Όταν η πολιτική σκέψη των Ελληνορωμιών μιλάει για προοδευτική κίνηση της κοινωνίας της πολιτικής, εννοεί πάντοτε τη γνωστή ιλαροτραγική κυκλική κίνηση, που διαπράττει, αυτοκινούμενος, ο δυναμικός ουροβόρος όφις... και προοδεύει στη βρώση της ουράς του...
Και γιατί ο ουροβόρος όφις τρώει, ως γνωστόν, την ίδια την ουρά του; Διότι ο ουροβόρος όφις είναι ένας όφις περιελισσόμενος δυναμοκεντρικώς. Επιδιώκει δυναμικά τη δύναμη και, επιδιώκοντας τη δύναμη, καταλήγει να τρώει την ουρά του, νομίζοντας ότι τρώει τους άλλους: Δυναμοκεντρική αδιακρισία.
Όταν είδαν οι Ελληνορωμιοί τη δράση και την πράξη του ουροβόρου και κατηραμένου όφι, κατάλαβαν αμέσως ότι και η δική τους η κοινωνία η πολιτική είναι, ες αεί, όφεως ανακύκλωσις. Είδαν, στην κίνηση του ουροβόρου όφι, την ομοιοστασία και ταυτοκινησία του πολιτικού όφεως: Όλη η πράξη κι όλη η δράση των συμπαικτών μέσα στην κοινωνία την πολιτική (Αριστ. Πολιτικά 1295β, 35) καταλήγει να είναι μια ομοιοστατική ουροβόρος ανθρωποφαγία μεταξύ των αεικινήτως ταυτοκινουμένων ομοίων πλησίον, διότι ο καθένας όμοιος επιδιώκει μια πλεονεκτούσα, δική του ανομοιότητα, εις βάρος του πλησίον ομοίου: Όφις ουροβόρος, ομοιοστατικός. Τρώει ο όφις την ουρά του, κι η ουρά, βέβαια, τρώει τον όφι. Συναμφότεροι, όμως, και ο όφις και η ουρά του, νομίζουν ότι νικούν και προοδεύουν επί τα βελτίω. Δεν κάνουν, βέβαια, τίποτε άλλο, παρά να ανακυκλώνουν το «οφεώδες» τους: Όφις ουροβόρος, όφις ομοιοστατικός και ουροβόρος, που προοδεύει επί τα βελτίω της ουροβόρου ανθρωποβορίας του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου