Σε απόσταση αναπνοής από την αυριανή ιστορική εκλογική αναμέτρηση, υπάρχει ακόμα μία μικρή μερίδα πολιτών που παραμένουν αναποφάσιστοι ως προς την ψήφο τους και συνεχίζουν να αναμετρώνται με τους φόβους και τις ελπίδες τους για το μέλλον: το δικό τους, των παιδιών και των οικείων τους, της πατρίδας τους και του λαού της.
Είναι κυριολεκτικά στο χέρι τους να κάνουν την πλάστιγγα να γύρει είτε προς την πλευρά των δυνάμεων της συντήρησης και του κατεστημένου, που οδήγησαν τη χώρα και τον λαό της στη σημερινή κατάντια και, κυρίως, στην απουσία ελπίδας και προοπτικής, είτε προς την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ και της υπόσχεσής του για κυβέρνηση Αριστεράς που θα στηριχτεί στη δύναμη του λαού και θα του την επιστρέψει ώστε αυτός να τη βοηθήσει να βαδίσει τον δύσκολο δρόμο της. Μία κυβέρνηση που θα έχει ως απόλυτη προτεραιότητα να ακυρώσει τις πολιτικές που συνεχίζουν να ωθούν την οικονομία στην καταστροφή και την κοινωνία σε μαζική εκπτώχευση και ανασφάλεια, να αναχαιτίσει την ανθρωπιστική κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη, να δρομολογήσει την ανασυγκρότηση της χώρας σε νέες βάσεις, αλλά, κυρίως, να κινητοποιήσει τις ανεξάντλητες δυνάμεις του λαού, που αποκαλύπτονται μόνο στις έκτακτες εκείνες περιόδους της ιστορίας που οι μεγάλες πλειοψηφίες αποφασίζουν να πάρουν τις τύχες στα χέρια τους, γυρίζοντας την πλάτη στο «παλιό καθεστώς» ή στον κατακτητή.
Γιατί τι νόημα θα είχε το «πατριωτικό και δημοκρατικό προσκλητήριο» του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς την τεράστια κοινωνική κινητοποίηση των δύο τελευταίων χρόνων, χωρίς τη μαζική συμμετοχή του λαού στις διαδηλώσεις και το μεγάλο κίνημα των πλατειών, χωρίς τις κινητοποιήσεις και πρωτοβουλίες αντίστασης, αυτο-οργάνωσης και αλληλεγγύης των πολιτών μέσω δραστήριων συλλογικοτήτων, χωρίς τις πολλαπλές δράσεις για αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης στις μεγάλες πόλεις, χωρίς τον διαδικτυακό πυρετό με τις άπειρες ανταλλαγές πληροφόρησης και απόψεων στα μπλογκ, τις λίστες και τα κοινωνικά μίντια, χωρίς την πολιτιστική άνθηση με τον πολλαπλασιασμό των μικρών και μεγάλων γεγονότων, χωρίς την αναζωογόνηση της κοινωνικότητας και τον ακατάσχετο σχολιασμό και κριτική των κοινωνικών και πολιτικών δρώμενων από το ταξί έως το περίπτερο ως δραστικό αντίδοτο στη μνημονιακή κατήφεια; Πώς θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας χωρίς αυτές τις πολλαπλές ατομικές και συλλογικές διαδρομές ιδεολογικής χειραφέτησης και πολιτικής ωρίμανσης του λαού μας; Και πώς θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να φιλοδοξεί να χτίσει και να οργανώσει μέσω του πολιτικού του προγράμματος, όπως ρητά διατείνεται, την κοινωνική συμμαχία ενός νέου ταξικού συνασπισμού εξουσίας χωρίς την ακούραστη συμμετοχή των μελών του στα κινήματα, χωρίς καμία διάθεση κηδεμονίας, αυτά τα τελευταία δύσκολα χρόνια;
Αυτή η σχέση εμπιστοσύνης με το μέρος εκείνο του λαού που τόλμησε να χειραφετηθεί, συγκρουόμενο με το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο της χώρας μας και τα συμφέροντα των ηγεμονικών δυνάμεων της Ευρώπης και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου είναι το πολυτιμότερο «κεφάλαιο» του ΣΥΡΙΖΑ, που θα έχει την ιστορική ευθύνη να ενδυναμώσει και να τιμήσει ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος. Διότι το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω και η συστημική κρίση του καπιταλισμού στη χώρα μας, την Ευρώπη και διεθνώς καλεί για ριζικές αλλαγές και μετασχηματισμούς.
Είθε ο λαός με την αυριανή ψήφο του να μας δώσει τη δύναμη «να καθαρίσουμε το τραπέζι, να στρώσουμε και να μοιράσουμε το ψωμί». Είθε κι εμείς να τον εμπνεύσουμε σε μία κοινή πορεία ανόρθωσης και προκοπής με οδηγό τις αξίες της ελευθερίας, της πραγματικής δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης. Είθε να αποτελέσουμε το όχημα που θα δώσει πλήρες νόημα και περιεχόμενο στην έννοια της λαϊκής κυριαρχίας.
* Η Μαρία Καραμεσίνη διδάσκει Οικονομικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου