Ο κύκλος των ναζί. Του Βασίλη Ν. Κουνέλη

Οι ναζί, τον Ιούλη του 1944 σκότωσαν τους λιγοστούς γέροντες που είχαν απομείνει κι έκαψαν το χωριό μου και μαζί παντελώς αναίτια κατέκαψαν και το σπίτι του πατέρα μου και τη σοδειά, που προοριζόταν για την επιβίωση της οικογένειας. Παρ’ ολίγον να εκτελέσουν και τον ίδιο γιατί, λίγες μέρες αργότερα, τόλμησε να φορέσει τα γερμανικά άρβυλα που βρήκε πεταμένα, προκειμένου να φωλιάσει τα παγωμένα, από τις κακουχίες που οι ναζί προκάλεσαν, εφηβικά πόδια του… Για την καταστροφή που υπέστην η οικογένεια μου δεν αποζημιώθηκε ποτέ…

Πολλοί, σήμερα ηλικιωμένοι, φίλοι μου κι άνθρωποι που θαυμάζω υπήρξαν θύματα των ναζί, αντιστάθηκαν και επέζησαν της επέλασης τους. Ο πρώην εκδότης της Απογευματινής Πάνος Καραγιάννης διεσώθη σαν παιδί της ναζιστικής σφαγής των Καλαβρύτων, χωμένος στο φουστάνι της μάνας του, αλλά έχασε το μέτρημα των σταυρών στενών συγγενών και φίλων στο μνημείο του μαρτυρίου, που ανοικοδομήθηκε στον λόφο πάνω απ’ την πόλη, λόγος για τον οποίο και δεν μίλησε ποτέ μέχρι σήμερα δημόσια για την θλιβερή ιστορία του ολοκαυτώματος, που εξελίχθηκε μπροστά στα μάτια του.

Ο συγγραφέας Στρατής Χαβιαράς καταδικάστηκε να μεγαλώσει στην ορφάνια, καθώς στερήθηκε, αμούστακο αγόρι ακόμα τον εκτελεσμένο πατέρα του αλλά και τη μάνα του, που στάλθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία, από όπου επέστρεψε, εν αντιθέσει άλλων 109.000 ελλήνων αιχμαλώτων, που άφησαν τα κόκκαλα τους εκεί.
Άκουσα με τ’ αυτιά μου τον απελθόντα Άγγλο συγγραφέα Πάτρικ Λι Φέρμορ, ηγετική μορφή της αντίστασης κατά των ναζί και πρωταγωνιστή της απαγωγής του στρατηγού Κράιπε να αφηγείται τις μνήμες του από τις σκληρές μάχες στα κρητικά βουνά και να σηκώνει στα ενενήντα πέντε χρόνια του σε πρόποση το ποτήρι με την αντάρτικη κρητική ευχή: «Τσε η Παναγιά να ξεσκουριάσει τα όπλα μας».
Ο θείος μου Βαγγέλης Κολλίντζας επέζησε κολυμπώντας, όταν το υποβρύχιο του Τρίτων, χτυπήθηκε από ναζιστικές τορπίλες για να καταλήξει κρατούμενος σε συνθήκες εξαθλίωσης στο στρατόπεδο συγκέντρωσης των ναζί Μπρεσλάου.
Ο φιλόλογος Βασίλης Κουτσούγερας στην Τρίπολη, κατόρθωσε παρά τις προφανείς δυσκολίες και το νεαρό της ηλικίας του να βγει νικητής, καθώς τόλμησε να αναμετρηθεί, παραθέτοντας την ασκημένη ευρυμάθεια του και να επικρατήσει στην μάχη της φιλοσοφίας με αντίπαλο έναν Γερμανό αξιωματικό. Μόλις το περασμένο καλοκαίρι έμαθα, γιατί ο άλλος θείος μου Παντελής Κολλίντζας αρνούνταν πεισματικά να μοιραστεί μαζί μας το θαλασσινό μπάνιο, καθώς δεν έδειχνε ποτέ τα πόδια του, που είχαν απομείνει χωρίς νύχια, εξαιτίας των βασανιστηρίων που του προκάλεσε ο πόλεμος επικράτησης του ναζιστικού ιδεώδους.
Χωρίς τέλος είναι και οι ιστορίες της Βάσως Κολλίντζα, του Χρήστου Κουτσούγερα, του Γιώργη Ξουράφη, του Παναγιώτη Κοκκινάκου κ.α συγχωριανών μου από την μαρτυρική Βλαχέρνα, καθώς κι άλλων ανθρώπων που είχα την τιμή να συναντήσω και να σφίξω το στιβαρό χέρι τους, που σημαδεύτηκαν από την ναζιστική θηριωδία που έπληξε τη χώρα και τις ζωές τους, όπως ο Μανόλης Γκλέζος, που κατέβασε την σβάστικα απ’ την Ακρόπολη.
Τα τραγικά πλήγματα, που επέβαλε βίαια στον καθένα τους ο ναζισμός, δεν ήταν μόνο προσωπικά αλλά και πλήγματα στη χώρα. Κανείς από τους παραπάνω δεν αποζημιώθηκε για τις υλικές ζημιές και την βλάβη που υπέστη από τους ναζί, αλλά ούτε άφησε την μνήμη του έρμαιο στην οδυνηρή συνάντηση μαζί τους. Όλοι οι προαναφερόμενοι βγήκαν νικητές στην μάχη κατά του ναζισμού, αν και δεν συνέβη το ίδιο με εκατομμύρια άλλους…
Οι ναζί σημάδεψαν εκτός από τις δικές τους ζωές και τις δικές μας ζωές, τις ζωές της γενιάς μου, κι έχουν μερίδιο ευθύνης στην σημερινή κατάσταση της χώρας, αφού οι συνέπειες που προκάλεσε η απόπειρα επιβολής του ιδεώδους τους ευθύνεται και για πολλές και μεγάλες οικονομικές (με την καταστροφή των δικτύων και των τεχνικών υποδομών του τόπου), φυσικές και κυρίως ανθρώπινες καταστροφές που προκάλεσε ο πόλεμος τους, εξέθρεψε μάλιστα την πολιτική αστάθεια, καθώς και το μεγάλο κύμα της μετανάστευσης που ακολούθησε και έπληξε τη χώρα αμέσως μετά τον πόλεμο.
Ο πόλεμος αυτός μας στέρησε ανεπιστρεπτί την γνωριμία και την εντεύθεν παρουσία εκατοντάδων χιλιάδων άλλων Ελλήνων, που χάθηκαν βίαια και πρόωρα, εξαθλιωμένοι από πείνα, πονώντας από βασανιστήρια ή σκοτωμένοι από σφαίρες, παίρνοντας μαζί τους στον αγύριστο το σφρίγος, τις ικανότητες και το θάρρος που σίγουρα διέθεταν και που τόσο χρειάζεται πάντοτε ένας τόπος για ν’ αναπτυχθεί και να προκόψει. Όπως καταλαβαίνετε, κάποιες από τις οδυνηρές συνέπειες της απόπειρας επικράτησης του ναζισμού που συνόδευσαν 70 χρόνια πριν την εισβολή των χιτλερικών στρατευμάτων στην Ελλάδα εξακολουθούν να παραμένουν και φαίνεται ότι θα εξακολουθούν να βασανίζουν και επόμενες γενιές.
Οι ναζί εμφανίστηκαν στην χώρα ξανά! Όχι από τα εξωτερικά σύνορα, για να τους αντιμετωπίσουμε με επιστράτευση και οχυρά, όχι ως στρατός κατοχής για να βγούμε στα βουνά, αλλά από το εσωτερικό της χώρας αυτή τη φορά, καταλήγοντας από τις έκρυθμες, εγκαταλειμμένες και φορτωμένες προβλήματα συνοικίες της πόλης στα έδρανα της Βουλής, υιοθετώντας τις κραυγές των ανυποψίαστων ανθρώπων και την απόγνωση που προκαλεί η οικονομική και πολιτική κατάρρευση της χώρας, η απουσία ενός ευνομούμενου κράτους αλλά και μια μεθοδευμένη άγνοια, που οικοδομείται κεντρικά.
Δεν έχω απορίες και ερωτήματα για τους ναζί; Χρειάζεται κανείς πολλούς ακόμα λόγους ή περισσότερες αποδείξεις από τα παραπάνω για να καταλάβει, πόσοι επικίνδυνοι είναι;
Οι ναζί δεν είναι αστειάκι, πλάκα ή παρωδία, ανώδυνες σφαλιάρες, στυλ με μαύρα ρούχα και νταβραντισμένες καράφλες αλλά ένας απειλητικός εφιάλτης για τον τόπο. Ένας εφιάλτης που διατηρεί ακόμα άθαφτα κουφάρια, τρυπημένους τοίχους στα προσφυγικά ή το Μέτς, δυστυχισμένα και χαροκαμένα σπίτια!
Ας κλείσουμε την πόρτα στους ναζί. Για μια ακόμη φορά!