ΧΡΗΜΑ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ?

ΧΡΗΜΑ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ?

Του Χρίστου Λογαρίδη

Το συμφέρον των πολλών, είναι πάνω από τις ανάγκες των λίγων, η του ενός.

Το καλό με την κρίση, είναι πως έπεσαν οι μάσκες. Όλες οι μάσκες που έχει χρισημοποιήσει κατά καιρούς η εξουσία. Είναι δεδομένο, πως πλέον είναι αδύνατον να μην έχουμε έναν πόλεμο ανάμεσα στους πολίτες και την εξουσία, σε παγκόσμιο επίπεδο. Αν όμως οι πολίτες θέλουν να νικήσουν σε αυτόν τον ύπουλο πόλεμο, πρέπει πρώτα να κατανοήσουν ποια πραγματικά είναι η εξουσία και φυσικά να κατανοήσουν τι είναι η δημοκρατία. Σίγουρα δημοκρατία δεν είναι αυτό που βιώνουμε σήμερα, αλλά ούτε και αυτό που ζούσαμε τα χρόνια πρίν από την κρίση.

Δημοκρατία δεν είναι να ψηφίζεις κάθε τέσσερα χρόνια, αποβλακωμένος από την προπαγάνδα των ΜΜΕ που όλοι σήμερα ξέρουμε ποια συμφέροντα υπηρετούν. Δημοκρατία δεν είναι να σου εξαγοράζουν την ψήφο σου για μια θέση στο δημόσιο, κάτι που δεν θα μπορούσε να γίνει, αν πρώτα δεν φρόντιζαν να σε έχουν εξαθλιωμένο. Αυτό όμως, που είναι η βασική αιτία μη δημοκρατίας, θα το δούμε πιο κάτω. Δημοκρατία λοιπόν, δεν είναι να σου λένε ψέματα πριν τις εκλογές για να κλέψουν την ψήφο σου, και μετά να κάνουν ακριβώς τα αντίθετα, λέγοντας σου μάλιστα με απίστευτο θράσος, πως τους ψήφισες και πως για τέσσερα χρόνια, σου αρέσει δεν σου αρέσει, θα πρέπει να τους φας στην μάπα. Θα πρέπει να ανέχεσαι να βλέπεις να καλύπτουν όλα τα σκάνδαλα, να βγαίνουν όλοι οι κλέφτες αθώοι και εσένα να σου κόβουν το ρεύμα, γιατί δεν έχεις να πληρώσεις νεοοθωμανικά χαράτσια. Όμως δεν θέλω να γράψω για όλα αυτά. Έχουν ειπωθεί στο παρελθόν.

Σήμερα θέλω να σκεφθούμε διαφορετικά, να ανοίξουμε το μυαλό μας και να ονειρευθούμε μια ουτοπία. Ας μην μας φοβήζει η λέξη ουτοπία. Ο κόσμος μπορεί να πάει μπροστά μόνο διεκδικώτας ουτοπίες. Η ουτοπία είναι η δύναμη που έκανε τον άνθρωπο πάντα να ξεπερνάει εμπόδια, να δημιουργεί το μέλλον.

Πριν 100 χρόνια, αν έλεγες πως θα πάμε στο φεγγάρι, γέλαγαν και έλεγαν πως αυτό είναι ουτοπία. Σήμερα ετοιμαζόμαστε για τον Άρη, αν και μη επανδρωμένες αποστολές, έχουν ταξιδέψει σε όλο το ηλιακό σύστημα, ενώ τα μάτια μας, έχουν φτάσει να δουν τις εσχατιές όχι μόνο του γαλαξία μας, αλλά και πολλών άλλων.

Η πίστη κάποιων ανθρώπων σε μια ουτοπία μας έκανε να τα καταφέρουμε.

Ας περάσουμε λοιπόν στο θέμα μας. Χρήμα και δημοκρατία δεν γίνεται να συνυπάρξουν. Το χρήμα είναι ο καρκίνος που τρώει την δημοκρατά αλλά φυσικά και την ζωή μας. Είναι το απόλυτο όπλο για την μετατροπή των ανθρώπων σε σκλάβους. Είναι ο εχθρός της ελευθερίας και της ισόττας των ανθρώπων. Χωρίς ελευθερία και ισσότητα, δεν μπορεί να υπάρξει φυσικά και δημοκρατία.

Σίγουρα οι περισσότεροι, τώρα σκέφτεστε πως αυτά δεν γίνονται. Αν το σκέφτεσται, έχετε παραδεχθεί αυτόματα την υποταγή σας . Την σκλαβοποίηση σας.

Αυτό το διάστημα, είχα την τιμή να μιλήσω με πολλούς σημαντικούς ανθρώπους, που πολέμησαν για την δημοκρατία. Ανθρώπους όπως ο Περικλής Κοροβέσης, ο Χρόνης Μίσιος, ο Χρήστος Γιαναράς, ο Γιώργος Οικονόμου, ο Δημήτρης Καζάκης, ο Στέφανος Ρωζάνης και πολλοί άλλοι. Το συμπέρασμα από την επαφή μου με αυτές τις μεγάλες προσωπικότητες, είναι με λίγα λόγια, αυτό που ανέφερα λίγο πριν. Δεν υπάρχει δημοκρατία χωρίς ισσότητα και ελευθερία. Το όπλο για να μην υπάρχει ισσότητα και ελευθερία είναι το χρήμα. Η το καταργούμε, η δεν υπάρχει κανένας λόγος να μιλάμε για ένοιες όπως δημοκρατία, ελευθερία, ισσότητα, ειρήνη κλπ.

Ας περάσουμε στο θέμα μας λίγο ποιητικά. Για να κατασκευάσεις έναν Παρθενώνα, πρώτα χρειάζεσαι το όραμα. Μετά τη γνώση, το πώς θα τον κατασκευάσεις. Έπειτα τα υλικά και το ανθρώπινο δυναμικό που θα εργαστεί για την υλοποίηση του έργου. Η φύση μας έχει δώσει απλόχερα τα πάντα, αλλά δεν κατασκευάζουμε Παρθενώνες. Δεν έχουμε λένε λεφτά. Στην θέση του Παρθενώνα, βάλτε ότι θέλετε, ένα σχολείο, ένα νοσοκομείο, έναν δρόμο η μια πλατεία. Ότι θέλετε.

Πως θα λειτουργούσε σήμερα ένα σύστημα, χωρίς χρήμα, ένα σύστημα που για να εργαστείς δεν θα πληρωνόσουν, αλλά και δεν θα πλήρωνες?

Πρώτα από όλα, δεν θα υπήρχε ανεργία. Ανεργία έχουμε γιατί δεν υπάρχουν λεφτά να πληρωθούν οι εργαζόμενοι, αλλά και για να δημιουργείται πίεση σε όσους εργάζονται, ώστε με τον τρόμο της ανεργίας να δέχονται όλο και μικρότερους μισθούς, συντάξεις κλπ. Κάτι πραγματικά παρανοικό, αν σκεφθούμε, πως μας λένε ότι μόνο αν εργάζεσαι θα μπορείς να ζήσεις. Το λογικό λοιπόν, θα ήταν να φροντίζουν να υπάρχει εργασία για όλους. Θα έπρεπε να τιμωρούνται αν δεν τα κατάφερναν και να τους απαγορεύονταν να ξαναδιεκδικίσουν θέσεις εξουσίας. Δεν μπαίνω στο εκβιαστικό μέρος του θέματος καν, το προσπερνώ για να μην χάνουμε χρόνο.

Από την στιγμή λοιπόν που δεν θα υπήρχε ανεργία, θα είχαμε περισσότερα αγαθά για όλους, ενώ σίγουρα θα εργαζόμασταν λιγότερες ώρες. Σκεφθείτε απλά. Είστε στην εργασία σας, αλλά έχετε περισσότερους συνεργάτες. Δεν θα είχατε το άνχος να πληρωθείτε, αν θα πληρωθείτε, πότε θα πληρωθείτε, αν θα σας φτάσουν τα χρήματα για να πληρώσετε νοίκια, δάνεια, ρεύμα, νερό, τηλέφωνα κλπ. Στο ανθρώπινο δυναμικό, προσθέστε και ανθρώπους που σήμερα χρησιμοποιούνται σε εργασίες άχρηστες, που στην ουσία δεν παράγουν τίποτα. Μιλάμε για τους γραφειοκράτες του δημοσίου, που απλά κάνουν την ζωή μας κόλαση με το σύστημα που δημιούργησαν, μόνο και μόνο για να ζούν εις βάρος μας. Μιλάω για όλο αυτό το παρασιτικό σύστημα των τραπεζιτών, των τοκογλύφων, των εργατοπατέρων, των κομματόσκυλων και άλλων, που χωρίς να παράγουν τίποτα, ζουν σαν βασιλιάδες.

Αυτόματα, θα είχαμε άνοδο της ψυχικής υγείας, διότι πολύ απλά δεν θα μας έτρωγαν την ψυχή όλα αυτά τα τεχνιτά άνχη που μας επιβάλονται. Μετά την εργασία, θα βιώναμε ελευθερία, από την στιγμή, που θα μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς να σκεφτόμαστε πόσο κοστίζει μια βόλτα, ένας καφές με φίλους, ένα σινεμά, η το κρασί με καλή παρέα.. Ότι εργασία και αν έκανες, από την στιγμή που θα μπορούσες να ζεις όπως όλοι, θα ήταν μια καλή εργασία. Τόσο απλά φτάνουμε στην ισότητα. Τόσο απλά καταργείται ο ρατσισμός. Γιατί ο μόνος ρατσισμός που υπάρχει, είναι ο οικονομικός ρατσισμός. Έχετε δει ποτε μαύρο, κόκκινο η μπλέ άνθρωπο πλούσιο να έχει πρόβλημα ρατσισμού? Ακόμα και ο Καρατζαφέρης με τον Βορίδη, αν είχε μπροστά του τον Ομπάμα, η κάποιον μαύρο μεγαλοεπενδιτή, η κάποιον Άραβα, θα έκανε ντεμενάδες και δεν θα έλεγε αυτά που λέει για τους εξαθλιωμένους των Αθηνών. Σκεφθείτε με πόση απαξίωση μιλούν και φέρονται σε φτωχούς Έλληνες και θα καταλάβετε. Μπορεί να μην είμαστε ίδιοι, άλλο ο ζωγράφος, άλλο ο γιατρός, άλλο ο γεωργός, αλλά όλοι ίσοι.

Ίσοι και ελεύθεροι. Τα δυο συστατικά που απαιτούνται για την δημοκρατία.

Τώρα κάποιοι, θα πουν, μα είναι δυνατόν ο γιατρός να είναι ίσος με έναν τεχνίτη?

Ας το αναλύσουμε. Αν δεν υπήρχε ο γεωργός να παράγει λάχανα, ο κτηνοτρόφος, ο τενιτης, ο σχεδιαστής ρούχων, ο εστιάτορας κλπ, όλα αυτά θα έπρεπε να τα κάνει μόνος του. Με λίγα λόγια, δεν θα είχε τον χρόνο να σπουδάσει και να γίνει γιατρός.. Όλοι οι άνθρωποι λοιπόν, όλα τα επαγγέλματα, έχουν συμβάλει στο να γίνει κάποιος γιατρός, ακαδημαικός, καλλιτέχνης κλπ. Η γνώση του γιατρού, ανοίκει σε όλους και με την εργασία του, πρέπει να την επιστρέψει σε όλους. Δεν είναι ούτε δημοκρατικό, ούτε ανθρώπινο να διαλέγει ο γιατρός αν θα ζήσεις η θα πεθάνεις ανάλογα με τα χρήματα που έχεις. Ένας σκληρά εργαζόμενος να πεθαίνει, γιατί όλοι γνωρίζουμε πως με την δουλειά δεν μπορείς να αποκτήσεις χρήματα, και ένας έμπορος ναρκωτικών, όπλων, η ένας τραπεζίτης τοκογλύφος, οι πιο άχρηστοι άνθρωποι στον κόσμο δηλαδή, να έχουν τις καλύτερες υπηρεσίες

Αυτή είναι η λογική του χρήματος. Να μπορεί αυτός που το έχει να αγοράζει ζωή που δεν του ανοίκει. Να την κλέβει με έναν τεχνιτό τρόπο, που τον έχουν βαφτίσει νόμιμο. Μιλάμε για την απόλυτη απάτη εις βάρος της ανθρωπότητας. Φυσικά για να λειτουργίσει αυτό το σύστημα, χρειάζετε ο κόσμος να είναι βουτηγμένος στην φτώχεια. Η φτώχεια είναι τεχνιτή για να μπορούν να μας αγοράζουν φτυνά, να μπορούν να μας μετατρέπουν σε σκλάβους και να λέμε και ευχαριστώ..

Τι θα γινόταν σήμερα, αν αποφασίζαμε να λειτουργίσουμε την Ελληνική κοινωνία χωρίς χρήμα?

Πρώτα απ όλα, θα γλυτώναμε από όλη αυτή την πολιτική αλητεία που ρουφάει το αίμα και την ζωή μας με μπουρί σόμπας. Κανένας απ όλους αυτούς δεν θα ήθελε να ασχοληθεί με τα κοινά, από την στιγμή που δεν θα είχε προσωπικό όφελος, πολτικό η οικονομικό, μίζες κλπ. Δεν θα χρειαζόταν καν επανάσταση, θα έφευγαν μόνοι τους και δεν χρειάζεται να αναφέρω το κέρδος της κοινωνίας

Μετά θα βλέπαμε μια πραγματική άνοιξη της κοινωνίας, μέσα από την παραγωγή, όχι μόνο υλικών προιόντων, αλλά και πνευματικών.

Κάθε εργασία θα ήταν ουσιαστική. Οι άνθρωποι θα εργάζονταν για να καλύψουν τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι της απληστείας των τοκογλύφων δυναστών. Τόσες πατάτες χρειαζόμαστε, τόσες ντομάτες, τόσα νοσοκομεία, σχολεία κλπ. Μετά την εργασία, από την στιγμή που οι άνθρωποι θα ήταν ελεύθεροι, και όχι φυλακισμένοι σε κάποιο διαμέρισμα κελί, αποβλακωμένοι μπροστά σε μια οθόνη που εκπέμπει ηλιθιοδύνη καταστρέφοντας κάθε υγηές εγκεφαλικό κύτταρο, ο πολιτισμός θα ανθούσε. Τα θέατρα θα ήταν γεμάτα και ελεύθερα να ανεβάσουν μεγάλες παραστάσεις και να μιλήσουν για τα πραγματικά μυστήρια της ζωής, απαλαγμένα από το άνχος το οικονομικό. Το ίδιο όλες οι τέχνες και πάνω από όλες, η μεγαλύτερη τέχνη, που είναι ο έρωτας. Ο έρωτας που γεννά την ζωή και σήμερα αργοπεθαίνει γιατί κοστίζει και μαζί του πεθαίνουν στην κατάθλυψη και οι άνθρωποι. Την ίδια στιγμή φυσικά, η ολιγαρχία κλέβει ακόμα και τον έρωτα. Δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε περισσότερο, όλοι έχουμε δει νέους ανθρώπους μόνους τους και κάτι γέρους να κυκλοφορούν με δέκα μοντέλα παρέα.

Ενας επιστήμονας σήμερα, που θέλει να κάνει έρευνα, χρειάζεται χορηγό. Ο χορηγός δεν είναι κάποιος φιλάνθρωπος που θέλει να δει την ανθρωπότητα να προοδεύει, τον ενδιαφέρει μόνο το κέρδος. Όταν λοιπόν ο ικανός ανθρωπος και επιστήμονας, ανακαλύψει, ας πούμε το φάρμακο για τον καρκίνο, το φάρμακο θα ανοίκει στον χορηγό, που θα το πουλάει πανάκριβα για να γίνει ακόμα πιο πλούσιος. Ένας άχρηστος λοπόν, ένας άνθρωπος που δεν έχει ιδέα από επιστήμη, απλά γιατί έχει λεφτά, ικοιοποιείτε την εργασία του άξιου, κάποιου, που ονειρευόταν να βοηθήσει την ανθρωπότητα. Αυτό σημβαίνει παντού, σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα. Πάντα κάποιος νταβατζής, κλέβει κάθε δημουργία. Μια δημουργία που όπως αναλύσαμε με το παράδειγμα του γιατρού, ανοίκει σε όλη την ανθρωπότητα και όχι σε κάποιον που την εκμεταλεύεται για ίδιον όφελος.  

Ο κάθε καραγκιόζης, μας λέει πως κάποια πράγματα είναι δικά του και μας τα πουλάει. Από πού και ως πού, το πετρέλαιο ας πούμε ανοίκει σε κάποιον? Το πετρέλαιο, η κάθε άλλη μορφή ενέργειας, δεν μπορεί παρά να ανοίκει στην ανθρωπότητα. Στην γη, την μητέρα όλων μας. Αν για παράδειγμα, αποφασίζαμε να μην ξανα αγοράσουμε πετρέλαιο, τι θα το έκαναν? Θα το έβαζαν στον πάτο τους? Το κάθε πετρέλαιο λοιπόν, έχει αξία μόνο αν διανέμεται και υπηρετεί την ανθρωπότητα. Δεν γίνεται να ανεχόμαστε νταβατζίδες που μας το πουλάνε.

Ζούμε σε μια εποχή, που η ανθρωπότητα έχει κάνει τεράστια βήματα στην επιστίμη. Έχουμε τεχνολογικά θαύματα. Ας δούμε τα ιατρικά θαύματα. Πόσοι μπορούν να αντέξουν το κόστος και να τα γευθούν? Από την μια, η ανθρωπότητα προχωρά, αλλά δεν μπορεί να απολαύσει τα επτεύγματα της. Όλα ανοίκουν σε μια φασιστική οικονομική ολιγαρχία που καρπώνεται κάθε ανθρώπινο επίτευγμα. Γιατροί σήμερα καταγγέλουν πως έχουν φάρμακα για τον καρκίνο, που δεν κοστίζουν τίποτα και οι φαρμακευτικές εταιρίες τα κρύβουν, γιατί έχουν επενδίσει στις χημειοθεραπείες που τους αποφέρουν τεράστια κέδρη. Κανένας δεν υπηρετεί την ανθρωπότητα. Την εκμεταλεύεται, την κλέβει. Κάθε εταιρία, κάθε πολιτικό κόμμα, τα πάντα, λειτουργούν σαν σημορίες με μόνο σκοπό το κέρδος. Ακόμα και οι απλοί άνθρωποι. Αν πας το πρωί στον φούρνο της γειτονιάς σου και πεις στον φούρναρη, θέλω να αγοράσω όλο το ψωμί που έχεις, δεν θα φέρει αντίριση. Δεν θα σου πει, αυτό δεν γίνεται γιατί η δουλειά μου είναι να δώσω ψωμί στην γειτονιά μου. Ο σκοπός του είναι το κέρδος. Έχουμε χάσει την συνείδηση του ποιοι είμαστε, γατί είμαστε, γιατί ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο. Ξεχνάμε πως είμαστε περαστικοί. Μας κρύβουν το μυστικό της ζωής και στην θέση του έβαλαν το κέρδος.

Αν έχεις ένα πολύ καλό προιόν, που κάνει καλό στην ανθρωπότητα, αλλά δεν έχεις χρήματα, κανένας διαφημιστής δεν θα το διαφημίσει. Αντίθετα ένα προιόν που κάνει κακό στην υγεία, αν έχεις χρήματα, οι διαφημιστές θα οργανώσουν τεράστιες καμπάνιες που θα το τοποθετήσουν στο πιο βαθύ σημείο του εγγεφάλου σου, κάνοντας το απαρέτητο, ακόμα και αν ξέρεις πως σε σκοτώνει.

Ας σκεφθούμε. Μπορεί μια εφημερίδα, ένα κανάλι, να ζήσει χωρίς διαπλοκή? Μπορεί να βγάλει στην φόρα τις βρωμιές μιας τράπεζας, μιας εταιρίας, η μιας πολιτικής, όταν έχει ανάγκη την διαφήμιση, τα δάνεια, τα ρουσφέτια για να ζήσει? Φυσικά και όχι.

Ουτοπία λοιπόν, δεν είναι να ονειρευτούμε έναν κόσμο χωρίς το όπλο που παράγει όλη αυτή την αθλιότητα, αλλά να πιστεύουμε πως δεν θα υπάρχει διαπλοκή, κερδοσκοπία, πόλεμος, απόγνωση, διατηρώντας το υπάρχον σύστημα και απλά αλάζοντας κάποια πρόσωπα στην εξουσία.

Ένα σύστημα που ακόμα και έναν μόνο άνθρωπο να βασανίζει, είναι λάθος και θα έπρεπε να το αλλάξουμε. Ζούμε ένα σύστημα που βασανίζει το 99% των ανθρώπων και λέτε πως δεν πρέπει να αλλάξει?

Έλεγα πιο πριν, πως σε έναν κόσμο απαλαγμένο από τα δεσμά του χρήματος και την σκλαβιά που παράγουν, δεν θα υπήρχε ανεργία, φτώχια, πως όλα τα επαγγέλματα θα ήταν σεβαστά, από την στιγμή που οι άνθρωποι θα είχαν το αυτονόητο δικαίωμα στην ζωή. Πρέπει να καταλάβουμε, πως σε έναν τέτοιο κόσμο, αυτό που σήμερα λέμε εταιρίες, βιομηχανίες κλπ, θα είχε μια εντελώς διαφορετική λειτουργία. Δεν θα είχε σκοπό το κέδρος, τον ανταγωνισμό, αλλά την κάλυψη των αναγκών της ανθρωπότητας. Ξέρουμε καλά, πως σήμερα μπορούμε να κατασκευάσουμε για παράδειγμα ένα αυτοκίνητο, που να λειτουργεί για 100 χρόνια χωρίς βλάβες και μάλιστα να κινείτε με καθαρό νεράκι, χωρίς να μολύνει το περιβάλον. Γιατί δεν το παράγουμε? Μα γιατί δεν φέρνει κέρδος στις εταιρίες, που θέλουν να πουλάνε ανταλακτικά, να το αλλάζεις συχνά, ώστε να έχουν κέρδη και δεν συμφέρει και τις εταιρίες πετρελαίου φυσικά. Μιλάμε για απίστευτη παράνοια.

Μετά από ένα αεροπορικό ατύχημα, έγινε έρευνα που αποκάλυψε πως η εταιρία είχε τοποθετίσει μια βίδα μαιμού, αντί την κανονική, που κόστηζε 250 ευρώ, τοποθέτησε μια άλλη που κόστηζε 150 ευρώ. Χάθηκαν ζωές για να κερδίσουν 100 ευρώ. Η έρευνα αποκάλυψε, πως η διαφθορά είχε φτάσει σε όλα τα αεροπλάνα του κόσμου, ακόμα και στου προέδρου της Αμερικής. Στο περιβόητο air force one.

Ότι σημβαίνει στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς, που τηγανίζει τις πατάτες σε κακό λάδι για κέδρος, σημβαίνει μεχρι στην κατασκευή των δοριφόρων.

Όμως το πρόβλημα πάει και ακόμα πιο μακριά. Κάπου πραγματικά επικίνδυνα. Δεν μιλάω για τις βιομηχανίες όπλων που για το κέρδος δεν έχουν κανένα πρόβλημα να στήνουν πολέμους, δεν μιλάω για τους τοκογλύφους που με τον ίδιο τρόπο που χρεώνουν έναν άνθρωπο και του αρπάζουν το σπίτι του, χρεώνουν και αρπάζουν ολόκληρες χώρες, μιλάω για το πνευματικό επίπεδο. Λέγοντας πνευματικό επίπεδο, δεν αναφέρομαι στην παιδεία, την ανύπαρκτη παιδεία για τους φτωχούς, ώστε να παραμένουν αμόρφωτοι σκλάβοι και την διαφορετική παιδεά των πλούσιων, που εξασφαλίζει αυτόν τον αιώνο ταξικό φασισμό. Αλλά μιλάω για την επιβράυευση συγκεκριμένων πνευματικών ποιοτήτων. Επιβραυεύονται οι αδίσταχτοι, οι σκληροί, τα λαμόγια, οι άπλιστοι, οι εκβιαστές, οι έμποροι όπλων και εθνών, οι υπηρέτες της σκοτεινής πλευράς και εδώ σταματάω. Ας το σκεφθεί ο καθένας μόνος του και ας καταλάβει ο καθένας μόνος του που οδηγεί αυτό το μονοπάτι σκέψης. Ποια πνευματική ποιότητα υπηρετεί.

Κάποιοι μου λένε, ωραία όλα αυτά, αλλά τι θα κάνουμε με τους τεμπέληδες? Δεν υπάρχουν τεμπέληδες. Δεν υπάρχουν όταν ξέρουν ότι προσφέρουν στην ανθρωπότητα και η ανθρωπότητα τους ανταποδίδει την προσφορά τους, τους προσφέρει τα αυτονόητα. Δηλαδή πραγματικό δικαίωμα στην ζωή, ισότητα, αξοπρέπεια, δημοκρατία, δημουργία, ελευθερία. Αλλά ακόμα και αν δεχθούμε πως κάποιοι θα προσφέρουν λιγότερα, προτιμώ να έχω μερικούς τεμπέληδες, παρά κλέφτες της ζωής μας όπως σήμερα.

Κάποιοι άλλοι, λένε πως θα είμαστε όλοι ίσοι, πως γίνεται να έχουμε όλοι σκάφη και βίλες? Η απάντηση είναι πολύ εύκολη. Τα σκάφη, μπορούν να ανοίκουν σε όλους. Όποιος είναι η ώρα να κάνει τις διακοπές του, και θέλει να τις κάνει με σκάφος, θα μπορεί. Μετά ο επόμενος κλπ. Όσο για τις βίλες, σε έναν ελεύθερο κόσμο, που το κέντρο είναι ο άνθρωπος και η δημοκρατία, δεν πιστεύω πως αυτό είναι το πρόβλημα. Στην αρχαία Ελλάδα, τα σπίτια ήταν πολύ απλά, αντίθετα με τα δημόσια κτήρια και την αγορά. Διότι οι αρχαίοι Έλληνες σημαντικό θεωρούσαν την επαφή των ανθρώπων στους κοινούς, τους δημόσιους χώρους. Θα μπορούσαμε τα σπίτια μας να είναι απλά, λειτουργικά, οικολογικά και όμορφα, για τον λίγο χρόνο που θα περνούσαμε εκεί. Σήμερα περνάμε περισσότερο από την μισή μας ζωή, μπροστά σε μια τηλεόραση, γιατί δεν μπορούμε να κυκλοφορίσουμε έξω, δεν φτάνουν τα λεφτά. Σε έναν ελεύθερο κόσμο, τον περισσότερο χρόνο θα τον περνάγαμε σε δημόσιους χώρους. Φυσικά θα μπορούσαμε να έχουμε υπέροχες κτηριακές εγκαταστάσεις για τις διακοπές μας. Ακόμα και να προσφέραμε καλύτερα σπίτια σε όσους διακρίνονταν, ενώ σήμερα αυτά τα έχουν οι κλέφτες όπως καλά γνωρίζουμε. Ίσως σε εκείνον τον κόσμο, να επιβραυεύαμε αυτούς που πάνε τον κόσμο μπροστά, αλλά και αυτούς που κάνουν δύσκολες εργασίες, όπως οι άνθρωποι που φροντίζουν να μαζεύουν τα σκουπίδια μας, που μας προστατεύουν από το να πεθάνουμε από επιδημίες, που κάνουν μια απίστευτα δύσκολη δουλειά και τους αντιμετωπίζουμε με υπεροψία.

Είναι δύσκολο σε ένα κείμενο περιορισμένης έκτασης να αναλύσεις και να παρουσιάσεις έναν ολόκληρο κόσμο. Το θέμα είναι να σκεφτούμε αν μπορούμε να ονειρευθούμε μια άλλη διαδρομή της ανθρωπότητας. Να καταλάβουμε πως δεν μπορούμε να ανεχόμαστε η ζωή μας να έχει τιμή. Είμαστε μοναδικοί και ανεκτίμητοι.

Ακόμα και ο Χριστός είπε, να δίνεις και να παίρνεις δωρεάν. Κατάργησε δηλαδή το οκονομικό σύστημα, που παράγει ανισότητα και άρα πάει κόντρα στον λόγο του.

Ας μην δεχθούμε να ζούμε με δόσεις, με το άνχος αν θα πληρωνόμστε κάθε μήνα, αν θα έχουμε η όχι δουλειά, αν θα μας φτάνει ο μισθός, αν θα μπορούμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, αν ο εργοδότης είναι λαμόγια και ξαφνικά θα μας πετάξει στον δρόμο, αν ο πρωθυπουργός θα μας πουλήσει σε κάποια τράπεζα, αν, αν, αν…

Η ζωή είναι δικαίωμα όλων, είναι αυτονόητη και την θέλουμε πίσω.

Όταν εδώ γενιόταν η δημοκρατία, δεν υπήρχε πουθενά αλλού στον κόσμο. Το εφαρμόσαμε και το εξάγαμε. Μπορούμε να το κάνουμε και σήμερα. Αν εφαρμόζαμε κάτι τέτοιο, είναι δεδομένο πως όλοι οι λαοί στον κόσμο, θα το ήθελαν και αυτοί.

Σε έναν τέτοιο κόσμο, το πιθανότερο είναι πως δεν θα υπήρχαν πολιτικοί με την σημερινή ένοια. Θα εκλέγονταν κάποιοι, με βάση την δουλειά τους, την εμπειρία τους, τα προσόντα τους, για να επιβλέπουν και να εξασφαλίζουν τις ανάγκες του λαού. Το πιθανότερο είναι πως ίσως να μην το ήθελαν, γιατί είναι μεγάλη ευθίνη. Μην ξεχνάμε πως δεν θα είχαν προσωπικό όφελος, αλλά μόνο ηθικό, οπότε μάλλον ο λαός θα αποφάσιζε ποιοι θα ήταν αυτοί και απλά θα τους το ανακοίνωνε.

Με την τεχνολογία που υπάρχει σήμερα, η άμεση δημοκρατία θα είναι παιχνιδάκι. Όλοι μπορούμε να αποφασίζουμε και να ψηφίζουμε μέσα από το ίντερνετ, τα κινητά μας κλπ. Το ότι δεν υπάρχει χρήμα, άλλωστε, εξασφαλίζει πως όλοι θα έχουν μόρφωση και κρίση, αλλά κυρίως δεν υπάρχουν συμφέροντα οικονομικά, διαπλοκές και όλη αυτό το σκοτάδι που σήμερα βασιλεύει και μολύνει τις ψυχές μας. Όπως σήμερα επιβρευεύονται οι απλυστοι, οι κλέφτες κλπ, σε εκείνον τον κόσμο θα αναγκαζόντουσαν να εξαφανιστούν. Θα αναγκάζονταν να εξανθρωπιστούν, να υπηρετήσουν την φωτεινή πλευρά.

Τι να κάνεις μια ζωή, που δεν μπορείς να ζήσεις, τι να κάνεις τα επιστημονικά θαύματα, αν δεν μπορείς να τα βιώσεις, τι να κάνεις την ζωή, αν δεν μπορείς να βρεις το νόημα της, αν δεν μπορείς να κάνεις τον κόσμο παράδεισο και όχι κόλαση όπως σήμερα. Διότι αυτό ακριβώς παίζεται, η μάχη του καλού με το κακό.

Αν τώρα ρωτάτε πως μπορεί να γίνει αυτό, η απάντηση είναι, απίστευτα εύκολα.

Αν σταματούσαμε για λίγες μέρες να πηγαίνουμε στην δουλειά μας, που δεν είναι εργασία, αλλά σκλαβιά, από την στιγμή που δεν μπορούμε να ζήσουμε, αν και προσφέρουμε, αν σταματούσαμε να πληρώνουμε τράπεζες, εφορίες, χαράτσια, αν μποικοτάραμε για λίγες μέρες τις μεγάλες εταιρίες και δεν αγοράζαμε τα προιόντα τους, όλο αυτό το σαθρό σύστημα θα κατέρεε σαν χάρτινος πύργος. Δεν χρειάζεται ούτε επανάσταση, ούτε βία, ούτε αίμα. Χρειάζεται απλά να σταματήσουμε να υπηρετούμε σαν πρόβατα αυτή την αθλιότητα, αυτή την απάτη κατά της ανθρωπότητας και της ζωής.

Θα βλέπαμε ξαφνικά όλους αυτούς τους μεγαλόσχημους, να μας παρακαλάνε, να μας ρωτάνε τι θέλουμε για να ξαναπάμε να τους υπηρετήσουμε. Πιστέψτε με, είναι τόσο άχρηστοι, που ούτε τα κορδόνια από τα παπούτσια τους δεν μπορούν να δέσουν. Φυσικά δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να απαντήσουμε, αλλά να κατασχέσουμε όλες τις παραγωγηκές μονάδες και να αρχήσουμε να τις δουλεύουμε για εμάς όλους.

Το δύσκολο είναι να πιστέψουμε ότι μπορούμε, να καταλάβουμε ότι ακόμα και οι βολεμένοι, σε εκείνον τον κόσμο, θα ήταν ακόμα πιο πλούσιοι. Στην ουσία, ακόμα και οι πλούσιοι, θα γινόντουσαν ακόμα πιο πλούσιοι. Θα ήταν ελεύθεροι.

Στο χέρι μας είναι. Απλά πρέπει να νικήσουμε τον φόβο που μας ποτίζουν κάθε μέρα, να αποτινάξξουμε την ψυχολογία του σκλάβου που αιώνες μας καλληεργούν μέσα μας. Να ελευθερώσουμε το φώς, να νικήσουμε το σκοτάδι μέσα μας. Εμείς έχουμε την δύναμη. Αρκεί να το καταλάβουμε.