Ευρωφονιάδες

Διάβασα σε κάποιο σάιτ μια συγκλονιστική φράση. Κάποιος έγραψε, πως στο μέλλον δεν θα λένε πως οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες, αλλά πως οι μαλάκες υποτάσονται σαν τους Έλληνες.
Πριν λίγο καιρό, όποις έλεγε πως μας έχουν μετατρέψει σε πειραματόζωα, τον έλεγαν γραφικό, σήμερα από τα πιο επίσημα στόματα ακούμε πως είμαστε ένα πείραμα και δεν είναι αυτό το τραγικό. Το τραγικό είναι πως το ακούμε χωρίς να αντιδράμε. Αυτό είναι πραγματικά τραγικό και επικίνδυνο για το μέλλον μας.
Δεχόμαστε μια επίθεση απίστευτη και όχι μόνο δεν αντιδράμε, αλλά βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο στην αδράνεια και την θλίψη.
Ίσως γιατί τα τελευταία χρόνια μεταλαχτήκαμε σε αμερικανάκια τηλεορασόπληκτους, από πολίτες γίναμε καταναλωτές και μας έριξαν στο λούκι του ατομικισμού. Όλοι μάθαμε να κοιτάμε μόνο τον εΕυρωφονιάδες
αυτό μας, αδιαφορόντας για το κοινό καλό. Μας έμαθαν στο βόλεμα, στην λαμογιά, την απάτη και τα δεχθήκαμε με απίστευτη απάθεια που τώρα θα πληρώσουμε.
Χρόνια και χρόνια ζήσαμε με τα σκάνδαλα της εκάστοτε εξουσίας, που αντί να απαιτήσουμε να τιμωριθούν όσοι έκλεβαν την ζωή μας, τους ξαναψιφήζαμε για να κλέβουν περισσότερα, αρκεί να μας άφηναν και εμάς μερικά ψίχουλα. Η ρεμούλα, η διαπλοκή, η απάτη έγιναν το εθνικό μας σπόρ και τα δεχθήκαμε σαν κάτι το φισιολογικό, για να μην πω, ότι τα επικροτούσαμε. Τι πιο φυσιολογικό λοιπόν, να ζούμε τώρα την κατάρευση της κοινωνίας μας?
Δυστυχώς δεν φταίνε μόνο οι πολτικοί που φτάσαμε εδώ, φταίμε εμείς που δεν τους ελένχαμε, που ενώ ξέραμε ποιοι είναι, τους ξαναψηφίζαμε για ένα ηλίθιο ρουσφετάκι, για μια θέσούλα στο δημόσιο, για μια ζωή χωρίς κανένα ενδιαφέρον, για μια ξευτιλισμένη υπαλληλοποίηση του κώλου. Για μια μισθωτή σκλαβιά.
Ακόμα και σήμερα, που έχουμε φτάσει στον πάτο, που πουλάνε την χώρα, που μας μετατρέπουν σε Ινδούς σκλάβους μιας νέας οικονομικής αυτοκρατορίας, όπως ήταν κάποτε η Βρετανική, πάλι ανεχόμαστε τους ίδιους ανθρώπους στην εξουσία. Αυτούς που μας έφεραν εδώ, αυτούς που θα έπρεπε να δικάσουμε, τους αφήνουμε να μας πάνε ακόμα πιο κάτω.
Ακούω παντού γύρω μου, όλους να φωνάζουν, να βρίζουν, να λένε που είναι οι αγανακτησμένοι, που είναι η αντίσταση, που είναι ο ένας, που είναι ο άλλος, αλλά κανείς να μην κάνει τίποτα. Όλοι θέλουν να κάθονται στον καναπέ τους και να βγάλουν το φίδι από την τρύπα κάποιοι άλλοι.
Όλοι θα ήταν ευτυχισμένοι αν έβλεπαν κάποιους να μπουκάρουν στην Βουλή και να φόραγαν χειροπαίδες στους πολιτικούς, θα ένιωθαν υπέροχα αν έβλεπαν να δικάζονται, να κατάσχονται περιουσίες, αρκεί όλα αυτά να τα έκαναν κάποιοι άλλοι και εμείς να τα παρακολουθούσαμε σε ζωντανή σύνδεση από την πλάσμα τηλεόρση μας. Μιλάμε για την απόλυτη ξευτίλα.
Στην ουσία, όπως ο μέγας ηγέτης Τζέφρι έφερε την τρόικα να μας σώσει, θα θέλαμε να έρθει μια άλλη τρόικα να επαναστατήσει για εμάς. Πόσο ξευτιλισμένοι έχουμε γίνει ρε μάγκες?
Αλλά η ξευτίλα πάει ακόμα πιο μακριά, ακόμα και σήμερα, βλέπω ανθρώπους να κάνουν τα ίδια που γινόντουσαν πάντα. Βλέπω ανθρώπους ακόμα να προσπαθούν να διαπλακούν με την διευθαρμένη εξουσία, για μερικά ψίχουλα. Ακόμα και ανθρώπους που το παίζουν επαναστάτες και φωνάζουν για ξεσικωμό, για όπλα και άλλα τέτοια όμορφα. Όμως στην ουσία απλά θα ήθελαν να πάρουν λεφτά από την εξουσία να ζουν καλά και ας κυβερνάει ο Ραιχενμαχ, ο Ροκφέλες και ο Σατανάς ο ίδιος. Κανένα μα κανένα πρόβλημα δεν θα είχαν.
Δεν μιλάμε για ανθρώπους που θα κάνουν μια γερή μπαζα και θα λύσουν το πρόβλημα της ζωής τους, γιατί αντε αυτό να το καταλάβω, μιλάμε για ανθρώπους που είναι έτοιμοι να χάσουν την ελευθερία τους, την αξιοπρέπια τους και να υποταχθούν στα κομματόσκυλα για μερικά ψίχουλα.
Δεν έχουν την ικανότητα, ούτε καν να ζυγίσουν το τίμημα που θα πρέπει να πληρώσουν, το αντίτιμο που θα τους ζητήσουν. Και δεν μιλάμε για ανθρώπους που πεινάνε, φαντάσου δηλαδή να πείναγαν τι θα μπορούσαν να κάνουν.
Μια φίλη εχθές, μου είπε τι με νιάζει εμένα για την πατρίδα μου, τι μου έδωσε? Φιλενάδα, πατρίδα μου δεν είναο ο Βενιζέλος, ο Τζεφρι, ο Σαμαράς, ο Παπαδήμος και οι άλλοι της γνωστής σημορίας. Αυτοί δεν μου έδωσαν τίποτα και δεν τους ζήτησα τίποτα ποτέ.
Πατρίδα μου είναι το μαγικό ηλιοβασίλεμα που είδα στην Σαντορίνη, ένας έρωτας που έζησα στην Ελαφόνησο, η Ακρόπολη που πάντα με μαγεύει όταν την κοιτάζω, ο Πλάτωνας που ζει ακόμα και μπορεί να μου μιλάει μέσα από τα βιβλία του, αποδεικνίοντας πως μόνο το πνεύμα είναι αθάνατο, είναι οι φίλοι μου που πίνουμε ένα ποτύρι κρασί και λέμε τα προβλήματα μας, ο ήλιος που λάμπει και θέλουν να τον πουλήσουν και αυτόν στην Μέρκελ, είναι οι γονείς μου, που μου έμαθαν τι είναι αγάπη και δεν με πέταξαν στον δρόμο στα 17 μου, όπως κάνουν οι Άγγλοι, είναι το γαλάζιο της θάλασσας που θέλω να βουτάω. Αυτή είναι η πατρίδα μου και δεν την πουλάω σκλαβολαμόγια ευρωφονιάδες