Ήταν αστείο όταν πέταξαν γιαούρτια στον Νταλάρα; Πέτρες στο λεωφορείο που μετέφερε την ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού, στον πρώτο τελικό, προ εικοσαημέρου; Πού έδειραν την Κανέλλη επειδή έχει το χούι να τσιρίζει και να προσβάλει;
Θα μου πεις ότι αυτά είναι ξεσπάσματα και θα πρέπει να ψάξουμε βαθύτερα να εντοπίσουμε τις παθογένειες που τα παρήγαγαν. Άλλωστε, το πιο παράφορο ουρλιαχτό έχει μια αφανή γεωμετρία. Πίσω από κάθε πράξη βίας βρίσκεται ένας άλυτος γρίφος, τον οποίο δεν μπορούμε να λύσουμε αν και γνωρίζουμε το αποτέλεσμα (αδικία, άνιση κατανομή των πόρων, πεπερασμένος χρόνος κ.α.).
- «Χαίρω πολύ! Τι κάνουμε στο μεταξύ;»
Από τη στιγμή που δεν δυνάμεθα να καταδυθούμε και να εξερευνήσουμε τους βυθούς των προβλημάτων, ας αφιερώσουμε λίγο χρόνο στην επιφάνεια, μπορεί να μην έχει την ουσιώδη φύση του βυθού αλλά μόλις μια απειροελάχιστη λεπτομέρεια της στερεί τον άπειρο ορίζοντα.
Με το να αναγάγουμε τα πάντα σε ένα βαθύτερο αίτιο, «αθωώνουμε» ουσιαστικά, οποιαδήποτε βίαιη εκτροπή.
Επιφανειακή είναι κατά τη γνώμη μου η αντίληψη ότι τα πράγματα αλλάζουν μόνο με συμβατικούς τρόπους. Ναι, εντάσσω και τη σωματική βία στους συμβατικούς τρόπους. Ζούμε σε μια εποχή που το σύστημα, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει κάτι τέτοιο, κυριαρχεί μέσω του οτιδήποτε και βρίσκεται παντού. Ο αντίπαλος δεν είναι κάποιος γίγαντας, βασιλιάς, ιερέας, ούτε καν ο Λεβιάθαν, αλλά ο Κανένας. Αν τον βρεις σφύρα μου!
Εκεί που καταλήγεις ότι εκείνος που αντιστρατεύεται τα συμφέροντά σου είναι ο πολιτικός, ανακαλύπτεις μετά την ανάγνωση ενός άρθρου κάποιου οικονομολόγου ότι πίσω από αυτόν κρύβεται ο τραπεζίτης, ο βιομήχανος, ο μεγιστάνας του τύπου, ενώ αν ρωτήσεις την μάνα σου που παρακολουθεί τα ζώδια θα σου πει ότι σύμφωνα με κάποιον αστρολόγο, για όλα φταίει ο δωδέκατος οίκος του Ποσειδώνα. Θα βρεθεί κάποιος να τους βάλει φυλακή; Τους αστρολόγους εννοώ, για τους άλλους το αποκλείω.
Λοιπόν κατόπιν μιας πρόχειρης ανάλυσης κατά λήγεις πως εν τέλει πίσω από όλα βρίσκεται ο Κανένας, που για λόγους τεχνολαγνείας ονομάζουμε «σύστημα», λες και έτσι το κάναμε πιο συγκεκριμένο, σε ένα παιχνίδι σαν αυτό με τις ρώσικες κούκλες, όπου η μία εμπεριέχει άλλες μικρότερες, με την ιδιαιτερότητα ότι στην περίπτωσή μας, οι κούκλες είναι άπειρες, σαν τους κινέζους.
Σε πολλούς φαίνεται ότι αρέσει αυτή η σαδιστική αναζήτηση του Κανένα, αν δεν μας άρεσε να αναμετρόμαστε με το απόλυτο, δεν θα ψάχναμε νόημα στην ύπαρξη κάποιου Θεού, ούτε για να έρθω και στα του οίκου μας, θα αναγορεύαμε σε απόλυτη ελληνίδα σταρ κάθε νυμφίδιο με ξανθές ανταύγειες και φούξια κραγιόν. Ας αρκεστούμε και μια φορά σε κάτι που δεν θα είναι απόλυτο. Τι μεγαλομανία είναι αυτή!
Μπορείς να προκαλείς ανατροπές χωρίς να υπεραναλύεις τα πράγματα, χωρίς να περιμένεις την ανάσταση του μαρμαρωμένου βασιλιά ή τη συγκέντρωση ενός δισεκατομμυρίου υπογραφών μέσω Facebook.
Αντί να περιμένεις να ψηφίσεις κάθε 4,3,2,1 και εγώ δεν ξέρω πόσα χρόνια ή να προετοιμάζεις επανάσταση κάθε που έχουμε ολική έκλειψη συνεννόησης, βρίσκω, για παράδειγμα, πράξη ενεργούς πολιτικής και μάλιστα αρκετά ελεθευριάζουσα και πολιτισμένη, το να δηλώνεις άνεργος, αν είσαι, και να καταγράφεσαι επίσημα. Αν κουνούσαν όλοι οι άνεργοι το κορμί τους και πήγαιναν μέχρι τον ΟΑΕΔ της γειτονιάς τους, πριν πάρουν τα καριοφίλια και τις μολότοφ, η επίσημη ανεργία δεν θα ήταν 20 αλλά 40 τοις εκατό και αυτό από μόνο του θα πυροδοτούσε εξελίξεις. Και όλα αυτά τζάμπα, έτσι!
Πάψτε να σκέφτεστε μονοδιάστατα, έτσι θα καταλήξετε κακοί εραστές και ακόμα πιο κακοί πολίτες.
«Φταίει για όλα η φτώχια, δεν λέω, αλλά και εσύ φίλε άνεργε», σε εμένα μιλάω, «κουνήσου!».
Επιφανειακός και ανάλαφρος, αλλά όχι σοφός, όπως ο δρόμος που έδειξα προ ολίγου, ήταν κατά τη γνώμη μου, ο τρόπος και το ύφος που είχαν οι συζητήσεις του προηγούμενου διαστήματος, όταν όλοι χρησιμοποιούσαμε τους όρους: χούντα, δοσίλογος, φασίστας, προσπαθώντας να περιγράψουμε το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα.
Δεν είχαμε καμία αίσθηση της ιστορίας και του μέτρου και νομιμοποιούσαμε λεκτικά αυτό που ερχόταν, ή μάλλον ήρθε. Όταν λες χούντα την κομματοκρατία των τελευταίων δεκαετιών προλειαίνεις το έδαφος για εκείνα τα υποκείμενα που πράγματι έχουν φασιστικά χαρακτηριστικά και αδυνατίζεις το κοινωνικό ανοσοποιητικό που κάποια στιγμή θα κληθεί να τα αντιμετωπίσει.
Και αυτό που ήρθε, ήταν οι γκουχ, γκουχ…πώς να τους πω; Οι νεοφασίστες! Εντύπωση μου κάνει, πάντως, που οι εθνικιστές -έτσι θέλουν να αυτοαποκαλούνται, αν και εγώ για ευκολία θα τους λέω φασίστες- αυτοί που ξεχειλίζουν από αντρίλα, την βρίσκουν με όπλα, σχηματίζουν ομάδες δέκα λευκοί εναντίον ενός πρόσφυγα, στοχοποιούν αλλά και τσαμπουκαλεύονται με γυναίκες.
Πρώτα τους εγκάλεσε μια δημοσιογράφος, αρνούμενη να σηκωθεί στο κλασσικό πια «εγέρθειτο», λίγες βδομάδες αργότερα ο εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής έριξε ένα ποτήρι νερό στην εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ και κατόπιν άρχισε στα χαστούκια και τα κροσέ την κυρία του ΚΚΕ. Είτε αυτοί μισούν τις γυναίκες, για ύποπτους λόγους, είτε οι γυναίκες έχουν το θάρρος και τους αμφισβητούν, έστω και με προκλητικό τρόπο.
Αλλά να μου πεις, ο φασισμός είναι μια επίκληση στο «όμοιο» και μια ταυτόχρονη αποδοκιμασία του αδύναμου. Εφαρμοσμένος μισογυνισμός, μην κρυβόμαστε πίσω από την σβάστικα μας, συγγνώμη δάκτυλό μας έπρεπε να πω.
Δεν προσπαθώ να σας εξηγήσω τι είναι σωστό. Δεν ξέρω, για αυτό και κολυμπώ στην επιφάνεια. Το μόνο που γνωρίζω είναι 4-5 στιγμές πόνου και χαράς, πλαισιωμένες από αναρίθμητες άλλες που θα μπορούσαν να αποσιωπηθούν αλλά θα προτιμούσα να προσπαθούσαμε όλοι να τις κάνουμε καλύτερες, όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί αποτελούν αποσπάσματα ζωής και άλλων ανθρώπων. Δεν ξέρω αν θα με νιώσεις αλλά προτίμησα μια στιγμή προσωπικής αληθείας από μια ακόμη επίδειξη στυλ και διανοίας, που ασφαλώς και δεν μου περισσεύουν, αν και απλόχερα σκορπώ στο κείμενο που διαβάζεις.
Λυπάμαι για όλους μας, φασίστες και μη, απονεκρωμένα ανθρωπάκια που ζούμε συμβιβασμένα γιατί δεν θέλουμε να διαχειριστούμε το αυτονόητο, το καθημερινό και το μικρό, λες και αυτό θα μειώσει την αξία μας. Δεν μου το βγάζετε από το μυαλό πως εάν προσπαθούσαμε βήμα βήμα, ίσως και να τα καταφέρναμε. Ίσως κάποτε, κάποιοι πιο τυχεροί από μας που θα έχουν διάθεση να αλλάξουν τα πράγματα ανακαλύψουν τον θεό δίπλα τους και όχι στις παρυφές του άπειρου.
Αν και για να μην καλλιεργώ αυταπάτες, κατά David Lynch, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν αλλά αποκαλύπτονται και ως προς το τελευταίο οι φασίστες είναι πιο άνθρωποι από όλους μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου