτό δεν μπορεί να κρυφτεί- είναι ανάμεσα στις δυνάμεις του φόβου και τις δυνάμεις της ελπίδας. Και πιστεύουμε πραγματικά ότι η ελπίδα είναι ένα πολύ πιο ισχυρό συναίσθημα απ΄ αυτό του φόβου και γι αυτό και θα κερδίσουμε στις 17 του Ιούνη
Οι αντίπαλοί μας επιμένουν στην αφήγηση για τις αιτίες της κρίσης, στην αφήγηση της τεμπέλικης Ελλάδας, που πρέπει να σταματήσει να ζει εις βάρος των εργατικών Ευρωπαίων. Εμείς έχουμε μια διαφορετική αντίληψη.
Πρώτον γιατί αυτοί οι τεμπέληδες Έλληνες που ζούσαν ζωή χαρισάμενη καταναλώνοντας δανεικά, δεν υπήρξαν ποτέ. Αυτό που υπήρξε, μετά από δεκαετίες διακυβέρνησης των δύο πρώην πια μεγάλων κομμάτων, ήταν μια στρεβλή ανάπτυξη. Με τεράστια κέρδη, νομίμως αφορολόγητα, με μαύρο πολιτικό χρήμα για τα κόμματα εξουσίας, που επί δεκαετίες έπαιρναν, όπως οι ίδιοι οι επιτελείς της Siemens μας αποκάλυψαν, το 3% των προμηθειών κατευθείαν για τα κομματικά τους ταμεία, πέραν των δώρων που έκαναν στο πολιτικό προσωπικό. Με γιγάντιες συμβάσεις δημοσίων έργων και προμηθειών, με τεράστιες μίζες από τα εξοπλιστικά προγράμματα. Όλα αυτά εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος.
Με ένα πελατειακό κράτος που στήθηκε κυρίως με τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Με το πάρτι των Ολυμπιακών αγώνων, της μεγάλης αυτής ιδέας που μας πλημμύριζε με ενθουσιασμό την προηγούμενη δεκαετία και όσοι τολμούσαμε να πούμε ότι είναι λάθος, μας έστηναν στη γωνία, ούτε λίγο ούτε πολύ, λέγοντας ότι είμαστε ανθέλληνες που δεν θέλουμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Με όλες αυτές τις μίζες της διαφθοράς και της διαπλοκής, που μετέτρεπαν ένα διαρκές πλεόνασμα ανάπτυξης σε καταθέσεις λίγων και ισχυρών σε τράπεζες της Ελβετίας και όχι σε απόθεμα κοινωνικό, σε υποδομές κοινωνικές που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις σήμερα να αντιμετωπίζει η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών με καλύτερους όρους την κρίση.
Σε κάποιο σημείο της ομιλίας του ο Σλάβοϊ Ζίζεκ είπε, ότι αυτό που πρέπει να κάνετε, κάτι δύσκολο και όχι δημοφιλές, αν κατάλαβα καλά είπε, αλλά να φτιάξετε εσείς αυτό που δεν κατάφεραν να κάνουν οι άλλοι. Να φτιάξετε εσείς ένα καλύτερο κράτος. Να καταπολεμήσετε τις διαχρονικές παθογένειες, αυτές που γέννησε αυτό το σύστημα της διαφθοράς και της διαπλοκής. Το ότι στην Ελλάδα, για παράδειγμα, δεν πληρώνουν φόρο οι πλούσιοι, το ότι δεν υπάρχει αποτελεσματική δημόσια διοίκηση που να δουλεύει για τον πολίτη, το ότι υπάρχει 30% παραοικονομία και πολλά άλλα.
Θα συμφωνήσω μαζί του και θα προσπαθήσω να το μεταφράσω διαφορετικά, λίγο πιο απλοϊκά.
Σε κάθε ελληνικό σπίτι, όταν θέλεις να στρώσεις το τραπέζι τι κάνεις; Πρώτα καθαρίζεις τις βρωμιές από το τραπέζι, μετά στρώνεις τραπέζι. Πρώτα σερβίρεις το ψωμί και μετά τα καλούδια με το φαγητό. Η δική μας η δουλειά είναι να καθαρίσουμε το τραπέζι, να το στρώσουμε και να σερβίρουμε ψωμί. Αυτό έχουμε να κάνουμε. Να καθαρίσουμε το τραπέζι και να σερβίρουμε ψωμί, σ΄ αυτούς που πεινάνε σήμερα, και είναι χιλιάδες συμπολίτες μας.
Επομένως το κυρίαρχο επιχείρημα για να δημιουργήσουν ένα κλίμα συλλογικής ενοχής είναι ένα ψεύτικο επιχείρημα. Αν ήταν αληθινό, τότε σήμερα στο μάτι του κυκλώνα δεν θα ήταν και η γειτονική Ιταλία και η Ισπανία και η Ιρλανδία, το Βέλγιο, αργότερα η Γαλλία. Αλλιώς θα έπρεπε σ΄ όλες αυτές τις χώρες να ήταν κι εκεί τεμπέληδες, χαραμοφάηδες που απομυζούσαν χρήματα από τους ευρωπαίους πολίτες.
Όμως η αλήθεια, την οποία πρέπει να δούμε κατάματα, είναι ότι η κρίση δεν είναι ένα ελληνικό φαινόμενο, ένα ελληνικό πρόβλημα. Είναι ένα πρόβλημα συστημικό, ευρωπαϊκό και διεθνές. Οφείλεται στο μοντέλο ανάπτυξης, κατανάλωσης. Με δυο λόγια, είναι κρίση του καπιταλισμού. Οφείλεται στην ασυμμετρία της αρχιτεκτονικής της ευρωζώνης, στην πλήρη ηγεμονία των χρηματοπιστωτικών αγορών επί της πολιτικής και τα κερδοσκοπικά τους παιχνίδια. Και άρα το να επιζητείς να αντιμετωπίσεις το σύμπτωμα και όχι τα αίτια της κρίσης είναι αδιέξοδο. Πολύ ωραία το περιέγραψε ο ΣλάβοΪ Ζίζεκ, είναι σαν τον Τομ και Τζέρυ, με τη γάτα που περπατάει στον αέρα Η ιδέα και μόνο ότι η διαφθορά και η τεμπελιά των Ελλήνων ήταν σε θέση να προκαλέσουν μια παγκόσμια οικονομική κρίση π ου απειλεί να εξελιχθεί χειρότερα από την οικονομική κρίση του ΄29 δεν είναι απλώς γελοία. Είναι εξωφρενική. Χρησιμοποιείται βεβαίως για να αποκρύψει τα πραγματικά αίτια της κρίσης, κυρίως όμως χρησιμοποιείται για να μεταφέρει τον εκβιασμό και την απειλή απέναντι στους λαούς.
Εμείς το τελευταίο διάστημα είμαστε απόλυτα βέβαιοι ότι αυτό που μας μεταφέρουν εδώ ως απειλή είναι το δικό μας ισχυρό όπλο απέναντί τους. Ποιο είναι; Ότι όταν εγώ πήγα στο Βερολίνο και το Παρίσι ήρθαν περισσότεροι δημοσιογράφοι για να ασχοληθούν μαζί μας απ΄ όσοι όταν είχε πάει στο Βερολίνο ο Πρόεδρος των ΗΠΑ. Γιατί αυτό; Γιατί είμαστε σταρ που θέλουν να δουν αν είμαστε όμορφοι; Όχι βέβαια. Γιατί γνωρίζουν πάρα πολύ καλά ότι, αν εμείς επιμείνουμε σ΄αυτό που ζητάει ο λαός μας, δηλαδή να διεκδικήσει μια ζωή με αξιοπρέπεια, τότε το δίλημμα θα περάσει στην άλλη πλευρά του γηπέδου. Το δίλημμα θα είναι σε αυτούς που εκβιάζουν και θα πρέπει πολύ γρήγορα να αποφασίσουν αν θα συνεχίσουν τις απειλές με κίνδυνο να διαλύσουν την ίδια την Ευρώπη και την ευρωζώνη ή θα αναγκαστούν να αλλάξουν ρότα και πολιτική. Να παραδεχτούν το λάθος τους. Να παραδεχτούν ότι η λιτότητα είναι η λάθος συνταγή για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Αυτός είναι και ο λόγος που οι G 20 ασχολούνταν κατά κύριο λόγο με την Ελλάδα. Αν η Ελλάδα μπορούσε να αποτελεί μια απλή υπόθεση όπου θα τιμωρηθεί και θα τελειώσει το πρόβλημα, θα το είχαν κάνει ήδη. Δεν μας κρατάνε στη ζωή επειδή μας αγαπάνε, αλλά γιατί ξέρουν πάρα πολύ καλά ότι χωρίς την Ελλάδα η Ευρώπη δεν μπορεί να επιβιώσει. Όπως και εμείς όμως ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι χωρίς την Ευρώπη δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε. Χωρίς ποια Ευρώπη; Χωρίς τους λαούς της Ευρώπης, χωρίς την αλληλεγγύη των λαών της Ευρώπης.
Αν δεν εμποδίσουμε το καταστροφικό έργο των αγορών, αν δεν επιβάλουμε να ρυθμίσουμε τις αγορές, να επιβάλουμε την πολιτική επί των αγορών, οι αγορές θα καταστρέψουν την Ευρώπη, έστω κι αν το τίμημα γι αυτές θα είναι εξίσου θανατηφόρο. Θα πηγαίνουμε από καταστροφή σε καταστροφή. Σήμερα μπορεί να είναι η Ελλάδα. Αύριο θα είναι η Ισπανία, η Γαλλία, η Ιταλία, η ίδια η Γερμανία.
Το 2008 οι μεγάλες τράπεζες του κόσμου υποχρέωσαν τα κράτη να δαπανήσουν τρισεκατομμύρια από τους φορολογούμενους πολίτες για να τις σώσουν από τα αποτελέσματα των επιλογών τους.
Τον Μάιο του 2010, οι ίδιες μεγάλες τράπεζες επέβαλαν ένα σχέδιο δήθεν σωτηρίας της Ελλάδας, που οδήγησε ήδη στην καταστροφή της χώρας μας και δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο αν συνεχιστεί. Τον Αύγουστο του 2011, η Standard and Poor΄s, ένας ιδιωτικός οίκος αξιολόγησης, υποβάθμισε την πιστοληπτική ικανότητα του ισχυρότερου κράτους στον κόσμο, των ΗΠΑ. Οι αγορές δεν έχουν ούτε ηθικούς φραγμούς, ούτε ενδοιασμούς.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο αντίπαλός μας –και είναι κοινός αντίπαλος για όλους τους λαούς της Ευρώπης- δεν είναι ένα κόμμα, δεν έχει προγραμματικές θέσεις, δεν έχει εκπροσώπους τους οποίους μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε όπως εδώ αντιμετωπίζουμε φυσικά με επιτυχία, γιατί έχουμε το δίκιο με το μέρος μας, τους εκπροσώπους του δικομματισμού. Ο πραγματικός μας αντίπαλος είναι οι χρηματοπιστωτικές αγορές. Είναι η δύναμη του παγκόσμιου πλούτου. Και αυτούς πρέπει να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά.
Γιατί αν αύριο, η Ελλάδα βγει από την ευρωζώνη, ποιο συμπέρασμα θα βγει; Ποιο συμπέρασμα θα βγάλουν οι αγορές; Το συμπέρασμα ότι μπορούν αυτές να αποφασίζουν επί της ουσίας για το πόσα μέλη θα έχει η ευρωζώνη, για τα πόσα μέλη θα έχει η ίδια η Ε.Ε., για το ποιο θα είναι το μέλλον του ευρώ και της Ευρώπης.
Δεν είναι μόνο ότι μια τέτοια εξέλιξη μπορεί να οδηγήσει σε μια κρίση μεγαλύτερη απ΄ αυτήν του 1929. Εκτός από τα οικονομικά θα υπάρξουν και τα πολιτικά αποτελέσματα, εξίσου αν όχι περισσότερο σοβαρά.
Το κύριο πολιτικό σχέδιο που ανέπτυξαν οι ευρωπαϊκοί λαοί μετά την καταστροφή του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου θα έχει πληγεί θανάσιμα.
Αν μπορεί να υπάρξει μια Ευρώπη χωρίς ένα μέλος της, τότε γιατί όχι χωρίς δύο, χωρίς τρία ή χωρίς τέσσερα αύριο; Όσα επιλέξουν οι ίδιες οι αγορές.
Ένας τέτοιος δρόμος μας οδηγεί κατευθείαν στο πολιτικο-οικονομικό ισοδύναμο του Πρώτου και του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, σε μια ήπειρο που θα αποσυντεθεί μέσα στο χάος σε μια πλειάδα αδύναμων κρατών, που θα ανταγωνίζονται για τα ψίχουλα μιας συρρικνούμενης ζήτησης, θα κατηγορούν το ένα το άλλο, θα αναζητούν προστάτες εκτός Ευρώπης. Κι ας μην υπάρχει αμφιβολία.
Είναι πολλοί που θα θελήσουν να εκμεταλλευθούν στρατηγικά και γεωπολιτικά το ευρωπαϊκό χάος.
Συνεπώς αν σήμερα εμείς εδώ στην Ελλάδα δίνουμε έναν αγώνα για επιβίωση, το δίνουμε φυσικά και για λογαριασμό των επόμενων γενεών των Ελλήνων και των Ελληνίδων, αλλά τον δίνουμε και για λογαριασμό των λαών της Ευρώπης.
Είναι αγώνας για την υπεράσπιση της Ευρώπης από την χειραγώγηση της αγοράς.
Σλάβοϊ δεν ξέρω τι ακριβώς θέλει η Ευρώπη, όπως ξεκίνησες να μιλάς, γιατί πρέπει να εξειδικεύσουμε το ερώτημα, τι ακριβώς θέλουν οι λαοί της Ευρώπης ή τι ακριβώς έχουν στο μυαλό τους αυτοί που σήμερα αποτελούν τις ηγεσίες τους χωρίς να έχουν πλήρη συναίσθηση της ιστορικής ευθύνης. Αυτό το οποίο ξέρουμε πάρα πολύ καλά όμως είναι τι ακριβώς θέλουμε όλοι εμείς που βρισκόμαστε σήμερα εδώ. Θέλουμε η ελπίδα να νικήσει το φόβο. Και είμαστε βέβαιοι ότι στις 17 του μήνα θα βάλουμε ένα μικρό αλλά σημαντικό λιθαράκι για μια μεγάλη ανατροπής την Ελλάδα, για μια μεγάλη αλλαγή στην Ευρώπη και είμαστε χαρούμενοι που ο Σλάβοϊ Ζίζεκ θα αποτελέσει τον σημαντικότερο πρεσβευτή αυτής της ασίγαστης επιθυμίας του ελληνικού λαού για μια μεγάλη ανατροπή στην Ελλάδα, για μια μεγάλη αλλαγή στην Ευρώπη. Σε ευχαριστούμε Σλάβοϊ για την παρουσία σου σήμερα. Ευχαριστούμε για την αλληλεγγύη σου. Αυτό είναι το όπλο μας Ας χρησιμοποιήσομε το όπλο μας. Ας χρησιμοποιήσουμε την αλληλεγγύη
Καλή δύναμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου