Ακόμη και ένας πρωτοετής της Νομικής γερμανικού πανεπιστημίου έχει διδαχθεί το ότι η ηθική αξία του ατόμου δεν μπορεί να αναζητηθεί στις εξωτερικές πράξεις (όπως, για παράδειγμα, στην άμεμπτη υπακοή στους νόμους). Πολύ περισσότερο αποδίδει την ποιότητα της βούλησης του ατόμου και του ψυχικού του κόσμου και πρέπει να αναζητείται στο ποιόν των κριτηρίων και στα κίνητρα που οδηγούν στην εκάστοτε πράξη.
Τι μπορεί να σημαίνει όμως αυτό για μια διπλωματούχο φυσικό από την πρώην Ανατολική Γερμανία; Σε τι συμπεράσματα μπορεί να μας οδηγήσει σχετικά με το ήθος της, την πολιτική της βούληση και τον σκοπό της;
Ανασκοπώντας σε συνεντεύξεις της η σημερινή καγκελάριος τα χρόνια της νεοτητά της, συχνά υποστηρίζει ότι συμμετείχε οικειοθελώς επί σειρά ετών στην οργάνωση νέων (FDJ), του ολοκληρωτικού ανατολικογερμανικού καθεστωτος. Ο λόγος απλός: ήθελε να τυγχάνει των προνομίων που απέρρεαν από αυτή τη συμμετοχή. Την ίδια στιγμή, το ποσοστό των συνομηλίκων της που αντιστέκονταν στις πιέσεις των καθεστωτικών για συμμετοχή -θυσιάζοντας τα όποια προνόμια, όχι όμως και την προσωπική τους αξιοπρέπεια- άγγιζε το 40%!
Η γεννημένη στο Αμβούργο Άνγκελα Μέρκελ είχε πάντοτε τη δυνατότητα και την άδεια να εγκαταλείψει το ολοκληρωτικό κράτος, με του οποίου την πολιτική, όπως υποστηρίζει η ίδια, δεν συμφωνούσε. Δεν το έκανε.
Αργότερα, όταν πλέον είχε επέλθει η ένωση των δύο Γερμανιών, εξαργύρωσε αυτή της την επιμονή, επωφελούμενη ενός δικτύου που είχε αναπτύξει στην άλλη πλευρά του τείχους. Και όταν εναντιωνόταν στον μέντορά της Χέλμουτ Κολ, έφτασε να πει: «Εμείς οι Ανατολικογερμανοί γνωρίζαμε πώς να συναναστρεφόμαστε τους έχοντες εξουσία, χωρίς να προχωρούμε σε καθολικές δεσμεύσεις μαζί τους». Μπράβο τους!
Στις διαπραγματεύσεις για τον σχηματισμό ομοσπονδιακής κυβέρνησης μετά τις εκλογές του 2005, η Άνγκελα Μέρκελ επιβεβαίωσε τις «ικανότητές» της. Ηγούμενη του δεύτερου(!) σε ποσοστό ψήφων κόμματος, της Χριστιανο-Δημοκρατικής Ένωσης, έθεσε όρο να είναι αυτή η καγκελάριος του σχήματος που θα προκύψει από τη συνεργασία μεταξύ του SPD και του συνασπισμού CDU/CSU.
Πρόσφατα, το 2010, αρνήθηκε να υποστηρίξει την υποψηφιότητα Γκάουκ για το αξίωμα του προέδρου παρά τις συμβουλές των συνεργατών της. Κατάφερε να επιβάλει μια προσωπική της επιλογή με αρνητική δημοτικότητα, τον Κρίστιαν Βουλφ, ο οποίος τελικώς παραιτήθηκε μετά από το ξέσπασμα ηχηρού σκανδάλου το 2012! Πρόεδρος σήμερα είναι ο υποψήφιος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γκάουκ.
Η Άνγκελα Μέρκελ σε όλη της την πολιτική διαδρομή δείχνει ότι αυτό που την απασχολεί περισσότερο από όλα είναι η προσωπική της πορεία.
Ακόμα όμως και αν η συμμετοχή της σε όργανα του καθεστώς της Αν. Γερμανίας -για καθαρά ωφελιμιστικούς λόγους, όπως η ίδια υποστήριξε- θεωρηθεί πταισματική, και η θέση με την οποία αντιμετώπισε δύο φορές την πλειοψηφία του γερμανικού λαού, αλλά και την παράταξή της, είναι απλά πλημμεληματική, ωστόσο η στάση της εν μέσω κρίσης απέναντι στις χώρες του Νότου, σε 120 εκατομμύρια πολίτες που δοκιμάζονται και στο 50% των νέων της Ελλάδας και της Ισπανίας που έχουν μείνει χωρίς την παραμικρή δυνατότητα εργασίας, αυτή η στάση είναι κακουργηματική!
Σήμερα προσπαθεί να επιβάλει τη λιτότητα και το δίκαιο του Μνημονίου αδιαφορώντας για την απόδοση κοινωνικής δικαιοσύνης! Είναι φυσικό, καθώς από νωρίς έμαθε να υπακούει στο φορμαλιστικό δίκαιο (ius) και να αδιαφορεί για την πραγματική δικαιοσύνη (iustitia). Η Άνγκελα Μέρκελ ουδέποτε κατάφερε να αποδείξει ότι ενδιαφέρεται για τη ρύθμιση των κοινωνικών σχέσεων στη χώρα της. Δεν το έκανε την περίοδο των δύο Γερμανιών, δεν το έκανε από τη θέση της υπουργού ή του κομματικού στελέχους. Ποιος ο λόγος να νοιαστεί τώρα για τις κοινωνικές σχέσεις στην Ενωμένη Ευρώπη;
Αυτό που μοιάζει να την απασχολεί είναι η διάσωση των τραπεζών, που σαν ξωτικά έχουν στοιχειώσει το ευρωπαϊκό κοινωνικό οικοδόμημα. Ίσως για το λόγο αυτό έχει πάντοτε ως κύριο συνομιλητή της και σύμβουλό της τον πρώην πρόεδρο της Deutsche Bank, Josef Ackermann. Ίσως γι' αυτό επέλεξε να επισκεφτεί την επί σειρά ετών μαστιζόμενη Ελλάδα, μόλις λίγες μέρες μετά τη δημοσιοποίηση των τελικών συγχωνεύσεων στο εγχώριο τραπεζικό σκηνικό.
Δεν θα εκπλαγούμε λοιπόν αν μόνος σκοπός της αποδειχτεί το να σύρει πίσω από το άρμα των τραπεζών το σώμα του ελληνικού λαού, προς παραδειγματισμόν των υπολοίπων μαχόμενων Ευρωπαίων.
Όμως το πρόβλημα με το οποίο βρίσκεται αντιμέτωπη τα τελευταία χρόνια η Ευρώπη δεν επιδέχεται λύση φορμαλιστική. Αφού οι ίδιες οι οικονομικές φόρμες που ακολουθήθηκαν είναι αυτές που μας οδήγησαν ώς εδώ. Το πρόβλημα αυτό, που κάθε μέρα γιγαντώνεται τρώγοντας από τη σάρκα μας, θα λυθεί μόνο με δίκαιη κατανομή υποχρεώσεων και δικαιωμάτων, με κοινωνική αλληλεγγύη, με ισότητα. Και γι' αυτά απαιτείται ορθολογικός ιδεαλισμός και ηθική καθαρότητα. Χαρακτηριστικά που η ευρισκόμενη στη σεβαστή κατά τα άλλα θέση του καγκελάριου του γερμανικού κράτους, Άνγκελα Μέρκελ, δεν κατάφερε ποτέ μέχρι σήμερα να αποδείξει ότι διαθέτει.
* Ο Παυσανίας Παπαγεωργίου είναι θεωρητικός Δικαίου LLB.MA.υπ.δρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου