Πολύ απλά, ετοιμάζονται να πάρουν νέα μέτρα, όχι απλής λιτότητας, αλλά συνδυασμένης με τέτοιο τρόπο ώστε να καταργούν τεράστια τμήματα των κοινωνικών και δημοκρατικών ελευθεριών που έχουν διεκδικήσει και αποκτήσει οι ευρωπαϊκοί λαοί τα τελευταία 70 και πλέον χρόνια. Ήδη έχουμε μπροστά μας ένα νέο «Σύμφωνο για τη Σταθερότητα, τον Συντονισμό και τη Διακυβέρνηση» (ΣΣΣΔ) των χωρών της Ευρωζώνης.
Πρόκειται για μια Διακυβερνητική Δημοσιονομική Συνθήκη για την οικονομική διακυβέρνηση των χωρών της Ένωσης που προσυπέγραψε την 1η Μαρτίου μαζί με άλλες 24 κυβερνήσεις, η κυβέρνηση Παπαδήμου, με την, κυριολεκτικά, εγκληματική προτροπή της ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, που συγκυβερνούσαν τότε, χωρίς κανένας να εγείρει θέμα, και που επικύρωσε, μάλιστα, από τις πρώτες, η Βουλή, χωρίς και εκεί ν' ανοίξει μύτη. Αυτή τη Συνθήκη συνοδεύει και μια άλλη, για τη σύσταση του «Ευρωπαϊκού Μηχανισμού (Χρηματοπιστωτικής) Στήριξης» (ESM) για τη χρηματοδότηση των χωρών με υπερβολικό δημόσιο χρέος, που θ' αρχίσει να λειτουργεί την 1η Ιουλίου προκειμένου ν' αντικαταστήσει το προσωρινό «Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας». Και αυτό υποστηρίχθηκε από τους κ. Αντ. Σαμαρά και Ευ. Βενιζέλο, που θέλουν να «σώσουν» την Ελλάδα μέσα στην Ευρώπη, χωρίς κανείς να τους πει ότι, υπερασπιζόμενοι αυτές τις δύο Συνθήκες, συμβάλλουν στην υποδούλωσή της και είναι συνεργοί σ' ένα διπλό ευρωπαϊκό πραξικόπημα εις βάρος όχι μόνον των Ελλήνων, αλλά και όλων των άλλων λαών της Ένωσης.
Είναι πολύ μικρός ο χώρος ενός άρθρου για να περιγράψει κανείς πώς αυτές οι δύο Συνθήκες προχωρούν με μεγάλα βήματα προς τη διάλυση των ευρωπαϊκών δημοκρατικών θεσμών και στην αποδόμηση του πλέγματος των κοινωνικών μοντέλων (δωρεάν εκπαίδευση, υπηρεσίες υγείας συνδικαλιστικά και εργατικά δικαιώματα κ.λπ.) στις κοινοτικές χώρες, που με τόσο κόπο έχουν οικοδομηθεί, μέσα από σκληρούς αγώνες των ανθρώπων. Με πολύ λίγα λόγια, αυτές οι δύο Συνθήκες ευνουχίζουν τα κοινοβούλια των χωρών - μελών, που δεν θα μπορούν πλέον ν' αποφασίζουν κυρίαρχα για τα έσοδα και τις δαπάνες των χωρών τους, μεταφέρουν υπερεξουσίες στην τεχνοκρατική Κομισιόν, που θα κρίνει αν και κατά πόσον ένας εθνικός προϋπολογισμός είναι αποδεκτός εφόσον ευθυγραμμίζεται με μια σειρά από άκαμπτους κανόνες -που λειτουργούν με απόλυτο αυτοματισμό σχετικά με την ορθότητα ή όχι των μακροοικονομικών μεγεθών που περιέχει. Ανατίθεται στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο το κυρίαρχο δικαίωμα ν' αποφασίζει, αυτό και μόνον αυτό, για τη διαφορά αντίληψης μεταξύ της ανεξέλεγκτης δημοκρατικά διοίκησης του (ΕSΜ) και μιας χώρας - μέλους ως προς τη δικαιολόγηση ή όχι των ποσών που έχει ανάγκη να δανεισθεί από αυτό.
Θα έχει προηγηθεί αίτηση της ενδιαφερόμενης χώρας στην Κομισιόν, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το... ΔΝΤ, που θα αποφασίζουν αν το αίτημα αυτής της χώρας δεν βάζει σε κίνδυνο την Ευρωζώνη. Στο τέλος αυτής της πολύπλοκης διαδικασίας, αν η χώρα δανειοδοτηθεί, θα μπαίνει σε... πρόγραμμα (Μνημόνιο) υπό τον έλεγχο της γνωστής μας τρόικας ώστε να παρακολουθείται πώς δαπανά το κοινοτικό δάνειο. Βρισκόμαστε μπροστά σε πρωτοφανή μεθόδευση εξουδετέρωσης της βούλησης των λαών της Ένωσης, στους οποίους οι νεοφιλελεύθεροι εμπνευστές του σχεδίου περνάνε κανονικές πολιτικές χειροπέδες για πάντα.
Σ' αυτό το, υπό υιοθέτηση, έκτρωμα μόνιμης λιτότητας για τους πολλούς, έρχονται οι σοσιαλδημοκράτες και ο πολύ υμνούμενος στην Ελλάδα νέος πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ, που, σε αντιστάθμισμα αυτής της υποχρεωτικής και εξοντωτικής δημοσιονομικής πειθαρχίας, θέλουν να πείσουν τους Γερμανούς να υιοθετήσουν ένα πλέγμα προτάσεων που θα τονώνουν την ανάπτυξη.
Τα έχουμε παρουσιάσει πολλές φορές αυτά τα δήθεν μέτρα, όπως ο δανεισμός των μικρομεσαίων επιχειρήσεων από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ), η έκδοση, όχι κανονικών ευρωομολόγων, αλλά ευρωομολόγων συγκεκριμένων μεγάλων έργων (υποδομές, ενέργεια, μεταφορές), φορολόγηση των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, επαναπροσδιορισμός των επενδύσεων από τους υφιστάμενους πόρους (55 δισ. ευρώ) των διαρθρωτικών ταμείων. Με άλλα λόγια, ψίχουλα, για των «καλλωπισμό» των δύο άλλων τερατωδών Συνθηκών που έχουν εγκρίνει, επαναλαμβάνω, τόσο ο κ. Σαμαράς όσο και ο κ. Βενιζέλος. Αυτά που μένουν είναι ελάχιστα πράγματα. Η επικράτηση αυτής της γραμμής οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια την Ευρωζώνη και το ευρώ στο τάφο τους. Απ' όλα τα Μνημόνια και τις κατά καιρούς «λιτότητες» οι αρμόδιοι της ΕΚΤ, σε πρόσφατο συνέδριο στο Βερολίνο, το μόνο Μνημόνιο που υποστήριξαν πως ήταν επιτυχές ήταν αυτό της... Λετονίας. Και με αυτό τόλμησαν, οι αθεόφοβοι, στο ίδιο συνέδριο να υποστηρίξουν την επιτυχία των νεοφιλελεύθερων συνταγών τους.
Τώρα βρισκόμαστε μπροστά στην πλήρη απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων και γενικότερα της αγοράς εργασίας, όπως υποστηρίζει η ευρωπαϊκή εργοδοσία, ενώ οι 8.300 τράπεζες της Ευρώπης απαιτούν την οικονομική στήριξή τους από την Ένωση, χωρίς όμως υποχρεώσεις και δουλείες κανενός είδους. Και οι δυο τους, όμως, θεωρούν ότι οι μειώσεις συντάξεων και μισθών και η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, γενικότερα, αποτελούν κεντρικά στοιχεία μιας συνεκτικής ευρωπαϊκής πολιτικής για την ανάπτυξη αγνοώντας ότι η ανάπτυξη συνιστά «στόχο» και δεν είναι από μόνη της μια «πολιτική». Η Ευρώπη είναι καταδικασμένη μέσα σ' αυτό το νέο υπό διαμόρφωση νεοφιλελεύθερο σύστημα που της επιβάλλουν οι Χριστιανοδημοκράτες με την ανοχή των Σοσιαλδημοκρατών να καταρρεύσει, με τους λαούς του κοινοτικού Νότου και φυσικά τους Έλληνες να είναι τα πρώτα θύματα μιας σχιζοφρενικής πολιτικής για την οποία τα ΜΜΕ ουδέποτε ενημέρωσαν υπεύθυνα και σοβαρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου