Το Βήμα της ξεφτίλας; Όχι δα! Του Γιώργου Πήττα

Μπορεί να έχω υπάρξει επί μακρόν αναγνώστης  (και ) του Βήματος, αλλά ποτέ δεν είχα την παραμικρή ψευδαίσθηση για τον ρόλο που έπαιζε και παίζει η βαθύτερα συστημική*  εφημερίδα της  Ελλάδας.
Αυτό το γράφω, χωρίς να έχω την παραμικρή διάθεση να υποτιμήσω την ιστορία της, τη φιλοξενία που έχει παραχωρήσει πάρα πολύ συχνά σε σημαντικούς ανθρώπους του πνεύματος και τη ς επιστήμης και την σημαντική διαφορετικότητα απόψεων που εκφράζουν οι σχολιαστές της.

Από την άλλη πλευρά, είναι αδύνατο να μην εντάξω  το Βήμα, σε μία ειδική κατηγορία εντύπων.
Μια  κατηγορία που τουλάχιστον στην «μεταπολιτευτική Ελλάδα» ξεπερνά και εκείνη του «διαμορφωτή της κοινής γνώμης» και φτάνει όχι στην επίδραση,αλλά στην επιβολή της λήψης συγκεκριμένων αποφάσεων εκ μέρους των αρμόδιων Αρχών, είτε αυτές είναι Κυβέρνηση και Υπουργοί είτε είναι η Δικαιοσύνη και άλλοι Θεσμοί.

Η πρώτη αφορμή που με συνάντησε στην διαδρομή μου και με έκανε να αναρωτηθώ «ποιος επιτέλους κυβερνά αυτόν τον τόπο» που είπε κάποτε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ήταν η πολύκροτη υπόθεση Τσιρώνη προς τα τέλη της δεκαετίας του 70. Νεαρότατος  τότε εγώ, παρακολουθούσα με ενδιαφέρον και αγωνία τα όσα συνέβαιναν με τον γιατρό Τσιρώνη που ανακήρυξε το σπίτι του «ανεξάρτητο κράτος» και στη συνέχεια, σε μία εξαιρετικά σκοτεινή αστυνομική επιχείρηση, έπεσε νεκρός με τον θάνατό του να αποδίδεται σε αυτοκτονία που αμφισβητήθηκε έντονα και ποτέ δεν ξεκαθαρίστηκε.
Επειδή πρόκειται για μια παλιά ιστορία, όσοι θέλουν μπορούν να αναζητήσουν στοιχεία στο διαδίκτυο και, κυρίως εδώ που εκτός από το χρονικό, υπάρχει και ένα εμπεριστατωμένο άρθρο του αείμνηστου Λεωνίδα Χρηστάκη εκδότη μεταξύ άλλων του «κλασικού» πια για τα Ελληνικά δεδομένα, Ιδεοδρόμιου : http://www.vrahokipos.net/old/history/gr/Tsironis.htm
Προσέξτε τι έγραφε λοιπόν το Βήμα, τρεις μέρες μόλις, πριν γίνει η επίθεση που κατέληξε στον θάνατο του γιατρού,  για  το θέμα:
 «…υπονομεύεται η έννοια του κράτους από το γεγονός ότι οι αρμόδιες αρχές επιτρέπουν στον ιδιότυπο αυτό γιατρό όχι μόνο να ζει υπό το κράτος ποινικής ασυλίας (αφού δικαστικές αποφάσεις σε βάρος του για αδικήματα του κοινού ποινικού νόμου παραμένουν ανεκτέλεστες), αλλά και να μεταβάλλεται σε ελευθέρως δρώντα, στην περιοχή του Παλ. Φαλήρου ελεύθερος σκοπευτής. Ονόμασε το διαμέρισμά του Κράτος, έχει προσβάλλει ή προσβάλλει καθημερινά δέσμη από άρθρα του ποινικού νόμου, αλλά ο «πυροβολητής με την μπέρτα» έχει εξασφαλίσει το ακαταδίωκτο».
Ο τότε Υπουργός Δημοσίας Τάξεως , Αναστάσιος Μπάλκος (1916-1995) έσπευσε να απαντήσει αυθημερόν στην εφημερίδα με μία απολογητική επιστολή όπου μεταξύ άλλων έγραφε:
«παραδέχομαι τα περιστατικά που αναφέρετε κι ότι για να εκλείψει αυτή η καταφανής παρανομία χρειάζομαι άδεια του Εισαγγελέα και τέτοια μέχρι στιγμής δεν έχει δοθεί…»
Λίγο μετά, η εισαγγελική δυστοκία λύθηκε, και ο γιατρός Τσιρώνης έπεφτε νεκρός στο «αυτόνομο κρατίδιο του» στο διαμερισματάκι  του Παλαιού Φαλήρου.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά, διαβάζοντας με έκπληξη το χθεσινό άρθρο του διευθυντού του Βήματος του κου Καρακούση.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον.
1ον, χρησιμοποιεί στον τίτλο του– για το πλαίσιο της συγκριμένης εφημερίδας- μία γλώσσα που εναρμονίζεται με την αγοραία χυδαιολογία της Χρυσής Αυγής: «Μπορεί να είναι τόσο ξεφτιλισμένοι οι Ευρωπαίοι;»
2ον, πολτοποιεί τους ευρωπαίους πολίτες και τους ταυτίζει με τις ηγεσίες τους, κυρίως τη Γερμανική. Η διατύπωση «ξεφτιλισμένοι Ευρωπαίοι» είναι τόσο χονδροειδής, ρίχνει τόσο λάδι στη φωτιά της Χρυσής Αυγής , είναι τόσο οφθαλμοφανώς «Αυριανική» που δεν μπορεί να είναι παρά επιλογή.
Κυρίως εφόσον προέρχεται από έναν τόσο έμπειρο συντάκτη και μία εφημερίδα που, κατά κανόνα προσέχει την κάθε λέξη της.
Αν διαβάσουμε το άρθρο με τον τίτλο του και κάνουμε μια ανάλυση στο λεγόμενο copystrategy που ακολουθεί, μπορεί κανείς να καταλήξει πως έρχεται να καλλιεργήσει το χάος.
Η Ευρώπη και οι Ευρωπαίοι συνολικά, είναι «ξεφτίλες» .
Αποδυναμώνει έτσι, τις θέσεις (τις έστω ανεπαρκείς) που καταθέτει η Αξιωματική Αντιπολίτευση για Ευρωπαϊκή Λύση.
Υποδαυλίζει εμμέσως το «εναντίον όλων» που αποτελεί την κορωνίδα της «πολιτικής» (λέμε τώρα) της Χρυσής Αυγής που κραυγάζει και γαβγίζει κατά της Ευρώπης.
Τονώνει τον έτσι και αλλιώς διογκούμενο μηδενισμό που εξαπλώνεται στην ελληνική κοινωνία ως εύλογο αποτέλεσμα της βίαιης φτωχοποίησης και της ανυπαρξίας πειστικού οράματος για διέξοδο.
Καλεί μάλιστα στον δρόμο της «οικειοθελούς αποχώρησης και αυτόματης ανατίναξης της ευρωζώνης» γιατί, «Οι ευρωπαίοι δεν μπορούν να παίζουν άλλο με τον ελληνικό λαό.»
Ποιος;;; Το Βήμα!!!
Αντί λοιπόν η ιστορική εφημερίδα να επενδύσει σε έναν «εκπαιδευτικό» ρόλο προς την μεριά της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης βοηθώντας της-ας πούμε- να βαδίσει με πιο συγκεκριμένα και ξεκάθαρα  βήματα προς την πιθανή ανάληψη της κυβερνητικής ευθύνης, καλλιεργεί συστηματικά (ή μήπως… συστημικά;) στο αίσθημα του πνιγμού και του αδιεξόδου.
Με άλλα λόγια, κάνει μία σημαντική κατάθεση στην Τράπεζα της Τυφλής Οργής που οδηγεί στο χάος που θα προκύψει από την απελπισία μίας κατακερματισμένης κοινωνίας, όταν αυτή θα εκφραστεί τυφλά, με δεκάδες κοινωνικές ομάδες να στρέφονται η μία κατά της άλλης.
Ασφαλώς θα έχει τους λόγους της.
Και προσπαθώντας να κατανοήσω αυτούς τους όποιους λόγους, μόνο ένα μπορώ να φανταστώ:
Την συντήρηση και διαιώνιση του παρόντος πολιτικού κυβερνητικού προσωπικού και των ποικίλων κολαούζων και ευνοημένων του σε όλα τα επίπεδα.
Έστω και αν αυτό,  για να διαιωνιστεί, θα πρέπει πρώτα να «αναγεννηθεί» μέσα από μία τραγωδία.
Να καταρρεύσει πρώτα υπό το βάρος της αποτυχίας του, να προκληθεί αίμα και τρόμος, για να ανακληθεί στη συνέχεια, ως «έμπειρο» ώστε  να διαχειριστεί την κατάσταση.
Με όλα αυτά στο μυαλό, που ίσως σε μερικούς να μοιάζουν με σενάρια τύπου , η Αξιωματική Αντιπολίτευση, καλείται κατεπειγόντως σε διαδικασία υπερταχείας ωρίμανσης,

·         αφομοιώνοντας γόνιμα  τις ιδεαλιστικές συνιστώσες που θέλουν αύριο κιόλας  σοσιαλισμό (η κάθε μία με διαφορετικό μοντέλο) ,
·         κονιορτοποιώντας τις αναχρονιστικές παραμέτρους που ταυτίζουν την πρόοδο με την διαιώνιση του πελατειακού κράτους φτάνει να είναι το δικό τους,
·         περιθωριοποιώντας  τις βαθύτατα συντηρητικές δυνάμεις που λυμαίνονται την ευρύτερη Αριστερά βραχυκυκλώνοντας διαχρονικά κάθε προοδευτική μεταρρύθμιση.
·         Αναλύοντας και καταγγέλλοντας την ιστορική Κλεπτοκρατία που κυβερνά τον τόπο από την ίδρυσή του.
Είναι η ώρα όχι της «μέγιστης σοβαρότητας» αλλά εκείνης που μέχρι τώρα δεν μπορούσαμε ούτε να φανταστούμε καν αφού  από πουθενά δεν την διδαχτήκαμε και δεν την είδαμε ως παράδειγμα.
Γιατί, όπως είχε πει ο Γιώργος Σεφέρης:        
«Σ’ αυτόν τον τόπο όπου όλοι είμαστε τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι…»  

*Ας γίνει ξεκάθαρο, πως δεν είμαι «επαγγελματίας αντισυστημικός» . Δεν έχω απολύτως τίποτα εναντίον ενός συστήματος, που παρέχει στους Πολίτες Αξιοκρατία, Αξιοπρέπεια, Ευκαιρίες, Ισονομία και παράλληλα διαθέτει ταχύτατα αντανακλαστικά στον κολασμό της διαφθοράς, της παρανομίας, των καταχρήσεων, της διασπάθισης του δημόσιου χρήματος και του όποιου «ετσιθελισμού» αρχών, δημόσιων υπηρεσιών, ομάδων πολιτών που επιδιώκουν να ευημερήσουν σε βάρος άλλων. 
twitter@pittasgeorge